เรื่องโคตรสั้น วันฝนตก #ผมและเขา

เรื่องโคตรสั้น วันฝนตก อีกแล้ว………..ฝนตกอีกแล้ว………พอถึงช่วงนี้ของปีทีไร ต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับผมทุกที เฮ้อออออออ ปีนี้จะอะไรอีกล่ะเนี่ย ไม่นับกับการที่ต้องเปียกฝนเวลาเดินเปลี่ยนคาบ เวลาหาที่นั่งกินข้าวตอนเที่ยง เวลาเดินกลับบ้าน อ้อ! ใช่แล้วครับ บ้านผมอยู่ใกล้โรงเรียน ไม่ถึงกิโลด้วยซ้ำ แต่ตามทางเดินก็ไม่ได้มีที่พอจะหลบฝนได้หรอกนะ แต่ถ้าจะให้พกร่ม พกเสื้อกันฝนมาโรงเรียนแบบพวกผู้หญิงก็ดูยุ่งยากไปสำหรับผู้ชายแบบผม เลยต้องทนเปียกทั้งตัวทั้งสมุดหนังสือแบบนี้ทุกทีและวันนี้ก็เช่นกัน เปียกทั้งๆที่เพิ่งจะเปิดเทอม อาจารย์ที่โรงเรียนเพิ่งจะแจกหนังสือยืมเรียน เรียกได้ว่าสมุดหนังสือเน่าไปตามๆกัน แต่ไม่เป็นไรครับ ผมเปียกแบบนี้ทุกปีจนเซียนแล้ว ฮ่าๆ ผมมีวิธีทำให้สมุดกลับมามีชีวิตอีกครั้ง นั่นก็คือ....นำมันไปกางผึ่งลมทุกเล่มเลยครับ ฮ่าๆ วิธีนี้ใครๆก็คงจะทำกันอยู่แล้ว แต่ผมเนี่ย บ่อยเลยครับ แต่เดี๋ยวแม่คงจะหาแผ่นพลาสติกใสมาห่อให้ แม่ผมห่อให้ทุกเล่มเลยครับ ทั้งสมุด ทั้งหนังสือ แต่กว่าจะได้ห่อ สมุดหนังสือผมก็เปียกแล้วทุกปีครับ โดนแม่บ่นทุกทีเลยเหมือนกัน ฮ่าๆ ..วันนี้ฝนตก ผมไม่ชอบฝนเลย หวังว่าพรุ่งนี้ฝนจะไม่ตกนะครับ ........................คำขอของผม ไม่เคยเป็นจริงเลยซักครั้ง และครั้งนี้ก็เหมือนกัน ที่เมื่อวานขอไปนั้น วันนี้เห็นผลแล้วครับ……….ใช่ครับ! วันนี้ฝนตกอีกแล้ววววววววววววววววผมกำลังยืนอยู่หน้าอาคารไม้หนึ่งเดียวของโรงเรียน ซึ่งเป็นอาคารที่อยู่ไกลจากประตูโรงเรียนมากพอสมควร ตอนนี้พวกผู้หญิงที่มีร่มและเอาร่มมากาง เดินออกไปจากตัวอาคารเรื่อยๆ คนที่อยู่หน้าอาคารไม้แห่งนี้เริ่มน้อยลง น้อยลง จนดูบางตาไปเลยล่ะครับ พอมองไกลออกไป จะเห็นร่มหลากสีกำลังเคลื่อนที่ไปข้างหน้า ดูสวยไปอีกแบบนะครับ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาชื่นชมอะไรแบบนั้น -_________- ผมต้องหาทางกลับบ้านที่เปียกน้อยที่สุดก่อน และคงจะต้องวางแผนอย่างรอบคอบด้วย จากอาคารไม้หลังนี้ มีอาคารที่ถัดออกไป สองสามเมตรที่มีกันสาดยื่นออกมาพอหลบฝนไปได้ เอาล่ะครับ ผมตัดสินใจแล้ว วิ่งเถอะครับ ...เปียกเหมือนเดิม ตอนนี้ผมเดินออกจากโรงเรียนแล้วครับ ด้วยสภาพเปียก เปียกไปทั้งตัวเลยด้วย ผมเดินเซ็งๆไปเรื่อยๆ ก็เจอตู้โทรศัพท์สาธารณะ เบื่อๆเซ็งๆ และยังไม่อยากกลับบ้านด้วย แวะล่ะกันผมก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องมาหลบฝนในนี้ด้วย ทั้งๆที่ตอนนี้ก็เปียกไปหมดแล้ว อาจจะเพราะว่าเบื่อๆ ไม่มีที่ไป ถ้าจะยืนให้ฝนสาดให้แสบผิวเล่นๆก็ใช่ที่ หลบในนี้ล่ะกัน หายเซ็งเมื่อไหร่ค่อยเดินโต๋เต๋กลับบ้าน แต่จู่ๆความคิดของผมก็ถูกขัดจังหวะ ด้วยผู้ชายคนนึงที่เข้ามาอยู่ในตู้โทรศัพท์สาธารณะที่แสนคับแคบตู้เดียวกันกับผมและยิ่งแคบลงเมื่อมีผู้ชายตัวโตๆสองคนยืนอยู่ด้วยกัน ผมมองเขาอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก ดูจากการแต่งตัวแล้ว น่าจะอยู่โรงเรียนเดียวกันกับผม แล้วตรงเหนือชื่อของเขาก็มีดาวปักอยู่เหมือนๆกับกับผม เราน่าจะอยู่ชั้นเดียวกัน โรงเรียนเดียวกัน แต่ทำไมผมไม่เคยเห็นหน้าหรือรู้สึกคุ้นหน้าเขาเลย. . .“เอ่อ………ขอหลบฝนอยู่ด้วยซักพักนะ “ เสียงเขาติดจะหอบนิดหน่อย คงเพราะวิ่งมา“ไม่เป็นไรๆ แต่แคบหน่อยนะ” ผมตอบกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆเขามองผมเหมือนจะอึ้งๆนิดหน่อย แต่ผมว่านานไปแล้วนะ มีคนมามองนานๆมันก็ติดจะ ‘เขิน’ อยู่หน่อยๆเหมือนกัน“เอ่อ ฝนตกหนักเนอะ” พูดแก้ ‘เขิน’ ไปงั้นแหละ “…………..อ๋อ……..อื้อๆ ” เหมือน เขา จะเพิ่งรู้ตัวเลยตอบกลับมาแบบ ‘งงๆ’ มั้งจากนั้น เขา ก็เป็นฝ่ายคุยซะส่วนใหญ่ เขาคุยเก่งมาก นำสารพัดเรื่องมาเล่า เหมือนจะไม่รู้จบ ส่วนผมก็มีโอกาสแทรกบ้างเล็กน้อย แต่ผมก็ไม่รู้สึกรำคาญเขาหรอกนะเขาคุยสนุกจะตาย จนฝนหยุดตก ถึงเวลาที่เราต้องแยกย้ายกันกลับ ผมถึงคิดว่า ผมชักจะชอบฝนขึ้นมาซะแล้วสิ ไม่อยากให้ฝนหยุดตกเลย………………………………………………………………………………………………..