ขอบคุณอะไรดีนะ?? ที่ทำให้เราได้รักกัน (TOMO&KAEW)

หกโมงเย็น................. “เฮ้อออออออ”เสียงถอดหายใจยาวเยียดก่อนที่จะเริ่มคำถาม “เป็นไงเราว่ามันโอเคแล้วนะ มีใครอยากเปลี่ยนอะไรอีกป่าว” เขื่อนถามขึ้น และสมาชิกเคโอติกทั้งหมดก็ส่ายหัวเป็นคำตอบ “สาว ๆ ล่ะ”เมื่อได้รับการปฏิเสธจึงหันไปถามความเห็นจากสาว ๆ แทน และสามสาวก็พร้อมเพรียงกันส่ายหน้า “งั้นเป็นอันว่าทุกอย่างสมบูรณ์ ไปเที่ยวกันเถอะ” แกนนำตัวป่วนอย่างเขิอนตะโกนออกไปแล้วได้รับเสียงตอบกลับจากเพื่อน ๆ ทั้งหมดเป็นอย่างดี “เย้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ขณะที่ทุกคนแยกย้ายกันไปตามสถานที่ที่คิดว่าตัวเองจะเที่ยว สองหนุ่มสาวอย่างโทโมะกับแก้วกำลังเกิดปัญหาเพราะไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี “ไปเที่ยวแบบงานวัดดีมั้ย โทโมะเคยแต่เห็นยังไม่เคยเข้าไปดูสักที” โทโมะเสนอความคิด “อืม.....ก็ดีนะ ไปวัดวัยรุ่นคงไม่เยอะเท่าไหร่ เราจะได้ไม่ต้องระวังตัวมากได้เที่ยวเป็นการส่วนตัวด้วย” “แก้วมีวัดดี ๆ แนะนำมั้ยล่ะ?” แก้วทำท่าคิดก่อนจะตอบ “แก้วเคยไปกับแม่ตอนเด็ก ๆ เป็นวัดติดแม่น้ำด้วย อยู่ไม่ไกลไปกันเถอะ”พูดจบก็คว้ามือของคนข้างตัวเดินจ้ำเอา จ้ำเอาแบบเด็กได้ของเล่นใหม่ *********************************** บรรยากาศภายในงานเย็นสบายด้วยลมหนาวกับท้องฟ้าที่กำลังจะกลายเป็นสีดำจากการล้างลาของดวงอาทิตย์ พระจันทร์เต็มดวงปรากฏให้เห็นก่อนแสงสุดท้ายของพระอาทิตย์จะลาลับเสียอีก วัดที่จัดงานประดับประดาไปด้วยไฟตกแต่งอย่างสวยงามสองข้างทางก่อนถึงตัววัดเต็มไปด้วยการออกร้านต่าง ๆ มากมาย ไม่ว่าจะเป็นปาลูกโป่ง ยิงเป้า บิงโก จับฉลาก ช้อนปลา และละลายตาไปด้วยของกิน และของเล่นนานาชนิด เริ่มตั้งแต่ดอกไม้ไฟหลายหลากรูปแบบให้ซื้อหา จนไปถึง โคมลอยที่เป็นประเพณีของชาวเหนือ สองหนุ่มสาวเริ่มต้นด้วยการปาลูกโป่งด้วยลูกดอกจนได้ตุ๊กตาตัวใหญ่มาอุ้มไว้ ก่อนที่สาวแก้วจะหันไปเห็นซุ้มปาลูกบอลให้ลงตะกร้าจากระยะไกลจึงสะกิดคนข้างตัวด้วยความสนใจอยากจะเล่น แต่ยังไม่ทันได้เดินก้าวเท้าออกจากซุ้มปาลูกโป่งเสียงเสียงหนึ่งก็ดึงความสนใจของคนทั้งคู่ไปซะก่อน “แงงงงงงง แม่จ๋า แม่อยู่ไหน แม่จ๋า ฮึกหื้อออออ” เด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่งกำลังเดินร้องไห้สะอึ้กสะอื้นผ่านหน้าทั้งคู่ไป สาวแก้วจึงนั่งยอง ๆบนส้นเท้าให้ระดับใบหน้าตรงกับเด็กน้อยคนนั้น “ร้องไห้ทำไมค่ะ” “ฮึก อึก จะ....จะหาแม่”เสียงหนูน้อยตอบกลับด้วยอาการกั้นสะอื้น “โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะค่ะเด็กดี เดี๋ยวพี่พาไปหาแม่นะ ไม่ร้องนะค่ะ”หนูน้อยพยักหน้าก่อนจะพยายามเช็ดหน้าเช็ดตาตัวเองและเงยหน้าขึ้นมองพี่สาวใจดีในความคิดของตัวเองแล้วยิ้มแป้น “หาแม่ อุ้ม ๆ” เด็กหญิงตัวน้อยกางแขนออกทำท่าเหมือนให้อุ้มเป็นภาพประกอบคำพูด ทั้งโทโมะและแก้วต่างก็ยิ้มอย่างเอ็นดูในความน่ารักไร้เดียงสา โทโมะยื่นตุ๊กตาตัวโตที่ได้มาเมื่อสักครู่ให้แก้วถือก่อนจะเป็นคนอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยเอาไว้เอง “ประชาสัมพันธ์ประกาศคนหายอยู่ในวัดนะ นู่นเดินไปตรงศาลาพระประธานนั่นแหละ”เจ้าของร้านปาลูกโป่งร้องบอกหลังจากที่ยืนดูเหตุการณ์มาตลอด สองหนุ่มสาวโค้งตัวลงเป็นเชิงกล่าวขอบคุณก่อนจะพากันเดินไปทางศาลาพระประธาน ระหว่างทางหนูน้อยเริ่มตื่นเต้นไปกับบรรยากาศของงานที่ละลานตาไปด้วยของเล่นจนลืมความรู้สึกว่าหลงกับแม่ไปช่วงหนึ่ง สองมือป้อม ๆ ที่โอบรอบคอหนุ่มโทโมะเขย่าเบา ๆ พร้อมนิ้วเล็ก ๆ ที่ชี้ไปที่ม้าหมุน “อยากเล่น ๆ” โทโมะหันมามองแก้วที่เดินอุ้มตุ๊กตาอยู่ข้างหลังเลิกคิ้วเป็นเชิงขอคำปรึกษา “พี่ว่าเดี๋ยวหนูเจอแม่ค่อยให้คุณแม่พามาเล่นดีมั้ยค่ะ ตอนนี้ไปหาคุณแม่กันก่อนดีกว่าเนอะ”แก้วพยายามปะเหลาะสาวน้อยในอ้อมแขนของโทโมะแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเมื่อหนูน้อยเริ่มเบ้ปาก น้ำตาเริ่มคล้อที่หน่วยตาตั้งท่าเตรียมร้องไห้เต็มที ชายหนุ่มเห็นท่าไม่ดีรีบพูดเสริมก่อนที่เด็กหญิงในอ้อมแขนจะร้องไห้เรียกความสนใจจากผู้คนอีก “นะคะ เอาแบบที่พี่สาวพูดดีกว่า เดี๋ยวคุณแม่จะเป็นห่วงนะ” คงจะเป็นคำว่าคุณแม่เป็นห่วงแน่ ๆ ที่ทำให้เด็กหญิงตัวน้อยยอมพยักหน้าน้อย ๆ เป็นคำตอบ โทโมะยิ้มกว้างก่อนจะเอ่ยชม “ว่าง่ายจัง”พูดจบก็ฝังจมูกลงที่แก้มน้อยๆขยี้เบา ๆ อย่างมันเขี้ยว เด็กหญิงส่งเสียงหัวเราะคิดคักก่อนจะยืนแก้มอีกข้างให้ชายหนุ่มหอม โทโมะหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะตามใจเด็กหญิงด้วยการหอมแก้มอีกข้างพร้อมเอ่ย “โตขึ้นหนูอย่าไปทำท่าทางอย่างนี้ให้หนุ่มที่ไหนนะ” พูดไปทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเด็กน้อยคงยังไม่เข้าใจที่เขาพูดก็ตาม สาวแก้วยืนมองลีลาปะเหลาะเด็กน้อยของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างขำ ๆ *************************************
คุณขีดเขียนขาเข้ายากจัง-*- ปล.ฟิคเรื่องนี้ไม่มีอะไรนอกจากความน่ารัก><