สืบหาฆาตกรในเมืองเอสเซ็ก

      “…” ลิเฮียร์หันไปหาหญิงวัยกลางคนในชุดสีขาวด้วยนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและอีกหลากหลายความรู้สึกที่ฉายในนัยน์ตาที่มีมากกว่าความรู้อื่นคือความเป็นห่วง…

     “ไม่ต้องเป็นห่วงไว้เธอคนนี้เสียลมหายใจในหีบโลง เธอก็จะได้ไปชดใช้กรรมแล้ว…เท่ากับช่วยบรรเทาบาป” แม่ชีบอกอย่างรู้ใจลิเฮียร์ แต่เธอก็ยังอดเป็นห่วงคิเอโซ่ไม่ได้

      “เอาล่ะ เราไปกันเถอะปล่อยเธอคนนี้ไว้ที่นี่แหละ” ว่าแล้วแม่ชีก็โบกมือผ่านหน้าตนเองและเธอ ก่อนที่ความมืดจะบังตาลิเฮียร์

       ….ที่นี่… มัน… ที่ห้องเรานี่ ทำไมล่ะ ในเมื่อเรายังทำภารกิจสืบหาตัวฆาตกรอยู่ที่อังกฤษเลยนี่… แล้วทำไมเราถึงกลับมาที่ประเทศอิตาลีได้ล่ะ หรือเพราะเป็นเพราะแม่ชี… ลิเฮียร์ถามกับตนเองเมื่อค่อยๆ ลืมตาขึ้นเสร็จ ด้วยความมึนงงเพราะเมื่อซักพักเวลาที่แล้วเธอยังอยู่ที่ประเทศอังกฤษ

     “ มันต้องมีอะไรผิดปรกติแน่ๆ …จะว่าไปแล้ว…คิเอโซ่ล่ะ! แย่แล้ว เอ๊ะแต่ คิเอโซ่ถูกท่านแม่ชีขังไว้ในโลงนี่ ก็…คงถือว่าภารกิจสืบหาตัวฆาตกรที่บอสจ้างมาคงน่าจะสำเร็จ “ ลิเฮียร์เริ่มลดเสียงลงเมื่อเอ่ยถึงชื่อคิเอโซ่ ก่อนจะกระเด้งลุกตัวขึ้นจัดชุดให้เรียบร้อยแล้วเปิดประตูออกไปยังสถานที่ของหัวหน้าคลับที่เธฮทำงานอยู่

……………………………………………………………………………………….

     ตึง

     เสียงประตูเปิดออกแรงสะเทือนหน่อยถูกเปิดออกโดยหญิงสาวในชุดเสื้อโค้ทสีน้ำตาลอ่อนปลดกระดุมสองเม็ดทับเผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตภายในสีขาว

     “บอสคะ ภารกิจเสร็จสิ้นแล้วค่ะ” ลิเฮียร์เอ่ยบอกับชายหนุ่มบนเก้าอี้หนังสัตว์สีดำที่ขณะนี้เขาพิมพ์อะไรบางอย่างอยู่

     “เสร็จตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่โทรมาแจ้งฉันก่อนจะกลับมา” ชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นบอสถามอย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

     “ขี้เกียจ” คำตอบสั้นๆ กระแทกเล็กน้อยที่เล่นเอาชายหนุ่มมองตาถลนด้วยความสงสัยปนโกรธว่าทำไมลิเฮียร์ที่ปรกติจะตอบเขาด้วยความสุภาพแต่ตอนนี้กลับตอบปัดแบบรำคาญ มีเสี้ยววินาทีหนึ่งที่เขาเห็นเธอยิ้มมุมปากด้วยความสะใจแต่เธอยังก็เนียนโดยการชักมุมปากกลับเข้าที่เดิมก่อนจะเปลี่ยเป็นสีหน้าเรียบเฉย

     “ลิเฮียร์…เธอเป็นอะไร” ชายหนุ่มถาม จ้องไปทางหญิงสาว ขณะที่เธอกำลังทำสีหน้าเรียบตามแบบฉบับของตน (แบบคนไม่ค่อยมีเพื่อน)

     “ก็ อย่าใส่ใจเลยค่ะบอส “ โอเค ปากแข็ง เจ้าระเบียบ เฉยชา สีหน้าเรียบ เขายอมรับ แต่เรื่องขณะนี้เขารับไม่ได้  “ภารกิจสืบ เสร็จแล้วค่ะ” เธอย้ำอีกครั้ง

     “โอเค นี่ เงิน “ เธอรับเงินมา เมื่อชายหนุ่มยื่นซองที่ใส่เงินมาให้เธอ “ขอตัวกลับค่ะ” ลิเฮียร์แยกปลายเท้าด้านซ้ายและเอี้ยวตัวเดินออกไปจากห้อง

      ...

     “เฉยชาซะจริงนะ…ลิเฮียร์” ชายหนุ่มเอ่ยพึมพำกับตนเองพลางมองไปยังประตูที่ลิเฮียร์เพิ่งจะเดินออกไปอย่างรวดเร็ว