คืนหนาว ดาวหม่น คนเหงา

          ตะวันจะอดทนรอไปได้อีกนานแค่ไหน  เขาจะรอคอยการกลับมาของโปร่งฟ้าได้รึเปล่า  เขาไม่มั่นใจอะไรเลย  เขาหวาดกลัวหวั่นใจนึกคิดไปสารพัด

          เธอจะกลับมาไหม...หากกลับมาแล้วเป็นเมื่อไหร่กัน

          หรือเขาจะไปหาเธอ

          ไม่...เขาไม่กล้าพอที่จะทำอย่างนั้น  เขากลัวการเผชิญหน้า  กลัวคำตอบ  เพลงบทเดิมยังคงวนเวียนอยู่ในความสำนึก

          อย่างช้า ๆ ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งเอื้อมมือไปยังวัตถุสีดำซึ่งวางอยู่บนโต๊ะ  เขาเล่นเกมส์นี้มาสองสามครั้งแล้ว “รัสเชี่ยนรูลเล๊ต” อีกครั้งหนึ่ง  เพียงครั้งเดียวเขาก็จะเลิกแล้ว  ตะวันบอกกับตัวเองอย่างนั้น

          เขาหมุนลูกโม่  เสียงของมันกรีดความรู้สึก

          หากครั้งนี้ชีวิตยังคงอยู่  ตะวันจะกลับไปเป็นคนเดิม...แต่ถ้าไม่  เรื่องราวเจ็บปวดทรมานก็จะจบลง  ไม่มีอีกต่อไป

          หนึ่ง...สอง...สาม...

          เขากลั้นหายใจ  ปลายกระบอกวัตถุสีดำเย็นเฉียบกระทบขมับด้านขวา  เขาเหนี่ยวไกอย่างช้า ๆ...

          ********************

          ม่านตกตะลึงกับภาพข่าวที่เห็นในจอโทรทัศน์  เป็นรายงานข่าวด่วนเรื่องการตายของนักร้องหนุ่มผู้โด่งดัง

          “ตะวันฆ่าตัวตาย”

          เสียงใครบางคนเคาะประตูรัวเร็ว  ก่อนจะเปิดเข้ามาท่าทางรีบร้อน

          “รู้เรื่องแล้วใช่มั๊ย  หนูโอเครึเปล่า”  มนทิราโอบกอดลูกสาวที่ยังยืนนิ่งเหมือนโดนสะกด

          “คะ”

          “แม่ต้องไปพบตำรวจ  ม่านไม่เป็นไรนะ”

          “ค่ะ”

          ผู้เป็นแม่มองดูลูกสาวที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

          “แม่ว่าหนูควรกลับไปพักผ่อนนะ  เอารถไว้ที่นี่แหละ  เดี๋ยวแม่ให้คนขับรถมารับ  เข้าใจมั๊ย”

          มนทิราย้ำประโยคหลัง  เหมือนจะเรียกสติลูกสาวกลับคืนมาจากอาการเหม่อลอย

          “ค่ะแม่”  ม่านรับคำท่าทางสับสน

          เธอได้ยินเสียงแม่คุยโทรศัพท์  แต่ไม่รู้คุยอะไรบ้าง  กอดเธออีกครั้งก่อนจะออกจากห้องไป

          ม่านทรุดนั่งลง

          ไม่จริงหรอก  เป็นไปไม่ได้  อาจเป็นเรื่องเข้าใจผิด  แล้วชื่อตะวันก็โหลจะตายมีคนเป็นร้อยเป็นพันที่ชื่อเหมือนกัน  แถมบางทีนามสกุลยังเหมือนกันอีก

          ไม่ใช่มันต้องไม่ใช่ตะวันอย่างแน่นอน

          เดี๋ยวคงมีข่าวออกมาว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด  ตะวันอาจประสบอุบัติเหตุอะไรสักอย่างแล้วหมดสติไป  ข่าวบางทีมันก็ผิดพลาดกันได้  มีออกบ่อยไปที่ข่าวดูจะบิดเบือนจากความเป็นจริง 

          ตะวันต้องไม่ทำอย่างนั้นสิ  เมื่อคืนก่อนม่านยังคุยกับเขาอยู่เลย  และเขาก็โอเคอยู่ถึงจะไม่ร้อยเปอร์เซนต์

          “ขอโทษนะที่ผมไม่ได้รักม่าน”

          ประโยคซ้ำซากวนเวียนอยู่ในสองของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า  ถ้าเพียงแต่เธอจะปลอบโยนเขาได้มากกว่านั้น  ตะวันคงไม่คิดสั้น  ม่านไม่มีน้ำตาจะไหลอีกแล้วมันมากเกินพอ  เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ากลับมาบ้านได้ยังไง  เดินขึ้นมาบนห้องได้ยังไง

          แม่ยังไม่กลับมา  ในฐานะประธานบริษัทค่ายเพลงยักษ์ใหญ่อันที่จริงแม่ไม่จำเป็นต้องไปด้วยตัวเอง  แต่ในฐานะเพื่อนของลูก  มนทิราจึงไปจัดการเรื่องนี้ด้วยตนเอง

          ม่านไม่รู้เลยว่าเธอรักตะวันมากแค่ไหน  จนวันนี้วันที่ตะวันจากไปอย่างไม่หวนกลับ  หากเป็นเพราะอุบัติเหตุหรือความเจ็บป่วยเธอคงเศร้าใจน้อยกว่านี้  แต่นี่...

          เพราะเขาอ่อนแอเกินไป...จมดิ่งในความรักเกินไป

          ทิวา  โปร่งฟ้า  รู้บ้างรึเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้นกับความรักของพวกเขา

          *******************

         ภายใต้เวิ้งฟ้าเดียวกัน  ชายหญิงคู่หนึ่งนิ่งเงียบงันไร้ซึ่งถ้อยคำเอ่ยเอื้อน  หนังสือพิมพ์วางอยู่บนโต๊ะ

          “โปร่งควรทำยังไงดี”

          “...............”

          ถ้าเพียงแต่เขาจะให้โปร่งฟ้ากลับไปก่อนหน้านี้  เรื่องราวเลวร้ายเช่นนี้คงไม่เกิดขึ้น

          คนเรานี่นะยังไงก็ยังไม่ความเห็นแก่ตัวอยู่ดี  เห็นแก่ความสุขของตัวเอง  จนลืมคิดถึงความเจ็บปวดของคนอื่น  เรื่องที่เกิดขึ้นในครานี้หนักหนาสาหัสกว่าเรื่องในอดีตหลายเท่านัก  เขาทำผิดซ้ำซากเช่นนี้ได้อย่างไรกันหนอ.