ในวันที่มืดมน

    คำว่าไร้ค่าในความคิดของหลายคนอาจหมายถึงการที่เราไร้ซึ่งประโยคกับเหตุการณ์ตรงหน้า หรือ ผลของเหตุการณ์เหล่านั้น แต่สำหรับผมมันหมายถึงทุกอย่างในชีวิตที่เคยกระทำมันลงไป  มันช่างดูไร้ค่ายิ่งนัก 
    มันเปรียบเหมือนคำว่า มนุษย์มันก็แค่นี้ เหมือนว่าทุกคนบนโลกนี้เกิดมาเพื่อ โกหกตัวเอง ลุ่มหลงในสิ่งรอบข้าง อ้างตัวเองเพื่อเอาชนะทุกสิ่ง  อย่างเช่น  คำว่า (กูเกิดมาไม่เคยกลัวอะไร  กูทำเพื่อคนอื่นกูเป็นคนดี กูยอมแต่กูไม่ได้แพ้  กูท้อมากแต่กูก็จะเอาชนะมัน กูมีความสุขดี )
ทั้งที่ทุกคนเกิดมาเพื่อ กิน และทำลายล้างสิ่งรอบข้าง
   ไร้เหตุผลใดใดที่จะบอกว่าก็มนุษย์เราเป็นสัตว์ที่มีมันสมองที่เหนือกว่าสัตว์อื่นเราจึงเป็นผู้ชนะ สัตว์ตัวอื่นไม่มีมันสมองเหมือนเรา มันจึงแพ้ เราคอยบอกกับตัวเองอย่างนั้น ทั้งที่เราเองไม่ใช่หรือที่ควรที่จะเคารพต่อพวกมันในฐานะสิ่งมีชีวิตเหมือนกัน  ใครจะบอกต่อเราได้ว่าพวกมันเหล่านั้นไม่มีซึ่งความคิดความรู้สึก มันอาจจะมีความรู้สึกเจ็บปวด แค้นเรา แต่คงเป็นเพราะมันไม่มีทางสู้เราได้มันจึงทำได้แค่ยอมให้เราเหนือกว่าโดยคิดว่าสักวันหนึ่งมันจะเอาคือเราบ้าง  (กูยอมแต่กูไม่ได้แพ้)  สักวันหนึ่งเราเองก็ต้องแพ้อย่างมัน คงทำให้มันซะใจได้ไม่น้อย ( เราแพ้ต่อสิ่งรอบข้าง  เราแพ้ต่อความรัก ความอ่อนแอในใจ เราแพ้ต่อความตาย ไม่ต่างไปจากทุกสิ่ง ) ที่เราคิดว่าเราอยู่เหนือจากมัน มันอาจจะรู้สึกดีที่เราคิดว่า มนุษยเป็นสัตวประเพศเดี่ยวที่อยุ่เหนือสัตว์อื่นไร้ค่าพวกนั้น
  นกตัวเล็กสร้างรั้งแต่พอตัว