เส้นขอบฟ้าแห่งกาลเวลา

 
นี่คือบทสรุป  บทสุดท้ายของเรื่องน่าเศร้าเรื่องนี้  อาจจะไม่ได้จบสวยงามเหมือนเรื่องสั้น
 
อื่นๆ  แต่กลับจบลงในมุมที่มีความสุข ถึงแม้มุมความสุขนั้นจะไม่มีเหลือความหวังเลย
 
ก็ตาม...
 
ข้ามนภา
 
         เป็นเวลาเนิ่นนานมากแล้วสินะ ที่แมวสีขาวและแมวสีดำได้ลาจากกันไป ความทรงจำที่ใช้เวลาร่วม
 
กันแม้จะเป็นเวลาเพียง 7 วันเท่านั้น แต่เหมือนกับว่าวันเวลาเหล่านั้นยังจำฝังแน่นอยู่ในจิตใจของ
 
เจ้าแมวสีขาวไม่มีวันเลือน… ความรู้สึกอบอุ่นเมื่อได้อยู่เคียงข้างเจ้าแมวสีดำนั้นเป็นความรู้สึกที่ไม่
 
อาจรับรู้ได้ที่ไหนอีก ความรู้สึกที่ไม่ใช่ความพิศวาส ไม่ใช่ความรู้สึกที่รู้สึกกันอย่างเช่นหนุ่มสาว แต่
 
ความรู้สึกนั้นเป็นความรู้สึกอบอุ่น  ทุกครั้งที่เจ้าแมวสีขาวได้อยู่ใกล้เจ้าแมวสีดำมันรู้สึกปลอดภัย อุ่น
 
ใจ อย่างบอกไม่ถูก  มันรู้สึกเหมือนกับว่าชีวิตของมันที่ขาดหายไปได้รับส่วนที่เติมเต็มกลับมา 
 
ประหนึ่งว่าเจ้าแมวสีดำคือญาติมิตรที่ได้พรากจากกันเมื่อนานแสนนาน !  ซึ่งตัวมันเองก็ไม่รู้ได้ว่า
 
จากกันเมื่อนานเท่าไหร่แล้ว  แต่ความรู้สึกขณะนี้นั้นมันต้องการที่จะพบเจ้าแมวสีดำอีกสักครั้ง  เพื่อ
 
ถามคำถามที่มันต้องการคำตอบ เพียงครั้งเดียวเท่านั้นก็เกินพอ …..
 
        วันนี้อากาศสดใสเหมาะกับการไปเที่ยวชมดอกไม่นานาชนิด  ไปเดินเล่นที่ริมชายหาด  แมวหลาย
 
ตัวต่างก็กำลังเก็บของไปเที่ยวอย่างขะมักเขม่น  แต่…..เจ้าแมวสีขาวกำลังรวบรวมสะเบียงเพื่อไป
 
ยังดินแดนแห่งความอ้างว้าง ดินแดนที่ไม่มีแมวตัวไหนอยากไปเยี่ยมเยียน นั่นคือ เกาะอันเป็นนิรัน
 
ดร์ แต่การจะไปเกาะนี้ได้นั้นต้องไปปรึกษาเส้นทางกับแมวเฒ่าผู้อาวุโสมากที่สุดในเกาะแห่งนี้เจ้า
 
แมวสีขาวมันไม่รอช้ามันรีบตรงดิ่งไปยังที่พักของแมวเฒ่าโดยทันที…..
 
“ท่านแมวอาวุโส ได้โปรดออกมาพบข้าด้วยเถิด”
 
บานประตูสีเทาหม่นที่ถูกปิดไว้อย่างเงียบสนิท…. ราวกับว่าข้างในนั้นจะไม่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่  แต่
 
ทันใดนั้นก็มีเสียงแหบพล่าเล็ดลอดออกมา
 
 
“อื้ม…. เข้ามาสิ..”
 
 
  แล้วประตูบานนั้นก็ค่อยๆแง้มออก  เจ้าแมวสีขาวค่อยๆก้าวเท้าน้อยๆของมันเข้าไป  ภายในบ้านที่
 
แสนจะทรุดโทรม  มีกลิ่นเครื่องหอมตลบอบอวนคละคลุ้งไปทั่วข้าวของวางอย่างไม่เป็นระเบียบมีใย
 
แมงมุงเกาะอยู่มากมาย
 
 
“ว่าไง เจ้าแมวสีขาว มาพบข้าด้วยเหตุใด?”
 
 
เสียงแหบพล่านั้นจู่ๆก็ดังขึ้นพลอยทำให้เจ้าแมวสีขาวสะดุ้งโหยง
 
 
“ข้าจะมาขอคะ…..”
 
 
ไม่ทันที่เจ้าแมวสีขาวจะพูดจบประโยคเจ้าแมวเฒ่าก็พูดแทรกขึ้น
 
 
“อื้ม…ข้ารู้แล้วล่ะว่าเจ้ามาพบข้าด้วยเหตุใด..”
 
 
“ท่านรู้ได้อย่างไรเล่า”
 
 
“บ๊ะ!!!! เจ้านี่  ข้าเป็นใคร?? ข้ารู้ข้าเห็น หากแต่เจ้าจะทำเช่นนั้นจริงรึ  ที่ตรงนั้นไม่เหมาะกับเจ้า
 
หรอกนะ ไปที่นั่นก็ไม่มีวันได้กลับมา..”
 
 
สายตาของเจ้าแมวเฒ่าประกายวาวถึงความโศกเศร้าอยู่ชั่วครู่แล้วก็ดับหายไป  เหมือนไม่ต้องการ
 
ให้ใครรับรู้ถึงปมในใจ
 
 
“ข้าไม่กลัวสิ่งใดทั้งนั้น  ข้า… ต้องการพบเขาให้ได้”
 
 
“เหตุใดเจ้าถึงต้องการพบแมวหนุ่มตนนั้เล่า?”
 
 
เจ้าแมวสีขาวก้มหน้าลงกลับพื้นก่อนน้ำตาจะร่วงหล่น   มันไม่รู้ว่ามันต้องการสิ่งใดกันแน่  แต่ที่มันรู้
 
คือต้องไปพบเจ้าแมวสีดำให้จงได้
 
 
“ข้าไม่รู้ ….”
 
 
“เฮ้อ…… ข้าล่ะเบื่อเจ้าเสียจริง  หนทางไปนั้นช่างน่ากลัวยิ่ง มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่จะฝ่าฟันไปได้
 
คือ ความเข้มแข็ง และพลังแห่งความกล้าหาญ เจ้าเข้าใจหรือไม่”
 
 
“ข้าเข้าใจๆ  และก็รู้อยู่แก่ใจ  แต่ข้าต้องไปให้ได้  ได้โปรดแนะนำเส้นทางให้ข้าด้วย”
 
 
เจ้าแมวเฒ่าไม่พูดอะไร  ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องมืดๆชื้นๆเพื่อไปหยิบบางอย่างออกมา
 
 
“เมื่อหลายพันปีก่อนเกาะของเราและเกาะอันเป็นนิรันดร์เคยเป็นแผ่นดินเดียวกัน  เคยปกครองร่วม
 
กัน แต่…. มีเหตุบางอย่างทำให้เกาะสองเกาะต้องแตกแยก และได้ให้สัจสาบานกันว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยว
 
กันอีก  หากสมาชิกของทั้งสองเกาะล่วงล้ำอานาเขตของอีกฝ่าย จะไม่มีการไว้ชีวิตกัน..มีเพียงครั้ง
 
เดียวเท่านั้นที่สามารถเดินทางได้นั่นคือวันที่ครบ 100 ปีที่เส้นขอบฟ้าจะเปิดแล้วเกาะทั้งสอง
 
สามารถเชื่อมโยงถึงกันและกันได้ และมีเวลาอยู่เพียง 7 วันเท่านั้น และห้ามพูดคุยกันกับสมาชิกใน
 
เกาะนั้นเด็ดขาด หึหึ น่าขำนัก เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้นข้า มิอาจช่วยเจ้าได้ แล้วเจ้าจะยัง
 
อยากไปเกาะนั่นอีกหรือไม่?”
 
 
เจ้าแมวสีขาวพยักหน้าอย่างไม่ลังเล
 
 
“ถ้าเช่นนั้นก็แล้วแต่เจ้า  นี่คือแผนที่เส้นทางในนี้ข้าได้ใส่มนต์สะกดเอาไว้ จะมีเพียงสมาชิกในเกาะ
 
ของเราเท่านั้นที่จะเห็นมัน  เจ้าจงมุ่งหน้าไปตามเส้นทางในนี้ แล้วเจ้าจะได้พบกับสิ่งที่เจ้าต้องการ
 
จะพบ  จงจำเอาไว้ว่าในระหว่างการเดินทางนั้นเจ้าห้ามพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว  ในเส้นทางนี้
 
เจ้าจะได้พบกับปีศาจแมวร้ายมากมายหลายตัวมันจะพยายามมาถามไถ่เจ้า  เจ้าจงนิ่งเงียบเสีย 
 
ห้ามเอ่ยคำใดใดทั้งสิ้น หากเจ้าเผลอพูดออกมาปีศาจแมวเหล่านี้ก็จะได้กลิ่นอายความมีชีวิตของ
 
เจ้า  แล้วพวกมันก็จะดูดความมีชีวิตของเจ้าให้หมดสิ้น และในที่สุดเจ้าก็จะมิอาจชีวิตกลับมา….”
 
 
“ข้าไม่กลัวสิ่งใดทั้งนั้น  สิ่งที่ข้ากลัวมากที่สุดคือ….การไม่พบคำตอบอะไรบางอย่าง”
 
 
เจ้าแมวเฒ่ายิ้มเย็นเยือกก่อนจะพูดทิ้งท้ายไว้ว่า
 
 
“หวังว่าเจ้าคงมีชีวิตรอดกลับมา ขอให้เจ้าโชคดี….”
 
 
แล้วก็เดินจากไปในห้องชื้นๆนั่น  ปล่อยให้เจ้าแมวสีขาวนั่งอ้างว้างอยู่คนเดียว  เจ้าแมวสีขาวหยิบถุง
 
สำภาระก่อนเดินออกจากบ้านของเจ้าแมวเฒ่าโดยมันไม่รู้เลยว่าเจ้าแมวเฒ่ามองตามมันด้วยความ
 
เป็นห่วง…
 
 
เมื่อเจ้าแมวสีขาวเดินออกมากำลังจะพ้นเขตดินแดนของมัน มันอดไม่ได้ที่จะหันหลังกลับมามอง
 
เพื่อเป็นการอำลาในใจนึกหวั่น  หลังจากที่มันก้าวเท้าออกไปแล้วไม่รู้ว่ามันจะมีโอกาสกลับมา ณ ที่
 
แสนสุขแห่งนี้ได้หรือไม่…. แต่มันจำเป็นต้องไป ไปเพื่อหาคำตอบบางอย่างที่มันยังค้างคาในใจของ
 
มัน  มันตัดสินใจหันหน้าไปยังจุดมุ่งหมาย นั่นก็คือ เกาะอันเป็นนิรันดร์ …..
 
 
2  วันผ่านไป  เป็นการเดินทางที่ไกลที่สุดในชีวิตของมันมันไม่เคยเดินทางจากบ้านมาไกลขนาดนี้
 
เลย  ไม่เคยเลย …
 
 
ถ้าดูจากแผนที่แล้วอีกไม่กี่ชั่วยามมันก็จะเข้าสู่เขตของป่านิรันดร์แล้วล่ะ  เสียงของแมวเฒ่ายังดัง
 
กึกก้องในหัวของมันเพื่อเป็นการเตือนใจของมันอยู่เสมอ
 
 
“เจ้าจงนิ่งเงียบเสีย  ห้ามเอ่ยคำใดใดทั้งสิ้น หากเจ้าเผลอพูดออกมาปีศาจแมวเหล่านี้ก็จะได้กลิ่น
 
อายความมีชีวิตของเจ้า  แล้วพวกมันก็จะดูดความมีชีวิตของเจ้าให้หมดสิ้น และในที่สุดเจ้าก็จะมิ
 
อาจชีวิตกลับมา….”
 
 
อากาศรอบกายเริ่มเย็นยะเยือกขึ้นกลิ่นอายและกลิ่นคาวปีศาจฟุ้งไปทั่วในอากาศ  น่าแปลกมาก
 
ท้องฟ้าที่กำลังสดใสจู่ๆก็มืดดำสนิทประหนึ่งว่าจะมีพายุลูกใหญ่ถาโถมเข้ามา  สายลมสาบๆเริ่มปลิ่ม
 
ละล่องมาแตะจมูก  เจ้าแมวสีขาวกล้าๆกลัวๆที่จะเดินต่อไป  เมื่อความมืดคืบคลานมาความกลัวก็
 
บังเกิดขึ้น นอกจากความมืดแล้วความเงียบก็ไม่แพ้กัน  เจ้าแมวสีขาวเคยได้ยินเรื่องเล่าขานมามาก
 
ที่ว่าเกาะแห่งนี้ไม่มีเสียงใดใดเลย  ไม่มีแม้กระทั่งลมหายใจ…..ด้วยความกลัวเจ้าแมวสีขาวเริ่ม
 
หายใจแรงมากขึ้นเกรงว่าลมหายใจนั้นจะหมดไป…. แต่ทันใดนั้น!!!! ก็มีแมวหลากสีตัวหนึ่งปากฏ
 
ขึ้นพร้อมกับกลิ่นที่น่าขยะแขยง  แล้วก็เอ่ยขึ้นว่า
 
 
“เจ้าเป็นปีศาจแมวตัวใหม่รึ?”
 
 
เจ้าแมวสีขาวยังมีสติมากพอที่จะไม่เอ่ยคำใดใด แล้วเจ้าปีศาจร้ายก็พูดขึ้นมาอีก
 
 
“เจ้านี่….ถามไม่ตอบ รีบๆเดินเข้าล่ะประเดี๋ยวจะไม่ทันพิธีทำลายอัมตะ ฮ่าๆๆๆ”
 
 
เจ้าปีศาจหัวเราะร่าก่อนหายตัวจากไป…. ทิ้งให้เจ้าแมวสีขาวงุนงง กับเหตุการณ์  พิธีทำลายอัมตะ
 
งั้นหรือ?? มันคือสิ่งใดกัน  มันรู้สึกไม่สบายใจมันเหมือนกำลังจะสูญสิ้นบางสิ่งบางอย่างไป  แต่มันก็
 
อ่อนเพลียเกินกว่าจะเดินต่อไป  มันเลยตัดสินใจเอาปลาผอมที่มันซุกไว้ออกมากิน  ก่อนจะเอนกาย
 
พักสายตา
 ท่ามกลางบรรยากาศขมุกขมัว ณ เกาะอันเป็นนิรันดร์ใกล้ๆกับจุดที่เจ้าแมวพักอยู่นั่นเอง  สายลม
 
แห่งความเหงาเปล่าเปลี่ยวเจ้าเก่าที่ผัดผ่านมาทุกวัน  แต่หากวันนี้ภายในสายลมนี้กลับมีกลิ่นสาบ
 
แห่งความตายปะปนอยู่ด้วย! ที่ลานประชุมใหญ่ของเกาะแห่งนี้มีแมวอมตะมากกว่าร้อยชีวิตกำลังนั่ง
 
สงบนิ่งเหมือนรอบางสิ่งบางอย่างที่จะเผยออกมาจากที่ใดที่หนึ่ง  เจ้าแมวสีดำกำลังนั่งเหม่อเช่นทุก
 
ครั้ง  สายตาที่ว่างเปล่าและเยือกเย็นยังปรากฎให้เห็นดังเช่นทุกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้เปลี่ยนสถาน
 
ที่มาเป็นตรงกลางที่ประชุม โดยมีสายตาหลายคู่จับตามองอยู่… แมวทุกตัวยังคงนั่งคอย … รอ
 
คอย…. และก็ยังรอต่อไป…. และในที่สุดบางสิ่งบางอย่างก็ค่อยๆ ปรากฏกายออกมาจากอากาศที่
 
ว่างเปล่าเป็นกลุ่มควันขมุกขมัวอย่างช้าๆ มันเป็นแมวตัวใหญ่ยักษ์  กลิ่นสาบแห่งความตายโชยออก
 
มาชวนให้ขนลุก  สายตาของมันไร้ซึ่งความปรานี ยามเมื่อมันขยับตัวเยื่องย้ายร่างยักษ์ของมันไป
 
ข้างหน้าแผ่นดินก็สั่นสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั่วบริเวณ เสียงหายใจดังกระหึ่มสหนั่นสั่นไหวน่ากลัวยิ่ง
 
นัก วันนี้จะมีการตัดสินคดีใหญ่ซึ่งคดีนี้จะนำมาซึ่งความตาย …
 
 
เสียงนั่นดังสนั่นไปทั้งเกาะและลามเข้ามาในป่าที่เจ้าแมวสีขาวพักผ่อนอยู่ มันตกใจผวาตื่นขึ้นมา 
 
แล้วรีบเร่งไปให้ถึงเสียงนั่น โดยไม่รีรอ ทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นมันรู้แต่เพียงว่าต้องไปให้ถึงจุด
 
นั้นให้ได้
 
 
ไม่นานนักมันก็ผ่านป่าร้ายนั่นมาได้  และมายืนอยู่บนเกาะที่ขึ้นชื่อว่า ไม่ว่าใครก็ตามที่มา ณ ที่แห่ง
 
นี้ได้จะไม่มีวันได้กลับออกไป.. มันแทบจะไม่เชื่อสายตาว่าจะมีสถานที่เช่นนี้อยู่  มันเป็นทะเลสาบ
 
กว้างใหญ่ สีดำทะมึน  ท้องฟ้าสีหม่น  หาดทรายสีดำ  ทุกอย่างเงียบเชียบ…มีเพียงกลิ่นอาย
 
แปลกๆเท่านั้นที่โชยมา
 
 
สายตาของมันก็เหลือบไปเห็นกลุ่มแมวผอมๆกลุ่มใหญ่ยืนล้อมเป็นวงกลมขนาดใหญ่น่าแปลกที่แมว
 
ทุกตัวนั้นมีแววตาที่ประหลาด  เป็นแววตานิ่งเฉยไร้ความรู้สึกใดใด  และพวกมันก็ไม่มีลมหายใจ….
 
เจ้าแมวสีขาวเดินเข้าไปใกล้ๆ มันแทบจะเป็นลมเมื่อเห็นแมวร่างยักษ์นั่นมันน่ากลัวเหลือเกิน…
 
 
“วันนี้ เป็นวันตัดสินคดี ซึ่งแมวทุกตนในที่นี้เข้าใจในทำนองเดียวกันแล้วคือเจ้าแมวสีดำตัวนี้ได้ทำ
 
ผิดกฎมหันต์”
 
 
เสียงดังกึกก้องของเจ้าแมวยักษ์ตนนั้นอื้ออึงไปทั่ว  เมื่อแมวสีขาวมองไปดูแมวที่กระทำผิด  มัน
 
ตกใจแทบสิ้นสติเพราะแมวตัวนั้นคือเจ้าแมวสีดำตัวที่มันตามหาอยู่นั่นเอง….
 
 
“ตามกฎของเกาะแห่งนี้  เมื่อเส้นขอบฟ้าได้เปิดออก แมวทุกตัวที่เป็นอมตะจะมีโอกาสได้ไปสัมผัส
 
รสชาติแห่งชีวิต ณ เกาะแห่งความเบิกบาน  และจะมีเวลา 7 วันเท่านั้น  และห้าม ห้ามแมวตัวใดที่
 
ได้มีโอกาสไป ณ เกาะแห่งนั้นพูดคุยหรือกล่าววาจากับแมวในเกาะแห่งนั้น แต่!!! เจ้าแมวตัวนี้ได้
 
เอ่ยวาจากับแมวที่มีชีวิต ซึ่งนั่น! หมายความว่ามันได้กระทำความผิดลงไปแล้ว ตามกฎแล้วเจ้าแมว
 
ตัวนี้จะถูกสั่งทำลายความเป็นอมตะ มีใครจะคัดค้านหรือไม่! ”
 
 
เจ้าแมวสีขาวเมื่อฟังจบมันก็ตกใจเพราะจากที่มันเคยได้ยินตำนานที่เล่าขานกันมา การทำลายอมตะ
 
นั้นหมายความว่าฆ่าเจ้าแมวสีดำนั่นเองความตายโดยปกติคือการปลดปล่อยดวงวิญญาณไปสู่อีกภพ
 
เพื่อชดใช้กรรมและไปเกิดเมื่อพ้นกรรม นั่นมันเป็นคติของพวกที่มีชีวิต  ส่วนคติของพวกที่เป็นอมตะ
 
นั้นมันโหดร้ายอย่างยิ่ง เหล่าแมวที่เป็นอมตะเมื่อได้รับความตายแล้วดวงวิญญาณมิอาจถูกปลด
 
ปล่อย แต่ก็มิใช่ถูกทำลายแต่หากเป็นการกักกันให้ดวงวิญญาณอยู่อย่างโดดเดี่ยวยิ่งกว่าเดิม  หนาว
 
เหน็บยิ่งกว่าเดิม หิวโหยยิ่งกว่าเดิม  ดวงวิญญาณเหล่านั้นจะไม่ได้ยินเสียงใดใดทั้งสิ้น พวกมันจะ
 
ไม่มีแม้กระทั่งกาย มันมีแต่พียงวิญญาณที่เป็นเพียงสายลมล่องลอยอยู่เช่นนั้นไม่มีการไปเกิด
 
ตลอดไป มันโหดร้ายเกินไป เจ้าแมวมิอาจยืนนิ่งเฉยได้มันจึงรีบพูดขึ้นมาโดยลืมคำเตือนของเจ้า
 
แมวเฒ่าเสียหมดสิ้น
 
 
“ช้าก่อน อย่าเพิ่งลงโทษเขา!!!!”
 
 
หลังที่มันได้เอ่ยวาจาไปทุกสายตาจับจ้องมาที่มันด้วยความแปลกใจกลิ่นหอมความมีชีวิตจากตัวมัน
 
ได้ฟุ้งกระจายไปทั่ว 
 
 
“ขอข้าได้คุยกับเขาสักครั้งก่อนเถิด ได้โปรด …”
 
 
“เจ้า!!! เป็นแมวมีชีวิต! บังอาจนักที่บุกมาถึงเกาะแห่งนี้ได้ จับตัวมันไว้!”
 
 
“ช้าก่อน!! ท่านเจ้าแห่งอมตะ ได้โปรดให้แมวตัวนั้นได้เจรจากับข้าก่อน”
 
 
เสียงอันนุ่มลึกและอบอุ่นแผดขึ้น เสียงของเจ้าแมวสีดำนั่นเอง
 
 
“ได้… เมื่ออำลากันแล้วข้าจะลงโทษพวกเจ้าตามเดิม..”
 
 
“ขอบใจท่านมาก ” เจ้าแมวสีขาวพูดทั้งน้ำตา
 
 
“เหตุใดเจ้าถึงตามข้ามาที่แห่งนี้ ทั้งที่ตัวเจ้าก็รู้อยู่แก่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า…” แมวสีดำเอ่ยขึ้น
 
ด้วยเสียงอันเยือกเย็นเช่นเคย แต่แววตานั้นกลับเปี่ยมล้นไปด้วยความโศกเศร้า เกินจะพรรณนา
 
 
“ตลอดเวลาที่ข้าและท่านจากกันในครานั้น มันมีบางสิ่งที่ยังค้างคาในใจของข้า แม่ของข้าบอกข้า
 
เสมอว่าให้นั่งรอบางอย่าที่เส้นขอบฟ้า เมื่อข้าเอ่ยถาม  แม่ก็ไม่สามารถให้คำตอบได้ว่าเรารออะไร
 
และเพื่ออะไรแม่ได้แต่บอกว่า แม่ของข้า ยายของข้า และอีกหลายๆชั่วอายุคนของข้าก็ทำเช่นนี้มา
 
ตลอดเป็นเวลา 100 ปี โดยที่ไม่รู้ว่าทำไปเพื่อสิ่งใด จนในวันนึงที่ท่านได้เข้ามา… มันเหมือนจะ
 
ทำให้ข้ารู้อะไรบางอย่างแต่ก็ไม่สามารถรับรู้ได้ นี่จึงเป็นสาเหตุให้ข้าตามท่านมา ณ ที่แห่งนี้”
 
 
แมวสีดำนิ่งเงียบ….สายตาของมันอ้างว้าง ไร้ซึ่งคำตอบที่จะตอบได้… แต่มันก็เอ่ยขึ้นมาแบบลอยๆ
 
เป็นเสียงเพลงที่โศกเศร้าเหลือคณานับใบหน้าของมันยิ้มสดชื่นแต่สายตากับว่างเปล่า….
 
 
“ดินแดนแห่งนี้ที่ว่างเปล่า ดินแดนแห่งนี้ที่เงียบเหงา ดอกไม้เริ่มเฉาตาย หลายชีวาวาย
 
ตายลงทีละหน่อย แต่เรายังรอคอย ความหวัง...หึหึ  มันเป็นบทเพลงที่พ่อข้าขับกล่อม
 
ก่อนจะตาย ข้าเคยมีชีวิต ก่อนจะเดินทางมายังเกาะแห่งนี้เพราะ เกาะแห่งความเบิกบาน
 
เริ่มเหี่ยวเฉาแห้งแล้งแมวหลายชีวิตต้องอดตาย ข้าจึงมาที่นี่เพื่อมาตามหาสายลมที่หาย
 
ไป”
 
“ท่านได้สิ่งนั้นกลับไปหรือไม่?”
 
ทุกชีวิตในเกาะแห่งนี้นิ่งเงียบ ใจจดจ่ออยู่ที่แมวสีดำเหมือนลุ้นระทึกเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นอีก
 
 
“ได้สิ…ข้าได้มันกลับไปแต่ข้าต้องสูญเสียสิ่งมีค่าที่สุดของข้า นั่นคือลมหายใจ…ข้าเสียใจ
 
ที่ไม่อาจกลับบ้านตามสัญญาที่ให้ไว้กับแม่ของข้า  แม่ของข้าก็ยังเฝ้ารอต่อไป ….. นี่อาจ
 
เป็นเหตุผลที่ทำให้เจ้าต้องรอบางอย่าง… แต่เหตุใดข้าถึงจำเรื่องนี้ไม่ได้ข้าก็ไม่รู้…ข้า
 
ขอโทษ หากข้าให้คำตอบเจ้าในวันนั้นเจ้าก็คง…..ไม่มาจบชีวิตลง ณ เกาะแห่งนี้”
 
 
“ข้านี่แหละที่ลบความจำของเจ้า เอาล่ะจบการอำลาที่สุดแสนจะน่าอ้วกของเจ้าไว้แค่นี้ ถึง
 
 
อย่างไรเจ้าทั้งสองก็ต้องตายเช่นกัน ”
 
 
เจ้าแมวยักษ์เอ่ยขึ้นด้วยเสียงและแววตาไร้ซึ่งความปรานี
 
 
“ได้โปรดลงโทษเพียงข้า แล้วปล่อยเจ้าแมวนี่ไปซะ!”
 
 
แมวสีดำพูดขึ้นด้วยสายตาที่มุ่งมั่น
 
 
“อย่าทำเช่นนั้นเลย ข้ามาเองข้าทำผิดกฎเอง ฉะนั้นข้าก็ต้องได้รับโทษด้วยตัวของข้าเอง”
 
 
จากสายตาที่ดุร้ายของเจ้าแมวยักษ์ เมื่อได้ยินคำนี้มันก็แปรเปลี่ยนมาเป็นสายตาที่สุดแสน
 
จะ งุนงง ก่อนเดินมาตรงหน้าของเจ้าแมวทั้งสองแล้วถามว่า
 
 
“ทำไม พวกเจ้าถึงตายแทนกันได้  ”
 
 
เจ้าแมวทั้งสองเงียบไม่มีเหตุผลใดใดเอ่ยออกมา..
 
 
“หึหึ พวกเจ้ารู้หรือไม่ ตลอดการเป็นอมตะของข้านั้นไม่เคยรับรู้ถึงความห่วงใยจากใคร
 
สักคนเลย…. แต่วันนี้เจ้าทั้งสองทำให้ข้าเห็นว่าการห่วงใยนั้นเป็นเช่นไร หึ แต่ข้าก็ไม่อาจ
 
สัมผัสความรู้สึกนั่นได้…” เจ้าแมวยักษ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้า
 
 
“ไม่หรอก… เพียงแค่ท่านเข้าใจในชีวิต…” เจ้าแมวสีขาวเอ่ยขึ้น
 
 
“อย่างไร?”
 
 
“ชีวิต ถึงแม้ตั้งรับรู้ถึงความเจ็บปวด ความหิวโหย ความทรมาน แต่ชีวิตก็คือชีวิต เรา
 
สามารถห่วงใยคนรอบข้างของเรา  สามารถรัก ….. สามารถคิดถึง นั่นแหละคือความสุข
 
ของชีวิต  จึงไม่แปลกที่ข้าจะรักและห่วงใยเจ้าแมวสีดำ” น้ำเสียงอันอ่อนนุ่มละมุนละไม
 
และเพราะก้องกังวาลแต่  ไม่อาจทำให้เจ้าแมวยักษ์เข้าใจในความหมาย
 
 
“แต่…. ข้าไม่มีชีวิต ! แต่ กฎก็ต้องเป็นกฎข้าปกครองหลายชีวิตมิอาจละโทษให้พวกเจ้า
 
หรอกนะ ” สายตาหม่นหมองปรากฏในดวงตาของเจ้าแมวยักษ์ได้เพียงชั่ววูบก่อนจะหาย
 
ไป  และถูกแทนด้วยสายตาอันโหดร้ายเช่นเดิม….
 
 
“หึ!! พอกันทีกับชีวิตน้ำเน่าของเจ้าทั้งสอง  มารับโทษทันต์ที่เจ้าได้ก่อไว้ซะ  ไม่ต้องกลัว
 
ว่าข้าจะพรากพวกเจ้าแต่… ข้าจะทำลายพวกเจ้าทั้งสองต่างหาก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
 
 
เจ้าแมวทั้งสองมองหน้ากันต่างฝ่ายต่างรับรู้ในชะตาของตัวเอง….
 
 
“เอาละ แมวทหาร! ไปเอากริชอาคมมา”
 
 
ไม่มีความปรานีใดใดปรากฏขึ้น  เมื่อกริชอาคมถูกนำออกมาจากหีบคร่ำครึ่  เสียงฟ้าร้องก็
 
ดั่งสะหนั่นอย่างเจ็บปวด  กริชอาคมเป็นกริชที่  หากแมวที่เป็นอมตะถูกแทงก็จะเป็นการ
 
ทำลายอมตะ หากแมวที่มีชีวิตถูกแทงก็จะสิ้นชีพในทันที  เจ้าแมวยักษ์ไม่รอช้ามันเดินมา
 
ตรงหน้าของแมวทั้งสองก่อนจะยิ้มยะเยือกแล้วจับกริชอาคมชี้ขึ้นฟ้าแล้วแทงเจ้าแมวทั้ง
 
สองอย่าไม่มีความปรานี……  ไม่มีเสียงกรีดร้องของเจ้าแมวทั้งสอง  มีเพียงสายตาที่ฉาย
 
แววความสุขออกมา  ไม่มีห่วงใดใดให้ทั้งสองต้องทุกข์ใจเพราะมันทั้งสองได้คำตอบที่ใจ
 
ของมันเรียกร้องมาทั้งชีวิต  แต่กลับกัน… ในสายตาของเจ้าแมวยักษ์จากแววตาดุร้ายกับ
 
กลายเป็นแววตาที่เศร้าหมองระทมทุกข์  มันรู้สึกผิด  และยัง งุนงง  กับคำว่า “ชีวิต  ความ
 
รู้สึก  ความห่วงใย และความรัก…”
 
 
จากวันนั้น  ไม่มีแมวสีดำและแมวสีขาวอีกต่อไป….เหลือเพียงตำนานที่เล่าขานถึงความ
 
เสียสละของเจ้าแมวสีดำ  และความไม่ย่อท้อของเจ้าแมวสีขาว  ทุกครั้งที่มีการเล่าถึง
 
ตำนานนี้….  แน่นอนผู้ที่ฟังย่อมโศกเศร้ากับกาสูญเสียที่น่าสลดนี้  และก็ยังถูกเล่าต่อเป็น
 
ตำนานตราบนานเท่านาน….ตลอดกาล….