การเดินทางของความคิดถึง

หลายครั้งที่การเริ่มต้นความรู้สึกดีๆนำไปสู่ความสัมพันธ์ที่จริงจัง
และหลายครั้งที่ความรุ้สึกไม่แน่ใจนำไปสู่ความสัมพันธ์ที่พังครืน
คืนนี้ฉันได้เปิดเพลง "คิดในใจ" ของลาบานูน ฟังวนไปวนมาซ้ำๆ
อาการเหมือนเด็กมัธยมริรักเห็นเค้าลางๆในใจตัวเอง
หัวใจถูกทุบตีด้วยเนื้อร้องในบทเพลงซ้ำๆ แต่กลับเป็นความช้ำที่แอบยินดี
" รู้ ว่าอย่าคิดไปเกินกว่านี้ เท่าที่มีก็รู้ว่าดีหนักหนา ได้ใกล้เธอ แค่คำว่าเพื่อนรัก ได้พบ ได้เจอ ได้พูดจาแต่ทุกครั้งต้องหลบสายตา กลัวว่าใจสั่น --- เก็บไว้ข้างในใจ เก็บมันไปทุกถ้อยคำ กลัวมันจะทำให้เธอและฉันต้องห่างกันไป จะเก็บมันไว้อย่างนี้ รักของฉันได้เพียงแค่คิดในใจ หากว่าพูดออกไป กลัวต้องเสียใจ กลัวต้องเสียเธอ"
ในเวลานั้น เราได้รู้จักกันโดยที่ไม่รู้จักกัน เราเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่แบ่งปันทุกเรื่องราวในชีวิตให้กันฟัง เราเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่โทรหากันเมื่อตื่นนอน และหลับไปพร้อมกันในเวลาค่ำคื่นผ่านทางโทรศัพท์ จนเวลาพาเรากลับคืนสู่โลกความเป็นจริง เมื่อในที่สุดเราก็ห่างหายจนไม่ได้ติดต่อ
ในวันนี้ที่เราได้กลับมาพูดคุย ความรู้สึกยังเหมือนเดิมชัดเจน สามปีที่ไม่ได้ติดต่อกันเลยไม่เคยทำให้เธอจางหายไปจากความทรงจำ ความรู้สึกดีนั้นยังอยู่ เสียงหัวเราะกับรอยยิ้มเดืมๆนั้นยังอยู่ ทุกอย่างเหมือนเดิม เหมือนเดิมแม้กระทั่ง...ผู้หญิงมากมายของเธอที่ยังอยู่
อาการไหวๆที่ใจรู้สึก มันแค่เกิดจากความคิดถึงเวลาเก่าๆเท่านั้น หรือเกิดจากความรู้สึกที่มีต่อเธอจริงๆฉันเองไม่แน่ใจ ฉันรู้แค่ตอนนี้ฉันรู้สึกอึดอัดในหัวใจเล็กน้อย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ไปกว่าที่จะเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่รู้สึกดีต่อกัน เพราะความแตกต่างของเราและระยะทางที่แสนห่าง เราจะรักกันได้ก็คงด้วยความเป็น "เพื่อนที่ดี" เท่านั้นเอง