วิสาสะ

            เกือบ7โมงเช้าแล้ว  ยายเฒ่ายังคงก้มหน้าก้มตาคุ้ยหาเศษสิ่งของเหลือใช้จากถังขยะใบแล้วใบเล่าต่อไปอย่างไม่ลดละ   ในช่วงเวลานี้เป็นเวลาที่การสัญจรไปมาบนท้องถนนดูแออัดยัดเยียดไปด้วยรถยนต์หลากหลาย  ผู้คนมากมายที่ยืนรอรถประจำทาง  ที่ต่างมีสายตาคอยแต่จะจับต้องมองเลขบนหน้ารถที่ตัวหมายปองจะยัดตัวเองเข้าไปให้ได้
          ถังขยะแม้เกือบจะล้น  แต่ก็ไม่มีของให้เก็บไปได้มากเท่าไหร่ เพราะหน่วยงานเทศบาลต่างมาจ้องเก็บไปแล้วตั้งตีสี่    แกปรายตามองเด็กชายวัย5ขวบอย่างอ่อนใจ  พลางนึกไพล่ไปถึงที่มาที่ไปของหลานตัวน้อย    ลูกสาวแกเรียนแค่ม.3  แล้วไปทำงานที่ผู้คนนึกนิยามหยามเหยียด    ไม่รู้อีท่าไหนพลาดเกิดลูกไม่มีพ่อขึ้นมา    
         กลิ่นหมูปิ้งไม้ละ5บาทหอมยวนยั่วน้ำลายแกอย่างสุดทน   แกพยายามคิดถึงเรื่องต่างๆ ให้ได้มากที่สุด
แต่แล้ว  แกยังไม่รู้คำตอบ  เพราะด้อยปัญญา  ทั้งหิวแสบท้อง  แถมต้องมาเดินหาของเหลือทิ้งตามถังขยะนี่อีก
          "ยายๆหนูอยากกินหมูปิ้ง"  เสียงหลานชายตัวน้อย  ส่งผลให้แกต้องตัดความคิดทั้งหมดออกไป  ก่อนสาวเท้าพลางคิดหาเงินเพื่อซื้อของกินแสนถูกแต่ช่างยิ่งใหญ่กับชีวิตแกและหลานเหลือเกิน
          "ป่ะ..ไอ้มด  ยายจะพาไปที่มีของให้เก็บมากกว่านี้"   แกว่าพลางฉวยข้อมือเด็กน้อยพร้อมอีกมือคว้ากระสอบเก่าคร่ำคร่าพาดไหล่ที่ห่อเหี่ยวเดินจากมาจาก"สิ่งยั่วยวนกวนประสาทจมูกที่หอมหวลชวนหิวไป"...พลางในใจก็คิดถึงร้านค้าปลีกเล็กๆริมทางที่แกเคยได้ของจากหน้าร้านนั้นค่อนข้างมากกว่าถังขยะนี้
 
             แกเก็บของได้ไม่เท่าไหร่ก็โดนด่าด้วยเสียงทั้งเยาะทั้งดูแคลน..."อีบ้า  มึงมาเอาของที่กูจะขายไปทำไม   อย่างมึงต้องไปหาตามถังขยะโน่น  ..นี่ของเค้ากองไว้เตรียมขายนะ  ไม่ได้มีไว้ให้มึงมาฉกไป  อีขี้ขโมย...ฯลฯ..แหม๋...เผลอหน่อยเดียวถือวิสาสะมาลักของกู  กูไม่แจ้งตำรวจก็บุญเท่าไหร่แล้ว.."  เสียงบ่นด่าทออย่างสาดเสียเทเสียดังลอยมาตามหลังจากผู้เป็นเจ้าของร้านค้าปลีกข้างถนน  
             และกองของที่แกไปเก็บมามีทั้งขวดเหล้าขวดเบียร์ และหนังสือเก่าๆนิตยสารต่างๆวางอย่างสะเปะสะปะข้างถังขยะใบใหญ่ที่มีสีเหลือง   ที่ทาง กทม.มาวางไว้ ข้างทางเดิน ...
             ยายเฒ่าไม่โต้ตอบ   ผละห่างออกมา  และเดินมุ่งหน้าหาของเก่าที่ทิ้งแล้วต่อไป  เพียงแต่ลอบมองตามทางที่ตนผ่าน   และหวังในใจว่า  "จะมีของที่เขาทิ้งแล้วจริงๆบ้างใหมนะ  เราจะได้ไม่เป็นขี้ขโมยและไม่ได้ถือวิสาสะไปเอาของเขามา"   พลางก้มดูเด็กชายวัย5ขวบเดินเลียกระป๋องน้ำอัดลมสีแดงเพียงเพื่อหวังว่าอาจจะมีหยดน้ำหวานสักหยดหลงเหลืออยู่บ้าง.
               *ปล.   เรื่องนี้เขียนได้ยาวมากค่ะ  แต่เพราะทอมแฮงค์บ่อยๆ ...เฮ๊ย!...คอมพ์แฮงค์บ่อยๆ  ทำให้ผู้เขียนเกิดอาการ"เซ็งขนาดหนัก" เลยยกแค่บางส่วนมาลง   หากรวมยอดได้เมื่อไหร่จะมาลงให้ดีกว่านี้ค่ะ.  ซึ่งต้องขอโทษและขออภัยมา  ณ ที่นี้ด้วย...และขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ.
 
                                                         jundee.