โดเรม่อน ออกได้แต่ค้อนเท่านั้น [18++]

 
                   ในปี คส.  201x กรณีพิพาทหมู่เกาะระหว่างจีนกับญี่ปุ่น ทำให้กระแสคลั่งชาติในจีนถูกจุดติด ร้านค้าหลายร้านในเมืองจีนที่นำเข้าสินค้าญี่ปุ่นต้องปิดตัวลงเนื่องด้วยประชาชนชาวจีนรวมหัวกันทำลายข้าวของในร้านประเภทดังกล่าว รัฐบาลจีนงดการนำเข้าสินค้าหลายประเภทของญี่ปุ่น   อเมริกายังคงวางตัวอยู่ตรงกลางรับรู้ถึงการปะทุราวกับคลื่นใต้น้ำที่กำลังเคลื่อนตัวก่อขึ้นอย่างช้าๆ
 
       1.  อิงฮัวเดินช้าๆ คล้ายการนับก้าวแต่ปล่าวเลย เธอกำลังคิดคำนึงถึงงานที่เพิ่งเลิกไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ถนนอี้เต๋อในเมืองกวางโจวยังคงไว้ซึ่งสินค้าหลากหลายชนิด ร้านขายอาหารทะเลตากแห้งหลายร้านมีคนยืนมุงตะโกนถามราคาอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง ผลพวงจากกรณีพิพาทหมู่เกาะ ร้านไหนก็ตามที่ขึ้นป้ายว่า
'ของทะเลจากหมู่เกาะเตียวหยู'
ร้านนั้นเป็นอันขายดิบขายดี ความรู้สึกเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันของชุมชนถูกปลุกได้ไม่ยาก และก็เป็นด้วยสาเหตุนี้เอง ที่ร้านค้าที่เธอทำงานในกวางโจวถึงปิดตัวลง
 
อิงฮัวได้ยินเสียงชายหนุ่มจากร้านอาหารทะเลร้านนึงในตลาดร้องแซวเธอในอารมณ์คึกคะนอง
เธอปรายตามองที่เขาแล้วหลบตาต่ำลงพร้อมความแดงของใบหน้า
 
'หวังว่าจะเป็น เดคิซึกิ หรือ โนบิตะก็ยังดี นี่ซูเนโอะชัดๆ แต่....ก็ไม่ได้รังเกียจหรอกนะ'
 
  อิงฮัวนึกในใจถึงตัวละครที่เธอชื่นชอบตั้งแต่เยาว์วัย ความประหม่ายังคงเป็นสิ่งที่ติดตัวอิงฮัวมานาน แต่เธอก็ได้เสริมความมั่นใจขึ้นมาจากสิ่งของที่เธอคลั่งใคล้และคุ้นชิน
ใครจะรู้ว่าวันนี้เธอใส่กางเกงในสีฟ้าเป็นลายโดเรม่อนแต่ชุดชั้นในก็หาซื้อตามตลาดทั่วไปราคาไม่กี่หยวน ตั้งแต่เกิดเรื่องพิพาทขึ้น กระแสต้านญี่ปุ่นก็รุนแรงตามลำดับแม้กระทั้งสิ่งของเครื่องใช้ เธอจึงต้องเก็บซ่อนมันเอาไว้ในที่ๆเธอคิดว่าปลอดภัยที่สุด ความมั่นใจและความผูกพันธ์ของเธอกับโดเรม่อนก็คงเป็นมาตั้งแต่ตอนเธอยังเด็ก
ทีวีเครื่องใหม่ที่คุณพ่อเก็บเงินซ์้อมาด้วยความยากลำบากเปิดโลกใหม่ให้เธอได้เข้าสู่ความลุ่มหลงขั้นพื้นฐาน
กับเจ้าแมวหูแหว่งที่มาจากอนาคต คอปเตอร์ไม้ไผ่ ประตูสลับสถานที่ ไฟฉายย่อส่วน ผ้าคลุมกาลเวลา วุ้นแปลภาษา และสิ่งของต่างๆมากมายที่พรั่งพรูต่อเติมจินตนาการให้เด็กสาวในตอนนั้น
เพื่อนหลายคนของเธอหลงไหล โปเกมอน คิตตี้ และกองทัพการ์ตูนที่หลั่งไหลทะลักทะลายเข้ามาราวกับซึนามิของญี่ปุ่น ตัวเลือกมีมากหลาย อิงฮัวเองก็รู้จักอยู่หลายตัวแต่เธอก็เลือกที่จะติดตามและถึงขึ้นเป็นสาวกตัวยงของโดเรมอนนี้เท่านั้น
 
เธอค่อยๆเสยผมแล้วหันไปทางชายหนุ่มที่แซวเธอช้าๆ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานบุคลิกคล้ายกับสาวญี่ปุ่นมากกว่าสาวจีนที่พูดจาเสียงดังโผงผาง
 
'เธอรู้จักร้านของคุณฉีรึปล่าว มีคนบอกฉันว่าเขาเปิดร้านที่นี่'
 
'ร้านคุณฉีคนดังอยู่ซอยที่ห้านะ เดินไปอีกสามร้อยเมตร เลี้ยวซ้าย สุดสวยไม่ดูปลาร้านนี้หน่อยหรือ'
 
'ขอบใจนะจ๊ะ เราไม่ได้มาดูปลา มีธุระนิดหน่อย ยังไงก็ขอบคุณมากนะ'
 
เดินตามลายแทงที่ชายหนุ่มให้มาก็เจอถึงร้านของคุณฉี เขาเป็นชายแก่ที่ดูน่าเกรงขาม สายตาดุและกร้าว และเป็นคนที่คิดก่อนที่จะพูด ระมัดระวังตัว อิงฮัวยื่นกระดาษคล้ายจดหมายให้คุณฉีเปิดอ่าน ชายชรามองดูมันอ่านซักพักเงยหน้าขึ้นมาดูอิงฮัว พยักหน้าและโบกมือให้เข้าไปคุยในร้าน
 
'แน่ใจแล้วนะ ว่าตัดสินใจอย่างนี้ทางบ้านของเธอยินยอมแล้วหรือ จะว่าไปยิ่งพ่อของเธอแล้วด้วยเขายอมหรือ'
เมื่อได้ยินคำว่าพ่อ น้ำตาของเธอก็เริ่มรื้นขึ้นมา อิงฮัวรวบรวมสติพร้อมบอกไปไม่ให้เสียงสั่น
 
'พ่อไม่รู้เรื่องนี้ค่ะ จดหมายนี้คุณน้าก็เป็นคนเขียนแนะนำให้ หนูจะเขียนจดหมายบอกพ่อทีหลังเองค่ะ'
ชายชรามองตาอิงฮัวนิ่ง พยักหน้าช้าๆ
 
'ในยุคสมัยนั้น ตอนที่อาหนีออกจากบ้านด้วยความเชื่อมั่นบางอย่าง ล้มลุกคลุกคลานมาก็เยอะก็ได้น้าเธอนี่แหล่ะช่วยเหลือไว้'
 
'แต่อาอยากให้หนูจำไว้อย่าง ถ้าไปแล้วไปให้สุดนะ อย่าท้อถอย
อุปสรรคมันมีอยู่แล้วข้างหน้า อยู่กับมันให้ชินล่ะ'
 
อิงฮัวหนีบขาแน่น โดเรม่อนสถิตอยู่ข้างกายเรา เราไม่กลัวอะไรทั้งนั้น เธอคิด
'หนูพร้อมค่ะ'
 
'อีกเจ็ดวัน เรือจะออก ไปเจออาที่ท่าเรือตามที่น้าเธอบอก เวลาตีห้า'
 
            2. เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว อิงฮัวยังทำงานอยู่ที่ตลาดสือซานหาน ขายส่งเสื้อผ้า
หลังร้านก็ขายแบรนด์เนมลายการ์ตูนญี่ปุ่นต่างๆ เธอทำงานมาตั้งแต่อายุ 17 จวบจนวันนี้ที่เธออายุ 22 ปีพอดีในวันนั้นเธอได้ยินเสียงคนตะโกน ชายฉกรรจ์เป็นสิบคนวิ่งเข้ามาในตึกโหวกเหวกโวยวาย
จับใจความได้ว่า ญี่ปุ่นเริ่มใช้มารตการทางทหาร ใช้เครื่องบินขับไล่มาแย่งชิงพื้นที่บนเกาะเตียวหยู ทิ้งระเบิดลงบนเรือประมงของจีน โดยอ้างพื้นที่ของตัวเอง  เสียงพูดญี่ปุ่นนั้นเลว คำด่าทอและผู้ร่วมชุมนุมเริ่มมาอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง
 
ไม่นานนักเธอก็เริ่มได้กลิ่นไหม้ เจ้าของร้านกำเงินไว้ก้อนนึงหยิบยื่นใส่มือของอิงฮัวพร้อมกำชับ
'ไปเถอะอิงฮัว ที่นี่ไม่มีอะไรให้น่าจดจำอีกแล้ว'
'ดูแลตัวเองด้วยนะคะเฮีย ฝากความปราถนาดีถึงอาซ้อด้วยค่ะ'
เธอรีบหยิบข้าวของ เหลือบตาไปมองเสื้อโดเรม่อนลายน่ารัก กำลังนั่งกินโดรายากิครั้งสุดท้าย แล้วเธอก็วิ่งออกมาจากร้าน ไฟไหม้ ไฟไหม้ ความสับสนอลหม่านเพิ่มเท่าทวี เสียงหัวเราะ เสียงด่า เสียงร้องไห้ สับสนปนเปในบริเวณนั้น กวางเจาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วในความคิดของ อิงฮัว
สภาพของพ่อเมื่ออิงฮัวกลับไปถึงบ้านก็เหมือนเมื่อห้าปีที่แล้ว ปีที่แม่ทิ้งพ่อไปกับสามีใหม่ไกลถึงฮ่องกง เธอยืนกรานกับแม่ว่าจะอยู่ดูแลพ่อ เธอจ้องตาแม่เขม็ง ในสายตาแม่ว่างเปล่าแค่มีน้ำตาไหล แม่โอบกอดเธอกระซิบข้างหูว่าเข้มแข็งนะลูก
'แม่เอาความเข้มแข็งจากพ่อไปจนหมด แล้วจะให้หนูเป็นคนที่เข้มแข็งแทนพ่อนะหรือคะ'
แม่มองหน้าเธอนิ่งราวกับไม่รู้จักลูกคนนี้มาก่อน หันหลังแล้วเดินกลับไป มันเป็นวันเดียวกันกับที่พ่อของเธอเอาแต่ดื่มเหล้า และวันรุ่งขึ้นอิงฮัวก็ขอลาออกจากโรงเรียนเพื่อไปทำงานประจำ
ในทีวีไม่มีโดเรม่อนอีกต่อไปสำหรับอิงฮัว เมื่อทำงานเสร็จกลับมาบ้านเสียงของพ่อก็กลบเสียงของทีวี น้ำตาของพ่อกลบความเศร้าที่เคยเจอมาทั้งปวง ความเจ็บปวดของพ่อฝังลึกในทุกอนูของอากาศ
 
'พ่อ หนูออกจากงานแล้วนะจะหางานใหม่เร็วๆนี้ อย่าดื่มมากนะพ่อ'
 
พ่อหันมามองหน้าอิงฮัว แล้วก็ดื่มต่อไป สายตาของพ่ออิงฮัวไม่แน่ใจว่าพ่อมองดูทีวีที่กำลังถ่ายทอดการแข่งม้า หรือมองกรอบรูปของแม่ที่ยังคงตั้งอยู่เหนือทีวี อิงฮัวเดินขึ้นห้องเตรียมตัวอาบน้ำ
ห้องของอิงฮัวเต็มไปด้วยของใช้ลายการ์ตูนที่เธอชื่นชอบ หมอน หมอนข้าง ผ้าปูที่นอน ผ้าเช็ดตัว ของเกือบทุกอย่างมีเรื่องราวของโดเรม่อนเกือบทุกกระเบียด
เมื่อสลัดผ้าออกอิงฮัวมองตัวเองในกระจก เธอค่อนข้างภูมิใจในเรือนร่างและหน้าตาของเธอไม่น้อย หน้าเธอเหมือนแม่ ส่วนรูปร่างได้สัดส่วนแถมซ่อนรูปจุดนี้น่าจะมาจากยาย เพราะแม่ของเธอรูปร่างไม่สูงมาก ผิวขาวละเอียดเรียบลื่นเนียนสวยใววัยสาว ในขณะนั้นเองประตูก็เปิดผลัวะออกมา เธอรีบเอาผ้าเช็ดตัวคลุมตัว
วันนี้เธอลืมล๊อกห้อง
 
'พ่อ!!!!'
 
'อาจู...........'
 
ไม่แปลกที่พ่อจะเรียกผิด เพราะหน้าเธอเหมือนแม่มาก อาการของพ่อหนักขึ้นทุกวันและวันนี้ก็ไม่ใช่วันแรกที่พ่อเป็นอย่างนี้ พ่อเดินเข้ามาช้าๆ โอบกอดอิงฮัวร้องไห้เรียกหาแต่อาจู อิงฮัวโอบกอดตอบรับในไม่ช้าอิงฮัวรู้สึกได้ถึงแก่นกายของชายที่ขึ้นชื่อว่าพ่อ พองตัวอยู่ใต้ร่มผ้า
 
'ไม่นะพ่อ...'
 
'อาจู...........'
 
ปากและลิ้นของพ่อเริ่มสอดเข้ามาในปากอิงฮัว เธอดิ้นจนหล่นไปที่เตียง มือของเธอไขว่คว้าของบางอย่างแถวหัวเตียง และก็หยิบโมเดลไฟฉายย่อส่วนฟาดเข้าไปที่หัวของพ่อ
พ่อยืนชะงักค้าง อิงฮัวร้องไห้ ไล่ให้พ่อออกไปจากห้อง คล้ายได้สติพ่อของอิงฮัวเดินก้มหน้าปิดประตูออกไปจากห้อง
อิงฮัวเดินไปล๊อกห้อง นอนร้องไห้อยู่บนเตียงไม่นานนักเธอก็หยิบของเล่นไฟฉายย่อส่วนเพ่งพินิจชั่วครู่แล้วจึงค่อยๆสอดของวิเศษไปในจุดที่ควรจะเป็น
อิงฮัวนึกย้อนไปถึงวัยเด็กอายุประมาณ 15 ปีเมื่อเพื่อนชายหลอกให้ไปดูการ์ตูนข้างบ้าน โดเรม่อนตอนผจญโลกล้านปีไดโนเสาร์ นัยน์ตาเธอเบิกโพลงตื่นเต้นยินดีเธอไม่เคยดูตอนนี้ เพื่อนชายของเธอค่อยๆล้วงควักอย่างช้าๆ
 
'เราคือโดเรม่อนนะ เธออยากได้ของวิเศษไหม?'
 
ตาของเธอยังจับจ้องไปที่หน้าจอ พร้อมกับพยักหน้าเบาๆ จากคำถามของเพื่อนชายที่ตอนนี้กลายเป็นโดเรม่อน
 
'เราอยากได้ของวิเศษจากโดเรม่อน' เธอตอบเสียงกระเส่า
 
อิงฮัวขยับไฟฉาย ความเร็วยิ่งเพิ่มขึ้น อีกมือนึงของอิงฮัวก็หยิบคิปเตอร์ไม้ไผ่ แบตเตอรี่ กดเปิดสวิทช์ให้หมุนแล้วจึงนำกลางใบพัดมาบดที่เนินอก เธอซิ๊ดปากลั่น
ความทรงจำไล่เรียงไปถึงตอนที่ของวิเศษของโดเรม่อนขยับเข้าออกอย่างรุนแรงและรวดเร็ว
เธอเกร็งตัว สั่นเทิ้ม ร่องรอยของความฉ่ำติดอยู่ที่ปลายกระบอกไฟฉาย การเกร็งกระตุกครั้งสุดท้ายอย่างสุขสมแล้วเธอก็หยิบเอาหมอนข้างโดเรม่อนมากอดนอนตลอดคืน
 
                3. เรือของอาฉี ออกจากท่าตอนตีห้าครึ่งการทำประมงรอบเกาะเตียวหยู ณ ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย และยิ่งการลักลอบนำคนจีนไปขึ้นฝั่งที่โอกินาวา ยิ่งไม่ใช่เรื่องง่ายเข้าไปใหญ่ แต่อาฉีมีเส้นสายและเธอก็เชื่อมั่น
เจ้าของร้านเสื้อผ้าที่อิงฮัวเคยทำงานให้แนะนำให้รู้จักกับ โยชิ เขาทำงานอยู่ที่ FujikoFFujio Museum เมืองคาวาซากิ จังหวัดคานาคาวะ
 
โยชิเป็นคนขายส่งลิขสิทธิ์ลายโดเรมอนต่างๆให้กับร้านค้าในจีน ซึ่งก็แน่นอน ทำไมโยชิจะไม่รู้ว่าล๊อตแรกที่คนจีนสั่งก็สั่งเยอะอยู่หรอก แต่พอคนจีนเริ่มก๊อปของเองได้แล้ว ยอดก็ลดลงเรื่อยๆ
โยชิเองสนทนากับอิงฮัวผ่านทางอีเมล์และทางไลน์ เขาชมว่าเธอน่ารักและสวย ส่วนเธอก็บอกว่าเขาดูคล้ายไจแอนท์
 
'เจ็ดสิบกว่าปีที่ผ่านมา จีนไม่เคยแสดงท่าทีแข้งกร้าวในอาณาเขตหมู่เกาะมาก่อน ทำไมถึงเพิ่งจะมามีปัญหาในตอนนี้ด้วยนะคุณอิงฮัว'
 
'คุณหมายถึงหมู่เกาะเตียวหยู?'
 
'ผมหมายถึงหมู่เกาะเซ็นโกกุ'
 
'มันก็เกาะเดียวกันนี่คะ'
 
'ใช่ครับ แต่สำหรับเราคนญี่ปุ่น มันคือหมู่เกาะเซ็นโกกุ'
 
'เข้าใจค่ะ เรื่องพวกนี้ฉันก็ไม่รู้ในรายละเอียด รู้แต่ว่าโลกที่รับรู้มันเปลี่ยนแปลงไปไม่เหมือนเดิม
ฉันแค่อยากหางานทำที่เกี่ยวกับโดเรมอนเท่านั้น และเนื่องด้วยในประเทศฉันสินค้าของประเทศคุณ
ณ ตอนนี้ถูกแบนอย่างรุนแรง จึงขอโอกาสทำงานที่พิพิธภัณฑ์ที่คุณทำงานอยู่ได้ไหมคะ'
 
'แม้จะเป็นหน้าที่ทำความสะอาด ก็โอเคหรือครับ?'
 
'ค่ะ ขอแค่มีสิ่งแวดล้อมที่ฉันอยู่ได้อย่างไม่กังวล แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว'
 
'มาถึงโอกินาว่าให้ได้ ที่เหลือผมจัดการให้เองนะ'
 
เธอนั่งอยู่ในห้องใต้ท้องเรือพร้อมกับคนจีนที่จะลักลอบเข้าประเทศจำนวนหนึ่ง มีทั้งผู้หญิง คนหนุ่มฉกรรจ์ เด็กหรือลูกๆพวกที่ลักลอบ ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงระเบิด ไซเรนดังหวอ ผู้คนเริ่มหวั่นวิตก
 
หัวหน้าลูกเรือเปิดประตูวิ่งลงมาบอกว่า กำลังจะผ่านแนวหมู่เกาะเตียวหยู
มีเครื่องบินทิ้งขับไล่ไม่ทราบสัญชาติเปิดฉากยิง ทางเรือของอาฉีได้ชูธงสัญลักษณ์ว่าบรรทุกสินค้าจากจีนไปส่งที่โอกินาว่า ไม่ได้มีเจตนารุกรานเกาะเตียวหยู เพียงแต่สถานการณ์ยังไม่ดีขึ้น
 
เสียงระเบิดเกิดขึ้นอีกครั้ง พร้อมแรงสั่นของลำเรือ
 
อิงฮัวกับกลุ่มผู้หญิงและเด็กๆรวมกลุ่มกันที่จุดหนึ่งในห้อง เด็กๆเริ่มส่งเสียงร้องไห้
'พี่จะเล่าเรื่องสนุกๆให้ฟังนะ หนูรู้จักโดเรม่อนไหม?'
 
'เก่ามากเลยเรื่องนี้น่ะ หนูชอบโกเกม่อนมากกว่า'
 
'แต่โดเรม่อนมีกระเป๋าวิเศษนะ ช่วยเราได้แน่ๆ หนูอยากได้อะไรล่ะโดเรม่อนหยิบให้ได้นะ'
 
'หนูอยากได้ประตูสลับสถานที่ หนูอยากกลับบ้านแล้ว'
 
'อะนี่ พี่ให้ คอปเตอร์ไม่ไผ่ อาจจะช้ากว่าประตูสลับสถานที่แต่ถึงบ้านได้นะ'
 
อิงฮัวลูบหัวเด็กน้อยอย่างเอ็นดู
'พี่ครับ ถ้าอย่างนี้โดเรม่อนก็มีของทุกอย่างเลยซิ ใครจะเอาชนะได้เนี่ยเล่นมีกระเป๋าวิเศษขนาดนี้'
เด็กชายที่นั่งเยื้องไปสามคนถามขึ้นมา
 
 
'งั้นสมมุติว่าพี่เป็นโดเรมอนเรามา เป่ายิ้งฉุบกันไหมล่ะ?' . . . . . .
 
        จดหมายของอิงฮัวถูกว่างไว้ที่กรอบรูปบนทีวี พ่อเธอเปิดอ่านด้วยมือสั่นเทิ้ม
อิงฮัวบรรยายจดหมายถึงสถานที่ ที่เธอจะได้ไปผู้คนที่จะได้เจอรวมทั้งสัญญาว่าแต่ละเดือนจะส่งเงินมาให้พ่ออย่างไม่ขาดมือ เธอยังกำชับขอให้พ่อเธอเลิกดื่มเหล้า
โยชิยังคงรอคอยการมาของ อิงฮัวอย่างใจจดใจจ่อครั้งนึงเขาเคยถามอิงฮัวว่า
ชื่อของเธอแปลว่าอะไร
 
'ชื่อของฉัน หมายถึงดอกไม้ชนิดหนึ่งซึ่งดังมากและถือเป็นสัญลักษณ์ของประเทศเธอ แต่ดอกไม้ชนิดนี้ก็มีในประเทศของฉันเช่นกัน'
 
'ชอบให้เดาอยู่เรื่อยเลย'
 
'แล้วเดาถูกหรือปล่าวล่ะ'
 
        หลังเกิดเหตุการณ์จมเรือประมงของจีน อเมริกาจึงพยายามไกล่เกลี่ยไม่ให้เรื่องบานปลาย จีนยุติการค้าโดยสมบูรณ์กับญี่ปุ่นในปี 202X  ไม่นำเข้าอีกทั้งไม่ส่งสินค้าซึ่งกลายเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญในประเทศญี่ปุ่น
ประเทศที่เคยผลิตและส่งออกเทคโนโลยี่ที่ก้าวล้ำไม่ว่าจะเป็นเครื่องใช้ไฟฟ้า รถยนต์ สินค้า IT นำสมัย ผู้นำแฟชั่น แบรนด์สินค้าดังๆทั้งหลาย มีของที่จะทำตลาดมหาศาลราวกับกระเป๋าวิเศษของโดเรม่อน บัดนี้ต้องนำเข้าวัตถุดิบเพียงอย่างเดียว
 
การต่อสู้แย่งชิงดินแดนแย่งชิงทรัพยากรของมนุษย์ยังคงอยู่และยิ่งซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ 
อำมหิตขึ้นเรื่อยๆ และน้ำตายังคงหลั่งรินไม่ขาดสาย