หลอน

   ฝนรีบลงกอดขาแม่ไว้ "แม่อย่านะน้ำฝนร้องให้ขอร้อง งั้นก็กลับบ้าน"พร้อมกับจับแขนของน้ำฝน โดยไม่เหลียวมอง

ชุติมาเพียงหางตาแม้แต่น้อย ก็เพราะเธอคงรู้ตัวดีว่าสมควรแล้วที่แม่ของน้ำฝนไม่ชอบ ชุติมาเป็นเด็กที่ยากจน 

มีแต่ฝนเท่านั้นแหละ ที่ลดตัวมาเล่นด้วยกับเธอ เสียงที่แหบแห้งร้องให้ของน้ำฝนถูกดึงกระชากขึ้นบนรถ

   "เราไปก่อนน้าชุติมา...."เสียงสุดท้ายที่ชุติมาได้ยิน เป็นครั้งสุดท้ายได้จบลงพร้อมกับรถที่วิ่งออกไปใกลสุดตา

ชุติมามองด้วยวความเศร้าที่เห็นเพื่อนคนนึง หายไปมันเหมือนโลกนี้ชั่งหม่นหมองขึ้นมาทันทีเงาแห่งความหว้าเหว่

เข้าปกคุมในหัวใจดวงน้อยๆของเธอ ชุติมามองไปรอบๆด้วยความว่างปล่าวไร้ผู้คน เขาครุ้นคิดถึงวันเก่าๆที่มีผู้หญิง

ตัวน้อยๆที่ชื่อว่าน้ำฝนมาคอยเล่นด้วยตลอด แม้ในยามที่ชุติมาโดนแม่เลี้ยงใจร้ายทุบตีด่าทอใช้งานต่างๆ

น้ำฝนก็คอยมาเอาใจคอยอยู่ข้าง เพียงเวลาต่อมาเสียงที่ชุติมาต้องหวาดกลัว "อีนางชุติมาเสียงแม่เลี้ยงดังขึ้น

กูเก็บมึงมาเลี้ยงก็เพื่อ ให้มึงมาเฝ้าบ้านให้กูไม่ใช่ให้มึงมานั่งเล่น"พอสิ้นเสียงมืออันหยาบกร้านจับผมชุติมาดึงขึ้น

ไม้เรียวขนาดพอมือถูกฟาดเข้าอย่างแรงทั่วทั้งตัว "กูบอกมึงแล้วตั้งกี่ครั้งกี่หน" ชุติมาก้มลงกราบเท้า 

   "หนูขอโทดหนูขอโทด เสียงนี้ดังไม่พอที่จะทำให้แม่เลียงใจร้ายหยุดฟาด ร่างน้อยๆล้มกองลงกับพื้นที่เต็มไปด้วย

ร้อยแผลผิวหนังแตกเต็มไปด้วยเลือด "ชั่งทรมารเหลือเกินกว่าที่ผู้หญิงตัวเล็กจะรับใหว"

                                 " กาลเวลามันชั่งผ่านไปเร็วจริงๆ"

ป.ล. ติดตามกันด้วยนะครับป๋ม_ขอบคุณครับ