สองคู่หูเล่น!!!

ตอนที่ 1   Start the game!!!

 

“Rise of Nightmares”

 

ตัวอักษรภาษาอังกฤษตัวมหึมาปรากฎขึ้นบนจอทีวีLCD 32”

“เพื่อน มึงไปเอาKinectมาจากไหนวะ!?”

‘เอ่อ….มึงเห็นเด็กอ้วนใส่แว่นที่อยู่ห้องข้างล่างเราป่ะ วันนี้ตอนกูเดินขึ้นมาเห็นมันเขวี้ยงออกมาจากหน้าต่างอ่ะ”

 

สิ้นเสียงการสนทนาของผมกับไอ้แพท พื้นที่ว่างด้านล่างของตัวอักษร “Rise of Nightmares”

ได้มีตัวอักษรภาษาอังกฤษปรากฏขึ้นอย่างช้าๆ

 

“Extend your hand forward to start”

 

“โอเค๊”

“กูไม่ได้อยากเล่นเกมประเภทนี้เลยนะเนี้ย”

“เอาน่า เอาน่า มันจะต้องสนุกแน่เลย”

“กูไม่อยาก เป็นคนควบคุมเฟร้ย”

 

ทันทีที่ผมยื่นมือออกไปข้างหน้า ตามที่ตัวอักษรเล็กจิ๋วนั้นแนะนำ

หน้าจอเกมก็ดับลง เพียงชั่ววินาทีก่อนจะสว่างขึ้นอีกครั้ง

ภาพที่ผมเห็นคือกำแพงหินที่มีสภาพเก่าแก่อายุประมาณ100ปี (ในการคาดคะเนของผมนะ)

ผมค่อยๆเอียงตัวไปมาเพื่อสังเกตบริเวณรอบๆ

 

“เอาละนะ กูหมุนไปรอบๆ ดูสภาพรอบๆ แม่งหน้าจอหันช้าชิบเลยอะแพท”

“กูบอกแล้วว่ามันห่วย”

“มันไม่ห่วยขนาดนั้นหรอก มันก็โอเคอยู่น่า”

 

ภาพเกมได้ขยับตามการเคลื่อนไหวของผม เหมือนว่าผมกำลังอยู่ในเกมนั้นจริงๆ

สภาพโดยรอบของผมคือ ห้องขนาดเล็กที่ทำจากหินสภาพเก่าแก่และมีตะไคร้ขึ้นประปราย

มันเป็นห้องสี่เหลี่ยมจัสตุรัสผนังเตี้ยพอดีกับศรีสระของผมพอดี

ด้านหน้าของห้องมีลูกกรงเหล็กขึ้นสนิมพร้อมประตูเหล็กที่มีโซ่สนิมเกรอะคล้องอยู่

 

และสาวน้อยคนหนึ่งนอนหันหลังอยู่ตรงหน้าผม

ทันทีที่สายตาผมจับที่สาวน้อยคนนั้น

ตัวอักษรภาษาอังกฤษก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง

“Interact”

มันเป็นตัวอักษรลอยอยู่บนสัญลักษณ์รูปฝ่ามือ เหนือสาวน้อยคนนั้น

 

“โอเค กูจะอินเทอร์เล็คสาวน้อยคนนี้แล้วนะ”

ผมพูดพร้อมทั้งยื่นมือไปข้างหน้า

“เป็นไงบ้างจ๊ะ น้องสาว….”

ผมค่อยๆยื่นมือไปใกล้ๆ ร่างอันผอมบางของสาวน้อยคนนั้น

ทันทีที่ผมสัมผัสร่างของเธอ

 

“ว๊ายยย!!!”

เธอก็สะดุ้งตื่นลุกพรวดขึ้นมา หันหลังมาเผชิญหน้ากับผมด้วยความตกใจ

ร่างของสาวน้อยผมยาวสีดำ ใบหน้ารูปไข่ ปากเรียวสวยงาม อยู่ตรงหน้าผมด้วยอาการสั่นเทา

 

“โหยยย ตกใจหมดเลยแกนี่เอง”

เธอคือผู้หญิงที่พวกผมไม่รู้จัก (แต่อาจจะรู้จักกับตัวละครในเกมก็เป็นได้)

เธอเข้ามาจับแขนผมด้วยอาการกลัวสุดขีด ร่างกายสั่นเทาแสดงออกถึงความกลัวภายในจิตใจ

 

“เค้าดีใจมากเลยรู้ไหมที่แกยังรอด เค้าคิดว่าทุกคนจะตายหมดแล้วซะอีก”

เธอพูดพร้อมทั้งเขย่าแขนผม ด้วยอาการดีใจปนอาการตื่นตระหนก

 

“พูดมากน่ารู้แล้วๆ”  ผมสบถใส่เกม

 

“เราต้องทำอะไรสักอย่างนะ” เธอพูดขึ้นพร้อมทั้งยืนมองไปรอบๆ

 

ผมเริ่มมองสำรวจไปรอบๆห้องขังที่เราติดอยู่ เพื่อหาทางออก

ภาพของเกมหันช่วยให้ผมจับสายตาไปที่เหล็กท่อนหนึ่ง ซึ่งวางนอนแน่นิ่งกับพื้นหิน

 

(ไอ้นี่น่าจะใช้ได้แฮะ)

ผมหยิบมันขึ้นมา

 

ทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นเห็นว่าผมหยิบท่อนเหล็กขึ้นมาแล้ว เธอก็เดินมาจับแขนของผม

 

“ขอร้องละ แกต้องทำอะไรสักอย่างนะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงตื่นกลัว

 

“กูอยากลองตี อีนี่ดูวะ”

“เอาเลยแมท ฟาดมันด้วยเหล็กเลย”

ทันทีที่แพท ยุยงผมสำเร็จ ผมตั้งการ์ดขึ้นพร้อมด้วยท่อนเหล็ก

ผมชกหมัดซ้ายนำไปหนึ่งดอก พร้อมทั้งฟาดท่อนเหล็กเป็นแนวตรงลงแสกหน้าของเธอ!!!

 

แต่น่าเสียดายเธอคงเป็นตัวละครสำคัญของเกม มันจึงทะลุผ่านเธอไปโดยที่ไม่แม้แต่จะสัมผัสถูกผิวของเธอด้วยซ้ำ

 

“ฟาดมันสิ ฟาดหลายๆครั้ง”

“กูทำแล้ว กูทำแล้ว แต่มันไม่ให้กูฟาดนี่หว่า”

“กูบอกมึงแล้วว่ามันห่วย”

 

ผมล้มเลิกการฟาดฟันเธอ แล้วหันกลับมาที่โซ่สนิมเกรอะที่คล้องระหว่างลูกกรงเหล็กกับประตู

ผมฟาดท่อนเหล็กลงไปที่โซ่เก่าแก่อายุ100ปีนั้น

แน่นอนมันขาดสะบั้นอย่างง่ายดาย

 

“ว้าว เธอทำลายมันได้ด้วย!!” ผู้หญิงที่ผมพยายามจะฆ่าเมื่อกี้ พูดด้วยน้ำเสียงที่มีความหวัง

ผมค่อยๆเอื้อมมือไปเปิดประตูเหล็กที่ดำทะมึนนั้น

  ภาพที่ปรากฏต่อหน้าสายตาผมและแพท คือ คุกใต้ดินเหมือนในหนังประวัติศาสตร์ยุโรบโบราณ

มันเป็นห้องขนาดใหญ่ทรงกระบอกที่ประกอบไปด้วยชั้นของ ห้องขังมากมายสูงขึ้นไปในความมืด

 

ทันทีที่เธอเห็นว่าผมเปิดประตูเหล็กได้ เธอก็รีบวิ่งแทรกตัวผมออกจากห้องขังก่อน

“แม่งเอ่ย!  รีบออกไปจากที่นี้กันเถอะ”

เธอวิ่งออกไปตามแนวทางเดินรูปทรงกลมไปทางขวา

ผมได้แต่มองตามเธอไปด้วยความตะลึง ที่เธอเปลี่ยนความรู้สึกไวจริงๆ

 

“นี่!! มาดูนี่สิ มันเหมือนกับทางออกนะ”

เสียงเธอตะโกนขึ้นด้วยความตื่นเต้น

 

ผมค่อยๆเดินไปตามเสียงเรียกของเธอทางขวา

ภาพของเกมค่อยๆพาผมเดินผ่านห้องขังที่อยู่ติดกับผม

ในนั้นมีคนถูกสวมด้วยกระสอบรัดเชือกอย่างแน่นหนาที่คอ ร้องครวญครางด้วยความ ทรมาณ

ผมมองด้วยความสยดสยอง เพราะไม่อาจจะจินตนาการได้ว่า คนๆนั้นได้ประสบพบเจอกับสิ่งใด

ก่อนที่จะค่อยๆเดินผ่านไปตามเสียงเรียกของผู้หญิงคนนั้น

 

ถัดจากห้องขังนั้น มีทางเดินต่อแยกลึกเข้าไปในผนังหิน

ผมค่อยๆเลี้ยวไปทางนั้น

 

“นี่มึงเดินเร็วสุดเท่าที่จะทำได้แล้ว?”

“มันเร็วสุดได้แค่นี้วะ”

“โอ้ แม่งเอ่ย!!!!”

แพทสบถพร้อมทั้งเอามือกุมขมับ

 

ภาพแรกที่ผมเห็นคือผู้หญิงคนนั้น เธอกำลังเขย่าประตูเหล็กที่ถูกล็อคอย่างแน่นหนาอยู่

 

“เปิดสิ! เปิดสิ! ใครก็ได้ช่วยเราด้วย!!!!”

เธอตะโกนขอความช่วยเหลือจากอีกด้านของประตู

 

ผมเลือกที่จะไม่สนใจเธอ แล้วเดินสำรวจโดยรอบต่อ เพื่อจะหาทางเปิดประตูทางออกนั้น

ผมค่อยเดินต่อผ่านไปตามห้องขังที่ต่อจากทางออกนั้น

ในแต่ละห้องขัง เต็มไปด้วยเสียงแห่งความทรมาณ ร่างกายที่บิดเร้า

บางคนลงไปนอนบิดไปมา เหมือนได้รับความเจ็บปวดทรมาณแสนสาหัส

 

แล้วที่เหมือนกันทุกคนคือ หัวของพวกเขาถูกคลุมด้วยกระสอบ

“เห้ย กูว่าพวกมันขังKinect Testerไว้ในนี้แน่เลยวะ”

“โอ้วววววว ฉันเสียเวลาไปโดยปล่าวประโยชน์จริงจริงงงงงงง!!”

“หุบปากไปเหอะแพท”

 

ผมค่อยๆเดินต่อไปเรื่อยๆจนเห็นคันโยกอันหนึ่งอยู่ตรงผนัง ระหว่างห้องขังสองห้อง

“โอเคร กูว่ากูเจอสวิสเปิดประตูแล้วนะ”

“ดึงคันโยกลงสิวะ งั่ง”

“เออน่าๆ”

 

ผมดึงคันโยกลง

“ครึ้กกกก”

เกิดเสียงของกลไกบางอย่างทำงานขึ้น

“เห้ย!!! ประตูเปิดแล้ว”

ผู้หญิงพูดมากคนนั้นตะโกนบอกผมจากทางออกนั้น

 

“ครึ้กกกกก แอ๊ดดดด”

“ชิบหายแล้วไง”

เสียงกลไกที่สองนั้นทั้งผมและแพทแทบไม่ต้องสงสัยเลยว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนี้

 

ผมถอยกรูมาตั้งหลัก เพราะประตูห้องขังทุกห้องค่อยๆเปิดออกมาอย่างช้าๆ

ผู้คนที่ถูกขังอยู่ในนั้นค่อยๆเดินออกมาพร้อมทั้งเสียงครวญครางในลำคอ

 

“นรก ชัดๆ!!”

เสียงๆหนึ่งดังขึ้นจากตัวเกม เสียงจากตัวเอกที่ผมกำลังเล่นอยู่นั่นเอง(อ้าว นึกว่าเป็นใบ้ซะแล้ว)

ตัวเอกของผมตะโกนสบถขึ้นมา

 

ด้วยเสียงที่มีความดังประมาณ50เดซิเบล ทำให้นักโทษที่อยู่ข้างๆของตัวผมหันเข้ามาทางตัวผม

มีนักโทษคนหนึ่งเข้ามาประชิดผม ผมรีบตั้งการ์ดขึ้นเพื่อรับแรงเหวี่ยงของท่อนแขนนักโทษคนนั้น

แขนของนักโทษคนนั้นสะท้อนกับท่อนเหล็กเด้งกลับไป

 

ผมอาศัยจังหวะนี้ในการตอบโต้กลับ ผมฟาดท่อนเหล็กไปที่หัวนักโทษ

คราวนี้มันไม่ทะลุผ่านไปแต่มันกระแทกเข้ากับหัวนักโทษคนนั้นอย่างแรง จนนักโทษคนนั้นลงไปกองกับพื้น

 

และก่อนที่นักโทษคนอื่นๆจะรู้ตำแหน่งของผม ผมรีบเดินด้วยความเร็วสูงมากที่สุดเท่าที่เกมจะทำได้

ฝ่า ผ่านนักโทษคนแล้วคนเล้า เพื่อกลับไปยังประตูทางออก

 

ทันทีที่ผมถึงประตูทางออก ผู้หญิงน่ารำคาญก็ตะโกนเรียกจากอีกฟากของประตู

ผมรีบพุ่งตัวเดินผ่านประตูนั้นเข้าไป ก่อนที่จะปิดประตูเหล็กอย่างแรง

ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นดูว่ามีนักโทษคนไหนตามมาหรือไม่

(เฮ้อ โล่งอกที่ไม่มีใครทันสังเกต)

 

“ไปจากที่นี้กันเถอะ” เสียงเธอดังขึ้นจากข้างหลังผม

หลังประตูที่ผมเพิ่งผ่านมานี้ เป็นทางเดินยาวไปจนถึงกำแพงที่มีทางแยกอยู่สองทาง

 

ผมรีบเดินรุจหน้าไป เพราะเบื่อที่ต้องให้ผู้หญิงนำเต็มที

ทันทีที่ผมเดินมาถึงทางแยก สิ่งที่ผมเห็นคือ ผนังไม้ที่มีประตูไม้โบราณสง่างามและทางเดินที่มีกรงขางอยู่

ไม่ต้องใช้ความคิดผมก็รู้ว่าผมควรจะเดินไปทางไหน

 

“นี่ เดียวก่อนนะมันดูง่ายไปไหมอะ?”

“ง่ายงั้นหรอ เราไม่อยากให้มันยากไปกว่านี้หรอก”

เสียงของตัวเอกพูดขึ้น เถียงอีน่ารำคาญแทนพวกผม (ไม่ช่วยอะไรแล้วยังปากมากอีก)

“ฟังนะ นี่มันเหมือนกับดันเจี้ยน มันไม่น่าจะให้เราผ่านไปได้ง่ายๆขนาดนี้นะ

 

ผมไม่สนใจคำท้วงติงของเธอ

แล้วเดินหน้าตรงไปยังประตูไม้ทางออกนั้น

 

ทันทีที่ผมถึงหน้าประตู ผมก็รีบจับลูกบิดและบิดเพื่อจะเปิดประตูทันที

 

“กริ๊ก!!!”

เสียงกลไกบางอย่างทำงาน

ผมรีบหยุดการกระทำผมค้างกับที่ แล้วค่อยๆหันไปหาผู้หญิงคนนั้นที่กำลังเดินตามมาด้วยสีหน้าแตกตื่น

 

“ฉันบอกแล้วไงว่ามันต้องเป็นกับดัก”

เธอเดินมาหาผมเพื่อดูว่าผมเป็นอะไรไหม

“โอ้ พระเจ้า เธอห้ามขยับไปไหนนะ”

เธอพูดพร้อมทั้งเดินกลับไปทางเดิม

 

ทันทีที่เธอก้าวขากลับไปเพียงหนึ่งก้าว ลูกกรงเหล็กก็หล่นมาอย่างแรงข้างหน้าพวกเรา

“ครื๊ดดดดดดด”

เสียงของผนังหินที่กำลังบีบตัวเข้ามาทั้งสองข้างของผมและผู้หญิงพูดมากคนนั้นช้าๆ

 

“กรีสสสสสสส ผนังมันกำลังบีบเข้ามา!!!”

ผนังหินทั้งสองข้างค่อยๆบีบเข้ามาจนถึงตัวผมกับเธอ

ผมและเธอช่วยกันนำแขนดันต้านแรงบีบของกลไกกับดักไว้

แต่มันแทบไม่ลดความเร็วของการบีบได้เลย

 

ภาพของเกมซูมออกมาจากเหตุการ์ณนั้น

ทำให้ผมและแพทเห็นภาพของ วัยรุ่นชายหญิงติดอยู่ในช่องขนาดเล็กที่กำลังถูกบีบเข้าหากัน

 

แล้วอยู่ๆผนังนั้นก็บีบเข้าชิดสนิทกันด้วยความเร็วที่คนทั้งสองนั้นแทบไม่ได้ร้องระบายความเจ็บปวดเท่านั้น

เสียงต่างๆเงียบลง คงเหลือแต่ของแล้วที่ไหลทะลักออกมาตามรอยตัดของผนังและพื้น

มันเป็นของเหลวสีแดงข้นจนเกือบเป็นสีดำ

 

มันคือเลือดของสองชีวิต ที่เป็นเหยื่อสังเวยให้กับกับดักที่ใครก็ตามสร้างขึ้น

 

“5555555555 พวกเขาตายภายในไม่ถึง1นาทีด้วยซ้ำ เละเป็นโจ๊กไปเลยวะ”

 

ภาพของเกมค่อยจางหายไปเหลือแต่ตัวอักษรภาษาอังกฤษขึ้น

 

“Rise of Nightmares”