ขุนช้างขุนแผน [Yaoi] [ข้ารักเอ็งคนเดียว]

เช้าวันนี้เองทั้งสองก็ได้มาเข้าเฝ้ากษัตริย์ ขุนช้างขุนแผนได้รับคำสั่งให้ออกรบร่วมกัน
 
“ทำไมล่ะ เราพึ่งจะแต่งงานกันเอง จะต้องแยกเรือนกันอยู่แล้วหรอพี่” พอนางพิมรู้ข่าวจากขุนแผนนางเองก็รู้สึกไม่ดีที่ต้องแยกเรือนกันทั้งๆที่พึ่งจะแต่ง
“ใช่ ข้าต้องออกศึก มันเป็นราชการ ไม่นานพี่จะกลับมา”
 และครั้งขุนช้างขุนแผนก็ต้องออกศึกคู่กันอยู่นาน
เฮ้อวันนี้ข้าเหนื่อยมากเลย เดินทางไกลมาก ร่างสูงเดินขึ้นมาบนเตียงที่ตอนนี้ร่างเล็กกำลังอ่านหนังสือราชการอยู่ “เอ็งอ่านอะไร ทำไมไม่ดูแลผัวเนี่ย”
“มีคำสั่ง ให้ข้ากลับเมือง”
“กลับเมือง ทำไมอ่ะ ข้าก็ได้อยู่คนนเดียวสิ”
“แล้วตายไหม”
“ตาย...... ขาดเอ็งข้าคงตาย ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ข้าขอ” ว่าแล้วร่างสูงก็โน้มหน้ามาหอมแก้มอีกคนอย่างเอาเรื่อง
“อะไร ไม่ต้องเลย ข้าต้องไปแต่เช้า” เริ่มรู้ว่าตัวเองไม่ปลอดภัยก็ถอยห่างร่างสูงทันที
“แต่เจ้าต้องไปแล้วนี่ มานี่เลย”
“อื้ออ..” ร่างบางถูกช่วงชิงริมฝีปากทันที ยังไม่ทันจะห้ามสำเร็จ ร่าสูงบดเบียดริมฝีปาก สอดลิ้นเข้าโพลงปากหาความหวานนั้น ร่างบางเริ่มอ่อนข้อให้ ไม่ห้ามแล้วเพราะ เขาเองก็คงต้องเหงาและคิดถึงขุนแผนมากแน่ๆ และบทรักของทั้งสองก็ดำเนินต่อไป มีเพียงเสียงทุ้ม และเสียงหวานที่ส่งออกมาข้างนอกตลอดทั้งคืน
 

 ________________________________________________

นี่แหละ nc คือว่ามันเป็นเรื่องสั้นอ่ะ เลยไม่เอาลงน๊า และอีกอย่างมีคนขอมาแค่คนเดียวเอง แล้วน้องเข้าบอกพอหอมปากหอมคอ จัดให้แล้วนะ ฮ่าๆๆ
 
 
ขุนช้างได้รับคำสั่งให้กลับไปทำราชการที่เมือง และขุนแผนยังคงทำศึกต่ออีกนาน นานจนทุกคนคิดว่าตายไปแล้วขุนช้าเลยได้ที ปล่อยข่าวว่าขุนแผนตาย ทำเป็นไปเกลี้ยกล่อมนาศรีประจันว่าหากไม่ให้นางพิมมาเป็นภรรยาตัวเอง อาจจะต้องเข้าวังเพราะสามีตาย นางศรีประจันรู้เช่นนั้นก็ยิ่งเป็นห่วงลูก ไม่อยากให้เข้าวังเลยบังคับนางพิมให้แต่งงานกับขุนช้าง หลังจากแต่งงานนางพิมเองก็ไม่ยอมกินข้าวกินปลา นึกถึงแต่ขุนแผนจึงทำให้นางล้มป่วยลง นางศรีประจันก็เป็นห่วงเลยพานางพิมไปรักษาแล้วให้หมอดู หมอดูเองก็ทักว่านางมีเคราะห์ร้าย หากนางไม่เปลี่ยนชื่อนางอาจจะตายได้ นางพิมเลยต้องเปลี่ยนชื่อเป็นนางวันทอง
ขุนแผนกลับมาหลังจากทำศึกชนะ ก็ได้นางลาวทองเป็นภรรยาพระราชทาน พอขุนแผนกลับเรือน ก็รู้ว่านางพมที่เคยเป็นภรรยาของตนนั้นไปเป็นภรรยาของขุนแผนล้วยังเปลี่ยนชื่อเป็นนางวันทองอีก ขุนแผนเองก็รู้สึกโกรธขุนช้าง คิดจะทำอะไร ทั้งๆที่รู้ว่านางวันทองเป็นของเขา ขุนแผนเองก็บอกแล้วว่าไม่ได้รักหรือพิศวาสอะไรทั้งนั้นเเพียงแต่มีไว้ทำงานบ้านงานเรือน ทำไมขุนช้างต้องทำอะไรตามใจตัวเองบ่อยๆด้วย และคืนนั้นเองขุนแผนก็ลอบขึ้นเเรือนขุนช้างอีกเช่นเคย ร่างสูงค่อยๆรอบเข้าห้องซึ่งเป็นเวลาวิกาลแล้ว ตอนนี้ร่างเล็กของขุนช้างที่ทำให้เขาอารมณ์เสียเมื่อตอนกลางวัน กำลังนอนหลับสบายอยู่ในห้องคนเดียว ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ด้วยความหมั่นเขี้ยว ร่างสูงช่วงชิมริมฝีปากของอีกคนอย่างเอาเรื่อง มือเริ่มอยู่ไม่สุข เลิกเสื้อตัวบางของร่าเล้กขึ้นสูง เผยให้เห็นผิวขาวเนียนน่าสัมผัส และติ่งไตสีสวย ทำให้ร่างเล็กรู้สึกตัวทันที
"อืออ.. ไอ้แผนบ้า เอ็งมาทำอะไรที่นี่เนี่ย" พอรู้ว่าอีกคนเป็นใครขว้างหมอนใส่และด่าทันที
"จะอะไรล่ะ ก็มาลงโทษคนที่สร้างเรื่องไง ไหนเอ็งลองอธิบายเรื่องทั้งหมดมาสิ" 
"ข้าก็แค่...."ร่างเล็กเองก็ไม่รู้ว่าจะแก้ตัวยังไง ร่างสูงยังคงจับจ้องส่งสายตาต้องการคำตอบจากร่างเล็ก
"แค่อะไร"
"แค่..... แค่กลัวว่าอิพิมเมียเอ็งจะเข้าวังไง ที่ข้าทำไปก็เพราะเอ็งทั้งนั้นแหละน่า และทีเปลียนชื่อก็เพราะป่วย เอ็งจะมาว่าข้าทำไม" 
"แน่ใจนะ ไม่ใช่ว่าหึงที่ข้ามีเมีย แล้วก่อเรื่องให้ข้าต้องขาดกับเมียหรอกนะ" ร่างสูงโน้มหน้าเข้ามาใกล้ร่างเล็กเพื่อจับผิด ร่างเล็กเองพอได้ยินการคาดการณ์ของร่างสูงก็ถึงกับสะอึก
"มะๆ ไม่ใช่หรอกน่า"
"หรอ งั้นก็ดีแล้ว เฮ้อวันนี้ข้าเหนื่อยจังเลย พึ่งจะทำงาเสร็จมาแท้ๆ พระองค์ก็พระราชทานเมียมาให้ข้าอีกแล้ว ข้าต้องกลับเรือนแล้วล่ะ"
"อะไรนะ!! นี่ได้เมียพระราชทานมาหรอ?? " ร่างเล็กถามเสียงดัง อะไรกันพึ่งจะจัดการกับเมียขุนแผนไปได้แล้วคนนึง ยังจะมีีอีกหรอ
"ก็ใช่ ข้ามีผลงานนี่นา ข้าจะกลับเรือนแล้วนะ" ขุนแผนยังคงยั่วอีกคน ที่จริงไม่คิดจะกลับไปหรอกคิดถึงคนตรงหน้าใจจะขาดจะไปไหนได้ล่ะ
"ไม่เอ็งจะยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น อะไรของเอ็ง ไหนบอกจะไม่มีใครไง แล้วขข้าล่ะเป็นอะไร ไม่เคยคิดจะเปิดเผย มาก็แค่ตอนที่เอ็งไม่มีใคร แแต่พอมีคนอื่นก็จะทิ้ง้างั้นหรอ" ร่างสูงถึงกับพูดอะไรไม่ออกแต่ตั้งใจพูดเล่น ไม่คิดว่าจะได้รู้ว่าที่จริงแล้วร่างเล็กคิดเรื่องที่เขาไปมีใครอยู่บ่อยๆมาขนาดนี้ 
"ข้าเหนื่อยแล้ว ข้าเหนื่อย ข้าว่าเราสองคนเลิกยุ่งเกี่ยวกันเถอะนะ ทุกอย่างคงง่าย และคงดีขึ้นกว่านี้" ถึงร่างเล็กจะพูดว่ามันจะดีขึ้นแต่ในใจทำไมมันถึงรู้สึกแย่ราวว่ามันกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆยังไงอย่างั้นเลย
"ข้าขอโทษ..." ร่างสูงสวมกอดร่างเล็กทันที ตอนนี้อีกคนกำลังเลี่ยงสบตาและกำลังร้องไห้หนัก
"ข้าไม่คิดว่าเอ็งจะคิดมากขนาดนี้ ข้าขอโทษต่อไปข้าจะไม่มีใครอีกแล้ว พอแล้ว ที่ผ่านมา คนอื่นก็เป็นได้แค่ในฐานะ แต่สำหรับเอ็งคนที่ข้ารัก ข้าต้องการเอ็งคนเดียว อย่าพูดว่าเราควรเลิกยุ่งเกี่ยวกันเลยนะ ข้ารู้สึกเจ็บ ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้ว" ร่างสูงซบหน้าไว้ข้างไหลของอีกคน กอดร่างเล็กแน่นอย่างออดอ้อนขอความเห็นใจ ยิ่งทำให้ร่างเล้กร้องไห้หนักขึ้น 
"ข้าก็เจ็บ ฮืออ ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ข้าคงทำแบบนั้นไม่ได้เหมือนกัน แต่เอ็งสัญญาแล้วนะว่าจะมีข้าคนเดียว" ร่างเล็กหันมามองหน้าคนรักมองอย่างออดอ้อนเพื่อขอคำตอบ
"ขอรับ ข้าขุนแผนสัญญาแล้วว่า จะรักเพียงขุนช้างคนรักของข้าเพียงผู้เดียว" ร่างสูงเช็ดคราบน้ำตาคนรักเบาๆก่อนจะโน้มหน้าร่างเล็กเข้ามาจูบอย่างอ่อนโยน เนินนาน อยากจะอยู่ในห้วงเวลานี้ต่อไป ไม่อยากจะละริมฝีปากจากอีกคนไปเลย รสปากที่หอมหวาน ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่ร่างสูงได้ลิ้มลองได้สัมผัสมัน มันก็ไม่เคยหมดความหวานความละมุนเลย.........
 
-----จบ-----
____________________________________________
เยสสส ในที่สุดก็จบ ฮ่าๆ ขอบคุณนะคะสำหรับเม้น แต่ก็ยังอยากอ่านเม้นอีกอยู่ดี ขอบคุณคนที่ติดตามด้วยค่ะ^^ นี่เป็นฟิคเรื่องแรกของ FP_JUNSEUNG เลยค่ะ ฝากติชมด้วยนะคะ
https://twitter.com/FP_JUNSEUNG