Summer Sundae

            หลังจากจบบทสนาอัน (ไม่) ราบรื่นเท่าไหร่ ผมรู้สึกโดนเหยียดหยามกลางสาธารณชนระหว่างเดินทางกลับ พวกคนมีเงินหัวเราะเยาะผมดั่งตัวประหลาด ได้ยินเสียงพวกคุณนายทั้งหลายกระซิบกันว่า

"ดูเจ้าหมูไร้ยางอายนั่น นั่งเชิดชูคอเหมือนกิ้งก่า สุดท้ายก็แค่กิ้งก่าตัวอ้วน ริบังอาจจะเป็นพญา" 

"หนอย เชอะ คิดตัวเองคู่ควรกับแม่ราชินีนั่นรึไง" 

"เชอะ ถ้าคนอย่างเชฟฮาร์ตไม่ไต่เต้าทุกวิถีทาง คงไม่ได้เป็นราชินีหรอก"

"ชั้นว่านะ ผู้หญิงคนนั้นคงได้กับผู้ชายตัวอ้วนนั่นแน่ๆ"

            เฮ้อ ในที่สุด เสียงอันไม่ราบรื่นหู ก็ได้จากผมไป ผมสัญญา จะมาที่นี่อีก ลูกผู้ชาย ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้นะ ไอ้พวกไฮโซกิ้งก่าทั้งหลาย จำไว้ซะด้วย ก็ได้แต่พูดล่ะวะกู

            ผมตื่นเช้าขึ้นมาด้วยความเพลีย ผมนึกอยากจะไปชกปากคนที่หยามหมิ่นเรา แต่ผมไม่อยากทำ อำนาจเงินใช่มั้ย ที่แบ่งเส้นของค่าความเป็นมนุษย์ ยิ่งคิดยิ่งเศร้า แต่คิดไปคิดมาก็อดนึกสงสารเชฟฮาร์ตไม่ได้ เชฟฮาร์ตต้องทนอยู่ในสภาพแบบนี้มากี่ปี ไม่แปลกหรอกที่คนอย่างเธออยากจะเป็นคนธรรมดา เป็นผมเอง ผมก็อยากจะไปอยู่ที่ๆลับตาคนเสียให้เข็ด

             คุณเดดซีมองผมด้วยสายตาที่ต่างจากพวกมีเงินทั่วไป เขามองผมเหมือนกับมนุษย์ด้วยกัน แล้วยิ่งคุณไทม์นี่ไม่ต้องพูดมากเลย คุณไทม์ชอบที่จะอยู่กับคนธรรมดามาก

"ต่อให้มีเงินมากแค่ไหน ตายไปก็มีแต่ตัวเหมือนตอนเกิด" นั่นคือประโยคของคุณไทม์ที่ขอร้อง (แกมบังคับ) ผมให้ติดป้ายคำพูดของเขาที่ร้านผมเอาไว้ เอาให้เตือนใจคนรวยกันไปข้างนึง ผมว่าสะใจดีนะ คุณไทม์กับคุณเดดซีนี่แปลกใช่ได้เลยแหละ และยังไม่รวมกับมาดามจิงเกอเบลล์กับมาดามเคลลี่ ที่เอาใจช่วยผมมาตั้งแต่ต้น นึกอยากขอบคุณจริงๆ

"อรุณสวัสดิ์ วอเตอร์เรย์ เมื่อวานนายไปกินข้าวกับอีตาลุชชี่นั่นมาเหรอ"

"ครับ มาดามเคลลี่" มาดามเคลลี่หัวเราะในที

"โธ่ เสียค่าโง่ไปแล้ว ถ้าใครถูกนายนั่นเชิญไปกินข้าวด้วยนะ แสดงว่าเตรียมถูกรุมประชาทัณฑ์ทางสายตาจากพวกบ้าเงินได้เลย แย่จังนะ เตือนช้าไปจริงๆ พ่อคุณ" มาดามจิงเกอเบลล์ก็เสริมต่อ

"รู้ไว้ก็ดีแล้ว วันหลังจะได้ไม่เสียค่าโง่ ถ้าหากว่าถูกเชิญไปกินข้าว หรือทำอะไรก็แล้วแต่ร่วมกับนายนั่นจริงๆ"

"ครับ ขอบคุณนะครับ สำหรับความห่วงใย" 

"จะๆ" ทุกคนกับผมยิ้มให้กัน

              หลังจากที่ผมได้กำลังใจดีๆ จากทุกคน ผมรู้สึกว่าชีวิตนี้ช่างมีความหมาย ผมจึงตั้งใจทำงานต่อไป จนกระทั่งมีลูกค้าคนหนึ่งเข้ามาหาผม เขามาสั่งไอศกรีม ผมก็รับออเดอร์ไป เมื่อแล้วเสร็จ ช่วงจังหวะจ่ายเงิน พอผมทอเงินให้เขา เขาเอามีดแทงอกผม ผมเอาไม้ตีัแป้งฟาดหัวเขาเต็มแรง กะเอาแค่สลบ ถ้าไม่สลบก็กระทืบซ้ำ แต่ผมกระทืบซ้ำไปแล้ว ไม่สลบก็ให้มันรู้ไป และผมรีบพาตัวเองไปโรงพยาบาล แต่ไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็ถูกใครสักคนยิงซ้ำที่ท้อง ผมไม่มีแรงไหนจะไปแล้ว จึงสลบลงไป แต่ไม่รู้ช่วงเวลาไหน ทำให้ผมพบกับผู้หญิงคนหนึ่ง

"อย่าเป็นอะไรนะ วิลลี่ อย่าเป็นอะไรนะ"

            ผมรู้สึกตัวอีกที ที่โรงพยาบาล และข้างๆผม คือเธอที่รัก เชฟฮาร์ต คนที่เฝ้าไข้ผม ผมคุ้นๆอยู่ตอนที่ผมใกล้หมดลมหายใจ ใช่เธอแน่นอน ต้องใช่แน่ ซินเทีย เชฟฮาร์ต แต่งตัวแบบนี้เลย มอมแมมๆ เธอนอนหลับอยู่ข้างๆผม นานแค่ไหนกัน ที่ผมไม่เห็นสายตาแบบนี้ ท่าทางน่ารักน่ามองแบบนี้ ทุกอย่างเป็นความบริสุทธิ์ ที่ไม่เสแสร้งใดๆเลย แต่นัยน์ตายังเปื้อนน้ำตา ผมจึงแอบเช็ดน้ำตาสาวน้อยคนนี้เบาๆ แต่เธอละเมอว่า

"อย่าฆ่าวิลลี่นะ ลุชชี่" ผมคว้าตัวเธอมากอดไว้

"ไม่ต้องกลัวนะ เชฟฮาร์ต ผมยังไม่ตาย ขอบคุณที่คุณมาช่วยผม" เชฟฮาร์ตรีบผละจากอกผม ผมบรรจงจูบเบาๆที่ริมฝีปากนางฟ้าตัวน้อยของผม ให้ดูดดื่มที่สุด และเหมือนสัญญาทางใจ ว่าต่อให้ชาตินี้ไม่รักกัน ชาติหน้าขอให้รักกันก็ได้

"ชั้นจะจำจูบนี้ไว้ เป็นจูบแรก และจูบสุดท้ายของชั้น" เสียงลมหายใจแผ่วเบา ของเชฟฮาร์ต อาาา ต่อไปนี้ติดเรทนะจ๊ะ ท่านผู้อ่าน ผมกับเชฟฮาร์ตมีอะไรกันบนเตียง ผมชอบชักคะเย่อเบาๆ ปกติผ่านศึกหญิงอื่นแรงกว่านี้ บังเอิญว่า เชฟฮาร์ตไม่เคยต้องชายไหนมาก่อน ก็ค่อยๆกะลิ้มกะเหลี่ยกันไป ผมออรัลเซ็กซ์กับเธอจนครางอือ โอยย เรทๆๆๆๆ ไม่เอาดีกว่า คิดต่อกันเองแล้วกันนะ ท่านผู้อ่าน

               ผมรู้สึกว่าอยากกอดผู้หญิงคนนี้ให้นานที่สุด ก่อนที่จะปล่อยมือ ปล่อยนางฟ้าตัวน้อยให้ไปจากชีวิตของผม ชั่วนิจนิรันดร์

To Be Continue