ฤารักครั้งแรก

ผมรีบกล่าวคำขอโทษให้กับคนที่ใช้หนังสือเล่มหนาดันลิฟท์ที่กำลังปิดให้เปิดออกเพราะผมไม่ทันได้สังเกตุ แต่เธอแค่มองหน้าผมด้วยแววตาเฉยเมยไร้อารมณ์ ผมจึงถอยมายืนข้างหลังเธอก้าวหนึ่ง
" อะไรของเขา" ผมคิดในใจพลางแอบสำรวจเธอเงียบๆตามประสาผู้ชาย ผมมองตั้งแต่เรียวขาขาวไล่ขึ้นมาที่สะโพกได้รูปในกางเกงยีนส์ตัวสั้นที่เข้ากับเจ้าของและไม่ได้สั้นจนดูน่าเกลียด แต่ผู้ชายอย่างเขา ใครว่าสั้นน่าเกลียดมันก็อาหารตาละว๊า เสื้อเชิ๊ตสีชมพูคอกว้างถูกพับแขนให้สั้นลง ผมยาวถูกมัดรวบไว้เป็นจุกอยู่กลางศรีษะอย่างลวกๆ มีผมบางเส้นที่ตกระกับต้นคอคอ ผมไล่สายตาจากลำคอเรียวขาวไปที่ใบหูซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เธอขยับพลิกหน้าหนังสือเล่มหนา ผมรู้สึกร้อนและหายใจติดขัดพิกล โชคดีที่ลิฟท์ขึ้นมาถึงชั้นสูงสุดคือชั้นที่ผมพักอยู่ เราทั้งคู่จึงเดินออกจากลิฟท์
" น่าจะเป็นคนที่ย้ายเข้ามาใหม่" สมองผมยังไม่ยอมหยุดคิด พลางชำเลืองมองเธอเมื่อเดินมาถึงหน้าประตูห้องตัวเอง ซึ่งเธอเองก็เดินไปหยุดอยู่ห้องสุดท้ายคือ 506 ผมตกใจเมื่อเธอยืนมองผมอยู่ก่อนแล้ว สายตาเราประสานกันอย่างจัง ผมแอบใจเต้นแรงแบบไม่เคยเป็นมาก่อน ใบหน้าเรียวเล็กใต้แว่นสายตาคู่ใหญ่ดูเรียบเฉย แววตานิ่งไร้อารมณ์
" หรือเขาจะรู้ว่าเราแอบมองเขานะ" ผมคิดในใจ ทุกอย่างรอบข้างเหมือนหยุดนิ่ง มีแต่เสียงหัวใจของผมที่ดังก้องอยู่ในอกอยู่ เธอยืนมองนิ่งๆแล้วก็เปิดประตูเข้าห้องตัวเองไป
" คนประเภทไหนว่ะ มองๆแล้วก็ไม่พูด หรือว่าไม่ค่อยเต็ม หรือว่าพวกสาวใจแตกติดยา เพราะดูท่าทางเหม่อๆ แต่ก็ดูเนิร์ดๆนี่นา พวกอัจฉริยะหลุดโลกรึเปล่านะ ช่างเถอะ ที่แน่ๆแปลกใช้ได้ทีเดียว" ผมให้นิยามสรุปกับความคิดในใจของผมเอง
" เฮ้ยป้อง ไอ้คนเช่าห้องข้างๆแกนะ ย้ายมายังว่ะ " โบ้ เพื่อนร่วมก๊วนถามขึ้นในวันหนึ่งตอนพักทานอาหารกลางวัน
" อือ มาละ" ผมตอบรับอย่างไม่ใส่ใจนักเพราะใจจดจ่อกับการโยนกล่องนมที่เพิ่งดื่มเสร็จลงตะกร้าอยู่
" เป็นไงว่ะ มีอะไรดีๆมาเล่าให้พวกกูฟังบ้างไม๊ " มาวินเพื่อนร่วมก๊วนลูกครึ่ง ไทย อเมริกา ถามตาลุกวาว คนอื่นๆในก๊วนหันมามองผมด้วยท่าทีกระตือรือร้นสุดๆ
" พวกมึงอยากได้ยินอะไรกันว่ะ กูจำได้นะ ตอนเกิดเรื่องใหม่ๆ แม่ง หายหัวกันไปหมด " ผมหันมาพูดกับพวกมันอย่างเซ็งๆ
" ไอ้ชิน มึงนะตัวดี  ตอนพี่ฝ้ายยังมีชีวิตละ ชอบไปอ้อนขอขนมเขากิน พอเขาตายไปทำเป็นสยอง " ผมหันตะคอกเจ้า โยชิ เพื่อนลูกครึ่งญี่ปุ่นอย่างหมั่นไส้ เพราะมันเป็นพวกชอบสาวรุ่นใหญ่ สมัยก่อนเลยชอบคุยกับพี่ฝ้ายเป็นพิเศษ
" ไอ้เชี๊ยป้อง มึงจะมาพูดอะไรตอนนี้ว่ะ เมื่อก่อนก็เมื่อก่อนซิว่ะ ตอนเกิดเรื่องใหม่ๆนะ แม่งกูโคตรเสียวว่าพี่เขาจะมาหาเลย" เจ้าชินทำท่าขนลุก
" เฮ้ย กูไม่ติดใจเรื่องนั้นแล้วว่ะ แต่กูอยากรู้ว่า ผู้หญิง หรือผู้ชาย ถ้าผู้หญิงนะ หน้าตาเป็นไง สวยป่าว แล้วที่สำคัญ อยู่คนเดียวหรืออยู่กะใคร" เจ้ามินทร์แทรกขึ้นกลางวง มันเป็นคนเดียวที่คิดเรื่องผีน้อยกว่าใครในกลุ่มเพราะบ้านมันชำนาญเรื่องพระเครื่อง ซึ่งมันก็หลงไหลในพระเครื่องไม่ต่างกัน มันบอกว่ามันอยู่กับพระกับเจ้า มันไม่กลัว
" ผู้หญิง รูปร่างหน้าตาก็โอว่ะ กูว่าน่าจะเด็กมหาลัยอ่า คงแก่กว่าสองสามปี " ผมชิงตอบก่อนที่ไอ้มินทรืมันจะสาธยาวไปกว่านี้
" เชี๊ยะป้องนี่ มีของดีแล้วไม่บอก" เจ้าชินเดินมาตบหัวผม
" แล้วเขาอยู่คนเดียวป่าวว่ะ" เจ้าโบ้ขยับเข้ามาถาม
" เชี๊ยะ พวกมึงอยากรู้ พวกมึงก็ไปตามดูเองซิว่ะ มาถามกูอยู่ได้ กูจะรู้ไมี วันๆก็อยู่ด้วยกันนี่อ่า ควายจริงพวกมึงนี่" ผมเอามือคลำหัวป้อยๆ แต่ดูพวกมันไม่ได้ใส่ใจกันเลย
" เฮ้ย วันนี้วันศุกร์ เอาเป็นว่าคืนนี้พวกเราไปค้างบ้านมันกัน" เจ้าวินเสนอความคิด และทุกคนดูท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่องชอบกล
" เออ กูก็อยากเห็นหน้าพวกมึงตอนเห็นเขาเหมือนกัน " ผมแอบคิดในใจ
 
**********************************************************************
 " โห ลุงพจน์ นี่กล่องพัสดุอะไรมากมายครับนี่อ่า " ผมถามลุงยามเมื่อเห็นมีกล่องกระดาษขนาดต่างๆราวยี่สิบกล่องวางอยู่หน้าออฟฟิซชั่นล่าง
" ของคุณโม ห้อง  506 ที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่นะครับ นี่แกขนขึ้นไปสองรอบแล้วนะครับ นั่นไง มานั่นละ" เจ้าเพื่อนตัวดีรีบหันกันคอแทบเคล็ด ภาพที่เห็นคือผู้หญิงตัวเล็กๆนุ่งกางเกงขาสั้นกับเชิ๊ตลายตารางพับแขนขึ้นกับผมยาวที่ถูกมัดรวบไว้เช่นเคย ลากรถเข็นสำหรับย้ายของอย่างทะมัดทะแมง
" เดี๋ยวเถอะ พวกแกจะเจอสายตาเย็นชาพิขาด" ผมแอบคิดในใจอย่างผู้ชนะที่หัวเราะทีหลังดังกว่าแต่กลับผิดคาด เธอส่งยิ้มหวานชนิดที่ทำเอาหัวใจละลาย
" ยัยนี่มันอะไรของเขาว่ะ " ผมชักเริ่มโมโหกับอาการเดาไม่ออกของเธอ
" ขอโทษนะจ๊ะหนุ่มๆ ช่วยหลีกทางให้พี่ขนของหน่อยนะ" เฮ่ย พูดเพราะก็เป็น แถมเสียงหวานซะด้วย ผมยิ่งรู้สึกหงุดหงิดในใจ
" ให้พวกผมช่วยไม๊ครับ พวกผมเป็นเพื่อนกับไอ้ป้อง ห้องข้างๆนะครับ" พวกมันชี้มาทางผม ทีท่ากระตือรือร้นอยากช่วยสุดๆ
" จะดีเหรอจ๊ะ" เธอทำท่าลังเล ยิ้มอายๆได้น่ารัก และเชื่อเถอะ เจ้าพวกนี้คงตกหลุมยัยนี่แน่ๆ ยังไม่ทันขาดคำในใจของผม เจ้าเพื่อนกะล่อนทั้งหลายก็รี่เข้าไปล้อมเธอ
" ไม่ต้องเกรงใจเลยครับ พวกผมเต็มใจ " เจ้าชินออกตัว
" งั้นไม่เกรงใจนะ แต่พี่ไม่ให้ช่วยฟรีๆหรอกจ๊ะ ถ้าเสร็จงานนี้แล้วพวกเราไม่ไปไหน วันนี้พี่เลี้ยงข้าวเย็นเอง"
" งั้นว่างเลยครับ " ว่าแล้วเด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งก็ช่วยเธอขนของ โดยมีเสียงใสๆของเธอคอยบอกเป็นระยะๆ เธอยิ้มให้กับเพื่อนผมอย่างร่าเริงแต่เมื่อเราบังเอิญสบตากัน เธอกลับนิ่งเฉย แววตาไร้อารมณ์
" อะไรกันว่ะ" อาการคันยิกๆในหัวใจผมเริ่มกำเริบ"
***************************************************************
" ไอ้เชี๊ยะป้อง แม่งพี่โมโคตรน่ารัก เสียงก็เพราะ แถมยังใจดีอีกต่างหาก แล้วดูจากสถาณการ์นะมึง กูว่ายังโอเพ่นรีเลชั่นชิพว่พ อิอิ" เจ้าชินล้มตัวลงนอนบนโซฟาแล้วออกอาการเพ้อถึงคนข้างห้องหลังจากกลับจากการกินมื้อเย็นชุดใหญ่ที่ห้องข้างๆจัดให้ทันทีที่ถึงห้องผม
" โอ้ยกู อิ่มสุดๆว่ะ พี่โมก็กินเก่งสุดยอด ตั้งแต่เกิดมากุไม่เคยเห็นผุ้หญิงที่ไหนกินจุขนาดนี้เลย ไม่น่าเชื่อว่าตัวแกเล็กเท่านี้" เจ้าโบ้เอานิ้วโป้งกับนิ้วชี้มาประกบกันทำท่าประกอบ
" แต่แม่ง กูไม่อยากเชื่อเลยนะเว้ย ว่าพี่แกอายุจะเข้า ยี่สิบสี่แล้ว เพราะมันเท่ากับห่างกับเราตั้งเกือบเจ็ดปี" เจ้ามินทร์บ่นไปอีกทางด้วยท่าทางจริงจัง ทำให้ผมย้อนนึกไปถึงตอนที่คุยกันแล้วเธอถูกถามเรื่องอายุ เธอตอบด้วยท่าทีสบายๆไม่มีเขินอายว่าจะย่างเข้ายี่สิบสี่ ทำเอาพวกผมอึ้งไปตามๆกัน
" แต่ยังไงก็น่ารักว่ะ " เจ้าวินสรุป
" พวกมึงนะเลิกเพ้อกันได้แล้ว เฮ้ย ไอ้วิน ไอ้โบ้ น้องน้ำหวานกะน้องชมพู่นะมึงเอาไปเก็บไว้ไหน ไอ้ชิน มึงก็สาวเล็กสาวใหญ่ของมึงสับรางยังไม่พอหรือไง " ผมหันไปขัดคอ
" ไอ้เชี๊ยป้อง มึงไม่ต้องมาดักคอพวกกูเลย มึงนะตัวดี เก็บเงียบไว้แบบนี้อ่า คิดจะลุยเองอ่าดิ" เจ้าชินหันมาทำตาเจ้าเล่ห์ใส่ผม
" เชี๊ยะ อย่ามาคิดฟายๆใส่กู พวกมึงนะ อาบน้ำด้วยนะเว้ย อย่ามาทำหมักหมมในห้องกู เสื้อผ้ากูนะจะเอาตัวไหนก็ดูกันเอง แต่ห้ามพวกมึงเอากางเกงในกูไปใส่เหมือนคราวที่แล้วนะเว้ย" ผมหันไปบอกพวกมันก่อนจะเดินเข้าห้อง ได้ยินพวกมันบ่นตามหลังดังๆอย่างตั้งใจให้ได้ยิน
" เออ ไอ้แก่สะอาด แม่ง เจ้าระเบียบชิบนะมึง เป็นผู้ชายแท้เอานิสัยนี่มาจากไหนว่ะ เดี๋ยวคืนนี้พวกกูจะกลับกางเกงในใส่ให้ได้หอมฉุยทั่วห้องมึงเลย "
ผมแอบขำกับคำประชดของพวกมัน เพราะผมรู้ว่าเดี๋ยวพวกมันก็ต้องเอาของผมไปใช้ ส่วนเรื่องแก่สะอาดนั้นเป็นเรื่องที่รู้กันดีในกลุ่มเรา ว่าผมเจ้าระเบียบและแก่สะอาดที่สุด อาจเพราะผมถูกคุณแม่และคุณยายย้ำหนักหนาสมัยเด็กๆ แม้เมื่อจะอยู่คนเดียวแล้ว ผมก็ยังติดนิสัยเดิมๆอยู่
" เหอะ ทีต่อหน้าสาวละแมนเหลือเกินนะพวกมึง " ผมคิดในใจแล้วพาลนึกไปถึงคนข้างห้อง
" ร่ายมนต์สะกดใจไอ้พวกนี้ซะอยู่หมัดเลยยัยนี่"