แท็กซี่ผี

          คืนกลางฤดูฝน.......

          ต๋องกับอุ้ม... คู่รักวัยรุ่นเพิ่งจะเดินออกมาจากโรงหนังแห่งหนึ่งย่านชายเมือง  ต๋องอยากชวนอุ้มไปเที่ยวที่ผับชื่อดังที่เขารู้จักแต่ติดที่อุ้มไม่อยากจะไปด้วย เธออยากกลับบ้านท่าเดียว   โดยอ้างเหตุผลว่าเดี๋ยวคนที่บ้านจะจะเป็นห่วง

          ต๋องไม่อาจปฏิเสธได้  จึงต้องจำใจพาอุ้มเดินไปหาแท็กซี่สักคันที่น่าจะเป็นพาหนะพาแฟนสาวและตัวเขา

กลับบ้านเสียทีในช่วงเวลาเกือบตีหนึ่งนั้น

          ที่ริมถนน...ไม่มีแท็กซี่สักคันจอดรอผู้โดยสารเหมือนอย่างที่เคยเป็น สิ่งที่ต๋องเห็นก็คือมีหนุ่มใหญ่คนหนึ่งกำลังรอแท็กซี่อยู่ก่อนหน้าเขาแล้ว

          แสงไฟวูบวาบของรถที่ผ่านไปมาทำให้ถนนดูไม่เหงานัก  แต่ไม่มีสักคันที่เป็นแท็กซี่ว่างๆ พอให้ผู้โดยสารที่กำลังยืนรอแท็กซี่แบบต๋องกับแฟนและใครบางคนที่อยากกลับบ้านเต็มแก่แล้วได้อาศัยเอาเสียเลย

          ราว 10 นาที แต่ดูเหมือนนานเป็นชาติๆ...แท็กซี่สีเหลืองคันหนึ่งก็โฉบเข้ามาหาผู้โดยสารริมถนน

          หนุ่มใหญ่ที่ยืนรอรถแท็กซี่ในลำดับก่อนหน้าต๋องโบกแท็กซี่ด้วยท่าทางทะมัดทะแมงจนแท็กซี่สีเหลือง

ชะลอจอดกึกทันที

          แต่แทนที่หนุ่มใหญ่  ซึ่งเป็นคนโบกรถแท็กซี่คันนั้นจะเปิดประตูรถ ก้าวเข้าไปนั่งในแท็กซี่เหมือนที่ใครๆ เขาทำกัน  เขากลับวางมือนิ่งๆ  ที่ลูกบิดประตูรถ  และอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก  จ้องไปที่เบาะหลังของแท็กซี่นั้นไม่วางตา

          และยังไม่ทันที่จะรู้ว่าอะไรเป็รอะไร...หนุ่มใหญ่รายนั้นก็หันหลังกลับและวิ่งตื๋อออกไปจากจุดที่เขายืนอยู่อย่างรวดเร็วราวกับลมพัด   และไม่หันหลังกลับมามองต๋องกับอุ้มที่ยืนมองเขาอย่าง งงๆ อีกเลย

          เพียงอึดใจ หนุ่มใหญ่รายนั้นก็หายหน้าไปกับความมืด

          "ไปเถอะอุ้ม โอกาสของเราแล้วละ" ต๋องบอกแฟนสาวพร้อมกับรุนหลังเธอให้เดินไปที่แท็กซี่สีเหลืองคันนั้นที่น่าจะเป็นพาหนะของหนุ่มใหญ่ก่อนหน้าเขา แต่แล้วจู่ๆ ก็กลายเป็นจังหวะของต๋องกับอุ้มจนได้

          ตอนแรกอุ้มก็ยิ้มแย้มแจ่มใสดี   แต่พอเดินเข้าไปใกล้รถแท็กซี่ สีเหลืองคันนั้นเธอกลับชะงักเท้าและตั้งท่าจะหันหลังกลับ ไม่อยากจะไปแท็กซี่คนนั้น

          ต๋องไม่เข้าใจ  เขาถามอุ้มว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมไม่อยากขึ้นรถแท็กซี่คันนั้น

          "อุ้มเห็นมีหนุ่มสาวคู่หนึ่งนั่งอยู่บนรถเรียบร้อยแล้ว  ทั้งคู่ใส่เสื้อผ้าสีดำ  อุ้มไม่ไปละ" อุ้มพูดเสียงสั่นเหมือนจะร้องไห้ 

          ต๋องมองไปที่เบาะหลังรถแท็กซี่นั้นก็มองไม่เห็นใครที่ไหน คงมีแต่เบาะว่างเปล่ารอให้ผู้โดยสารอย่างเขากับอุ้มขึ้นไปนั่งเท่านั้น

          "ตาฝาดหรือเปล่าอุ้ม ต๋องไม่เห็นมีใครสักคน ไปเถอะ ขืนรอรถคันหลังคงอีกนาน  แถวนี้ไม่ค่อยมีแท็กซี่ อยากจะผ่านมาซะด้วย  ไม่รู้เป็นอะไร" ต๋อง คะยั้นคะยอ

          แม้อุ้มจะไม่อยากขึ้นรถแท็กซี่นั้นก็ตาม  แต่สุดท้ายเธอก็จำใจขึ้นไปนั่งคู่กับต๋องที่เบาะหลังจนได้

โดยที่ฝ่ายชายเป็นฝ่ายเข้าไปนั่งก่อนตามด้วยอุ้มก่อนจะปิดประตูดังโครม แล้วแท็กซี่สีเหลืองก็ออกรถไปตามเส้นทางที่ต๋องต้องการ