[ miwa ' nessu ' ]

…[ บทที่ 1 อรุณสวัสดิ์ตัวตนใหม่ ]…                                          
 
‘’หาววว....’’ ฉันตื่นมาอย่างงัวเงีย... ‘’เอ๋เพิ่ง 6 โมงเช้าเองนิ...เฮ้อ..’’ ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง
วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เหมือนๆ กับทุกวัน ครอบครัวฉันก็เหมือนกับคนอื่น เพียงแต่พอมีฐานะขึ้นมาบ้าง...
แต่น่าแปลก ทั้งๆ ที่คนอื่นต้องการเงินทองนักหนา เพราะอยากมีความสุข... แต่ฉัน.. ฉันที่มีพร้อมทุกอย่าง
กลับไม่เคยไม่รู้จักคำว่าความสุขเลยสักครั้ง... อาจเป็นเพราะชาติก่อนก็ได้มั้ง ?? ฉันคิดในใจ พลางเดินไปโรงเรียนอย่างช้า ๆ
‘’เอ๋ ?? วันนี้  มิวะจัง เดินไปโรงเรียนหรอเนี่ย ?? แปลกจังนะคนแบบเธอเนี่ยไม่น่ามาเดินแบบนี้นี่น่า..’’ คุโรจัง เป็นเพื่อนร่วมห้องกับฉัน....เธอชอบถามนู่น ถามนี่ อยู่ตลอดเวลา..
 
‘’พ่อฉันต้องรีบไปทำงานน่ะ... วันนี้มีประชุม’’ ฉันตอบเธออย่างแผ่วเบา ...ฉันเป็นคนไม่ค่อยพูด และมักเก็บตัวอยู่เสมอ
ฉันไม่มีเพื่อนสนิทที่เข้าใจฉันสักคน... พ่อแม่ก็ไม่เข้าใจฉันเลย....’’เฮ้ออ ....’’ วันนี้ฉันถอนหายใจมากี่ครั้งแล้วนะ ?
‘’ตุบ...’’ ....’’เอ๋?? เดี่ยวพี่เก็บให้นะ...’’ เด็กคนนั้นทำหนังสืออะไรบางอย่างตก..
ดูเหมือน ตำราเลยแฮะ .. บ้าน่าเด็กน่ารักแบบนั้นคงไม่อ่านอะไรแบบนั้น หรอกเนอะ
‘’…ขะ...ขอบคุณค่ะ...’’ เด็กคนนั้นพูดอย่างตะกุก ตะกัก แล้วหายไป..
น่าจะประมาน 7 ขวบได้มั้ง ?? แต่.. เด็ก 7 ขวบเนี่ยนะ ! จะมาอยู่ในโรงเรียนมัธยมปลายได้ ??
แล้วยิ่งโรงเรียน ไซคุมิซึ ที่ว่ากันว่าเด็กเข้ามาก็โดนกลั่นแกล้งจนเจ็บตัวแล้วด้วย....
..เป็นห่วงจัง..
‘’พ่อฉันต้องรีบไปทำงานน่ะ... วันนี้มีประชุม’’ ฉันตอบเธออย่างแผ่วเบา ..
.ฉันเป็นคนไม่ค่อยพูด และมักเก็บตัวอยู่เสมอฉันไม่มีเพื่อนสนิทที่เข้าใจฉันสักคน.
.. พ่อแม่ก็ไม่เข้าใจฉันเลย....’’เฮ้ออ ....’’
วันนี้ฉันถอนหายใจมากี่ครั้งแล้วนะ ?
‘’ตุบ...’’ ....’’เอ๋?? เดี่ยวพี่เก็บให้นะ...’’ เด็กคนนั้นทำหนังสืออะไรบางอย่างตก..ดูเหมือน ตำราเลยแฮะ
.. บ้าน่าเด็กน่ารักแบบนั้นคงไม่อ่านอะไรแบบนั้น หรอกเนอะ
’…ขะ...ขอบคุณค่ะ...’’ เด็กคนนั้นพูดอย่างตะกุก ตะกัก แล้วหายไป..น่าจะประมาน 7 ขวบได้มั้ง ??
แต่.. เด็ก 7 ขวบเนี่ยนะ ! จะมาอยู่ในโรงเรียนมัธยมปลายได้ ??
แล้วยิ่งโรงเรียน ไซคุมิซึ ที่ว่ากันว่าเด็กเข้ามาก็โดนกลั่นแกล้งจนเจ็บตัวแล้วด้วย..
....เป็นห่วงจัง..

‘’มิวะจัง !!!! ‘’ เพื่อนคนหนึ่งเรียกชื่อฉันเสียงดัง
‘’เอ๊ะ !!.. อะ.. อะไรเหรอ?? ‘’
‘’ก็นี่มันสายแล้วนะ ครูก็จะเข้าแล้วด้วยน่ะ.. ยังไงก็รีบๆ มานะเดี่ยวโดนไม่รู้ด้วย เป็นห่วงนะจ้ะ ‘’
‘’…อะ..อื้ม.. ‘’
เพื่อนของฉันคนนี้... คอยหวังผลประโยชน์กับฉันเสมอ..
แค่ดูก็มองออก
ว่าเขาคิดอะไร...  แย่จริง ๆ เลยน้า ~ ชีวิตฉันเนี่ย
‘’เฮ้อ..’’

ฉันกำลังเดินเข้าห้องเรียน โรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนที่นับว่าใหญ่ มากเลยทีเดียว
ถ้าเดินทั่วนี่ก็คงจะ.. เฮ้อ ไม่อยากจะคิด คนเรียนสายวิทย์นี้ก็คงจะเดินกันให้ว่อน เลยนะ...
ฉันค่อยๆ ก้าวเท้าและ ลงนั่งเก้าอี้...
คุณครูประจำวิชาก็เข้ามาสอน แล้วเปลี่ยน คนไปเรื่อย ๆ... แต่ฉันยังคงนั่งเหม่อลอย และคิดเรื่องนู้น เรื่องนี้ตลอด...
‘’ เพื่อนที่ดี ที่รัก ที่สนิท ที่เข้าใจ....หรือ แฟน ??..ฉันรู้สึกสะกิดใจคำว่าเพื่อนรักที่ดีเหลือเกิน...’’ ฉันคิดในใจ...
‘’ตื้ดด... ‘’  เสียงออดดังขึ้น ทำเอานักเรียนในห้องเฮกันยกใหญ่ จะว่าไปฉันก็นั่งเหม่อจนครบทุกวิชาภาคเช้าเลยแฮะ...

พักกลางวันของโรงเรียนนี้ไม่เหมือนใครเพราะมีเวลาพักถึง 2 ชั่วโมง สามารถไปเที่ยวไปมาได้ สบายๆ 
แต่วันนี้ฉันไม่ออกไปไหน... และรู้สึกว่าไปไม่ได้... เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ฉัน กำลังจะได้รู้ ในเวลาอันใกล้นี้
ฉันเดินขึ้นไปบนดาดฟ้า ของอาคาร คุเรจิ...  และนังพิงกำแพง
...’’นรก.. งั้นเหรอ ‘’ ฉันพูดกับตัวเอง... ‘’เมื่อชาติก่อน... จะมีจริงไหมนะ ?...’’ ฉันบ่นพึมพำ
..’’ ตุบบ !! ‘’… ‘’เอ๋ !!! ‘’ เด็กคนนั้น ขึ้นมาบนนี้ทำไมกันนะ ?
’ นี่..เธอ ‘’
‘’…คะ ?...’’ 
‘’เธอเป็นเด็กไม่ใช่หรอ แล้วทำไมถึง...? ‘’
‘’…ฉะ..ฉัน เป็นเด็กงั้นเหรอคะ...’’ เด็กคนนั้นพูดเสียงสั่น แล้วสะอื้น... น้ำตาของเธอหยดลงมา โดนพื้นดาดฟ้า
เธอใส่ชุดกระโปรงน่ารักสีชมพู ลายลูกไม้ รองเท้า สีแดง และใส่ถุงเท้าสั้นสีขาว มัดผมขึ้นสูง และผูกโบว์สีแดง...
‘’ก็ใช่ไง.. !! เธอก็คือเด็กนี่ ?? ‘’
‘’อย่ามาพูดบ้า ๆ !!! ...ฉันไม่ใช่เด็ก นะ !!! ‘’ เธอตะคอกใส่ฉันด้วยความโกรธและจริงจัง.. ดูเหมือนเธอจะไม่ได้โกหก
‘’หมายความว่าไง....? ‘’
‘’ฉันน่ะ... ฉันสงสารเขา.. ฉัน’’ เด็กคนนั้นพูดไม่เป็นคำ เพราะร้องไห้อย่างหนัก
‘’…..’’ ฉันอึ้งจนพูดไม่ออก เพราะสกิดใจ คำว่า
’’เขา’’ ของเด็กคนนี้ เอ๊ะ ?? ไม่สิไม่ใช่เด็ก ?? แล้วอะไรละ....
ใครกันงั้นเหรอ... ???