ภาพหลอน

15 เมษายน เวลาเที่ยงนิดๆ อากาศแจ่มใสดีจริงๆ ผมนั่งอยู่ในสวนสาธารณะ ท่ามกลางอากาศร้อนที่แทบบ้าเลย วันสงกรานต์แท้ๆ ทำไมร้อนอย่างนี้นะ ผมไม่มีอะไรทำเลยหันไปชวนผู้หญิงที่ผมแอบชอบอยู่ “ฝน” เพื่อนข้างบ้านตั้งแต่เด็ก เธอมีผมสีดำสั้นประบ่า ผิวขาว ตากลมโต ดูเป็นคนเรียบร้อย บ้านเราสนิทกันดีเกือบๆจะเป็นครอบครัวเดียวกันเลยก็ว่าได้

 

“ชั้นไม่ชอบหน้าร้อนเลย” เธอบ่นพึมพำเหมือนพูดลอยๆ พร้อมกับลูบหัวแมวตัวน้อยในอ้อมแขน

 

นั่นสินะ แดดจ้าขนาดนี้ ผิวดำพอดี แถมยังร้อนอีก

 

เธอมองผมเหมือนสงสัยว่า นายพูดอะไร แล้วก็ยิ้มกึ่งหัวเราะเหมือนเข้าใจแล้ว

 

เราทั้ง 2 กำลังจะเที่ยวกัน หรือเดทนั่นแหละ  ไม่ไหวร้อนแบบนี้ นอนผึ่งแอร์ในห้างดีกว่า ทางเข้าสวนสาธารณะกำลังคึกครื้นเลย แต่ไม่ถึงขนาดเดินแออัดมากนัก แค่มีรถผ่านบ่อย

 

ขณะที่เรากำลังจะพ้นประตูสวนสาธารณะ จู่ๆเจ้าแมวตัวน้อยกระโดดออกจากอ้อมแขนเธอ แล้ววิ่งเข้าหาถนน ฝนเลย วิ่งตามแมวตัวน้อยไป

 

ทันใดนั้นเอง รถตู้วิ่งมาด้วยความเร็วสูง

 

“ฝน ระวังรถ” ผมตะโกนพร้อมกับวิ่งเข้าไปจะคว้าตัวเธอออกมา แต่ว่าไม่ทันเสียแล้ว

 

รถตูปะทะกับร่างของเธอ มือที่ผมเกือบจะจับได้แล้ว ถูกรถตู้กระชากไปตามแรงรถ เสียงกรีดร้องด้วยความทรมานเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะโดนรถตู้กลบเสียง ดังในหัวผม เลือดแดงฉานสาดกระเซ็นไปรอบๆ กลิ่นคาวเลือดฟุ้งจนผมหายใจไม่ออก

 

ในขณะที่ผมกำลัง ตกใจค้าง และเสียใจไปพร้อมๆกัน ผมได้เหลือบเห็นใครบางคนยื่นอยู่ฝั่งตรงข้าม พร้อมยิ้มเยาะผม เขาขยับปากเล็กน้อย “นี่ไม่ใช่เรื่องโกหก” ไม่รู้ทำไมผมถึงได้ยินทั้งที่ไกล และมีเสียงผู้คนรอบๆหวีดร้อง แต่ที่ผมรู้ ชายคนนั้น เหมือนผมทุกประการ

 

ทั้งแดดจ้าในวันสงกรานต์และเสียงหวีดร้องดังและแบตามากขึ้นจนเกินจะรับไหว ก่อนที่สติผมจะดับลง

 

 

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งบนเตียงของตัวเอง เสียงนาฬิกายังคงดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ “กี่โมงแล้วนะ” ผมหันไปมองหน้าจอ IPhone 15 เมษายน เวลา 8.06 น.

 

เมื่อเช้านี้ฝันหรอ

 

ผมรำพึงในใจ แต่หน้าแปลกมาก วันนี้มันเหมือนกับที่ฝันเลย ผมคุยกับเธอในสวนสาธารณะ เหมือนมีเดจาวู เหตุการณ์มันเหมือนกันเกินไปแล้ว ผมรู้สึกไม่ดีเลย

 

เราทั้งคู่กำลังจะออกไปเดทกัน พอจะพ้นประตู แมวน้อยได้กระโดดออกจากอ้อมแขนเธอไป ฝนเลยวิ่งตาม เหมือนในฝันเลย มันทำให้ผมนึกถึงตอนที่รถมาปะทะร่างเธอในฝัน

 

“หมับ!!”

 

ผมคว้าข้อมือเธอไว้ ก่อนจะวิ่งออกประตูสวนสาธารณะ

 

“เรากลับกันก่อนเถอะนะ”

 

เธอทำหน้างงๆ “จ้า”  

 

ผมดีใจที่เธอเข้าใจ

 

เราทั้งคู่เดินบนทางเท้า ในตอนนั้น ทุกคนต่างเงยหน้ามองเหนือขึ้นไปบนหัวเราทั้งคู่ แล้วตะโกนร้องออกมา “ระวัง”

 

ผมเงยหน้าไป แล้วก็ต้องตกตะลึง แท่งเหล็กกำลังล่วงลงมายังเราทั้งคู่ ผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนค้างจ้องมองแท่งเหล็กขนาดใหญ่ล่วงลงมา

 

ร่างของผมถูกดันไปด้านหลัง มือของฝนผลักผมก่อนที่เหล็กแท่งเหล็กจะทะลุร่างของเธอ

 

เสียงกรีดร้องและเสียงของเหล็กแท่งที่กระทบกัน ดังกังวานไปทั่ว กว่าสติผมจะกลับมา เหล็กนั่นก็ยึดร่างเธอ ตรึงกับพื้น เลือดไหลทะลักนองพื้น

 

 “ฝน!!”

 

ผมตกใจกับภาพที่เห็นแล้วจะวิ่งเข้าไปช่วย แต่กลับถูกชายตนหนึ่งผลักผมกลับไปยืนที่เดิม

 

“นี่ไม่ใช่ความฝัน” ภาพหลอนตัวผมเองเอ่ยพร้อมยิ้มเยาะ

 

กลิ่นคาวเลือดคลุ้งไปทั่วจนหายใจไม่ออก ภาพของเธอค่อยๆเลือนหายไป แต่ผมเห็นเธอแอบยิ้มก่อนที่สติผมจะดับลง

 

 

 

ผมสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายบนเตียงนอนตัวเอง อีกครั้ง

 

“ไม่ใช่ฝันแล้ว”

 

แล้วมอง IPhone ดูเวลา 15 เมษายน 10.23 น.

 

ผมรีบร้อนออกไปสวยสาธารณะ ฝน นั่งรอผมอยู่ ผมรีบเข้าไปหาเธอทันที

 

“อ้าว! โอม ทำไมรีบ....”

 

“กลับบ้านก่อน เร็ว” ผมรีบคว้ามือเธอแล้วพาวิ่งกลับบ้านทันที

 

เธอทำหน้างงๆ เหมือนไม่เข้าใจเหตุการณ์ แต่ผมรู้ ไม่ใช่ความฝันแน่ๆ

 

“เดี๋ยวสิ มีอะไรหรอ” เสียงเธอแม้จะแฝงกลัว สงสัย แต่ก็ยังนุ่มนวล เธอถามในขณะที่ผมดึงเธอขึ้นบันไดสะพานลอย

 

“เดี๋ยวจะอธิบายทีหลัง” ผมหันกลับไปมองทางกลับบ้าน

 

ภาพหลอนตัวผมยันดักรอตรงสะพานลอย

 

ผมตะใจมาก เผลอปล่อยมือที่จับแขนของฝนไว้ กว่าจะรู้ตัวอีกที ร่างของเธอก็ค่อยๆลวงลงกระแทกสันบันไดแล้วกลิ้งลงไปนอนจมกองเลือดที่ด้านล่าง

 

 

15 เมษายน รอบที่ 129 ฝนถูกโจรฆ่าในสวนสาธารณะ

 

 

 

15 เมษายน รอบที่ 369 ฝนหยิบของบนตู้พลัดตกลงมา หัวกระแทกมุมโต๊ะ

 

 

 

15 เมษายน รอบที่ 957 ฝนถูกสายเคเบิ้ล ที่รั้ง เสาไฟฟ้าดีดใส่ตัดกลางลำตัว

 

 

 

15 เมษายน รอบที่ 1085 ฝนกินยาผิดขวด

 

 

 

15 เมษายน รอบที่ 2896 ฝนโดนลูกหลังจากการยิงกันของ วัยรุ่น

 

 

 

15 เมษายน รอบที่ 3678 ลิฟต์ ที่ฝนใช้บริการอยู่ตกลงจากชั้น 13

 

 

เหตุการณ์ วันที่ 15 เมษายน ไม่รู้ว่ามันวนมากี่รอบแล้ว เหตุการณ์ต่างกันออกไปบ้าง แต่ที่เหมือนกันคือ ผมอยู่กับเธอเสมอ และจะมีภาพหลอนของตัวผมอยู่ด้วยเช่นกัน ไม่ว่ามันจะผ่านไปเท่าไหร่ มันก็จบแบบเดิม คือฝนตาย ผมรู้แก่ใจ ไม่สามารถช่วยเธอได้ และภาพหลอนตัวผมก็ยังคงยิ้มเยาะ ชนะเสมอ สภาพจิตใจผมตอนนี้ย่ำแย่ถึงขีดสุด

 

15 เมษายน รอบที่ 4013 เหตุการณ์เหมือนเดิม ไม่ว่าอย่างไรมันก็เหมือนเดิมวนซ้ำไปมาของวันที่ 15 เมษายน

 

เธอวิ่งตามแมวข้ามถนนโดยไม่ทันสังเกตรถ

 

ผมพุ่งตัวเข้าผลักตัวเธอกลับเข้าไปทางเท้า รถตู้คันนั้น ปะทะเข้ากับร่างของผมอย่างจัง เลือดแดงฉานสาดกระเซ็นไปทั่ว

 

ผมมองเห็นทุกอย่างช้าไปหมด ราวกับเวลาหยุดนิ่ง

 

ฝนมองร่างของผมที่กำลังแหลกละเอียดด้วยแรงปะทะของรถ มือของเธอประสานปิดปากตัวเอง ดวงจาเบิกกว้างด้วยความตกใจ น้ำตาเธอรินไหลออกมา

 

ผมหันไปมองภาพหลอนที่กำลังหน้าเสีย “สมน้ำหน้า” แล้วยิ้มเยาะกลับ

 

สติของผมกำลังจะดับไป นี่สินะความตาย

 

ผมมองเห็น ฝนมี 2 คน คนหนึ่งร้องไห้ แต่อีกคนกลับยิ้มเยาะแบบเดียวกับที่ผมเคยเจอ หรือว่านี่...

 

 

15 เมษายน

 

สาวน้อยผมดำตื่นนอนขึ้นมา พร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน บนเตียงมีแมวน้อย เข้ามาคลอเคลียกับเธอ เธอลูบหัวมันอย่าง ทะนุถนอม “ชั้นทำไม่สำเร็จอีกแล้วล่ะ”