บางสิ่งที่หายไป....

เช้าวันต่อมา
   ใบหญ้าเดินฮัมเพลงเบาๆลงมาจากบันได วันนี้เธออารมณืดีเป็นพิเศษเพราะว่า มีนัดกับคนสำคัญ นั่นก็คือเดทไลท์ แฟนหนุ่มสุดหล่อของเธอนั่นเอง
"เป็นอะไรเนี่ยลูกรัก วันนี้ดูสดใสร่าเริงเชียว"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะพ่อ แค่มีนัดกับเพื่อน^^"
   คนที่ถูกเรียกว่าพ่อหันหน้ามามองลูกสาวตัวน้อยแล้วหรี่ตาประเมินอะไรสักอย่า ไม่นานคำตอบก็ออกมาจากปากเขา
"มีนัดกับเด็กบ้านั่นสินะ = =^"
"มั้งค่ะ"
   ใบหญ้ายิ้มให้กับท่าทีของพ่อเธอที่หวงลูกสาวยิ่งกว่าอะไรในสามโลก ก็แหมตั้งแต่แม่ของใบหญ้าเสียไป พ่อของเธอก็พยายามเลี้ยงดูใบหญ้าให้เหมือนกับมีแม่อยู่ด้วย ซึ่งใบหญ้าก็รู้ดี เธอจึงรักพ่อคนนี้มากๆ
"ไปที่ไหนกันล่ะ"
"สวนสนุกเปิดใหม่น่ะค่ะ""อื้ม อย่ากลับช้านักล่ะ ถ้ากลับช้าพ่อจะเอาปืนทองไปยิงหัวเด็กนั่นมัน!"
"ค่าพ่อ อ้อ หนูรักพ่อนะค่ะ"
   พูดจบใบหญ้าก็เดินเข้าไปกอดและหอมแก้มพ่อของเธอ จากนั้นก็เดินไปหน้าบ้านเพื่อรอเเท็กซี่ที่เธอโทรจองเมื่อวานนี้  สวนสนุกที่ใบหญ้ากำลังจะไปนั่น เป็นสวนสนุกเปิดใหม่ เพื่อนๆของเธอนั่นล้วนเคยไปกันแล้วทั้งนั้น มีแต่ใบหญ้าเนี่ยแหละที่ไม่ยอมไปด้วยเหตุผลที่ว่า
'ฉันโตแล้ว'
สวนสนุก
"อะไรกันเนี่ย เป็นคนนัดเองแท้ๆ ทำไมถึงช้าแบบนี้นะ ตาบ้าเดทไลท์"
   ใบหญ้าบ่นกับตัวเองเบาๆ เพราะตอนนี้เธอได้เดินทางมาถึงสวนสนุกสักพักใหญ่ๆแล้ว แต่เดทไลท์ก็ยังไม่มีท่าที ที่จะโผล่มาสักที โทรไปก็ปิดเครื่อง
"จะปิดเครื่องทำไมนะไอ้บ้านี่ เอ๊ะ! หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนายนั่นกันนะ"
   ใบหญ้าเริ่มกระวนกระวายมากขึ้นหลังจากที่หัวสมองเธอประมวลออกมาอย่างนั่น ใบหญ้าเลยตกลงกับตัวเองว่า ถ้าเดทไลท์ยังไม่มาหลังจากสิบนาทีต่อจากนี้ เธอก็จะกลับทันที แต่ไม่ได้กลับบ้าน แต่เธอจะไปบ้านเดทไลท์ต่างหาก ใบหน้าของใบหญ้าตอนนี้แสดงให้เห็นชัดเลยว่า เธอเป็นห่วงเดทไลท์มากแค่ไหน
  10 นาทีต่อมา
   ใบหญ้าเดินออกไปด้านหน้าของสวนสนุกทันที เพื่อไปเรียกแท็กซี่ ยืนรอประมาณห้านาที แท็กซี่ก็มาจอดอยู่ตรงหน้าเธอ ใบหญ้ารีบเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งทันที จากนั้นก็บอกที่ที่เธอต้องการจะไปอย่างละเอียด และไม่ลืมบอกคนขับว่าให้เร็วๆอีกด้วย
"เดทไลท์นายอย่าเป็นอะไรนะ นายเป็นคนสำคัญทีสุดของฉันนะ"
   ใบหญ้าพึมพำกับตัวเองด้วยประโยกเดิมซ้ำไปซ้ำมา ส่วนมือก็กดเบอร์โทรศัพท์ของเดทไลท์แล้วโทรออก แม้เธอจะรู้ว่าทำแบบนี้ไป เดทไลท์ก็ไม่รับหรอก แต่อย่างน้อยเธอก็อยากรู้ว่าตอนนี้เขาไม่ได้เป็นอะไร แค่นอนตื่นสายเท่านั้นเอง
  บ้านเดทไลท์
"ขอบคุณค่ะ ไม่ต้องทอนนะค่ะ"
  ใบหญ้าส่งแบงค์ร้อยสองใบให้คนขับแท็กซี่ ก่อนจะวิ่งตรงไปยังประตูรั้วบ้านเดทไลท์ แต่ว่า...
"ล็อกนี่ แล้วฉันจะเข้ายังไงเนี่ย!"
  ใบหญ้าพูดเสียงหงุดหงิดปนเป็นห่วง หลังจากที่เธอวิ่งมาที่ประตูรั้วแต่พบว่ามันล็อกอยู่ ใบหญ้ากวาดสายตาไปรอบๆเพื่อจะหาตัวช่วยก่อนที่สายตาจะไปหยุดที่โขดหินสูงๆที่ใช้ตกแต่งบ้าน
"เอาว่ะ เพื่อเดทไลท์ ใบหญ้าสู้!"
ฮึบ
   ใบหญ้าปีนโขดหินแล้วไต่กำแพงรั้วเพื่อจะข้ามเข้ามาในบ้านเดทไลท์
"โอ๊ย!"
  เสียงร้อยด้วยความเจ็บปวดออกมาจากริมฝีปากใบหญ้า ที่ตอนเธอลงมานั่นดันลื่นตกลงมานั่งจากกำแพงจนก้นกระแทกกับพื้น
"ซี๊ด แสบชะมัดได้แผลอีกหรอเนี่ย ให้ตายสิแสบชะมัด"
   ใบหญ้ามองแขนตัวเองที่มีแผลเป็นทางยาว เลือดซึมออกมานิดหน่อย เพราะตอนที่ลงมานอกจากก้นกระแทกพื้นแล้ว กิ่งไม้แถวนี้ยังขวนแขนเธออีก แต่ความเจ็บปวดแค่นี้ก็ยังเทียบไม่ติดความที่ใบหญ้าเป็นห่วงเดทไลท์หรอนะ
   ใบหญ้ารีบวิ่งไปยังหน้าบ้านของเดทไลท์ทันที แต่ก็พบว่ามันล็อกเหมือนกับประตูรั้วเลย แต่นั้นก็ไม่ใช่ปัญหาเพราะว่าเธอมีกุญแจบ้านเดทไลท์สำรองที่ เขาให้เธอตอนคบกันแรกๆ เพราะว่าบางทีเดทไลท์มักจะตื่นสายจนใบหญ้าต้องเข้ามาปลุกเองน่ะสิ แต่เมื่อใดที่มีนัดกับใบหญ้าเดมไลท์ก็ไม่เคยสายเลยสักครั้งเดียว นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมใบหญ้าถึงเป็นห่วงเดทไลท์มากขนาดนี้
"อ๊ะ เสร็จแล้ว อ่า ไฟก็เปิดอยู่นี่น่าคงอยู่บนห้องนอนล่ะมั้ง สงสัยเมื่อคืนเล่นเกมจนดึกสินะ ตื่นซะสายเชียวตาบ้า คนเค้าอุตสาห์เป็นห่วง"
  ใบหญ้าพูดแล้วก็ยิ้มออกมา เพราะเธอนั้นรู้แล้วว่าเดทไลท์ไม่ได้เป็นอะไร ก็แค่ตื่นสายเท่านั้นส่วนที่โทรศัพท์แล้วไม่ติดก็เพราะ โทรศัพท์หน้าดำตื้ออยู่หน้าทีวีนั่นน่ะสิ แบตหมดแล้วไม่ยอมชาร์ด ใบหญ้าเริ่มหน้าขึ้นสีระรื่น เพราะว่าเธอนั่นดันตีโพยตีพายไปซะได้ว่าเดทไลท์เป็นอย่างนู่อย่างนี้ แต่ทำแบบนั้นก็เพราะเป็นห่วงนั้นแหละนะ ใบหญ้าขึ้นบันไดแล้วเดินตรงไปยังห้องแฟนหนุ่มของเธอ เพื่อจะปลุกเขา แต่ใครจะรู้ว่า ในห้องนั้นจะมีสิ่งที่เขาไม่อยากให้เธอเห็นอยู่
"เดทไลท์ นายยังมะ...!!"
  ใบหญ้าเปิดประตูมาก็พบกับภาพที่เธอไม่ควรเห็นนั่น เดทไลท์นอนเปลือท่อนบนอยู่ที่เตียงนอนและคิดว่าเขาเองก็คงไม่มีอะไรติดตัวเลยสักชิ้นดูจากเสื้อผ้าที่กระจายอยู่บนพื้น และที่น่าช็อกที่สุดก็คือ ข้าๆเขามีหญิงสาวสุดฮอตนอนกอดเขาอยู่ สภาพเธอไม่ได้แตกต่างอะไรกับเดทไลท์เลยแม้แต่น้อย
"ใครเข้ามาวะเนี่ย...ใบหญ้า!!"
   เมื่อเดทไลท์หายจากอาการง่วงก็เริ่มมองเห็นหน้าผู้ที่มาเยือนแล้วเรียกชื่อเธอคนนั้นอย่างดังเพราะความตกใจ สายตาของเขาปะทะกับสายตาหญิงสาวที่ยืนนิ่งมองภาพที่เห็นอยู่หน้าประตูห้อง ดวงตาของเธอตอนนี้มีแต่น้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสาย ความเสียใจ ความผิดหวังและความโกรธแล่นเข้าสู่หัวใจที่รวดร้าวของเธอ
"ไม่ใช่นะใบหญ้า ฟังฉันก่อน มันไม่ใช่อย่าที่เธอคิด!"
"คิดงั้นหรอ นายยังจะมีหน้ามาบอกอย่างนี้อีกหรอ เดทไลท์ ฉันผิดหวังในตัวนายมากนะ ไม่คิดเลยว่าฉันจะต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ การที่ฉันได้เจอกับนายฉันคิดอยู่เสมอว่านี่มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับฉัน แต่ตอนนี้มันกับไม่ใช่แล้วเดทไลท์ การที่ฉันได้พบเจอกับนายนั้นมันเป็นสิ่งที่แย่ที่สุดในโลก!!"
   ใบหญ้าพูดจบเธอก็วิ่งออกจากห้องไป โดยไม่ฟังเสียงเรียกของคนที่เธอเคยรักอย่างหมดหัวใจเลยแม้แต่น้อย...