Summer Sundae

          หนังสือพิมพ์ทั่วโลกลงข่าวว่า 'ซินเทีย เชฟฮาร์ต กลับมาแล้ว' และก็มีคนสงสัยว่าเธอหายไปไหนมา ทำไมอยู่ที่ร้านของผม เธอก็เล่าให้ฟังว่า เธอข้ามไฟลท์ที่เธอจะไปตั้งนานแล้ว เพราะเธอมีเหตุผลส่วนตัว และเธอยินยอมที่จะปล่อยให้ข่าวลงเรื่องของเธอแบบนั้น 
           ผมก็ยังอยู่ที่เดิม ไม่ได้ไปไหน เพียงแต่ว่า ชีวิตผมแคบขึ้น มืดมนขึ้น จากที่เคยไปไหนกับแฟน ก็กลายเป็นว่า อยากเก็บตัวอยู่ที่ห้องไอศกรีม ไม่อยากเจอหน้าใคร และไม่อยากที่จะคุยกับใครแม้กระทั่งเพื่อน ผมปิดร้านก็คิดสูตรไอศกรีมตลอดเลย เหมือนกับว่า ยิ่งมีสมาธิมากเท่าไหร่ ผมยิ่งไม่ได้ไอศกรีมรสชาติแปลกใหม่เลย
           ผมนอนหลับอยู่ประมาณตี 4 ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องห่มร้องไห้อยู่ข้างล่าง ร้องแบบไม่มีเสียงครางฮือๆ ได้ยินแต่เสียงกระซิกๆ ผมจึงต้องลุกขึ้นมาดู พอเปิดประตูออกมา ก็เห็นซินเทีย เชฟฮาร์ตต่อหน้ากันเลยทีเดียว ผมตะลึงอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้สิ ผมไม่กล้าไปหาเธอหรอก แน่นอน เธอเองก็ไม่กล้าแม้กระทั่งเดินเข้ามาหาผม ผมจึงเป็นฝ่ายหาเธอก่อน พอเดินเข้ามาใกล้กับเธอ เธอโอบกอดผมให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ และระเบิดน้ำตาออกมา ผมเองก็กอดเธอไว้เหมือนกัน
"เป็นอะไรเหรอ คุณ..." เชฟฮาร์ตผละออกจากผม เช็ดน้ำตา และพูดว่า
"มาร์กี้อย่างเดิมก็ได้" มาร์กี้ มันยากเกินไปแล้วมั้ง ผมไม่กล้าเรียกเธอแบบนั้นอีกแล้ว
"ไม่ได้สิ คุณไม่ใช่มาร์กี้ แต่คุณเป็นถึงราชินีไอศกรีม ซินเทีย เชฟฮาร์ต จะให้ผมเรียกแบบนั้นก็คงทำไม่ได้" ซินเทีย เชฟฮาร์ตเสียใจเป็นที่สุด
"จะมีใครเข้าใจชั้นสักคนไหม ชั้นอยากเป็นมาร์กี้ ชั้นอยากเป็นแค่คนธรรมดา ชั้นรู้สึกว่า ชื่อเสียง เงินทอง มันทำให้ชั้นทุกข์มากกว่าสุข ชั้บชอบที่จะเป็นแบบคุณ ชีวิตที่เรียบง่าย ไม่ต้องหรูหรา แต่เอาเถอะ แม้กระทั่งคุณเองยังรังเกียจชั้น ชั้นก็ต้องไปล่ะ" ผมคว้าแขนเธอไว้ ผมรู้สึกว่าผมเข้าใจเธอในบัดดล และผมหันมาคุยกับเธอ
"ผมไม่คิดเลยนะ ว่าราชินีอย่างคุณ เลือกที่จะเป็นคนธรรมดา คุณรู้มั้ย ใครๆก็อยากเป็นคุณทั้งนั้นนะ" เชฟฮาร์ตถามผมว่า
"แล้วเคยถามชั้นจริงๆรึเปล่า ว่าชั้นอยากเป็นใคร อยากเป็นอะไร" ผมจึงตอบว่า
"ตอนที่คุณเป็นมาร์กี้ คุณเองก็อยากเป็นอย่างคุณเองไม่ใช่รึไง"
"แล้วตอนนั้นเคยถามมั้ยว่าชั้นพูดเล่นหรือเอาจริง" ผมอึ้ง มีงี้ด้วยเรอะ ด้านเชฟฮาร์ตก็เสียใจไม่แพ้กัน "ขอโทษนะ ที่ผ่านมา ชั้นทำให้คุณต้องลำบากมาโดยตลอด ต่อไปนี้ คุณไม่ต้องลำบากเพราะชั้นอีกแล้ว ขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง ลาก่อนชั่วนิจนิรันดร์" เชฟฮาร์ตก็จากไปพร้อมกับสายลม ผมเสียใจ ที่ทำให้นางฟ้าผู้ร่าเริงต้องทุกข์ใจ ผมได้แต่มองเธอ ที่เดินจากไปอย่างช้าๆ จนลับตา
มาร์กี้ที่ผมเคยรู้จัก ไม่เหมือนเดิมเสียแล้ว
           โลกของผมมืดมนไปอีกขั้น ผมยิ่งคิดสูตรไอศกรีม ผมยิ่งไม่ได้รสชาติมากขึ้น จนผมโยนทิ้งไม่รู้กี่กล่อง ในใจนึกอยากจะกินเลิฟยู ซันเดย์เสียเลย ให้มันตายไปเถอะ แต่บังเอิญจริงๆที่รอยยิ้มของเชฟฮาร์ตในตอนที่เป็นมาร์กี้ มันยื้อชีวิตผมไว้ เฮ้ออ ลืมไม่ขาด
           ผมมีโอกาสได้เดินผ่านร้านขายลูกกวาด และก็นึกถึงตอนที่มาร์กี้วิ่งเข้าไปซื้ออมยิ้มกับลูกกวาดมาให้ผมกิน โดยเล่นเกมส์
"มีลูกกวาด อมยิ้ม จะเอาอะไร"
"เอาหมดเลยได้มั้ย" ผมจะได้อยู่แล้ว ยัยมาร์กี้รีบยึดไปอยู่ที่หลังของเธอ "เฮ้ย เอามานี่ มาร์กี้ มาร์กี้" เรา 2 คนสนุกสนานมาก และยิ่งตอนที่ฝนตกอีก เล่นน้ำฝนกันจนผมไม่สบาย เธอก็ไม่สบาย ปิดร้านไปอาทิตย์นึง แต่เราก็ยิ้มให้กัน ชีวิตผมไม่เคยมีความสุขขนาดนี้ ผมดีใจ ถึงแม้เป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ผมก็รู้สึกดีไปหมดแล้ว แต่อย่างที่รู้ๆกันอยู่ มาร์กี้ของผมเป็นใคร ผมรู้ดี ผมคิดว่า เธอคงอึดอัดไม่น้อย ที่เธอจะต้องกลับไปใช้ชีวิตแบบที่เธอควรจะเป็น เพราะช่วงนั้น เธอดูมีความสุขมากที่สุด และร่วมด้วยช่วยผมคิดไอศกรีมรสชาติที่แปลกใหม่อยู่เสมอๆ
เสียดายที่เวลานั้น มันสั้นเกินไป
To Be Continue