ความรักอันแสนเศร้า

กาลครั้งหนึ่ง มีสตรีนางหนึ่ง นางนั่งอยู่บนหน้าผาอันสูงชัน เพื่อรอสายลม นางคอยชะเง้อมองหา ว่าเมื่อใด สายลมจะมอบความรักมาให้นางบ้าง แต่วันแล้ววันเล่า สายลมก็ไม่มอบความรักให้นางซะที นางนั่งรอคอยไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง ชีวิตของนางก็ดับลง เวลานั้น สายลมก็มอบความรักให้นางพอดี ก่อนที่ลมหายใจจะหลุดไปจากนาง นางมองชายผู้นางรักด้วยสายตาที่อ่อนล้า นางนางนํ้าตาไหล และอธิฐานในใจว่า
เมื่อใดที่ข้าได้กลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง ขอให้ข้านั้น เย็นชา มิรู้จักความรักใดๆทั้งสิ้น ไม่มีความรู้สึกใดๆอีก ถึงแม้จะมีคนรักมากมายก็ตามที
จากนั้น นางก็สิ้นใจ และเมื่อนางเกิดใหม่ นางก็เป็นสตรีผู้งดงามและสูงศักดิ์ ราชินีผู้งดงามหามีผู้ใดเทียบไม่ ทั้งเจ้าชายและราชาจากอาณาจักรอื่น ต่างหลงรักนางจนถ้วนหน้า และสนิทสนมกับนาง มอบสิ่งดีๆให้กับนาง และพยายามบอกให้นางรู้ว่าหลงรักนางอยู่ แต่ทว่า นางไม่ยอมรับรู้ และสิ่งที่นางตอบแทนคือ ความเย็นชา ในขณะเดียวกัน นางก็เริ่มก้าวสู่ความชั่วร้าย นางโหดเหี้ยม และอำมหิต จนใครๆก็เกรงกลัว มีนักเวทย์ผู้หนึ่ง บอกวิธีสยบนางได้ นั่นก็คือ
ความรักเท่านั้น
และแล้ว นางก็โหดเหี้ยวไปเรื่อยๆ ฆ่าคนไปเรื่อยๆ เหยื่อที่ถูกนางฆ่า จะรู้สึกอย่างไร ทั้งคนสนิท บิดามารดาและคนที่รักตนเองใครที่ขวางหน้านาง จะโดนฆ่าหมด วันหนึ่ง มีชายผู้หนึ่ง เดินทางมาจากแดนไกล เขาเผลอก้าวเข้าไปในอาณาเขตของนาง และรู้สึกเหนื่อยล้า จึงล้มลงไปนอนกับพื้น พอนางมาเห็น จึงอุ้มมาที่ปราสาทของนาง และรักษาจนหาย พอชายผู้นั้นตื่นขึ้นมา ก็หลงรักนางทันที และอ้างว่ายังไม่หาย จึงขออยู่ต่อ นางก็ใจอ่อนและคิดในใจว่า
ทำไมข้าไม่ฆ่าชายผู้นี้นะ
เวลาที่เขาอยู่กับนาง เขาเห็นความชั่วร้ายต่างนานา และคิดที่จะหยุดนางซะ วันหนึ่ง เขาเห็นนางกำลังจะฆ่าสตรีมีครรภ์นางหนึ่ง และวินาทีที่นางจะฆ่านั้น ชายผู้นั้นก็มาขวาง กลับกลายเป็นนั้น เขาโดนฆ่าซะเอง นางผู้เป็นปิศาจถึงกับอึ้ง และไม่คิดว่าเขาจะมาขวางได้ ก่อนที่เขาจะสิ้นใจตาย เขาได้บอกกับนางว่า
ข้ารักเจ้า...
และชายผู้นั้น ก็ได้สลายเป็นละอองสีฟ้า กลายเป็นต้นที่คอยปกป้องชาวเมืองจากอำนาจปิศาจต่างๆ และนางก็กลับมามีความรู้สึกเสียเฉย
เวลาผ่านไป คนในเมืองต่างก็สงบสุข และนางก็คอยอยู่ที่ปราสาท เพื่อจะชดใช้สิ่งที่เคยทำลงไป คอยดูแลต้นไม้อันศักดิ์สิทธิ์ไปตลอดชั่วนิจนิรันด์...

เป็นอย่างไรบ้างคะ ความรักเช่นนี้ งึกๆ น่าเศร้า... แสดงความคิดเห็นหน่อยนะคะ