เรื่องราวของการเดินทาง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
มีเด็กสาวนางหนึ่งอาศัยอยู่ในดินแดนที่มีชื่อว่า “รัก”
และยังมีเด็กสาวอีกนางหนึ่งอาศัยอยู่ในดินแดน “ชัง”
 
อาณาจักรทั้งสองต่างต่อสู้รบรากันมานาน แต่ก็ยังไม่สามารถยุติสงครามลงได้
 
จะกล่าวถึงอีกอาณาจักร อาณาจักรแห่งนั้นทั้งแข็งแกร่งและอุดมสมบูรณ์
อาณาจักรแห่งนั้นไร้ซึ่งนาม แต่ก็สามารถตีเอาอาณาจักรทั้งสองได้แก่ “รัก” และ “ชัง” มาเป็นของตนได้
อาณาจักรไร้นามได้ออกกฎใหม่ให้อาณาจักรทั้งสองยังคงปกครองตนเองได้
เพียงแต่ต้องส่งลูกหลานมาร่ำเรียนที่อาณาจักรไร้นาม
 
และแล้วเด็กสาวทั้งสองก็ได้มาพบกัน
 
เด็กสาวแห่งรักมักเฝ้าถามเด็กสาวอีกคนเสมอว่า “เหตุใดเธอถึงชิงชังโลกใบนี้นัก”
เด็กสาวอีกคนก็จะตอบกลับเหมือนเดิมทุกครั้งว่า “และเหตุใดเธอถึงรักโลกใบนี้นัก”
 
โลกใบนี้ทั้งอบอุ่นและเหน็บหนาว
สดใสและมืดมัว
สุขสมและเศร้าหมอง
 
แต่มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่ไม่แปลกแยกกัน
เป็นกับตายเป็นสิ่งที่คล้ายแปลกแยกแต่กลับกลมกลืน
 

เด็กสาวสองคนบนความคิดอันแตกต่างกับการเดินทางตามหาสิ่งเดียวกัน

 

ณ อาณาจักรแห่งแรกทั้งสองได้พบกับมารดาผู้เจ็บปวด
เธอที่พึ่งคลอดบุตรถามทั้งสองว่า “การกำเนิดคืออะไร?”
เด็กสาวคนแรกตอบ “การสิ้นสุดของการอยู่โดยไร้ความรัก”
เด็กสาวอีกคนตอบ “การสิ้นสุดของการอยู่โดยไร้ความชิงชัง”
“แล้วคุณล่ะ?” เด็กสาวทั้งสองถาม
“การสิ้นสุดลงของการรอคอยอันน่าเจ็บปวด”

เด็กสาวทั้งสองพยักหน้า พร้อมกับออกเดินทางต่อ
 

 

อาณาจักรบนภูเขาอันห่างไกลทั้งสองได้พบกับเด็กหญิงแห่งความมืด
เธอที่ยังคงหลับตาถามทั้งสองว่า “พี่สาวทั้งสองคิดว่าโลกใบนี้เป็นสีอะไร?”
เด็กสาวคนแรกตอบ “เป็นดั่งสายรุ้งหลากสีสันที่แสนงดงาม”
เด็กสาวอีกคนตอบ “โลกขาวดำไร้แสงสี”
“แล้วเธอล่ะ?” เด็กสาวทั้งสองถาม
“โลกใบนี้เป็นสีดำสดสวย ทั้งเป็นประกายและสว่างไสว”

เด็กสาวทั้งสองพยักหน้า พร้อมกับออกเดินทางต่อ
 

 

อาณาจักรต่อมาทั้งสองได้พบกับชายหนุ่มแห่งความหวัง
เค้าถามทั้งสองว่า “เธอมองเห็นอะไรในโลกใบนี้?”
เด็กสาวคนแรกตอบ “เห็นความรัก”
เด็กสาวอีกคนตอบ “เห็นความเกลียดชัง”
“แล้วคุณล่ะ?” เด็กสาวทั้งสองถาม
“ผมเห็นโลกนี้ที่เต็มไปด้วยความหวัง หวังที่จะทำให้วันพรุ่งนี้งดงามกว่าวันนี้”

เด็กสาวทั้งสองพยักหน้า พร้อมกับออกเดินทางต่อ
 

 

ต่อมาในเส้นทางอันคดเคี้ยวไร้ทางออกทั้งสองได้พบกับนักเดินทางอันงงงัน
นักเดินทางเดินเท้า สะพายเป้ใบใหญ่พร้อมแผนที่ถามทั้งสองว่า “เธอเห็นอะไรบนทางเส้นนี้?”
เด็กสาวคนแรกตอบ “ความงดงามของเส้นทางอันน่างงงัน”
เด็กสาวอีกคนตอบ “ความลำบากของเส้นทางอันน่างงงัน”
“แล้วคุณล่ะ?” เด็กสาวทั้งสองถาม
“ความบิดเบี้ยวอันไร้ที่สิ้นสุด”
เด็กสาวทั้งสองพยักหน้า พร้อมกับออกเดินทางต่อ 
 
 

 
ที่อาณาจักรต่อมาเด็กสาวทั้งสองได้พบกับเด็กชายแห่งความเศร้า
เค้าถามทั้งสองว่า “เหตุใดเธอทั้งสองถึงได้ทนอยู่ในโลกอันแสนเศร้าใบนี้กัน?”
เด็กสาวคนแรกตอบ “เพราะฉันรักโลกใบนี้”
เด็กสาวอีกคนตอบ “เพราะฉันเกลียดชังโลกใบนี้”
“แล้วนายล่ะ?” เด็กสาวทั้งสองถาม
“เพราะโลกใบนี้ช่างน่าเศร้า ทั้งหนาวและทรมาน เพราะอย่างนั้นผมจึงยังมีชีวิตอยู่”

เด็กสาวทั้งสองพยักหน้า พร้อมกับออกเดินทางต่อ
 

 

ที่อาณาจักรที่แสงสีขาวงดงามสาดส่องลงมาจากท้องฟ้าทั้งสองได้พบกับหญิงสาวผู้สูญเสีย
เธอถามทั้งสองว่า “การสูญเสียคืออะไรกัน?”
เด็กสาวคนแรกตอบ “การหายไปของตัวตนของสิ่งใดสิ่งหนึ่งอันเป็นที่รัก”
เด็กสาวอีกคนตอบ “การหายไปของตัวตนของสิ่งใดสิ่งหนึ่งอันน่าชิงชัง”
“แล้วเธอล่ะ?” เด็กสาวทั้งสองถาม
“การหายไปของส่วนหนึ่งในหน้ากระดาษที่ไม่อาจเติมเต็มได้อีก”

เด็กสาวทั้งสองพยักหน้า พร้อมกับออกเดินทางต่อ
 

 

อาณาจักรต่อมาเป็นอาณาจักรที่ทั้งมืดมนและอดอยากทั้งสองได้พบกับชายหนุ่มผู้เปี่ยมสุข
เขาถามทั้งสองว่า “เธอทั้งสองกำลังตามหาสิ่งใดอยู่?”
เด็กสาวทั้งสองตอบพร้อมกัน “เรากำลังตามหาบางสิ่งที่ขาดหายไปอยู่”
ชายหนุ่มนิ่งเงียบกับคำตอบก่อนจะเชิญทั้งสองไปที่บ้านของตน
เมื่อถึงหน้าบ้านปรากฏว่า ภรรยาและลูกเมียของเขาถูกโจรป่าฆ่าทิ้งไปสิ้น
ภรรยาที่คอยทำอาหารไม่มีอีกแล้ว ลูกน้อยที่อยู่ในเปลไม่ส่งเสียงร้องอีกแล้ว
ชายหนุ่มจึงหันกลับมาหานักเดินทางทั้งสอง และถามว่า “ความตายคืออะไรกัน?”
เด็กสาวทั้งสองมองหน้ากันและตอบเหมือนกันว่า “การเริ่มต้นของอะไรบางอย่าง”
 

เด็กสาวทั้งสองออกเดินทางอีกครั้ง ทิ้งภาพชายหนุ่มผู้เศร้าโศกและร่ำไห้ไว้เบื้องหลังโดยไม่หันไปมองอีก

ณ สถานที่แห่งหนึ่งรอบๆเต็มไปด้วยสีขาวอันสว่างไสว เสียงปริศนาถามเด็กสาวว่า “เธอมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร?”
เด็กสาวคนแรกตอบ “เพื่อหาความหมายของความรัก”
เด็กสาวอีกคนตอบ “เพื่อหาความหมายของความชิงชัง”
เสียงปริศนาถามคำถามอีกครั้ง แต่เด็กสาวทั้งสองไม่ได้ยินและเดินทางต่อไป และต่อไป ...
 

 
ไม่ว่าโลกใบนี้จะเป็นเช่นไร
สดสวย หรือ อัปลักษณ์
สว่าง หรือ ดำมืด
มองเห็น หรือ มองไม่เห็น
ได้ยิน หรือ ไม่ยิน
[แล้วคำตอบคืออะไรล่ะ?]
“มันไม่มีหรอกความหมาย ชีวิตก็คือชีวิต”
นักเดินทางทั้งสองยังคงเดินทางอยู่ในหน้ากระดาษอันห่างไกล ไกลออกไป และออกไป ....
เพื่อตามหาความหมายของบางสิ่งที่ขาดหายไป และไม่มีวันหาพบ
ไม่ว่าพวกเธอจะคิดยังไงกับการเดินทางอันยาวไกล และไร้คำตอบนี้
 
แต่ว่าคุณล่ะ ตอนนี้คิดยังไง?