ร้องเพลงกับฉันที

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วในสมัยประเทศอังกฤษในยุคที่ไม่ค่อยรุ่งเรืองมากนัก

ในสมัยนั้นถึงแม้ว่าจะมีเมืองใหญ่ๆอย่างเช่น ลอนดอน(London) ก็จริงแต่แสงไฟก็ยังไม่สว่างสไวมากพอเหมือนเช่นทุกวันนี้ และจะนับประสาอะไรกับชนบทที่จะต้องเดินทางด้วยเส้นทางทีเ่ปลี่ยวในหุบเขาและป่าไม้ที่มืดทึบ

อยู่มาวันนึงข่าวร้ายก็เกิดมีขึ้นเมื่อหญิงสาวคนนึงนามว่า ดอนน่า ถูกพบเป็นศพอยู่้ข้างทางระหว่างเส้นทางในป่าลึกซึ่งเ็ป็นเส้นทางที่ไม่ว่าใครก็แล้วแต่ที่ต้องการจะเดินทางออกไปที่ชนบทจะต้องผ่านเส้นทางนี้ ศพของเธอถูกทุบด้วยของแข็งจนใบหน้าเละไม่สามารถจำรูปพรรณได้ชัดเจน

ดอนน่า เป็นหญิงสาวที่รักการร้องเพลงเสมอๆ เธอชอบไปที่ผับและเลือกเพลงที่จะต้องร้องคู่กับผู้ชาย หรือ ผู้หญิงและชักชวนทุกคนขึ้นมาร้องคู่กับเธอเสมอ

เรื่องราวเกิดขึ้นเมื่อค่ำของวันนึง เซนเดล และ มาทาร์ จะต้องเดินด้วยรถม้าผ่านเส้นทางที่ ดอนน่าตายโหงที่ข้างทาง ชายที่ผับเตือนหญิงสาวทั้งคู่ว่าไม่ควรจะออกเดินทางในเวลานี้ วิญญาณของดอนน่าจะหาตัวตายตัวแทนไปแทนเธอ แต่พวกเธอก็ยืนยันที่จะต้องเดินทาง 

ในที่สุดทั้งคู่ก็ออกเดินทางผ่านเส้นทางที่เป็นป่าทึบสึดำไร้แสงไฟ ท่ามกลางแสงจันทร์และเสียงของเกือกม้าที่ควบกระทบดินเบาๆ

" มาทาร์ ? เธอทำอะไรอยู่? " (เซนเดล ที่ควบม้าอยู่ด้านหน้าอย่างช้าๆถาม มาทาร์ที่นั่งอยู่ที่ท้ายรถม้า)

" ฉันอ่านหนังสืออยู่ ฉันจะต้องเตรียมตัวสอบเข้าทำงานในสำนักผู้พิพากษาให้ได้ " ( มาทาร์นั่งห้อยขาใช้ตะเกียงที่มีเพียงแสงไฟริบรี่ส่องหนังสือเล่มหนา)

" บ้าเอ๊ย! ทีหลังก็ช่วยส่งเสียงหน่อยซิ ทีนี่เงียบจะตายไป " ( เซนเดลว่า)

ในขณะนั้นเองที่มาทาร์ ก้มมองที่ตัวอักษรบนหนังสือ เธอสังเกตเห็นอะไรบางอย่างในความมืดที่ตรงด้านหน้าของเธอไกลๆมันดูคล้ายๆชุดกระโปรงที่ลอยได้ในความมืด.. เสียงเพลงๆนึงถูกร้องขึ้นอย่างช้าๆ

เนื้อเพลงนั้นมีใจความว่า " ฉัน..อยาก..จะหนี...อยากจะหนีจากความเจ็บปวด.. ที่ซ้ำซาก..ได้โปรดคืน..ใบหน้าของฉันคืนมา.. ฉันอยากจะหนี... อยากหนีจาก..

มาทาร์ ได้ยินเช่นนั้นเธอพับหนังสือลงและจ้องฝ่าความมืดไปในทันทีแต่เสียงเพลงได้หายไปแล้ว..พร้อมๆกับภาพลางๆได้หายไปด้วยเช่นกัน..

มาทาร์ถอนหายใจและเธอคิดในใจว่า เธอคงอ่านหนังสือหนักเกินไปจนจิตหลุดไปแน่ๆ แต่ทันใดนั้นเอง..

เสียงอะไรบางอย่างคล้ายๆกับเสียงม้าที่ควบด้วยน้ำหนักตัวที่มากล้นเกิดดังขึ้นเรื่อยๆในความมืด บางสิ่งตรงมาที่มาทาร์ 

มันคือ ร่างของ ดอนน่าที่มีกระดูกแขนและขาที่หักผิดรูปผิดร่างวิ่งขนานกับพื้นดินเหมือนสัตว์สีขาตรงมาอย่างรวดเร็วใส่มาทาร์

" มาทาร์ ? "

เซนเดล เรียกชื่อของเพื่อนเบาๆพลันกับหันกลับไปมองที่ด้านหลังรถม้า

เสียงเพลงถูกร้องขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงของหญิงสาวคนนึงที่นั่งอยู่ที่ท้ายรถม้าแทนที่ของ มาทาร์  เซนเดล์ตกใจเมื่อเห็นเธอ..

ทันใดนั้นเอง เสียงอีกเสียงนึงของเนื้อเพลงก็ถูกร้องขึ้นอีก..

เซนเดล รู้สึกได้ทันทีถึงน้ำเีสียงของหญิงอีกคน มันคือเสียงของมาทาร์เพื่อนของเธอ 

เสียงของมาทาร์ขับร้องเพลงคู่กับหญิงสาวที่นั่งท้ายรถม้าอย่างผิดคีย์ และผิดเสียงอย่างเห็นได้ชัด

เซนเดลตะโกนเรียกมาทาร์เสียงดัง ทันใดนั้นเอง หญิงสาวที่นั่งใส่ชุดคุมยาวๆอยู่ท้ายรถม้าก็หยุดร้องเพลง และ ชูของสิ่งหนึ่งขึ้นในมือ...

มันคือ ศรีษะของ มาทาร์..  

ทันใดนั้นเอง เสียงเพลงร้องคู่ถูกขับร้องอีกครั้ง.. หญิงสาวร้องเพลงท่อนแรกจบไป.. จนถึงท่อนที่สอง..  ปากของมาทาร์ก็เริ่มขยับร้องขึ้นเป็นท่อนที่สองถึงแม้เธอจะเหลือเพียงแค่ศรีษะก็ตาม..

เช้าวันต่อมา มีชาวบ้านไปพบเซนเดลที่ใต้ต้นไม้โดยบังเอิญ เขาถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เซนเดล์ไม่ตอบ เธอเอาแต่นั่งตัวสั่นและพูดแต่ประโยคเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา ประโยคที่ว่า

 " ฉัน..อยาก..จะหนี...อยากจะหนีจากความเจ็บปวด.. ที่ซ้ำซาก..ได้โปรดคืน..ใบหน้าของฉันคืนมา.. ฉันอยากจะหนี..จากความตาย.."

by merryxmas dolotel