รักเธอ ยัยซื้อบื้อ

"นี่ !!!"
"อะไร"
"เพื่อนฉันจะให้นี้กับนายนะอ่านสิ"ฉันยื่นซองจดหมายให้ชายคนนั้น
แกร๊ก แกร๊ก
"นี่นายฉีกกระดาษของเพื่อนฉันได้ยังงัยหะ"
"ฉันอยากฉีกทำไม"
เพี้ยะ !!!
"คิดว่าดีนักอ่อ มีคนคนหนึ่งกว่าจะเขียนจดหมายนี้ขี้นมานานมากแต่นายกับฉีกมันได้ลงคอนายนี่มะ..."
จุ๊บบบบบบบบบบ
นายนั้นเอาปากมาจูบฉันต่อหน้าทุกคนและเพื่อนฉันด้วย
"เห้ย !!"
เพี้ยะ !!
"นายมันทุเรศ"ฉันวิ่งหนีไปพร้อมกับเพื่อนที่วิ่งตามไป
"เป็นอะไรไหมเมโกะ"
"ไม่เป็นอะไรหรอกขอโทษนะมิสึที่ตานั้นคนที่มิสึชอบมัน.."
"ไม่เป็นไรหรอเมโกะช่างเหอะก็เขาฮอตสุดในรร.นี่เนอะ"
"อย่าไปยุ่งเลยเนอะ"
"คือว่าเมโกะคือว่าโอรุคุงเขาพึ่งมาสารภาพว่าชอบมิสึด้วยและมิสึก็.ก็"
"ตอบตกลงไปแล้วเพราะมิสึชอบเค้ามากกว่าตาเลโอคนนั้นช่ะม่ะ ?"
"จ้ะ "
"ดีใจด้วยนะ"
  ตลอด 1 เดือนนั้นฉันหลบหน้าตาเลโอตลอด(คนที่จูบอ่านะ)
 กริ๊ง กริ๊ง
"ไปนะเมโกะจัง"
"จ้ะเดทตามสบาย"
"เมโกะ บ้า!!"แล้วมิสึก็วิ่งไป 
"อ๊ะ!นี่เธอ คาซามาวะ เมโกะสินะ"
"ถ้าใช่จะทำไม"
"กล้ามานะที่ตบ เลโอจังน่ะ และกล้ามากที่จูบกับเข้า"
'อึ๋ย คงเป็นแฟนคลับตาบ้านั้นสินะ'
"ใครจะจูบกะตาบ้านั้นไม่ทราบ"
"นี่เธอคำก็บ้าสองคำก็บ้าเจอดีเถอะ"
หล่อนพูดจบใช่มือฟาดลงมา
หมับ !!
"เอ๋ ? นาย!!!"
"เธออย่ายุ่งเพราะยัยนี้คอเด็กฉันไม่ใช้เธอไปซะ"
และผู้หญิงพวกนั้นก้อวิ่งไป
"เธอนี่ซือบื้อจิงๆๆ เรยเกือบโดนตบแระไหมละ"
"เพราะใครล๊ะ ?"
"งั้นฉันจะรับผิดชอบเองคบกะฉันนะ"
"ชิส์! คนบ้านั้นเฟิสคิสฉันนะยะ แร้วก้อรุสึกว่าชอบนายตั้งแต่ตายที่นาย..แร้ว"
"ยัยซื้อบื้อเอ้ย !"