มหัศจรรย์ผจญภัยแสงจากฟากฟ้า

     นี่เลย์แม่ทนไม่ไหวแล้วนะ  ลูกปิดเทอมมาตั้งสองอาทิตย์แล้ว ลูกไม่คิดจะช่วยแม่ทำงานบ้านเลยหรือยังไง  กว่าจะเปิดเทอมก็อีกตั้งร้านเดือน  ซัมเมอร์นี้หัดคิดทำอะไรบ้างซิ โตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ  วันๆก็เอาแต่เที่ยวเล่น เย็นลงมาก็อ้างไปเล่นฟุตบอล  ถลอกปอกเปิกกลับมา  กลางค่ำกลางคืนมันอันตรายรู้ไหม ชอดๆแชดๆหงุดหงิดๆซุบซิบๆ ชอดๆพ่อ: "เอานะคุณ  ลูกยังโตไม่ถึงไหนเลย ปล่อยให้เล่นไปก่อนเถอะนา  ตามประสาเด็กแหละคุณ"เลย์: "ต้องอย่างนี้สิพ่อเรา  เข้าใจลูกดีจริงๆเลยฮ่า ฮา  ผู้ชายด้วยกัน ใช่อะเปล่าพ่อแฮ่ๆ"         "มาแฟร็งแกออกไปนอนเล่นนั่งเล่นหน้าบ้านกับฉันดีกว่า  มาเร็วแฟร็ง มาเร็ว!!"แม่:  "แล้วนั้นจะออกไปไหนอีกละ  กินข้าวเสร็จก็มาช่วยกันล้างจานหน่อยซิ"เลย์: "ไปนอนเล่นสนามหญ้าหน้าบ้านอะแม่"แม่:  "ในบ้านไม่มีที่นอนหรือไงฮะ ชักจะเพี้ยนไอ้ลูกคนนี้"เลย์: "มี....ครับ  แต่เสียงมันดัง"แม่:  "เสียงอะไรของแก"  เลย์: "ก็เสียงแม่ไงละหุ(พูดเบาพร้อมถอนหายใจและเดินออกไปหน้าบ้านกับแฟร็ง)"       ท้องฟ้ายามค่ำคืน  วันนี้ช่างสวยงามปรอดโปร่งไม่มีกลุ่มเมฆ  มองเห็นดวงดาวนับล้านๆดวงระยิบระยับเต็มท้องฟ้า  ลมพัดเย็นสบาย  แม้จะเข้าช่วงซัมเมอร์ก็เหอะนะ  "ไงแฟร็งบรรยากาศดีใช่มั้ยละ  เงียบอีกต่างหากฮาๆ  สบายจริงๆเลย  แกว่ามั้ยแฟร็ง"               พูดพร้อมเอนกายลงนอนราบไปกับพื้นหญ้านุ่มๆ  ลมพัดเย็นๆ  เหยียดแขนกางขา  ปล่อยตัวปล่อยใจไปตามสายลม  และมีแฟร็งนั่งอยู่ข้างๆ "เฮ้อ!!มัน ช่างดีเหลือเกิน" หลังจากถูกแม่บ่นๆ และก็บ่นมา  หลับตาสักพัก  ผ่อนคลาย  เมื่อเลย์ลืมตาขึ้นมา  โอ้!!!เจ๋งอะไรกันนั้น เลย์อุทานขึ้น "นั้น!!!!!! นั้นแสงอะไรน่ะ  โอ้ทั้งใหญ่  ทั้งสวย สวยมาาาาก""แฟร็งแกเห็นอย่างที่ฉันเห็นหรือเปล่า  แสงนั้น แสงอะไรกัน"   หันหน้ามองแฟร็ง       แสงนั้นพุ่งลงมาจากฟ้า  ห่างออกไปอีกด้านฟากฟ้าหนึ่ง  เลย์กุจีกุจอลุกขึ้นยืนมองอย่างรวดเร็ว  แต่เพียงชั่วอึดใจ  แสงนั้นก็ว็าบหายไปที่ขอบฟ้า  เลย์ยังคงยืนตะลึ่ง  ทึ่งกับสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต แต่ก็มีเสียง....."เลย์ เลย์ ดึกแล้วเข้าบ้านอาบน้ำนอนได้แล้วลูก ไม่เข้าแม่จะล็อคประตูแล้วนะ""ครับแม่...  รู้แล้วคร๊าฟ"เลย์ยังคงนึกสงสัยไม่หาย  อ้าปากค้างอีกสักรอบ ว่านั้นคือแสงอะไร  แต่ก็ต้องรีบเข้าบ้านเสียแล้ว  ก่อนที่จะโดนแม่ดัดเส้นเอาง่ายๆ  เลย์เดินเข้าบ้าน  อาบน้ำและเดินขึ้นไปนอนที่ห้อง  ก่อนนอนไหว้พระสวดมนต์(ครอบครัวเป็นพุทธ)แต่จิตใจของหนุ่มน้อยยังคงคิดถึง แสงนั้น  ในหัวของเค้ามีแต่แสงไฟลูกนั้น  สวยงาม สวย สวย สยวย สวยยยยยก่อนจะผลอยหลับไปzzZZ     พลิกไปพลิกมาในห้วงแห่งราตรีที่แสนสบาย  เลย์ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นเมื่อพบว่าข้างที่เค้านอนนั้นไม่มีหมอนกอดยาวของ เค้า  แต่กลับเป็นพื้นหญ้า  เลย์ลุกขึ้นนั่งด้วยความหงวย งง  เกาหัวหยิกๆ  ขยี้ตาหน่อยๆ  มองออกไปรอบๆ และก็ ........"เฮ้ย!!!นี่มันสนามหญ้าหน้าบ้านเรานิ  อ้าวแฟร็งแกก็อยู่ด้วยหรอ" แฟร็งนั่งอยู่ข้างๆด้วยความสงสัยอยู่นั้นเองหันซ้านหันขวา  และหันกลับมามองออกไปยังเบื่องหน้า  ตาของเลย์ยังพร่ามัว  เห็นเพียงเงาตะคุ้มๆ  แฟร็งเริ่มส่งเสียงบ้างแล้ว  โฮ่ง โฮ้ง โฮ้งๆ แฮ...  เสียงของแฟร็งทำให้เลย์ตื่นตัว  ขยี้ตาและมองให้ชัดขึ้น  เสียงของแฟร็งยังคำรามไม่หยุด  เลย์เริ่มจับภาพนั้นได้แล้ว  มองเห็นเป็นกลุ่มเงา  ค่อยๆเลื่อนเข้ามาหาอย่างช้าๆ ช้าๆ ช้าๆ  เลย์เริ่มหวั่นๆขนเริ่มลุกซู่ขึ้นมาทันที  แต่ก็ข่มใจไว้ไม่แสดงอาการกลัว  แต่เงานั้นยังไม่ยอมหยุดที่จะเข้ามาหาเลย์  เลย์หันไปมองประตูเพื่อจะวิ่งให้สุดชีวิต
 
     ในใจของหนุ่มน้อยเพียงวัยสิบสอง เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที  แต่แล้วพอหันกลับไปเงานั้นก็ปรากฏขึ้น  เลย์ขยับตัวไม่ได้อีกแล้ว ร่างเงาสูงขนาดผู้ใหญ่  แต่งชุดคลุมคล้ายบาทหลวงในโบถส์คาทอลิก  คลุมตั้งแต่ศรีษะจรดเท้า  เสียงแฟร็งเริ่มสงบลงเมื่อมือของผู้ปรากฏกายดีด ปัก! ครั้งเดียว พร้อมชี้นิ้วและทำเสียงฉี...แฟร็งดูเชื่องไปเลย  เงาปริศนายกมือขึ้นเอาผ้าคลุมหัวออก  แสงจันทร์ที่ฉายมายังใบหน้า  ทำให้หัวใจเลย์สงบลง  ไม่หวาดหวั่น  ผู้หญิงนิ!เลย์พูดในใจ  ผมสยายยาวลง  ใบหน้าอันสวยงาม  คล้ายจะเป็นนางฟ้า  นางฟ้าในจิตนาการของเด็ก  เด็กเพียงไม่กี่ขวบที่แม่เล่านิทานให้ฟังก่อนนอนอยู่เป็นประจำ  
"คุณคือนางฟ้าใช่มั้ย......" "เจ้ายังเชื่อว่านางฟ้ามีจริงอยู่หรอหนุ่มน้อย  แล้วเจ้าเชื่อว่าแสงนั้นมีจริงหรือเปล่าละ" "แสง......  แสงอะไรกัน กันเจ้" หนอยไอ้เด็กนี่นิ  เงาปริศนาบ่นพรึมพรำๆ  ก่อนจะข่มยิ้ม^__^และพูดต่อว่า "ไม่นานเจ้าจะออกเดินทาง ผจญกับภัยอันตราย แสงนั้นรอเจ้าอยู่  หนุ่มน้อยแห่งมอร์เทอร์น่า"^_^

โป๊กๆ โป๊กๆ เลย์... โป๊กๆ เลย์..  ตื่นหรือยังเจ้าเด็กขี้เซา เลย์...ตื่นยังลูก
เลย์ สะดุ้งตื่นอีกครั้งหนึ่ง  จากเสียงเคาะประตู  แต่ครั้งนี้ งง สุดๆ  เลย์นอนลืมตากระพริบตาไปมาไปมา  กรอกลูกตาขวาทีซ้ายที  มองตรงขึ้น
“อ้าวนี้มันเพดานห้องเรานี่หว่า”
โป๊กๆ “เลย์ตื่นยังลูก”

เลย์ลุกขึ้นนั่งเกาหัว  มือแกขี้ตา ขยี้เล็กน้อย ก่อนจะขานรับเสียงแม่ “ครับ  ตื่นแล้วววววววคร๊าฟ”
"แม่ เตรียมอาหารเช้าให้แล้วอยู่ที่ครัวนะ  วันนี้แม่จะเข้าเมืองไปทำธุระกับพ่อหน่อย  แม่ฝากดูแลบ้านด้วยนะลูก  อยากมัวไปเที่ยวเล่นไหนละ  รักลูกนะ  ไปละ(เออ  กินเสร็จ  ล้างจานด้วยละ)”
ฉึบ ฉึบ ฉึบ เสียงแม่เดินลงบรรได  ก่อนเลย์ จะตะโกนให้หลัง  “ได้เลยคร๊าฟแม่”  พร้อมถอนหายใจ พูดเบาๆ เห้อ “สั่งเยอะจริงๆเลยแม่เรา”

     เลย์นั่งทบทวนเรื่องที่  ผ่านมา  (บ่น) “ตกลงอะไรเรื่อจริงอะไรฝันกันละเนี่ย หุย ฝันอะไรบ้าชะมัดเลย”ก่อนจะลุกจากเตียง  พับผ้าพับผ่อน   เลย์ลงมาอาบน้ำ  กินอาหารเช้า  ให้อาหารแฟร็ง  ล้างจานไปบ่นไปให้แฟร็งฟัง “แฟร็งเมื่อคืนชั้นฝันบ้าอะไรก็ไม่รู้  ในฝันมีแกด้วยละแฟร็งฮาๆ”  พริวปาก ร้องเพลง  ล้างจานสบาย ใจ

                เสร็จจากล้างจาน  เดินไปห้องนั่งเล่น  นั่งลงบนโซฟานุ่มน่านอน  เปิดพัดลมเบอร์ที่แรงที่สุด  ฟู ฟู กดเปิดโทรทัศน์อันแสนวิเศษที่สุดแล้วในชั่วโมงนี้  เปิดไปเปิดมา กดๆ จิ้มๆ

“ไม่เห็นมีอะไรน่าดูเลย  สู้ออกไปเล่นกับเพื่อนๆไม่ได้เลย  สนุกกว่ากันเยอะ  แกว่ามั้ยแฟร็ง”
(เสียง โทรทัศน์)  ช่วงนี้พบกับช่วงข่าวพยากรณ์อากาศ  ท้องฟ้าของเขตมอร์เทร์น่า  น่านฟ้าปรอดโปร่ง  มีเมฆน้อย  ลมพัดเล็กน้อยเย็นสบาย  ซัมเมอร์นี้เหมาะแก่การออกไปเที่ยว  หรือทำกิจกรรมนอกบ้านนะค่ะ จบข่าว........................

“โด่!ก็แหงละ  ช่วงสวรรค์ของเด็กอย่างเรานี่น่า  โรงเรียนก็ไม่ต้องไป  ลองบอกฝนตกดิ  คงจะพิลึกแย่เลย ใช่มั้ยแฟร็ง”หันไปมองแฟร็งที่หมอบอยู่กับพรม  อือ....แอ....ฮือ....แฮ ชุๆชิๆ(เสียง) พร้อมขาหลังเกาหัวแงกๆตามองเลย์แบบ งงๆ

“หนอยแฟร็ง   ทำเป็นไม่สนใจเลย  นอนอย่างเดียวเลยนะแก  เหมือนใครว่ะ ”
เลย์วางรีโมทลงข้างๆ  กางแขนกับผนักโซฟา  เอนหัวนอนพิง  พัดลมพัดเย็นๆ  ท้องอิ่มหนังตาหย่อนเผลอหลับไปอีกแล้วzzZZ

ในความมืด  “ตื่นเถิดหนุ่มน้อย  เลย์แห่ง มอร์เทอร์น่า”  มีเสียงกระซิบข้างหูอย่างแผวเบา  แต่ทำให้เลย์ตื่นได้ง่ายดาย
เลย์  ลืมตาขึ้น  สายตาพร่ามัว  ก่อนจะ................... “อ้าว เห้ย! เจ้  เจ้มาทำอะไรในบ้านผม  เมื่อไหร่จะเลิกตามหลอกหลอนกันละเนี่ย  ตกใจรู้ไหม”

“อีกแล้วนะไอ้เด็กบ้า เจ้ตลอดเลย” (กัดฟันบ่นงึมงำงึมงำ)ทนไม่ไหวแล้วววววววววววววโว้ย
ฉันออกจะดูสวยนะย๊ะ  ดูเด็กเอ๊าะๆอยู่เลย  มาเรียกเจ้ได้ไง  ไม่รู้ประสีประสาเลยนิเด็กสมัยนี้  หงุดหงิด หงุเหงิด>_<โกรธควันขึ้นควันออกหู

“จ๊ะ จ๊ะ เจ้......” 
“หยี.... เจ้อีกแล้ว  หนอยยยยไอ้เด็กบ้อง”พร้อมเข็กหัวไปหนึ่งที (โป๊ก)
“โอ้ย เจ็บนะเจ้......”(โป๊ก) โดนอีกที  โอ้ย..“ก็ได้ๆ  เรียกพี่สาวแสนสวยแทนละกัน”หญิงปริศนายิ้ม^_^ "ทำไมในฝันมันเจ็บจังว่ะหุย" เลย์บ่นพรึมพรำๆ
“ใครว่าในฝันกันละย๊ะ  นี่เรื่องจริงย๊ะ  เมื่อคืนนะฝัน  โน้นกระเป๋าเป้  พร้อมออกเดินทาง  เตรียมตัวได้แล้ว” แว็ปหายไปในพริบตา
“อ้าวเห้ย!! เจ้................เดียวก่อน  ผีหลอกหรือเปล่าว่ะเนี่ยกลางวันแสกๆเห็นๆ  ชิ! ๑_@.คิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไป  อะไรกันละว่ะเนี่ย  เรื่องจริงหรือความฝัน งง จังวุย............."  เกาหัวหยิก@_๑
ก้มมองแฟร็ง  “โถ่  หลับสบายใจเลยนะแก”
"อ้าวกระเป๋ามีจริงด้วยแหะ"       เลย์เดินไปหยิบกระเป๋า  “หนักจังแหะ” แบกมาวางข้างแฟร็ง  เลย์นั้งลงบนโซฟา  เปิดกระเป๋ารื้อดูของ
ไฟแช็ก
ไฟฉายแบบชาร์ตด้วยพลังแสงอาทิตย์
มีดพับขนาดเล็ก
กระจกพับ
เบ็ดตกปลาแบบต่อยาว
ยาแก้ปวดทั้งชนิดเม็ดและน้ำ ,ยาฆ่าเชื้อ       
“อะไรก็ไม่รู้เยอะแยะไปหมด  สมพอแหละถึงหนักขี้เกียจรื้อละเหนื่อย  เห้ย!!!!แผนที่แปลกๆมีรอยฉีกขาดด้วยแหละแฟร็ง  แฟร็งตื่นเร็ว สนุกแล้วซิ ฮ่า ฮ้า แฟร็คเก็บของ ล็อคบ้าน  เตรียมตัวออกเดินทาง ยะฮู้......”

(จบตอนฝัน)