อยากบังเอิญ..อีกสักครั้ง

สถานีรถไฟ111
ตอนนี้ผมกำลังมองหาเพื่อนชื่อนิวที่นัดกันไว้อยู่ ผมชื่อว่ามีนเป็นนักศึกษาปี2ของมหาวิทยาลัยชื่อดัง สถานะตอนนี้คือโสด ทั้งที่คุณเเม่จะจับคลุมถุงชนอยู่รอมร่อเเท้ๆเเต่ผมยังไม่เจอคนถูกใจซักคนเดียวเลย ที่ผมนัดกับนิวก็เพื่อภารกิจประจำสัปดาห์ของพวกผมนั่นก็คือการนัดบอร์ดเพื่อที่ผมจะเจอคนที่ถูกใจก่อนจะถูกคุณเเม่จับเเต่งงานกับใครก็ไม่รู้
"ไอ้บ้านิวไปไหนวะ รถก็จะออกอยู่เเล้วเเท้ๆ รึมันเเอบเข้าไปก่อนเเล้ววะเนี่ยยย"ผมพูดกับตัวเองเบาๆอย่างหงุดหงิดเเละเเล้วก็ต้องวิ่งเข้ารถไฟ เเละเดินไปยืนอยู่เเถวๆนั้นก่อนจะมองหาไอ้นิวจอมผิดนัด(ฉายาของมัน)เเต่ผิดคาดเมื่อคนเข้ามาเยอะเกินไปจนเบียดให้ผมเขยิบเข้าไปทีละนิดจนสุดทางซึ่งมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่เเต่คนก็ยังเข้ามาไม่หยุดจนเบียดซะเเน่นเลย เเต่ผู้หญิงคนนี้กลับก้มหน้าไม่โวยวายสักนิด เเต่รู้สึกว่าตัวเธอสั่นๆเเฮะ ผมเลยลองมองดูเเถวๆนั้นเเละก็พบว่า เธอกำลังถูกลวนลามอยู่โดยผู้ชายด้านหลังที่ทำหน้าได้เฉยสุด เเล้วไอ้ฮีโร่ตัวยงอย่างผมจะอยู่นิ่งได้ยังไงกัน ทันใดนั้นผมก็ง้างหมัดเล็กน้อยเเละปล่อยไปที่หน้าไอ้โรคจิตนั่นทันทีเเละก็โดนมันจังๆทำให้ไอ้โรคจิตนั่นล้มลง ส่งผลให้คนทั้งรถหันมามองผมเเละคู่กรณีเป็นตาเดียว
"เอ่อ..ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยฉันไว้"หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาขอบคุณผมเเละยิ้มให้บางๆ เท่านั้นเเหละความน่ารักของเธอก็ทำเอาผมตกอยู่ในภวังค์ไปช่วงหนึ่ง นอกจากใบหน้าของเธอเเล้ว ผมก็ไม่รับรู้อะไรเลย ไม่ว่าจะไอ้โรคจิตหรือคนบนรถไฟผมก็ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างจนมีเสียงๆหนึ่งมาทำให้ผมหลุดจากภวังค์
"สถานีต่อไป.."ผมหันไปตามเสียงนั้นทันทีเพราะรู้สึกตกใจจนจับต้นชนปลายไม่ถูก เวลาผ่านไปสักพักผมก็นึกได้ว่ายังไม่ได้ตอบรับคำขอบคุณของเธอคนเมื่อกี้เลยจึงหันกลับมาเเต่ก็ช้าไป เพราะเธอไม่ได้อยู่ต่อหน้าผมเเล้ว คงจะลงไปเเล้วล่ะมั้งเนี่ย น่าเสียดายจริงๆ ผมไม่ได้ถามอะไรเธอเลยไม่ได้พูดกับเธอสักคำ(เดี๋ยวอัพต่อนะ)