{City smells blood} แสงนำทางความตาย

        อือ...

        ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกถึงความอุ่นบางๆ มากระทบที่ตัว ...มันคือแสงอาทิตย์นั่นเอง

        ฮึบ

        ฉันลุกขึ้นนั่ง 

        ...จำได้ไหมที่ฉันเคยบอกน่ะ ว่าพรุ่งนี้จะมาเอาคำตอบ...

        ตอบไม่ได้ล่ะสิ

        อย่างว่า ลูกแกะ-แพะอย่างพวกเธอจะไปอ่านใจคนได้อย่างไร 

        ...ถ้าเป็นฉันก็ว่าไปอย่าง ฉันน่ะ จริงๆ แล้วถ้าเกิดจะพูดว่าเป็นคนที่ภายนอกก็ใช่ แต่ภายในน่ะ มันไม่ใช่...

        เอาไว้ทีหลังแล้วกันเรื่องคำถามของฉัน จุดสนใจมันอยู่ที่จดหมายในตระกร้าของฉันต่างหาก ลืมบอกไปว่ามีคนแอบเอาสอดในตระกร้าขายไม้ขีดไฟของฉันตอนที่นอนอยู่หน้าร้านแห่งหนึ่งในวันนี้ โชคดีที่เจ้าของร้านยังไม่เปิดมาเจอฉันแล้วไล่เหมือนกับคนที่ฉันเคยนอนหน้าบ้าหรือร้านของอพวกเขา

        ก็คล้ายๆ ขอทานน่ะนะ

        แกรบๆ

        มาอ่านด้วยกันหน่อยเป็นไง

        ...ตามใจ จะอ่านหรือไม่ก็แล้วแต่พวกเธอ

        ๒๑ มกราคม ๒๐๑๑

โซเทล เลซินาโร

      หนูน้อยไม้ขีดไฟของผม

      ผมนึกเศร้าในใจในทันใดเมื่อได้ยินเกี่ยวข่าวไฟไหม้คฤหาสน์ที่อยู่ของนักธุรกิจชื่อดังที่ประเทศฝรั่งเศษ ...คุณคงตั้งคำถามแล้วใช่ไหมครับว่าผมพยายามจะสื่ออะไร ถ้าให้ทาย ผมว่าคุณคงจะตั้งคำถามและได้คำตอบแล้วใช่ไหมครับ ...ผมบอกเลยดีกว่า ผมอยากจถามคุณสักหน่อย ก่อนจะถามผมอยากให้คุณอ่านเรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้...

      อย่างที่ผมเคยเล่าไว้ในบรรทัดแรกของจดหมายฉบับนี้ว่ามีข่าวไฟไหม้คฤหาสน์ของนักธุรกิจชื่อดังที่ประเทศฝรั่งเศษ คุณอาจจะคิดก็ได้ว่ามันก็เป็นข่าวธรรมดาๆ ...สำหรับคุณ... แต่ที่ผมจะเล่าต่อคือ... หลังจากที่นักธุรกิจได้ประสบภัยจากอัคคี หลายวันถัดไป ผมก็เปิดดูโทรทัศน์ในเช้าของวันปีใหม่ (ผมต้องขอโทษด้วยที่เขียนจดหมายส่งถึงคุณมาช้า) ก็ได้มีรายงานข่าวมาอีกว่าย่านถนนที่มีร้านขายพวกอัญมณีไฟไหม้ไปสามร้าน... ผมพูดเรื่องจริงเลยนะครับคุณหนูน้อยไม้ขีดไฟ แล้วไม่ว่าจะสปัดาห์ไหน ทุกๆ สี่หรือสามสัปดาห์นี่แหละจะมีการรายงานข่าวในช่วงเช้าทุกที มีข่าวไฟไหม้บ่อยแบบนี้จะไม่ให้พ้นจากการสืบจากตำรวจหรือนักสืบได้อย่างไร ก็ข่าวไฟไหม้เกิดบ่อยซะขนาดนี้

     พวกนักสืบสันนิษฐานกันว่าน่าจะเป็นการแอบลอบทำให้ไฟเกิดจากพวกอาชญากร ผมเลยแปลกใจ ...ว่ามันเกิดจากฝีมือพวกอาชญากรอย่าเงเดียใจริงๆ น่ะหรือ ผมไม่สามารถอธิบายว่าทำไม แต่ผมรู้สึกว่ามันไม่น่าจะใช่แค่นั้น คุณล่ะ หนูน้อยไม้ขีดไฟ คุณคิดอย่างผมหรือเปล่า แต่ถึงจะยังไง ผมก็หวังในใจว่า คุณจะคิดอย่างผม

     ป.ล. ผมอยากให้คุณไปที่ประเทศฝรั่งเศษ ด้วยประตูนั่น 

      หึ...

      อีกแล้วเหรอ เหตุการณ์พิสดาร... คุณนี่ จริงๆ เลย พอสงสัยอะไรก็จะชักจูงให้ฉันไปไขคำตอบเสมอ ...แต่ใช่ว่าฉันจะรำคาญหรือคิดในแง่ลบกับคุณ 

      ออกจะชอบด้วยซำ้...

      หลังจากที่อ่านจดหมายเสร็จและเดินจากตรงจุดที่นอนไปแล้ว ฉันก็เดินมายังซอกตรอกอาคารแห่งหนึ่ง ที่นี่ฉันซ่อนประตูที่คุณโซเทลบอก ฉันเดินเลาะๆ ไปจนถึงกองแผ่นไม้ที่ไม่มีใครใช้แล้วเอามาทิ้ง ฉันใช้กองไม้เหล่านี้แหละเป็นที่ซ่อนประตู

      กุกักๆ

      เสียงไม้กระทบกันเบาๆ ฉันยกไม้เหล่านั้นไปไว้ด้านข้าง ปรากฎช่องสี่เหลี่ยมขนาดพอให้ตัวฉันเข้าไปได้ และคลานเข้าไปในช่อง

      นี่แหละประตูที่ฉันบอก

      จุดหมายที่จะไปก็คือ...

      ประเทศฝรั่งเศษ