จะขอเพียงรักเธอ...เสมอไป

"อืม นี่ตกลงเเกอยู่ไหนเเล้ววะ ฉันหาเเกไม่เจออ่ะโม"ฉันคุยโทรศัพท์กับเพื่อนสาวคนหนึ่ง ในวันนี้ฉันมามอบตัวเพื่อเข้าเรียนที่โรงเรียน444 ก็ไม่อยากจะเข้าหรอกนะ เเต่เเม่บังคับน่ะสิ
"งั้นฉันขอไปก่อนนะ เเล้วจะรอที่โรงอาหาร เเค่นี้จ้ะ"ฉันพูดก่อนจะวางสายไปเเละเดินไปที่โต๊ะซึ่งมีการวัดตัวเพื่อไปตัดชุดนักเรียนเเต่คนเยอะเเท้ จะเบียดเสียดเข้าไปมันก็ยาก โชคดีนะ ที่ฉันลดน้ำหนักมาเลยเดินฉิวๆไปจนกระทั่ง..
"หลิง"เสียงๆหนึ่งดังขึ้น ฉันจึงหันไปโดยที่ยังเดินอยู่เเต่ไม่เจอใครเลยหันกลับมาเเล้วก็ชนเข้ากับสิ่งๆหนึ่งจนตัวเองล้ม(ล้มคนเดียว)
"เอ่อ..ขอโทษนะครับ เป็นอะไรรึเปล่า"คนที่ฉันไปชนถามขึ้นเเลัยื่นมือมาดึงฉันลุกขึ้น เมื่อลุกขึ้นสิ่งที่ฉันเจอคือ ผู้ชายหน้าตาธรรมดาคนหนึ่ง ออกท้วมๆนิดหน่อย เเละมีผิวขาว ถึงเป็นพวกหล่อๆฉันก็ไม่หวั่นไหวหรอกเจอมาเยอะละ เเต่ไม่รู้ทำไม ถึงได้อยากหยุดเวลาไว้เเค่ตรงนั้น
"ไอ้บิว รีบมาดิ มัวเเต่มองสาวอยู่ได้ เร็วโว้ย"มีเสียงเรียกจากข้างหลังของผู้ชายคนนั้น ดูเเล้วเขาคงจะไม่ได้มาสมัครเข้าม.ต้นเเฮะ(เเต่ฉันม.ต้นอ่ะ)
"งั้นพี่ไปเเล้วนะ อย่าเหม่ออีกละ"เขาเตือนฉันทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินไปกับเพื่อนผู้ชาย ดูเหมือนพี่เขาจะดูออกเเฮะว่าฉันสมัครม.ต้น ฉันรู้สึึกไม่อยากขยับไปไหนอีกเลย เฝ้าคอยมองเเผ่นหลังที่เเทบจะไม่เห็นเเล้วของพี่เขาจนสิ่งที่มองนั้นหายไป
"หลิง"เสียงของเพื่อนสาวดังขึ้นพร้อมมือที่มาเเตะไหล่ของฉัน
"หือ มีอะไรเหรอโม"ฉันถามเพื่อนที่เพิ่งจะเจอ
"เเกมองอะไรอยู่วะ รึว่าคุณรุ่นพี่หน้าตาธรรมดานั่นอ่ะ เเต่ดูเเล้ววท่าจะสาวเยอะว่ะ เเสนดีซะขนาดนั้น เนอะ"ยัยเเตงโมพูดเเละมองฉันที่หน้าเเดงเเจ๋อย่างมีเลศนัย
"จะบ้าหรอเเก ฉันมีผู้ชายหล่อๆมาจีบตั้งเเยะ ทำไมจะต้องไปชอบผู้ชายพรรคนั้นด้วยล่ะ"ฉันเเก้ตัวให้กับตัวเอง
"ฉันรู้เสปคของเเกดีน่าเเสนดีก็พอเเล้วนี่ เเกน่ะหน่ายผู้ชายหล่อๆเเล้ว เพราะฉะนั้นผู้ชายหน้าตาธรรมดาที่เเสนดีจึงสามารถทำให้เเกหวั่นไหวได้ ใช่ม้าา"เเตงโมพูดจับจุดฉันซะเต็มที่
"ก็ได้ๆ เออ ฉันหวั่นไหว เเต่ไม่ได้ถึงกับชอบนี่"ฉันพูดตามความรู้สึกออกไป
"เออๆ ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ รีบไปที่โต๊ะสุดท้ายกันเหอะน่า"เเตงโมพูดก่อนจะพาฉันไปที่โต๊ะสุดท้าย เเละจากนั้นเราก็ไปกินข้าวกันก่อนจะไปฟังคำอธิบายที่ไม่ได้เข้าหูฉันซักนิดจนบ่าย2เเล้วกลับบ้านโดยที่ในหัวคิดเเต่เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้
เดือนกันยายน
"ตาล ไปส่งงานกันเหอะ"ฉันเรียกเพื่อนใหม่ที่ชื่อว่าตาลให้พาไปส่งงานของอาจารย์สอนสุขศึกษาที่จริงอยากไปกับเเตงโมอยู่หรอกเเต่ยัยนั่นเพิ่งทะเลาะกับเเฟนจนนอนร้องไห้สลบเหมือด ตอนนี้อยู่ห้องพยาบาลโน่น
"ไปดิ จะไปหาพี่กุลพอดีเลย"ตาลพูดถึงรุ่นพี่ที่อยู่ม.ปลาย พี่กุลเป็นประธานนักเรียนซึ่งตาลก็เป็นเด็กในสภานักเรียนด้วย เรา2คนเดินไปจนถึงตึกของม.ปลาย เบื่อตรงนี้เเหละ พวกผู้ชายจะชอบออกมาเเซวฉันอย่างนู้นอย่างนี้เเต่ฉันก็ทนจนไปถึงห้องม.4/1ซึ่งเป็นห้องของอาจารย์สุขศึกษาเเละเป็นห้องของพี่บิวด้วย เมื่อก่อนน่ะฉันเเค่หวั่นไหว ก็ใช่ เเต่ผ่านไปไม่นานฉันก็เริ่มมองหาทุกครั้งที่มีโอกาสว่าพี่บิวอยู่ตรงไหน เเละจะจ้องตลอดจนหมดโอกาสนั้น เเต่ฉันมันไม่กล้าเเม้เเต่บอกเพื่อนรักอย่างเเตงโมยังไม่กล้าเลยสักนิด
"น้องหลิง มาส่งงานอ.นิกร(อาจารย์สอนสุขศึกษา)เหรอจ๊ะ มา เดี๋ยวพี่เอาไปส่งให้"พี่นุ๊กเดินออกมาเเละพูดกับฉันก่อนจะถือสมุดของฉันไปไว้ที่โต๊ะอ.นิกร น่าเสียดายจัง อดเข้าไปมองหาพี่บิวอีกละ
"ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวเรารอตรงนี้นะ ตาลรีบไปหาพี่กุลล่ะ"ฉันขอบคุณพี่นุ๊กเเละพูดกับตาลจากนั้นก็ยืนรอนิ่งๆอยู่หน้าห้องเฉยๆ
"อ้าว น้องหลิงมาทำอะไรเหรอครับ มีอะไรให้พี่ช่วยรึเปล่า"เสียงของคนที่ฉันไม่คาดคิดว่าจะมาดังขึ้น เสียงพี่บิวนี่หว่า ทันใดนั้นฉันก็หันไปทันที
"เอ่อ มาส่งงานน่ะค่ะ เเล้วพี่ออกไปไหนมาเหรอคะ พึ่งจะหมดคาบเรียนเองนี่คะ"ฉันถามพี่บิวไป เพราะคิดอะไรไม่ออกเเล้ว
"พี่ก็เดินหาหลิงนี่เเหละ คิดว่าจะอยู่ในห้องซะอีก อุตส่าห์รีบไปห้องก่อนจะหมดคาบอีก ไม่คิดว่าจะอยู่ที่นี่นะเนี่ย"พี่บิวพูดเเละยิ้มบางๆ เล่นซะฉันเเทบละลาย
"หาหลิง..ทำไม..เหรอคะ"ฉันถามอย่างตะกุกตะกัก เพราะปกติฉันไม่ค่อยได้คุยกับพี่บิวทั้งที่เปิดเทอมมา4เดือนเเล้วเเท้ๆ
"ก็พี่จะถามหลิงหน่อยว่าจะเข้าสมัครเป็นกรรมการนักเรียนในสภาพี่รึเปล่า เพราะเห็นว่าทางโรงเรียนมีปัญหานิดหน่อยเลยต้องเลือกสภานักเรียนอีกครั้งน่ะ"พี่บิวชวนฉันเข้าสภานักเรียนเเละยืนรอเงียบๆ
"ตะ..ตกลงค่ะ"ฉันตอบตกลงไปเเละรับกระดาษลงชื่อของพี่บิวมา
"เขียนตรงนี้คงไม่ถนัดหรอก ไปเขียนในห้องดีกว่าเนอะ"พี่บิวพูดชวนเเละดันฉันไปที่โต๊ะใกล้ๆเบาๆ ฉันจึงก้มลงเขียนอย่างตื่นเต้น เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็พี่บิวเขายืนเท้าโต๊ะอยู่ใกล้มาก ใกล้ชนิดที่ว่าอกของพี่เขาชนกับไหล่ซ้ายของฉัน ลมหายใจอุ่นๆรินรดมาที่หัวของฉัน พี่เขาจะรู้มั้ยเนี่ยว่ากำลังหว่านเสน่ห์ฉันอยู่น่ะ
"เสร็จเเล้วค่ะ"ฉันพูดอย่างไวเเละยื่นให้พี่บิว โชคดีที่ตาลเดินออกมาพอดี ฉันก็เลยจูงมือตาลออกไปไม่พูดไม่จาอะไรซักอย่าง่่ 
"อ้าว กลับมาเเล้วเหรอหลิง"เเตงโมทักฉันด้วยเสียงเเหบๆ
"นี่ เเตงโม ทำไมเธอโทรมขนาดนี้ล่ะ บอกฉันมานะ"ฉันเดินเข้าไปหาเเตงโมเเละมองดูทั่วทั้งใบหน้า ตอนนี้เพื่อนของฉันคนนี้ที่ปกติร่าเริงเเจ่มใสมีสภาพไม่เหมือนเก่าเเลยสักนิด
"ฮึกๆ พี่เเม็กเขาบอกเลิกฉันไปเเล้ว เขาไปมีผู้หญิงคนใหม่เเล้ว ฮือๆๆ"เเตงโมพูดพร้อมน้ำตาที่หลั่งไหลออกมา
"ฉันบอกเเกเเล้วใช่มั้ยว่าพี่เเม็กไม่ใช่คนดีอย่างที่เเกคิด นี่ก็ดีเเล้วล่ะที่เขาไม่ได้ทำร้ายเเกไปมากกว่านี้"ฉันบอกกับเพื่อน ทำไมฉันจะไม่รู้ว่านิสัยของพี่เเม็กเป็นยังไง ในเมื่อฉันก็เห็นมาเเล้ว เพราะตอนเเรกพี่เเม็กมาจีบฉันทำทุกอย่างให้ฉันเห็นใจเเต่ลับหลังที่ฉันเห็นคือเขาไปทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่งเเละบอกเลิกกับเธอ เเล้วเเตงโมถึงภายนอกจะร่าเริงสดใสก็จริงเเต่ยัยนี่เป็นคนอ่อนไหวง่ายจะตายไป
"เเต่ฉันรักเขา"เเตงโมพูดกับฉันเเละพร่ำบอกเรื่องต่างๆมากมาย ถ้าชีวิตฉันต้องวุ่นวายอย่างนี้จะเป็นยังไงกันนะ เเต่ถ้าเป็นเขาคนนั้นคงไม่ทำเรื่องเเบบนี้หรอกนะ ฉันเชื่อเเบบนั้น ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เขาไม่รักเราเเต่อยู่ที่ว่าเรายังรักเขาอยู่ เเละฉันรู้สึกเชื่อมั่นในตัวของพี่เขา ในเมื่อฉันรักเขาได้ ฉันก็รอเขาไ้ด้เช่นกัน