THE LOVER RESORT

อย่างที่ได้ยินแหละค่ะ -_- ฉันต้องดูแลกลุ่มนักดนตรีกลุ่มนี้ตลอดสามเดือน และฉันปฎิเสธไม่ได้เพราะคุณพระพ่อสุดที่รักสุดสวาท ดั้นนนนน ไปป่่าวประกาศต่อหน้าซะขนาดน้าน เฮ้อพูดแล้วเครียดTOT หลังจากคุยเสร็จท่านก็ขึ้นเครื่องไปบริหารธุรกิจร้อยล้านของท่านต่อที่อิตาลี ส่วนฉันก็ขอแยกตัวเขาบ้านพักทันที
 
 ฉันทอดตัวบนเก้าอี้ออฟฟิศอย่างหมดแรงและผล็อยหลับไปทันที
สิบห้านาทีต่อมา -Z-  -Z-....
"เมย์!!!!!" เสียงทุ้มตะเบ็งจนฉันสะดุ้งตัวขึ้นเกือบหัวโคกโต๊ะ
"เหวอ?!!!! บิล!! โธ่...ไม่ให้สุ่มไม่ให้เสียงหัวใจจะวาย -.,-''' "
หนุ่มผมทองตาฟ้าหน้าหล่อนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง สงสัยโดนบังคับให้มาดูแลฉันแน่ๆ
"นายมายังไงเนี่ย ห้าววว -O-"
"มายังไงไม่สำคัญหรอกยัยเตี้ย!!!! ฉันมาเนี่ยเพื่อมาช่วยเธอเนี่ยหล่ะ"
"ฉันไม่เตี้ย สูง160เตี้ยตรงไหนยะ!!!"
ฉันลุกขึ้นกระชากเอกสารที่เขายื่นให้ ตารางงานงั้นเหรอมาถึงก็ลุยงานเลยเรอะ-_-
"งานแรกของวันนี้ ไหนๆดูหน่อยสิ น้อยกว่าที่คิด อืมๆสแตนบายด์ดินเนอร์รับทราบ!! "
 
หนึ่งทุ่ม ณ ร้านอาหารของรีสอร์ท
"นายคิดว่าฉันเป็นไงบ้าง?"ฉันหมุนตัวให้บิลสำรวจความเรียบร้อยก่อนเข้าไปในงาน
"สำหรับฉันเธอก็เหมือนลิง สำหรับคนอื่นเธอดูสวยมาก ^_^ "
"=_="  ขอบคุณ!!
ก่อนจะเกิดสงครามสายเลือด ก็มีคนเข้ามาห้าม เอ๊ย! เดินเข้ามา ถ้าจำไม่ผิดเขาชื่อแมท
"สวัสดียามเย็นครับ คุณแมท" ทั้งคู่จับมือทักทายกันและฉันหันไปไหว้เขาเหมือนครั้งแรกและส่งยิ้มให้ และหันไปทักทายชายอีกสี่คนด้านหลัง ฉันหยุดกึกเมื่อชายที่ชื่อไบรอันมองฉันพร้อมกับลอบยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างตั้งใจ        ฉันเกลียดสายตาอย่างนั้นเป็นที่สุดจึงเชิดใส่ หันหน้าหนีไปคุยกับแมทแทน
"หนุ่มๆค่อยคุณกันที่โต๊ะนะคะ เชิญค่ะ^-^"
"คุณจะว่าอะไรไหมถ้าคุณกับบิลมาร่วมทานอาหารโต๊ะเดียวกับพวกผม"
O{}O หาาาาาา!!!!! ฉันทำท่าจะปฏิเสธแต่บิลเตะขาฉันเบาๆ เป็นเชิงห้าม
"ดีสิครับ หลายๆคนดีออกจะตายไปใช่ไหม เมย์?"
"ใช่ค่ะ^_^+++"
 
 
อึดอัดชะมัด ไม่ใช่พวกเขานั่งเบียดกันหรอก แต่เป็นสายตาจากชายหัวโต๊ะ  ก็คือนายไบรอันนั่นหล่ะจ้องมาตลอดเวลา ฉันพยายามไม่สนใจชวนคนในกลุ่มคุย ถึงจะพยายามแค่ไหนก็ตามฉันสุดจะทนแล้ว!!!
"ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"
ฉันลุกขึ้นเดินออกมาทันทีไม่สนใจคำคัดค้านจากใครทั้งนั้น พุ่งตรงไปที่ห้องน้ำ จ้องกระจกและถอนหายใจ ก่อนเปิดกระเป๋าเครื่องสำอางค์เติมนู่นนี่ให้ดูปกติที่สุด สายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็น ไบรอันเดินผ่านไป       ฉันรีบเก็บตลับแป้งและเดินตามเขาไปทันที
 ไบรอันหยุดตรงระเบียงและหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด หวานหมู!! ทางโล่งเมื่อไม่เห็นใครเพ่นพ่าน ฉันเดินไปหยุดด้านหลังเขา
"นี่คุณ!! รู้ตัวไหมการมาจ้องชาวบ้านแบบนั่นมันเสียมารยาท!!!!" ฉันพูดออกมาเป็นภาษาอังกฤษ เขาหันหน้ามาจากหน้าตาที่ดูตกใจกลายเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์ ฉันรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยจึงเว้นระยะห่างไว้พอสมควร
"งั้นเหรอ ผมว่าการเเอบตามคนอื่นก็เป็นการเสียมารยาทเหมือนกันนะ"
"ที่นี่เป็นรีสอร์ทของฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้ คุณไม่มีสิทธ์มาติเตียนฉัน"
"แต่สิทธิการเป็นลูกค้าผมมีแน่!!"
"ใช่ แน่นอนคุณมี แต่ถ้าคุณทำผิดกฎอะไรแม้แต่ข้อเดียว ฉันก็มีสิทธ์ที่จะไล่คุณไปเหมือนกัน "
ไอ้เจ้าบ้านั่นไม่มีท่าทีว่าจะโกรธเหมือนอย่างที่ฉันเป็นในตอนนี้ กลับกอดอกยิ้มอย่างชอบใจที่ฉันเรี่มกระทืบเท้าก่อนจะพูดขึ้น
"คุณเวอร์จิ้น"
"O_O "
"คุณเวอร์จิ้น!! ใช่ไหม ใช่แน่ๆเลย"
"หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!! "
"มิน่า ถ้าปกติผมจ้องผู้หญิงคนไหน พวกเธอก็แค่ส่งยิ้มกลับมาแท้ๆ  แต่คุณกลับเชิดและไม่สนใจสายตาผมเลย"
"แค่นี้มันวัดกันไม่ได้หรอกนะ พอกันทีฉันไม่คุยกับคุณแล้ว!!"
ฉันหมุนตัวกลับอย่างฉุนเฉียว แต่แล้วร่างฉันก็เซทะลาไปด้านหลัง ตามแรงจากมือหนาที่คว้าต้นแขนฉันให้หันกลับมาปะทะกับแผงอกหนา พอฉันจะเงยหน้าแว้ดใส่ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องลึกเข้ามา
ฉันพยายามดิ้นสุดชีวิต เเต่เขาไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยมีแต่รัดแน่นมากขึ้น
"ผมมองใครไม่เคยพลาดจะพิสูจน์ไหม?"
"ไม่!!!!"
ฉันสะบัดตัวออก และผลักอกเขาถอยออกไปห่างๆ  รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นอีกครั้ง ฉันไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอย รีบเดินออกมา      
                                               "Good Night"