Alone.คนที่ไร้ตัวตน

สายฝนปรอยๆที่ตกลงมาทำให้เธอต้องหยุดการเดินทางกับบ้านนั่นเสียก่อนเธอนั่งลงตรงเก้าอี้ที่ศาลาไม่ไกลจากที่บ้านเธอมากนักเธอจงไม่อยากรีบร้อนออกไปเปียกฝนให้เป็นหวัดเอา ร่างบางนั่งกอดตัวเองหลวมๆเพราะอากาศมันเริ่มที่จะเย็นจากไอฝนที่เริ่มจะตกขึ้นเเล้ว เธอเพ่งมองไปที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งที่นั่งกอดเข่าอยู่ที่โคนเสาแล้วรีบวิ่งเข้าหลบฝนในที่เดียวกับเธอ
"ถ้าฉันไม่ได้แม่ ชีวิตของฉันก็คงไม่ต่างกับเธอหรอก"เธอพูดขึ้นขณะที่มองร่างเด็กเล็กคนนั่นที่เสื้อผ้าขาดรุ่ยใบหน้ามอมเเมมไปด้วยคราบสีดำต่างๆ ผมก็จับตัวกันเป็นก้อนๆ เด็กคนนั่นทำหน้างงๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
"นี่ เธอกินไอ้นี่มั้ย" ฉันค่อยหยิบขนมปังรูปโดนัทออกมาหนึ่งกล่องที่จะซื้อไปกินเเต่เห็นเด็กคนนี้เเล้วอดสงสารไม่ได้
เด็กคนนั้นไม่ได้ตอบอะไรเเค่พยักหน้าเเรงๆแล้วมองมาที่ขนมปังเธออย่างหิวโหย
"มาใกล้ๆฉันสิ" เด็กคนนั้นค่อยๆกระเทิบตัวมาอย่างหวาดระเเวง"ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า มาไวๆ"เด็กน้อยรีบพุ่งมาที่ฉันอย่างรวดเร็วทันที เเล้วหยิบขนมปังในมือเธอออกไปอย่างรวดเร็ว "เหอะ ท่าทางจะหิวมากนะเนี่ย ชื่ออะไรเหรอ" เด็กน้อยค่อยๆเงยขึ้นมามองฉันเเล้วสายหน้า "ไม่มีชื่อเหรอ "เด็กน้อยพยักหน้าอีกครั้ง"อยากมีชื่อมั้ย"เด็กน้อยพยักหน้าอีกครั้งเเล้วเริ่มทำท่าทางดีใจ "อื้ม ชื่ออะไรดีล่ะ เจอกันตรงนี่สถานที่นี้อืม สายฝนชอบมั้ยชื่อสายฝน"เด็กน้อยพยักหน้าอีกครั้งด้วยความดีใจ"ต่อไปนี้ทถ้าใครถาม บอกเขาไปว่าเธอชื่อสายฝนนะ แล้วเจอกันฉันต้องไปแล้ว"สายฝนพยักหน้ารู้เรื่องเเล้วฉันก็เดินจากไปทันที
"ทำไมกลัีบบ้านดึกอย่างนี้"เสียงหนึ่งในบรรดาเมียพ่อเอ่ยเสียงดั่งขณะที่ฉันกำลังเข้าบ้าน
"ฝนตกนะคะ หมอกเลยหลบฝนอยู่ที่ศาลา"ฉันเอ่ยกลับไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
"พ่อเขารอเเกกินข้าวอยู่เตรียมหาคำตอบๆดีเถอะ"พูดจบน้าปลาก็เดินจากไปพร้อมกับพ่อของเธอที่ลงมาจากบรรไดพอดี เธอกำลังที่จะอ้าบอกอธิบายที่เธอกลับบ้านช้าเต่ก็ช้าไป
เพียะ เสียงฝ่ามือหนักๆดังขึ้นกระทบกับใบหน้าของเธออย่างเเรงจึงหันไปตามแรงมือ
"ขึ้นบ้านไป"เธอจึงต้องจำใจเดินขึ้นบ้านไปตามที่พ่อของเธอสั่งอย่างเศร้าใจ โดยที่เธอยังไม่ได้อธิบายอะไรเลย
ฮึกๆฮือ เธอได้เเต่นอนคดตัวร้องไห้อย่างหนัก เธอนอนบนที่ปิกนิก ที่้ห้องใต้หลังคาเธอนอนที่นี่คนเดียวตั้งเเต่เธออายุยังน้องเวลาที่กลัวเธอก็มักจะกอดตัวเองอยู่คนเดียว ไม่มีเเม้เเต่คำปลอบ ไม่มีแม้เเต่คำพูด มันจึงทำให้เธอกลายเป็นคนที่ครอบครัวนี้ไม่ต้องการไปโดยปริยาย แม้ของเธอตายตั้งเเต่เธอ2ขวบ เธอจึงได้มาอยู่กับพ่อของเธอโดยที่เเม่ของเธอนั่นเป็นเมียเล็กสุด พ่อเมีเมียหลายคนที่สามารถอยู่ในบ้านเดียวกันได้ เธอเติบโตมาทามกลางความวุ่นวายของคนในบ้านนี้ิ เเต่ก็ไม่ได้สนใจใครเท่าไรก็เหมือนกับคนในบ้านที่ไม่มีใครสนใจเธอเลย
"หมอกๆ"
"อ้าวนิว มาขึ้นรถที่หน้าฉันเหรอ"ฉันถามเพื่อนสนิทคนเดียวที่เธอคบกับฉันมาตั้งเเต่เด็กเรียนโรงเรียนเดียวด้วย
"อื้ม เเล้วพ่อแกล่ะ"นิวถาม
"คงไปทำงานเเล้วมั้ง เธอก็รู้พ่ออยู่บ้านไม่เคยนานหรอก"
"แล้วแกเป็นไรหรือป่าวตาบวมๆนะ"
"ไม่นิ ขึ้นรถเถอะมาพอดี"ฉันขึ้นรถรับส่งโรงเรียนมาทุกวันเพราะพ่อไม่มีเวลาไปส่งฉันหรอก บ้างทีนิวก็มาขึ้นหน้าบ้านฉันบางทีฉันก็ไปขึ้นหน้าบ้านนิว บ้านเราห่างกันไปไม่เท่าไร
ตกเย็น
"หมอกไปปั่นจักยานเล่นที่หมู่บ้านกัน"
"อื้มไปสิ "
"เดี๋ยว วันนี้เธอไปไม่ได้นะ"เสียงของนัทลูกสาวน้าปลาดังขึ้น
"ทำไมละ จะให้พี่ทำอะไร"
"ล้างจาน กวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้า"
"เเต่พี่ก็ทำเสร็จเเล้วนะ"
"ไม่รู้ แม่ฉันบอกให้มาตามเธอไปทำ ไปถามแม่โน้นฉันจะเล่นเกมส์"พูดจบนัดก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน
"ฉันคงไปไม่ได้เเล้วละวันนี้ นิวไปเถอะ"