การผจญภัยสุดคาดคิดของหนูน้อยหมวกแดง

     และแล้วบทสรุปสุดท้ายของหนูน้อยหมวกแดงก็กำลังจะปิดฉากลง ณ ป่าแห่งนี้หลังจากเจนนี่เข้าป่ามาได้ไม่นานก็มาถึงบ่อน้ำที่เทพารักษ์สถิตอยู่
 
"ท่านเทพารักษ์ๆ" เจนนี่ร้องตะโกนเพื่อเรียกเทพารักษ์ออกมา
 
"เรียกหาข้าหรอแม่หนู" เทพารักษ์กระซิบเบาๆ ข้างหูของเด็กสาว
 
เจนนี่สะดุ้งและเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจ
"โอ้ยท่านนี่เองหนูตกใจหมดนี้ไงไข่ทองคำหนูเอามาให้ตามสัญญาแล้วนะ"
 
 
เทพารักษ์ ยื่นมือหยิบไข่ทองคำพร้อมกับนำแอปเปิ้ลลูกนั้นให้เจนนี่
 
"งั้นหนูขอลาหละค่ะ หนูต้องรีบไปหาคุณยาย" เจนนี่บอกลาเทพารักษ์แล้วหันหลังเตรียมเดินทางไปหาคุณยายต่อ
 
"แม่หนูวันนี้ระวังตัวหน่อยหละ อย่าสงเสียงดังเหมือนเมื่อครู่นี้อีก คืนนี้พระจันทร์เต็มดวงระวังตัวด้วย" เทพารักษ์บอกเจนนี่ด้วยเสียงที่สงบนิ่งก่อนที่จะหายตัวจากไป
 
 
สิ่งที่เทพารักษ์พูดทำให้เจนนี่กลัวและคิดถึงเรื่องนี้ตลอดเวลาแต่เธอก็ยังเดินทางเข้าป่าลึกต่อไป เวลาเริ่มจะร่วงเลยผ่านไปพระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า แสงอาทิตย์อัสดงสะท้อนลงน้ำในลำธารที่อยู่เบื้องหน้าของเจนนี่ มันเป็นภาพที่สวยงามสำหรับเธอเสมอเพราะเลยลำธารไปไม่ไกลก็คือบ้านหลังเล็กๆอันอบอุ่นของคุณยายของเธอนั่นเอง
 
 
ก็อก! ก็อก! ก็อก!
 
"คุณยายค่ะ คุณยาย หนูมาถึงแล้วค่ะ" เด็กสาวใช้มือเคาะประตูสามครั้งแล้วตะโกนเรียกคุณยาย
 
"มาแล้วหรอจ๊ะ หลานยาย เข้ามาสิเข้ามา" เสียงอันอบอุ่นที่เธอได้ยินคือเสียงของคุณยายอันเป็นที่รักของเธอนั่นเอง
 
 
เจนนี่เปิดประตูเข้ามาแล้วกระโดดกอดคุณยายของเธอซึ่งยืนอยู่เบื่องหน้า
 
"นี่ค่ะแอปเปิ้ล คุณแม่ให้เอามาให้"
 
"ขอบใจมากจ่ะ ขอบใจ" คุณยายพูดพร้อมเอามือลูบหัวของเธอ
 
"มาเข้ามาก่อนสิยายทำของที่หลานชอบไว้ให้ด้วยนะ" เจนนี่รีบวิ่งไปนั่งบนเก้าอี้
 
 
บนโต๊ะอาหารมีของที่เธอชอบอยู่มากมายมองผ่านหน้าต่างออกไป ก็จะเห็นลำธารเล็กๆ
 
"สวยมากเลยสินะจ๊ะ ลำธาร บ้านหลังเล็กๆ ภูเขา และแสงอาทิตย์ยามเย็น"
 
"ใช่ค่ะหนูชอบภาพนี้ ที่สุดเลย มันเป็นสิ่งที่สวยงามที่สุดหนูจะไม่ลืมอย่างแน่นอนค่ะ" เจนนี่พูดพร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่างนั้น
 
 
ตาของเธอเป็นประกายเหมือนน้ำที่ถูกแสงอาทิตย์ยามเย็นสะท้อน แต่เธอหารู้ไม่ว่านี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้เห็นภาพอันสวยงามที่เธอชอบขนาดนี้เพราะจากนี้ไปมันจะเหลือเพียงความทรงจำ 
 
 
มันเริ่มจากคำถามคำนี้
 
"คุณยายค่ะ ทำไมวันนี้ตาของคุณยายโตจัง" เจนนี่ถามคุณยายด้วยความสงสัย
 
"ยายจะได้เห็นหลานชัดๆ ไงหละจ๊ะ"
 
"แล้วทำไมคุณยายถึงหูยาวจังค่ะ"
 
"ยายจะได้ยินเสียงหลานชัดๆ ไงหละ"
 
"แล้วทำไมฟันของคุณยายถึงยาวจังค่ะ"
 
 
เธอถามอาจเป็นเพราะคำพูดของเทพารักษ์จึงทำให้เธอก็เริ่มรู้สึกกลัวและเห็นถึงความผิดปกติ เธอค่อยๆลุกออกจากเก้าอี้และถือมีดที่เธอเตรียมใช้หันขนมปังไว้ในมือ คุณยายนิ่งและเงียบพ้อมกับหันหน้ามามองเธอ
 
 
สิ่งที่เด็กสาวเห็นคือหน้าของคุณยายค่อยๆเปลี่ยนไปลูกตาเปลี่ยนสีจมูกและฟันของเธอเริ่มยาวขึ้น มันคือเจ้าหมาป่าแปลงกายมานั่นเองมันกระโจนใส่เธอพร้อมกับตะโกนด้วยเสียงที่แตกซ่าน
 
"เพื่อจะได้กินแกง่ายๆ ยังไงหละ" เด็กสาวกรีดร้องด้วยความตกใจพร้อมกับเหวี่ยงมีดไปปักที่ขาที่ยืนออกมาข้างหน้าของหมาป่าตัวนั้น
 
 
หมาป่าร้องด้วยความเจ็บปวดเธอรีบวิ่งหนีออกมานอกประตู แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วพระอาทิตย์ตกดินความมืดเริ่มปลกคลุมไปทุกที่ด้วยความตกใจเธอจึงรีบวิ่งขึ้นไปที่ป่าบนเขา ไม่นานนักหมาป่าก็เริ่มวิ่งตามเธอออกมา
 
"แกนี้ไม่รอดหรอก" หมาป่าตะโกนออกมาพร้อมกับวิ่งเข้าป่าไป
 
เจนนี่วิ่งหนีสุดชีวิตท่ามกลางความมืดเธอเห็นแสงคบเพลิงอยู่เบื่องหน้า
 
"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย" เธอวิ่งไปที่คบเพลิงนั้นพร้อมกับตะโกนขอความช่วยเหลือ
 
สิ่งที่เธอพบคือชายผู้หนึ่งรูปร่างกำยำแบกขวานขนาดใหญ่พาดไว้ที่บ่ามือซ้ายถือคบเพลิง
 
"เป็นอะไรหรือแม่หนู เจ้าหนีอะไรมา" ชายผู้นั้นถามด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นแต่อบอุ่น
 
"หมาป่าค่ะหมาป่ามันตามหนูมา ช่วยหนูด้วย ท่านเป็นนายพรานใช้ไหม ช่วยหนูด้วย"
 
"หมาป่างั้นเรอะ!"
 
ไม่นานนักเขาก็ได้ยินเสียงหอนของหมาป่า
 
"หนีก่อนเถอะถ้าอยู่ในป่าแบบนี้เราสู้ไม่ได้แน่ๆ" นายพรานพูดพร้อมกับแบกเด็กสาวขึ้นบ่าอีกข้างแล้วพาเธอวิ่งขึ้นไปบนยอดเขา
 
"มันคือมนุษย์หมาป่าแน่ๆ" นายพรานพูดลอยๆออกมา
 
"มนุษย์หมาป่า?"
 
"ใช้ข้าเคยปะกับพวกมันหลายครั้งแล้วถ้ามาตัวเดียวยังพอสู้ได้แต่ถ้ามาเป็นฝูงคงแย่ๆ แน่ๆ วันนี้จันทร์เต็มดวงทำให้พวกมันเปลี่ยนเป็นมนุษย์ไม่ได้และยังกระหายมากกว่าวันอื่นๆซะอีก มันมีตัวเดียวใช้ไหม" นายพรานพูดและถามเด็กสาวแต่ก็ยังคงวิ่งต่อ ไปไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อย
 
"ใช้ค่ะหนูเห็นมันแค่ตัวเดียว" ไม่นานนักก็ถึงยอดเขานายพรานและเจนนี่ไปหลบที่โขดหินทั้งสองนั่งเงียบอยู่ที่นั่น
 
"ดึกดื่นป่านนี้ท่านมาทำในป่าอะไรหรอค่ะ" เด็กสาวพูดถามนายพรานทามกลางความเงียบงัน
 
"ข้ามาตามหาบ่อน้ำ มีคนบอกว่าถ้าทำขวานตกลงในบ่อน้ำบ่อนี้จะมีเทพารักษ์มางมให้แต่เขาจะเอาขวานเงินกับขวานทองมาให้ก่อนถ้าเราปฏิเสธไปก็จะได้คืนทั้งหมดไง" นายพรานตอบเจนนี่ เจนนี่ทำหน้างงๆ
 
"ข้าจะเอาขวาญเงินขวานทองไปขายแล้วไปซื้อเมล็ดถั่วว่ากันว่าเป็นถั่วยักษ์ที่จะพาเราไปยังปราสาททองคำได้ แต่นึกไม่ถึงว่าจะต้องมาเจอกับมนุษย์หมาป่าอีก"
 
"เออจริงๆแล้วปราสาทนั้นหนะ"
 
"มันมาแล้ว" นายพรานพูดแทรกเจนนี่ขึ้นมา
 
 
มนุษย์หมาป่าวิ่งอ้อมโขดหินเข้ามาทางนายพรานจึงเหวี่ยงขวานขนาดใหญ่ใส่มันแต่มันก็หลบได้ นายพรานกับหมาป่าสู้กันอยู่สักพักหนึ่งทันทีที่นายพรานเผลอ มันกระโจนเข้าจู่โจมเจนนี่นายพรานรีบกระโดดคว้าตัวเจนนี่แต่ก็ไม่ทัน กรงเล็บของหมาป่าตัดเข้าเส้นเลือดใหญ่ที่ขาของเธอเลือดเธอจึงไหลไม่หยุด
 
 
ขณะที่นายพรานที่กำลังมองเธออยู่หมาป่าก็จู่โจมเขาโดยไม่ทันตั้งตัวทำให้เขากระเด็นตกไปที่ขอบผาข้างๆ เจนนี่ขว้ามือเขาไว้ทันแต่ด้วยแรงของเด็กหญิงจึงไม่พอที่จะช่วยเขาได้
 
"ปล่อยมือข้าซะไม่งั้นเจ้าจะตกไปด้วย"
 
"ไม่! ข้าไม่ปล่อย ข้าไม่ปล่อย แม้แต่ชื่อของท่านข้าก็ยังไม่รู้เลยข้าไม่ปล่อยท่านไปง่ายๆ แน่" เด็กหญิงพูดทั้งน้ำตาใน 
 
 
ขณะที่หมาป่ายืนดูเธออยู่ นายพรานเอามืออีกข้างง้างมือของเจนนี่ออก
 
"ข้าชื่อแจ็ค เจ้าหนีไปซะ" สิ้นสุดคำพูดนี้นายพรานก็ตกลงไปแต่เขาก็ยังยิ้มให้เธออยู่
 
 
เจนนี่มองไปที่หมาป่าที่กำลังเดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ ตาเธอเริ่มเบลอเพราะเสียเลือดมากเธอเริ่มมองเห็นไม่ชัดขึ้นเรื่อยๆ สิ่งสุดท้ายที่เธอเห็นก่อนที่จะสลบไปคือ ชายสามคนเดิน เข้ามาทางด้านหลังของมนุษย์หมาป่าชายคนหนึ่งกอดรัดมนุษย์หมาป่า มันรองโหยหวนด้วยความเจ็บปวดก่อนทีอีกสองคนจะเดินมากระชากส่วนของร่างกายมันออก เป็นชิ้นๆ
 
 
ชายสามคนเดินมาที่เธอชายคนกลางก้มหน้าลงมาเหมือนจะกระซิบอะไรบางอย่างให้เธอได้ยิน
 
"เธอจะไม่ตายเธอจะเป็นอมตะ" นี้คือคำสุดท้ายที่เธอได้ยินก่อนจะสลบไป
.
..
...
....
"เจน เจน นี้เธอฟังฉันอยู่รึเปล่า" ชายคนหนึ่งพูดกับเจนนี่
 
 
"อย่ามัวแต่เหม่อสิ วันนี้เราต้องไปเจอกับพวกคัลเลนนะ"
 
 
"ขอโทษค่ะอาโร" เจนนี่ตอบชายผู้นั้นชายผู้ที่ช่วยชีวิตเธอไว้
 
"เอาหละไปกันเถอะ ไปหาพวกคัลเลนกัน"
 
 
    ฉันเคยชอบลำธาร บ้านหลังเล็กๆของคุณยาย ภูเขาและแสงอาทิตย์ แต่ตั้งแต่เหตุการ์ณนั้นฉันก็ไม่เคยชอบมันอีกเลย ฉันเกรียจแสงอาทิตย์และพวกมนุษย์หมาป่า
 
อวสาร
 
ต้องขอขอบคุณทุกๆคนที่พยายามอ่านเรื่องแรกของผมมาถึงขนาดนี้ด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ