การเดินทางของความคิดถึง

ฉันชอบอ่านหนังสือ คนรอบข้างก็รู้ว่าฉันชอบอ่านหนังสือ ตอนเด็กๆแม่ชอบบ่นเวลาที่อ่านหนังสือจนไม่ยอมกินข้าว พี่ชอบว่าเวลาฉันแย่งอ่านหนังสือ เพื่อนๆชอบเบื่อเวลาฉันอ่านหนังสือแล้วไม่ยอมไปไหน ไม่มีใครอยากเข้าร้านหนังสือกับฉัน ฉันเองก็ไม่อยากรบกวนใครให้เข้าร้านหนังสือด้วยกัน
ฉันบ้าหนังสือ เวลาจะซื้อเสื้อผ้าฉันคิดแล้วคิดอีกถึงความจำเป็น แต่พอจะซื้อหนังสือฉันกลับควักเงินจ่ายได้โดยไม่ต้องคิด แม้อาจจะต้องใช้จ่ายอย่างประหยัดสุดๆตอนปลายเดือนในช่วงที่ยังเป็นนักศึกษา
เมื่อเรียนจบมีงานทำ ฉันให้รางวัลตัวเองโดยการซื้อหนังสือให้ตัวเองทุกเดือน เพราะแอบเก็บกดที่ไม่สามารถซื้อหนังสือได้ง่ายๆในตอนที่เรียนอยู่ เพราะบ้านเราก็ไม่ใช่คนร่ำรวย เป็นแค่เกษตรกรธรรมดา
บางที ฉันก็รู้ว่าใช้วิธีอ่านหนังสือผิดหลักและผิดวิธีไปหน่อย แต่ฉันก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
ทุกครั้งที่ทะเลาะกับคนรัก ทุกครั้งที่มีปัญหาไม่สบายใจ หรือมีอะไรที่ไม่เข้าใจตัวเอง
ฉันขอเวลานอกให้กับตัวเองโดยการอ่านหนังสือ เพราะเมื่อยามที่ฉันอ่านหนังสือ จิตวิญาณฉันไม่ได้อยุ่กับตัวเองอีกต่อไป มันถูกฝังลงกับรายละเอียดในหนังสือ มันเดินทางไปกับถูกตัวอักษรที่ร้อยเรียงอยู่ในกระดาษ
ฉันเห็นตัวเองโกรธ หัวเราะ เศร้า หรือเกิดอาการอยากรู้อยากเห็นไปกับตัวหนังสือเหล่านั้น
ฉันลืมวันและเวลาไปเสียสิ้น
การอ่านหนังสือเป็นสิ่งที่ดี แต่บางทีมันก็เหมือนฉันใช้มันเป็นกำแพงไว้คอยพาตัวเองหนีจากความจริง
ความจริงที่ฉันไม่อยากคิด ความจริงที่ฉันไม่อยากเผชิญหน้า ความจริงที่ไม่อาจรู้ผลสุดท้ายเหมือนในหน้าหนังสือ
ฉันก็ไม่ได้ชอบนักหรอกที่ตัวเองเป็นแบบนี้เพราะมันทุเรศตัวเองสิ้นดี
เพราะมันทำให้ฉันรู้ว่า " ฉันมันก็แค่คนอ่อนแอที่หลบอยู่หลังกำแพงหนังสือดีๆนี่เอง ไม่ใช่คนรักการอ่านที่ไหนเลย"