หยุดเข็มนาฬิกา..แค่นาทีเดียว

วันหนึ่งในภาคฤดูฝนที่กำลังมาเยือนนั้น ...จากท้องฟ้าที่เคยแจ่มใสสวยงาม บัดนี้ท้องฟ้านั้นเริ่มกลายเป็นสีเทาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้รู้เพียงแต่หยดฝนที่กำลังโรยรินตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย พร้อมคลุกเคล้ากับหยาดน้ำตาของใครบางคนที่ ตอนนี้กำลังนั่งเหม่อลอยพลางมองออกไปยังท้องฟ้าที่ตอนนี้ฝนกำลังตกลงมาอย่างหนักโดยไม่มีท่าทีว่าจะหยุดตก เหมือนกับใครบางคนซึ่งในตอนนี้กำลังนั่งร้องไห้กับเรื่องบางอย่างอยู่ตามลำพัง.... ในครั้งนั้น...
 
17: 30 น. สวนสาธารณะ
(พิม เราคิดว่า เราเลิกกันเถอะนะ)
 
เสียงชายหนุ่มที่กำลังพูดกับพิม ด้วยเสียงอันแผ่วเบา เพื่อไม่ให้หญิงสาวรู้สึกไม่ดี
 
(ทำไมไม้ ไม้! พิมไม่ดีตรงไหนไม้ ไม้ถึงจะเลิกกับพิม!)     เสียงสะอึ้นของหญิงสาวพูดขึ้นบ้าง
 
(พิมเป็นคนดี ไม้อยากให้พิมเจอกับคนดีๆ ไม่อยากให้จมปรักกับผู้ชายอย่างไม้อีก และอีกอย่างไม้ก็มีอีกคนในใจแล้ว)
 
ทันทีที่เขาพูดจบ น้ำใสๆ ที่เริ่มปริ่มคลอที่เบ้าตา บัดนี้มันได้ไหลออกมาด้วยอย่างรวดเร็วอาการเสียใจเป็นที่สุด เพราะ พิมเอง ไม่เคยคิดว่าความรักของไม้และเธอจะมีวันที่ต้องสิ้นสุดลงเพราะเขาได้มีคนอื่นแล้ว ทั้งๆที่เธอเองก็ไม่เคยทำอะไรให้เขาต้องเจ็บช้ำน้ำใจเลยแม้แต่น้อย เธอประคับประคองความรักของเขาและเธอไว้เป็นอย่างดี แต่ทำไมเขากลับมาบอกเธอว่าเธอควรจะเจอคนที่ดีกว่าเขาทั้งๆที่หัวใจเธอเองก็ลิขิตแล้วว่าจะรักเขาเพียงคนเดียว...เท่านั้น
 
ทั้งคู่เงียบไปได้สักพักก่อนที่ เสียงโทรศัพท์ของไม้จะดังขึ้น
 
"(ตึ๊ดๆๆ) " ก่อนที่เขาจะกดรับ
 
"(ฮัลโลแอน ครับ เดี๋ยวไม้จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ)"
 
เขาพูดก่อนตัดสายไป พลางมองไปยังหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังร้องไห้อยู่ตรงนั้น
 
" (พิม ไม้ขอโทษนะครับ ไม้คงต้องไปแล้ว พิมดูแลตัวเองดีๆนะครับ)"
 
ยังไม่ทันที่ไม้จะก้าวออกไป ทันใดนั้นมือเรียวเล็กก็รีบเข้ามาโอบกอดเขาจากทางด้านหลังทันที
 
(ไม้ ! ฮือ ! ไม้อย่าทิ้งพิมไป พิมรักไม้มากนะคะ อย่าทิ้งพิมไปนะ)
 
พิมสะอื้นร้องไห้อย่างหนักพลางกอดไม้ไว้แน่น ก่อนที่เขาจะรีบแกะมือเล็กออกเบาๆ
 
(พิม ไม้ขอให้พิมได้เจอคนที่ดีๆกว่าไม้นะครับ โชคดีนะ)
 
 
เขาพูดก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้หญิงสาวที่ยืนมองตาแดงก่ำ เพราะร้องไห้อย่างหนักเมื่อครู่.. ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำตกลงมา ก่อนที่เธอจะเดินหายลับไป.....
 
................................
 
ภาพในอดีตทีแสนเจ็บปวดหัวใจในครั้งนั้นยังคงติดตามหลอกหลอนเธอ แม้เวลาจะผ่านไปนานสักแค่ไหน เธอก็ยังจำได้ไม่เคยลืมเลือน สถานที่เก่าๆ ที่เคยไปร่วมกัน ทุกอย่างที่เป็นของไม้และพิม เธอเองก็ยังจำได้ไม่เคยลืม ทุกครั้งที่เธอได้เห็นอัลบัมรูปภาพวันดีๆที่ ไม้และเธอยิ้มและกอดด้วยกันอย่างมีความสุข เธอก็จะร้องไห้ทุกครั้ง สิ่งเหล่านั้นยังคงวนเวียนว่ายวนในหัวใจของเธออยู่อย่างนั้น
 
 
บางครั้งที่เธอคิดจะลืม หลายครั้งที่เธออยากทิ้งเรื่องราวเก่าๆ ออกไป เธอกลับทำไม่ได้ และยังคงคิดถึงสิ่งเหล่านั้นอยู่เสมอ....
 
"อยากหยุดยั้งวันเวลาไว้เท่านี้ ไม่อยากเห็นเข็มนาฬิกานั้นยังเดินและหมุนไป .. อยากกอดเธอไว้นานๆ อยากฟังเสียงเธอหายใจ ฉันขอแค่เพียงนาทีเดียว ต้องแลกด้วยชีวิตฉัน.. ก็ยอม"
 
เสียงเพลง หยุดเข็มนาฬิกาแค่นาทีเดียว ดังออกมาจากวิทยุที่เธอเปิดฟังอยู่บ่อยๆ ทุกเช้าและทุกเย็น เธอจะนั่งฟังเพลงนี้ พลางคิดถึงอดีตที่เธอและเขาได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข
 
 
".. อย่างน้อยเราก็เคยได้รักกัน อย่างน้อยไม้เคยรักพิม และพิมก็รักไม้มากนะ.. "
 
พิมพูดกับตัวเองพลางกอดอัลบั้มรูปของเขาและเธอไว้อย่างแน่นหนา ก่อนจะนำไปเก็บไว้ในกล่องอย่างเดิม
...........................
 
 
3 ปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมหากแต่สภาพจิตใจของพิมเองก็ดีขึ้นมาก เธอยิ้มให้กับความสุขที่ผ่านมาระหว่างไม้และเธอ
 
"ผ่านมากี่ปีแล้วนะที่เรายังไม่ได้ทานข้าวด้วยกันเลย" พิมพูดพลางตัดสินใจโทรศัพท์ไปหา ไม้ เพื่อนสนิทของเธออีกครั้ง ..
 
สักพักเจ้าของปลายสายก็รับโทรศัพท์
 
"ฮัลโล ไม้เหรอ วันนี้พิมว่าง ไปทานข้าวกัน นะ แล้ว เอ่อ อย่าลืม ชวนแอนมาทานด้วยนะ ไม่เจอกันตั้งนานแล้ว"
 
(จริงเหรอ พิม ได้ครับ ไม้จะรีบไปนะ ขอชวนแอนก่อน เจอกันที่เดิมนะ)หลังจากตัดสายได้สักพัก พิมจึงรีบเดินทางไปยังร้านอาหารที่เดิมที่เมื่อครั้งในอดีต เขาและเธอเคยมาทานที่ร้านอาหารที่นี่เป็นประจำ...
 
ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
 
พิมนั่งรอที่ร้านอาหารอยู่สักพักหนึ่ง ก่อนที่ไม้และแอนจะเดินจูงมือเข้ามาในร้าน
"นั่นไง พิม "  แอนโบกมือให้กับเพื่อนสาวก่อนจะรีบเดินมานั่งทันที พร้อมด้วยไม้ที่เดินตามมา
 
"เป็นไงพิมสบายดีไหมจ๊ะ ? สวยขึ้นมากเลยนะ "     เสียงหวานแจ๋ว ของแอน ที่เริ่มทักทายเพื่อนสาวคนสนิทตั้งแต่อยู่มัธยม 1 สมัยนั้น ทั้งสามคนสนิทกันมาก ก่อนพิมจะพูดบ้าง
 
"จ๊ะ สบายดีจ๊ะ  แล้ว ไม้ล่ะ สบายดีไหม" พิมพูดพลางหันไปมองไม้ที่กำลังนั่งยิ้มอยู่ข้างๆ แอน
 
"อืม เราสบายดีมากเลยล่ะ ที่สบายดีเพราะอะไรรู้ไหม"  ไม้หันมาถามพิม
 
"ไม่รู้จ๊ะ แต่พิมก็อยากรู้จ๊ะ " พิมมองเขาด้วยสายตาสงสัยก่อนจะตั้งใจฟังอย่างเงียบๆ
 
"ก็เพราะตั้งแต่ที่ไม้ได้มีแอนเข้ามาในชีวิตน่ะสิ แอนทำให้โลกของไม้สดใสทุกครั้ง เลย มันทำให้เรารู้ว่าการใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับใครบางคนที่เรารักมันมีความสุขแค่ไหน และแอนก็เป็นแสงสว่าง ที่ทำให้ไม้ได้รู้จักความรัก ความเข้าใจกัน"     ไม้ตอบพลางหันไปมองแอนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักอย่างเต็มเปี่ยม
 
"บ้าน่ะ ไม้ พูดเกินไปแล้ว แบบนี้ แอนเชินนะ"  แอนตีต้นแขนไม้เบาๆ ด้วยความเขินกันสองคน
 
ด้านพิมเองเมื่อเห็นเพื่อนทั้งสองคุยล้อกันไป ก็คิดถึงเรื่องราวเก่าๆอีกครั้งที่ เธอและไม้เคยได้ใช้ชีวิตร่วมกัน แต่ยังไงก็คงไม่มีวันนั้นอีกแล้วเพราะในตอนนี้ เขาทั้งสองมีความสุขด้วยกันมาก และเธอเองก็ไม่อยากขัดแอน เพราะแอนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ พิมไม่อยากให้เพื่อนเสียใจ จึงได้แต่เก็บความรู้สึกนั้นไว้ในใจเป็นความรักลับของเธอตลอดกาล..
 
หลังจากที่ทั้งสามทานอาหารกันเสร็จแล้ว  ทั้งแอนและไม้ ก็หันมาบอกลากับเธอ
 
"พิม เราสองคนขอตัวก่อนนะ อาหารวันนี้อร่อยมากเลยล่ะ วันหลังพวกเราขอเลี้ยงเป็นการตอบแทนแล้วกันนะเพื่อนรัก"  แอนกล่าวกับพิม
 
"จ้า! แน่นอน พิมต้องมาแน่ล่ะ" พิม ยิ้มกว้างให้กับเพื่อนรักทั้งสอง ก่อนจะพูดต่อ
 
"ถ้าอย่างนั้น พิมขอตัวก่อนนะ รีบจ๊ะ จะไปซื้อของน่ะ ขอให้มีความสุขนะ ทั้งสองเลย รักกันนานๆ " พิมย้ำกับเพื่อนทั้งสอง
 
"ขอบคุณนะ! "   ทั้งแอนและไม้พูดพร้อมกันก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้พิมยืนยิ้มให้กับเพื่อนที่จากไป อย่างยินดี โดยไม่มีอะไรแอบแฝงต่อไปอีกแล้ว เธอไม่ต้องฝืนยิ้มอีกต่อไป เธอไม่ต้องร้องไห้กับเรื่องราวที่ผ่านมา เธอไม่ต้องเจ็บช้ำอะไรอีกต่อไป เมื่อเธอได้ "เสียสละ" ความรักให้เพื่อนไปเธอก็มีความสุขแล้ว  เพียงเธอคิดเรื่องราวของเขาและเธอในวันนั้นแค่คนเดียวเธอก็มีความสุขมากมายแล้ว ขอแค่ได้รักใครสักคนถึงแม้เขาจะไม่ได้รักเรา ก็มีความสุขมากมายแล้ว เพราะความสุขที่เธอคิดในตอนนี้คือ การได้รัก ไม่ใช่การถูกรัก .....  เพราะเหตุการณ์ในอดีตมันสอนให้เธอได้รู้จักคำว่ารักมากขึ้น ณ ตอนนี้ พิมเองก็มีความสุขเมื่อได้คิดถึงมันอีกครั้ง
 
ในขณะที่พิมกำลังเดินคิดอะไรต่างๆนาๆ  อยู่นั้น โดยที่เธอเองก็ไม่ทันสังเกตใครบางคน  คนๆนั้นก็เดินมาชนเข้าอย่างจัง (แต่ไม่ได้ตั้งใจ)
 
"ผลัวะ"
 
"โอ๊ย ! " พิมร้องเสียงหลง ก่อนจะลุกขึ้น
 
"เอ่อ ขอโทษทีครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ"     เสียงชายหนุ่มกล่าวขอโทษทันที  ทั้งสองมองหน้ากัน แต่ก็ต้องตะลึงเมื่อ...
 
"เฮ้ย ! พิม" 
" อ้าว  พล! " ...............................
 
หลายคนๆคงคิดว่า พลกับพิมจะได้เป็นแฟนกัน แต่ใครจะรู้ไหมว่าในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น... เราก็ไม่สามารถรับรู้ได้ คงได้แต่ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด  และเชื่อว่าหลายๆ คนคงอยาก จะหยุดวันเวลาดีๆ ที่มีในตอนนี้ให้มากที่สุด แม้แค่ 1 นาที ก็ไม่อยากจะสูญเสีย เพราะถ้าไม่เริ่มในวันนี้ เราอาจจะไม่มีโอกาสในครั้งต่อๆไป ก็เป็นได้ เพราะ ถ้าเป็นพิมเอง เธอก็คงคิด จะ "หยุดเวลาไว้ตรงนี้ ถึงแม้จะแค่นาทีเดียว" ถ้าเป็น
 
เหตุการณ์ที่ดี ก็ควรจะเก็บสิ่งเหล่านี้ไว้ในหัวใจและคิดเสมอว่าถ้าวันใด เราเหงา เราก็จะคิดถึงแต่สิ่งที่ดีๆเหล่านี้ไว้ และจำไว้ว่า เป็นเหตุการณ์ที่เคยผ่านกับชีวิตมาแล้วครั้งหนึ่ง..........................
แล้วคุณล่ะคะ ถ้าหยุดเวลาได้ คุณจะหยุดอยู่กับใคร?
 
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ จบตอน 1 part 1 แล้วค่ะ ฝากติ ได้ไม่ยั้งมือเช่นเดิมค่ะ เพราะเพิ่งลองแต่งเรื่องสั้นเรื่องแรก ไม่เคยแต่งเลย ไม่รู้จะถูกใจหรือเปล่า แต่ก็ขอขอบคุณนักเขียนท่านอื่น ที่แนะนำสิ่งดีๆ ให้นะคะ