แด่ฉัน... ผู้มีวิญญาณครึ่งเดียว...

         ก่อนอื่นคงต้องขอขอบคุณทุกคนที่เสียสละเวลาเข้ามาอ่านบทความนี้ แม้ว่าคุณจะอ่านไปจนถึงบรรทัดสุดท้ายหรือไม่ก็ตาม...
         บทความนี้ไม่ใช่นิยายที่แต่งเพื่อความบันเทิงแต่ประการใด มันเป็นเพียงแค่เรื่องราวที่อาจจะดูไร้สาระในสายตาของคุณ เป็นเพียงเรื่องราวที่ฉันอยากจะระบายมันออกมา และเป็นเพียงแค่เรื่องราวที่ถูกเก็บเอาไว้ภายในส่วนลึกของจิตใจมานาน...
         ฉันก็เป็นเพียงแค่คนธรรมดาๆคนหนึ่ง มีความรู้สึก หัวเราะได้ร้องไห้เป็นเหมือนกับคนอื่นๆ แต่สิ่งที่ต่างไปจากคนอื่นก็อาจจะเป็นสิ่งที่ฉันต้องเผชิญกับมันมาเนิ่นนาน สิ่งที่กัดกินหัวใจฉัน ทำร้ายฉัน และหลอกหลอนฉันมาตลอดราวกับเงา ตอนนี้ฉันอยากจะถามคุณว่า...
 
         เคยไหม?... ทั้งๆที่เราก็อยู่ในบ้านของเรา อยู่กับครอบครัวที่อบอุ่น ครอบครัวที่เหมือนๆกับครอบครัวอื่นๆทั่วไป มีพ่อ แม่ น้องสาว พี่สาว น้องชาย พี่ชาย ปู่ ย่า ตา ยาย และตัวเราเอง แต่ถึงกระนั้น... ภายในใจกลับเกิดความรู้สึกราวกับว่าบ้านนี้ไม่ใช่ที่ของเรา... หรือรู้สึกเหมือนกับเราเป็นส่วนเกินในครอบครัว...
         เคยไหม?... ทั้งๆที่มีเพื่อนมากมายอยู่รอบข้าง มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ แต่กลับรู้สึกเหงา...จนบางครั้งอยากจะร้องไห้เสียด้วยซ้ำไป  ทั้งๆที่รักเพื่อนมาก... แต่ภายในใจกลับรู้สึกว่า ไม่อยากจะพูดคุยหรือเจอหน้าพวกเขาเลย อยากจะอยู่ตามลำพัง...
         เคยไหม?... ทั้งๆที่สังคมรอบกายก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร แต่กลับอยากจะหายไป...ไปอยู่ในที่ๆมีเพียงแค่เรา ไม่มีเพื่อน ไม่มีครอบครัว มีเพียงแค่ตัวเราคนเดียว...
         เคยไหม?... ที่ต้องผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำอีก... ภายในใจมันเจ็บ... เจ็บจนกระทั่งมันด้านชาไปแล้วด้วยซ้ำ แผลภายในใจ ต่อให้เวลามันผ่านเลยไปเท่าใด ก็ไม่สามารถรักษาให้หายได้ และยังคงหลงเหลือแผลเป็นเอาไว้...
         เคยไหม?... ที่เคยฝันถึงโลกที่เราสามารถโบยบินได้อย่างอิสระ ได้เป็นในสิ่งที่อยากเป็น ทำในสิ่งที่อยากทำ ได้อยู่กับคนที่เรารัก ทุกอย่างนั้นเราสามารถเติมแต่งมันขึ้นมาได้ตามใจปรารถนา แต่ฝันก็เป็นได้แค่ฝัน... เมื่อต้องตื่นขึ้นมาเจอกับโลกความเป็นจริง
         เคยไหม?... ที่อยากจะไปอยู่ในโลกแห่งความฝัน ไม่อยากจะอยู่กับความเป็นจริง มันรู้สึกเหนื่อย... ท้อแท้... และสิ้นหวัง...
         เคยไหม?... ที่ต้องฝืนยิ้มให้กับผู้คนรอบข้าง ทำตัวร่าเริง ทำตัวเข้มแข็ง ทำตัวให้เป็นปกติ ทั้งๆที่ภายในใจนั้นไม่ได้อยากทำอย่างนั้นเลย... และสุดท้าย ก็ต้องมานั่งร้องไห้คนเดียวในห้อง โดยไม่มีใครรู้...
         เคยไหม?... ทั้งๆที่มีครบ แต่กลับรู้สึกขาดหาย... ไม่มีอะไรที่จะเติมเต็มความรู้สึกนี้ได้ ทั้งๆที่ควรจะสุข หรือควรจะสนุกที่ได้ไปเที่ยวกับเพื่อน หรือครอบครัว แต่กลับรู้สึกเศร้า โดดเดี่ยว และอ้างว้าง...
         เคยไหม?... ในยามที่เราล้ม และต้องการกำลังใจ สิ่งที่ได้รับมากลับมีเพียงการซ้ำเติม เหยียบย่ำ แต่เมื่อเราลุกยืนขึ้นได้ กำลังใจที่ได้...กลับเป็นการเสแสร้ง...
         เคยไหม?... ทั้งๆที่ใกล้ชิดแต่กลับรู้สึกเหินห่าง ทั้งๆที่หัวเราะแต่ในใจอยากร้องไห้ ทั้งๆที่ต้องการแต่ต้องสูญเสีย ให้กำลังใจผู้อื่นทั้งๆที่ตัวเองหมดหวัง ยินดีให้กับคนอื่นทั้งๆที่ตัวเองต้องเจ็บ ทั้งๆที่มีคนอยู่รอบกายแต่ก็เหมือนไม่มีใคร ทั้งๆที่มอบความจริงใจแต่กลับได้รับแค่คำหลอกลวง...
         เคยไหม?... ที่เกลียดจนอยากฆ่าให้ตาย ไม่ว่าจะเป็นคนรอบข้าง หรือแม้แต่ตัวเอง...
         เคยไหม?... ที่ชอบนั่งเหม่อลอย หรือแค่ดำเนินชีวิตไปวันๆ รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า... บ่อยครั้งที่มักจะถามตัวเองว่า 'จะมีชีวิตอยู่ไปทำไมกัน?'
         เคบไหม?... ที่เคยวาดฝันอนาคตของตัวเองเอาไว้ แต่กลับถูกทำลายลง เพียงแค่คำพูดที่ว่า 'เป็นไปไม่ได้' ทั้งๆที่ยังไม่ค่อยได้ลองทำ
         เคยไหม?... มีเรื่องที่อยากจะพูดระบายออกมามากมาย แต่กลับพูดออกไม่ได้... ทำได้เพียงแต่เก็บมันไว้ในส่วนลึกของจิตใจ
         และเคยไหม?... โหยหาความอบอุ่น ต้องการไหล่ไว้ซบยามร้องไห้ อยากได้อ้อมกอดที่อ่อนโยน ร้อยยิ้มและคำพูดปลอบโยนที่จริงใจ แต่กลับไม่เคยได้รับเลยสักครั้ง...
 
         คุณอาจจะเคยพบเจอกับความรู้สึกที่ได้กล่าวไปในข้างต้นสักอย่างสองอย่าง หรืออาจจะทั้งหมด... ซึ่งฉันเองก็เคยเจอกับความรู้สึกเหล่านั้นทั้งหมดมานับครั้งไม่ถ้วน... ความเจ็บปวด ความทุกข์ทรมานที่ได้รับ มันค่อยๆกัดกินจิตใจและวิญญาณไปทีละนิดๆ... จนตอนนี้เหลืออยู่เพียงครึ่งเดียว แน่นอนว่าฉันเคยคิดที่จะตายอยู่หลายหน คิดว่าชีวิตแบบนี้น่ะรีบๆจบๆไปเสียเถอะ... แต่พระเจ้าคงไม่ต้องการอย่างนั้นกระมัง ฉันเลยต้องดำเนินชีวิตที่มีจิตวิญญาณเหลืออยู่เพียงครึ่งเดียวนี้ต่อไป แต่ดูเหมือนพระเจ้าจะยังเข้าข้างฉันอยู่บ้าง ด้วยการมอบสิ่งที่คอยค้ำจุนจิตใจฉัน ความฝัน... ใช่ ความฝันที่ฉันอยากจะทำให้มันเป็นจริง... แม้ว่าใครจะไม่เห็นด้วยก็ตาม เพราะความฝันนี้... ฉันจึงบอกกับตัวเองว่าจะต้องอยู่ต่อไป แม้ว่าจิตใจและวิญญาณของฉันจะตายไปแล้วครึ่งหนึ่งก็ตาม ซึ่งมันก็คงไม่ต่างอะไรกับพระจันทร์ที่ถูกความมืดกลืนกินไปแล้วครึ่งดวง... แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังคงส่องสว่าง... แม้จะไม่สว่างสดใสเท่าจันทร์เต็มดวง มันยังคงต้องอยู่ต่อไป จนกว่าจะสิ้นสุดอายุขัยของมัน...
 
         ถึงทุกคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ คุณอาจจะรู้สึกสงสาร สมเพช เห็นใจฉัน หรือจะอะไรก็แล้วแต่ แต่ฉันก็อย่างจะบอกกับคุณว่า ในยามที่คุณรู้สึกแบบฉัน... ท้อแท้ เหนื่อยล้า สิ้นหวัง... ให้ลองนึกถึงจันทร์ครึ่งดวง ที่ยังคงส่องสว่าง แม้จะเหลืออยู่เพียงครึ่งดวงก็ตาม ฉันเองก็จะอยู่ต่อไปจนกว่าจะถึงวาระสุดท้าย คุณเอง...ก็ต้องอยู่จนกว่าจะถึงตอนนั้นนะ