THE LOVER RESORT

อย่างที่ได้ยินแหละค่ะ -_- ฉันต้องดูแลกลุ่มนักดนตรีกลุ่มนี้ตลอดสามเดือน และฉันปฎิเสธไม่ได้เพราะคุณพระพ่อสุดที่รักสุดสวาท ดั้นนนนน ไปป่่าวประกาศต่อหน้าซะขนาดน้าน เฮ้อพูดแล้วเครียดTOT หลังจากคุยเสร็จท่านก็ขึ้นเครื่องไปบริหารธุรกิจร้อยล้านของท่านต่อที่อิตาลี ส่วนฉันก็ขอแยกตัวเขาบ้านพักทันที

 ฉันทอดตัวบนเก้าอี้ออฟฟิศอย่างหมดแรงและผล็อยหลับไปทันที

สิบห้านาทีต่อมา -Z-  -Z-....

"เมย์!!!!!" เสียงทุ้มตะเบ็งจนฉันสะดุ้งตัวขึ้นเกือบหัวโคกโต๊ะ

"เหวอ?!!!! บิล!! โธ่...ไม่ให้สุ่มไม่ให้เสียงหัวใจจะวาย -.,-''' "

หนุ่มผมทองตาฟ้าหน้าหล่อนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง สงสัยโดนบังคับให้มาดูแลฉันแน่ๆ

"นายมายังไงเนี่ย ห้าววว -O-"

"มายังไงไม่สำคัญหรอกยัยเตี้ย!!!! ฉันมาเนี่ยเพื่อมาช่วยเธอเนี่ยหล่ะ"

"ฉันไม่เตี้ย สูง160เตี้ยตรงไหนยะ!!!"

ฉันลุกขึ้นกระชากเอกสารที่เขายื่นให้ ตารางงานงั้นเหรอมาถึงก็ลุยงานเลยเรอะ-_-

"งานแรกของวันนี้ ไหนๆดูหน่อยสิ น้อยกว่าที่คิด อืมๆสแตนบายด์ดินเนอร์รับทราบ!! "

หนึ่งทุ่ม ณ ร้านอาหารของรีสอร์ท

"นายคิดว่าฉันเป็นไงบ้าง?"ฉันหมุนตัวให้บิลสำรวจความเรียบร้อยก่อนเข้าไปในงาน

"สำหรับฉันเธอก็เหมือนลิง สำหรับคนอื่นเธอดูสวยมาก ^_^ "

"=_="  ขอบคุณ!!

ก่อนจะเกิดสงครามสายเลือด ก็มีคนเข้ามาห้าม เอ๊ย! เดินเข้ามา ถ้าจำไม่ผิดเขาชื่อแมท

"สวัสดียามเย็นครับ คุณแมท" ทั้งคู่จับมือทักทายกันและฉันหันไปไหว้เขาเหมือนครั้งแรกและส่งยิ้มให้ และหันไปทักทายชายอีกสี่คนด้านหลัง ฉันหยุดกึกเมื่อชายที่ชื่อไบรอันมองฉันพร้อมกับลอบยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างตั้งใจ        ฉันเกลียดสายตาอย่างนั้นเป็นที่สุดจึงเชิดใส่ หันหน้าหนีไปคุยกับแมทแทน

"หนุ่มๆค่อยคุณกันที่โต๊ะนะคะ เชิญค่ะ^-^"

"คุณจะว่าอะไรไหมถ้าคุณกับบิลมาร่วมทานอาหารโต๊ะเดียวกับพวกผม"

O{}O หาาาาาา!!!!! ฉันทำท่าจะปฏิเสธแต่บิลเตะขาฉันเบาๆ เป็นเชิงห้าม

"ดีสิครับ หลายๆคนดีออกจะตายไปใช่ไหม เมย์?"

"ใช่ค่ะ^_^+++"

อึดอัดชะมัด ไม่ใช่พวกเขานั่งเบียดกันหรอก แต่เป็นสายตาจากชายหัวโต๊ะ  ก็คือนายไบรอันนั่นหล่ะจ้องมาตลอดเวลา ฉันพยายามไม่สนใจชวนคนในกลุ่มคุย ถึงจะพยายามแค่ไหนก็ตามฉันสุดจะทนแล้ว!!!

"ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"

ฉันลุกขึ้นเดินออกมาทันทีไม่สนใจคำคัดค้านจากใครทั้งนั้น พุ่งตรงไปที่ห้องน้ำ จ้องกระจกและถอนหายใจ ก่อนเปิดกระเป๋าเครื่องสำอางค์เติมนู่นนี่ให้ดูปกติที่สุด สายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็น ไบรอันเดินผ่านไป       ฉันรีบเก็บตลับแป้งและเดินตามเขาไปทันที

 ไบรอันหยุดตรงระเบียงและหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด หวานหมู!! ทางโล่งเมื่อไม่เห็นใครเพ่นพ่าน ฉันเดินไปหยุดด้านหลังเขา

"นี่คุณ!! รู้ตัวไหมการมาจ้องชาวบ้านแบบนั่นมันเสียมารยาท!!!!" ฉันพูดออกมาเป็นภาษาอังกฤษ เขาหันหน้ามาจากหน้าตาที่ดูตกใจกลายเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์ ฉันรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยจึงเว้นระยะห่างไว้พอสมควร

"งั้นเหรอ ผมว่าการเเอบตามคนอื่นก็เป็นการเสียมารยาทเหมือนกันนะ"

"ที่นี่เป็นรีสอร์ทของฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้ คุณไม่มีสิทธ์มาติเตียนฉัน"

"แต่สิทธิการเป็นลูกค้าผมมีแน่!!"

"ใช่ แน่นอนคุณมี แต่ถ้าคุณทำผิดกฎอะไรแม้แต่ข้อเดียว ฉันก็มีสิทธ์ที่จะไล่คุณไปเหมือนกัน "

ไอ้เจ้าบ้านั่นไม่มีท่าทีว่าจะโกรธเหมือนอย่างที่ฉันเป็นในตอนนี้ กลับกอดอกยิ้มอย่างชอบใจที่ฉันเรี่มกระทืบเท้าก่อนจะพูดขึ้น

"คุณเวอร์จิ้น"

"O_O "

"คุณเวอร์จิ้น!! ใช่ไหม ใช่แน่ๆเลย"

"หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!! "

"มิน่า ถ้าปกติผมจ้องผู้หญิงคนไหน พวกเธอก็แค่ส่งยิ้มกลับมาแท้ๆ  แต่คุณกลับเชิดและไม่สนใจสายตาผมเลย"

"แค่นี้มันวัดกันไม่ได้หรอกนะ พอกันทีฉันไม่คุยกับคุณแล้ว!!"

ฉันหมุนตัวกลับอย่างฉุนเฉียว แต่แล้วร่างฉันก็เซทะลาไปด้านหลัง ตามแรงจากมือหนาที่คว้าต้นแขนฉันให้หันกลับมาปะทะกับแผงอกหนา พอฉันจะเงยหน้าแว้ดใส่ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องลึกเข้ามา

ฉันพยายามดิ้นสุดชีวิต เเต่เขาไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยมีแต่รัดแน่นมากขึ้น

"ผมมองใครไม่เคยพลาดจะพิสูจน์ไหม?"

"ไม่!!!!"

ฉันสะบัดตัวออก และผลักอกเขาถอยออกไปห่างๆ  รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นอีกครั้ง ฉันไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอย รีบเดินออกมา      

                                               "Good Night"