กาลเวลาที่แสนเนิ่นนาน

"สองหมื่นกับอีก 79 วัน วันนี้วันเกิดเขา เขาไม่ติดต่อกลับมาเลยหรือ ?.."

ยายแก่ วัย 80 ปี หันมาถามหลานสาว ที่กำลังพยุงแขนให้นั่งลงบนเก้าอี้ตัวโปรด ที่เคยนั่งทุกเช้า

"ยาย...ยายยังจะรอเขาอีกหรอ ยายรอเขามาตั่งแต่ยายอายุ 25 ปีแล้วนะคะ นี่มันก็ผ่านมา 50 กว่าปีแล้ว"

ยายหันกลับมามองหน้าหลานสาว พร้อมพูดแกรมยิ้มหน่อยๆ ว่า

"อื่ม..5 สิบ 5 ปี กับอีก 5 วัน วันนี้วันเกิดเขา ครบรอบ 85 ปีพอดี ไม่รู้เขาจะยังจำอะไรได้เหมือนยายหรือเปล่า.."

"ยายคะ เขาไม่มาแล้วล่ะยาย ป่านนี้เขาคง""คงจะลืมยายไปแล้ว"ยายรีบพูดตัดบท

"ยายรู้..แต่ยายก็จะรอ ยายเคยบอกเขาว่าจะรอ ยายก็ต้องรอ"

"ยาย....."หลานสาวลากเสียงเบาๆ 

"ยายเต็มใจรอ..ยายรู้ว่าเขาคงไม่มา แต่ที่ยายรอ ก็เพราะคำสัญญา สัญญา ที่ยายเคยให้ไว้กับเขา

ว่ายายจะรอ ยายก็ต้องรอ เพราะคำๆเดียวรู้ไหม......"

........

"คำว่า รัก"

................................

กาลเวลาผ่านไป........

ภาพคุณยายวัย 90 กว่าปี นอนป่วยหนักอยู่บนเตียง

รอบๆเตียงต่างเต็มไปด้วยลูกๆหลานๆ ที่ต่างคนต่างก็มาดูใจ

หลังจากที่คุณหมอได้ประมาณวันเวลา ที่คุณยายจะต้องจากไปด้วยอาการเจ็บป่วยของโรคชราตามอายุไข

ด้วยสายตาที่พร้าเหม่อ ดูเหมือนคุณยายจะพยายามมองหาอะไรสักอย่าง

ในมือของคุณยายนั้น ได้กำรูปถ่ายของชายคนหนึ่งเอาไว้แน่น

ในรูปเป็นชาย อายุราวๆ 20 กว่าปี

ณ ตอนนี้ คงจะอายุพอๆกับคุณยายนั่นแหละ

คุณยายเริ่มกระเสือกกระสน มือไม้คุณยายเกร็งไปหมด

ลูกๆหลานๆต่างพากันร้องไห้โฮ

ก่อนคุณยายจะสิ้นลม

ตัวคุณยายดูเหมือนจะอ่อนแรงลง

คุณยายเหมือนพยายามหรี่ตามองหาอะไรสักอย่าง

แล้วก็เพร่งดูจุดๆหนึ่ง

แล้วพูดเบาๆเสียงเครือๆว่า..

"นั่นเขาใช่ไหม

เขามาแล้วใช่ไหม มาหายายแล้วใช่ไหม ในที่สุดเขาก็มา..."

.............

คุณยายได้จากไปเพราะอาการเจ็บป่วยของโรคชรา

แต่ วินาทีสุดท้าย เหมือนคุณยายจะมีความสุข

เมื่อคุณยาย ได้เจอกับสิ่งที่คุณยายรอ มานานแสนนาน จนลมหายใจสุดท้ายหมดลง

แต่..สิ่งที่คุณยายเห็นนั้น ข้าพเจ้า มิอาจมองเห็นได้อย่างคุณยายเลย

....

หมึกซึมสีจาง