แก่น

แก่น
เช้า    อากาศเย็นสบาย ไม่มีเมฆก้อนใหญ่เหมือนวันก่อนที่ผ่านมา        พระอาทิตย์กำลังทอแสง โผล่พ้นขึ้นจากขอบฟ้า  หมู่นกนานาชนิดกำลังบินร่อนออกหากิน      วันนี้ก็เหมือนกับวันอื่นที่ทุก ๆ ชีวิตต่างก็มีภาระหน้าที่จะต้องทำในรุ่งอรุณแห่งวันใหม่        ณ ถิ่นที่แห่งนี้  ไกลจากตัวเมืองเชียงใหม่หลายสิบกว่ากิโล  ถูกโอบล้อมไปด้วยขุนเขาพนาป่าไม้หนาทึบ  แต่ก็ยังมีหมู่บ้านหนึ่งซึ่งซ่อนตัวอยู่ในขุนเขาแห่งนี้   มีป้ายชื่อหมู่บ้านทำด้วยไม้กระดานสี่เหลี่ยมผืนผ้า ถูกตรึงไว้ด้วยเสาสองต้น เพื่อให้ป้ายชื่อตั้งไว้ได้  บนแผ่นไม้กระดานนั้นมีตัวหนังสือเขียนด้วยสีขาว       ดูเหมือนว่าจะเขียนไว้นานแล้วเพราะตัวหนังสือบางตัวซีดจางเลอะเลือนไปแสดงถึงการผ่านสายลม สายฝน  แสงแดด มาหลากหลายฤดู       แต่ถึงอย่างไรป้ายนี้ก็ยังคงมีประโยชน์แก่ผู้ที่สัญจรผ่านไปมาเพราะยังสามารถอ่านป้ายนี้ออกอยู่ว่า  “หมู่บ้านไม้งาม”    ถัดจากป้ายของหมู่บ้านไปอีกไม่ไกลนัก   ก็เป็นโรงเรียน และเป็นวัด        มีบ้านเรือนหลายหลังปลูกติดชิดกันบริเวณนี้แต่ก็ไม่ได้ดูแน่นหนายัดเยียดเบียดเสียดกัน    เห็นได้จากบ้านแต่ละหลังนั้นมีเนื้อที่บริเวณบ้านกว้างมากแล้วก็ไม่ได้ล้อมรั้วกับบ้านใกล้เรือนเคียงด้วย  ปล่อยให้โล่งเป็นที่กว้างไป     หมู่บ้านแห่งนี้มองไปรอบ ๆ ช่างห่างไกลจากเทคโนโลยี  แสงสี  กลิ่นไอของเมือง  และความสะดวกสบายอย่างมาก     แต่ผู้คนที่นี่ก็มีใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุขกันทุกคน    เหมือนจะไม่สิ่งใดขาดหายไปในชีวิต    และไม่ต้องขวนขวายไขว่คว้าสิ่งอื่นใดเข้ามาเพิ่มเติมอีกต่อไป                                  
วันนี้เป็นวันจันทร์เด็กน้อยหลายคนกำลังเดินทางไปโรงเรียน      เช่นเดียวกันกับ เด็กชายผมสั้นคนหนึ่งที่มีผมวกวนอยู่บนหัวบริเวณด้านหน้าผาก ราวกับพายุหมุน หรือคนทั่วไปเรียกว่าขวัญผม     ก็กำลังเดินไปกับเพื่อน ๆบนถนนลูกรังสีแดง  เพื่อน  ๆ มักเรียกเด็กชายคนนี้ว่า  “ไอ่แก่น”    บ้านแก่นอยู่แถวทางเข้าหมู่บ้าน หน้าบ้านมีต้นมะขามหวานต้นใหญ่อยู่ต้นหนึ่ง      ตั้งแต่จำความได้แก่นก็เห็นต้นมะขามต้นนี้อยู่หน้าบ้านแล้ว   แก่นเรียนอยู่ชั้น   ป.2 โรงเรียนบ้านไม้งาม มีครูประจำชั้นผู้หญิงชื่อ ครูสมฤดี   ยิ้มสวยใส   แต่เด็กนักเรียนหลายคนมักเรียก ว่าครูสม    แก่น เป็นที่รักของเพื่อน ๆ   และคุณครูหลายคน  เพราะเป็นคนตลก   ทั้งยังชอบพูดและกล้าแสดงออก              ครั้งหนึ่งเมื่ออยู่ชั้น ป.1 ครูเคยให้เขาเป็นตัวแทนไปพูดหน้าเสาธงเรื่องการประหยัดพลังงานในบ้าน  แก่นหยิบกระดาษที่ครูจดให้มาพูด  ระหว่างพูดก็บิดซ้ายขวา ทำท่าเขินอาย          พูดเหมือนกับอ่านหนังสือแถมยังมีการอ่านสะกดคำที่อ่านไม่คล่องอีกด้วย ทว่ามันก็ไม่หนักเท่ากับเมื่อตอนเขาพูดเสร็จกลับมีน้ำสีเหลืองไหลมาจากกางเกง      จนทำให้เป็นเรื่องที่น่าขบขันไปทั้งวันทั้งโรงเรียน   แต่แก่นก็ไม่เคยโกรธใครแถมยังมีความสุขเสียอีกที่ทำให้หลายคนมีความสุข          แก่น  ชื่อนี้แปลกมากนัก ครั้งก่อนครูสมถามเขาว่า ชื่อเล่นว่า แก่น นั้นหมายความว่าอะไร จนเขาต้องกลับมาถามแม่ที่บ้าน    แม่บอกว่าชื่อนี้หลวงพ่อที่วัดบ้านเราท่านตั้งให้ตอนลูกเกิด    แก่นในที่นี้คือแก่นสาร  ซึ่งหมายถึงประโยชน์  แล้วหลวงพ่อก็ยังบอกว่าโตขึ้นมาลูกต้องรู้จักทำคุณ ทำประโยชน์ แก่แผ่นดิน  ถึงจะสมชื่อว่า แก่นสาร       
              
          แก่น เด็กชายที่น่ารักของทุกคนในโรงเรียน มีนิสัยช่างพูด  ทำให้ทุกคนสนุก ตลก   มักจะถูกเรียกยืมใช้จากครูหลายคน โดยเฉพาะครูสม ครูประจำชั้นของแก่น  วันนี้ก็เช่นเดียวกันครูสมได้ใช้ให้แก่นเอาแฟ้มเล่มหนึ่งไปให้ครูวันใหม่  ครูประจำชั้น ป.6 เพื่อที่จะให้เขียนหรือเซ็นอะไรบางอย่าง         แล้วครูสมยังบอกด้วยว่าให้เอาแฟ้มกลับมาให้ครูด้วย   แก่นก็รู้หน้าที่เป็นอย่างดี  เขาทำตามคำคำสั่งเช่นทุกครั้งโดยไม่ขาดตกบกพร่องอะไรเลย           โดยเขาเดินไปอาคารเรียนของพี่ชั้น ป.6 อีกตึกหนึ่งถัดจากอาคารที่แก่นเรียนอยู่   ซึ่งเป็นอาคารสร้างด้วยไม้  2 ชั้น  แต่ละชั้นมี 3 ห้อง ทาสีน้ำตาลเข้ม  ข้าง ๆอาคารปลูกต้นมะม่วงอยู่หลายต้น เมื่อถึงเวลาพักเที่ยงเด็ก ๆ มักมาเล่นบริเวณนี้  เพราะร่มรื่นเย็นสบาย         อาคารหลังนี้เป็นอาคารเรียนของพี่ ป.3 ถึง ป.6 ซึ่งแก่นก็รูดีว่าปีหน้าเขาต้องย้ายมาเรียนอาคารหลังนี้แล้ว          แก่นวางแผนการเดินว่าต้องขึ้นไปชั้น 2 เพราะเห็นว่าชั้นที่ 2 เป็นชั้นที่ครูวันใหม่สอนพี่ๆ ป.6     แก่นมุ่งหน้าเดินผ่านอ่างน้ำแปรงฟัน ที่มีก๊อกน้ำหลายอันให้เด็กนักเรียนไว้แปรงฟันตอนกินข้าวเที่ยงเสร็จ  และเอาไว้สำหรับ ล้างมือ  ล้างหน้าเมื่อสกปรก    เดินผ่านอ่างน้ำแปรงฟันอีกไม่นานนัก ก็ผ่านลานหน้าเสาธง    แล้วจึงถึงอาคารพี่ ป.6      เขาจึงก้าวเดินขึ้นบันไดทีละขั้น  เขามองดูขั้นบันไดซึ่งเป็นกระดานไม้แผ่นหนา ช่างดูเงามัน  สะอาดเอี่ยม  คงจะเป็นเพราะผ่านการขัดด้วยกาบมะพร้าว  ตลอดจนการเช็ดด้วยฝีมือของพี่ๆ          แก่นขึ้นบันไดไปเรื่อย ๆ  จนถึงชั้นที่หนึ่งและก็ขึ้นไปอีกจนถึงชั้นที่สอง    เขาจึงเดินไปตรงลานระเบียงหน้าห้อง    พร้อมกับอ่านป้ายชื่อหน้าประตู แต่ละห้อง    เมื่อเดินผ่านห้องแรกเขียนติดว่าครูมิ่งขวัญ เขาจึงเดินผ่านไป        จนเดินมาถึง ห้องที่สองเขียนติดว่าครูวันใหม่  แก่นจึงก้าวเข้าไปในห้องทันที  โดยเขามองไปรอบๆ ก็เห็น ว่าตอนนี้ พี่ ๆ หลายคน กำลังจับกลุ่มทั่งยืนนั่งทำอะไรบางอย่าง  ระหว่างที่ครูวันใหม่สอนด้านหน้าห้อง       แก่นไม่รอช้ารีบตรงไปหาครูวันใหม่ ยกมือไหว้ทักทาย  “สวัสดีครับ”    แล้วเอาแฟ้มยื่นให้ครูวันใหม่  ถัดมาจึงพูดว่า “ครูสมฝากมาให้ครับ”  ระหว่างนั้นเองแก่นก็หาเก้าอี้ว่างตัวหนึ่งที่เห็นว่ารุ่นพี่ไม่ได้นั่งแล้วมานั่งรอ     เขารออีกสักประเดี๋ยวไม่นานนักครูวันใหม่ก็ส่งแฟ้มให้แก่น เขายกมือรับและกล่าวว่า “ขอบคุณครับครับ”      จากนั้น แก่นจึงเดินกลับออกจากห้องมุ่งหน้าไปอาคารเรียนของตนเองด้วยความสบายใจเพราะทำภารกิจเสร็จแล้ว แต่ก่อนที่เขาจะก้าวลงบันได       ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงดังจากห้องรุ่นพี่มาว่า   “ ใครวะแกล้ง  เอาเก้าอี้ออกไป ล้มเจ็บก้นนะเว้ย” ตามมาด้วยเสียงหัวเราะยกใหญ่ทั้งห้อง   แก่นยิ้ม  แล้วนึกในใจคงไม่ใช่  เก้าอี้ตัวนั้นแน่ ที่เรา เอามานั่ง เพราะมันมีเก้าอี้ หลายตัว  และแก่นก็นึกขึ้นได้อีกว่า  สิ่งที่แม่พูดวันนั้น แก่นสงแก่นสารนั้นมันหมายถึงประโยชน์อะไรสักอย่าง ที่จริงแล้วเขาก็ไม่เข้าใจมันดีมากหรอก แต่เขาก็ไม่ได้โง่นะเพราะแก่นหนึ่งที่เขาเข้าใจและรู้ความหมายดีก็คือแก่นที่ครูสม สอนวันนี้ คือ  “จอมแก่น”