ความรัก...ของอดีต

ตอนนี้ฉันกำลังเก็บของกลับเมืองไทย ฉันได้มาเรียนพร้อมกับทำงานที่อังกฤษได้ 2 ปีแล้ว ตอนนี้ฉันก็รื้อของที่จะเอากลับอยู่ ฉันได้เหลือบไปเห็น ไดอารี่ มันได้จดบันทึกเอาไว้ ฉันค่อยๆเปิดไปจนถึงหน้าสุดท้าย มันเขียนไว้ว่าอะไรนะอ่านเลยดีกว่า

แสงแดดอุ่นๆ ที่ลอดผ่านมาทางหน้าต่าง สายลมที่พัดไปมาอ่อนๆ ทำให้รู้สึกเย็นสบาย วันนี้ฉันออกไปเดินสวนสาธารณะดีกว่า เอ๊ะผู้ชายที่นั่งอยู่กับผู้หญิงคนนั้นหน้าคุ้นๆนิ เข้าไปดูใกล้ดีกว่า น้ำตาได้เอ่อล้นเต็มตาทั้งสองข้างของฉัน ผู้ชายคนนั้นเขาเป็นแฟนของฉันเอง เขายืนจูบอยู่กับผู้หญิงคนนึง สักพักเขาก็หันมาหาฉันแล้วดันตัวผู้หญิงคนนั้นออกไป ฉันเดินไปทุบบริเวณอกของเขา แล้วด่าเขาว่า"นายทำอย่างนี้กับฉันได้ยังไงล่ะ ความรักที่ฉันมีให้นายมันไม่มีค่าเลยใช่ไหมนายถึงทำกับฉันแบบนี้" ฉันมองหน้าเขาแต่สายตาของเขากับเฉยชาเหมือนฉันไม่ได้มีค่าอะไรกับเขาเลย เขาตอบฉันกลับมาว่า"ขอโทษนะ เราไม่ได้รักเธอแล้วล่ะ ตัดใจจากเราเถอะนะ"หลังจากที่ได้ยินประโยคนั้นเขาก็เดินออกไปกับผู้หญิงคนนั้นปล่อนให้ฉันร้องไห้อยู่คนเดียว ไหนที่บอกว่ารักเรา ไหนที่บอกว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป มันไม่ใช่เรื่องจริงสักอย่างที่เขาคบกับฉันเพื่อที่จะฆ่าเวลาใช่ไหม ฉันผิดหรอที่เผลอใจไปรักนายล่ะ ฮือๆฉันโฮออกมาสักพักสายฝนก้ล่วงหล่นลงมาฉันจึงค่อยๆลุกแล้วเดินกลับบ้าน ฉันตัดใจเก็บกระเป๋าเพื่อที่จะไปเมืองนอก ก่อนไปฉันได้นั่งเขียนไดอารี่ ฉันตัดสินใจที่จะเอาไดอารี่เล่มนี้ไปด้วย เพื่อจะได้เตือนใจว่าอย่าได้ไปหลงเชื่อคำพูดของคนง่ายๆ

ทันทีที่อ่านจบน้ำตาของฉันมันได้ไหลลินออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง 2ปีแล้วสินะที่เราเลิกกันมา ไดอารี่เล่มนี้ทำให้ฉันคิดถึงวันก่อนๆ ฉันตัดใจปิดไดอารี่แล้วเก็บใส่กระเป๋าเดินทางฉันว่าควรจะลืมมันได้แล้ว ต่อไปนี้จะไม่มีใครทำร้ายฉันแล้ว ฉันเช็ดน้ำตาแล้วเก็บของต่อไป ต่อจากนี้ไปจะไม่มีสองเราอีกแล้ว เพราะตอนนี้มันเหลือแค่ฉันคนเดียว