หัวใจของฉัน อิสระของนาย

 
 
 
ตอนที่:1
เป็นเเฟนกันนะครับ
 
" ฟ่างเราชอบฟ่างนะ เราเป็นเเฟนกันนะ"
ฉันกำลังยืนฟังคำสารภาพรัก เเบบนี้ทุกๆ วัน  เเละทุกเดือน
"  ไม่ ฉันไม่ได้ชอบนาย คีตาร์ ไม่ใช่ว่านายไม่ดีพอ เเต่ว่าฉันเเค่ไม่รักเธอเท่านั้น " ฉันตอบเขาไป
"ทำไมล่ะ ฟ่าง ฉันไม่ดีตรงไหน ทำไมเธอถึงรักฉันไม่ได้ ทำไมเราถึงเป็นเเฟนกันไม่ได้ละ ฟ่าง"
ฉันมอง หน้่าคีตาร์อย่างเบื่อหน่าย  ฉันต้องถูกเรียกออกมาฟังคำพูดเเบบนี้ทุกวันๆ ไม่เข้าใจจริงๆ พวกเขาไม่เบื่อกันบ้างเหรอที่จะต้องมานั่งฟังคำตอบว่า ' ไม่ '  ทุกครั่งที่มาสารภาพ
" มันไม่ืำทำไมหรอกคีตาร์ เราเเค่ไม่ชอบนายเท่านั้นเอง เเล้วอีกอย่างนะฉันมั่นใจว่านายกับฉันเรายังไม่สนิทกันถึขนาดเรียกชื่อกัน สั้นๆ เเบบนี้ เเละชื่อเต็มๆ ของฉันคือ ' ข้าวฟ่าง ' ไม่ใช่ ' ฟ่าง  ' เฉยๆ "
ฉันบอกกับคีตาร์ก่อนจะเดินจากมา ทิ้งคีตาร์ไว้เพียงตรงนั้นเเค่คนเดียว
 
ตอนนี้ฉันอยู่ที่มหาวิทยาลัยในเมือง ปีนี้เป็นปีสุดท้ายเเล้วที่ฉันจะอยู่ที่มหาลัยเเห่งนี้
ถึงเเม้ชีวิตที่นี้มันจะน่าเบื่อสักเเค่ไหน เเต่มันก็ยังเเฝงไปด้วยความผูกผัน กับสถานที่
ฉันเดินขึ้นมาบนห้องเรียนก่อนจะพบเพื่อนสาวๆบ้างคนนั่งเเต่งหน้าเเต่งตากันอยู่ตามโต๊ะเรียนของตัวเอง
ฉันมองอย่างไม่สนใจ ก่อนจะกวาดตามองหาเพื่อนสาวของฉัน ปลายข้าว ฉันยืนมองหาอยู่นานก่อนจะเจอ
ปลายข้าวนั่งอยู่ที่โต๊ะท้ายสุดของห้อง ฉันเดินเข้าไปหา ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะข้างๆ
ปลายข้าวหันมามองฉันก่อนจะยิ้มให้ เธอเป็นเพื่อนคนเเรกตอนที่ฉันเข้ามหาวิทยาลัยเเห่งนี้
" กินข้าวยังอ้ะ ข้าวฟ่างฉันเห็นเธอโดนคีตาร์เรียกไปไม่เห็นกลับมาทีห้องซ่ะทีก็เลยลงไปกินก่อน เพิ่งขึ้นมาเนี่ย "
" อืม ยังไม่ได้กินเลยอ้ะ เพราะคีตาร์นะเเหละ กว่าฉันจะปฏิเสธเขาเป็นรอบที่ร้อยได้ก็สาหัสอยู่เหมือนกัน"
" อย่ามาโกหกหน่อยเลย อย่างเธอหรอจะสาหัส ฉันว่าคีตาร์มากกว่าที่สาหัส ไม่ใช่เธอ !! "
ปลายข้าวบอกกับฉันพร้อมกับหัวเราะ ซึงนั้นมันทำให้ฉันอารมณ์เสียหน่อยๆ ที่มีคนรู้ทัน
 
ก็นะฉันชอบคนรู้ใจมากกว่าคนรู้่ทันนี้น่าาา รู้ทันมากไปเวลาจะทำอะไรมันไม่สะดวกง่ะ
" เอาน่าๆ เเล้วนี้คาบต่อไปเรียนอะไรอ้ะ " ฉันตอบปลายข้าวโดยที่ไม่ได้หันหน้าไป เพราะกำลังสนใจข้อความที่ส่งเข้ามาในโทรศัพท์
 
'  ผม ชอบคุณนะครับ ข้าวฟ่าง เป็นเเฟนกับผมนะ
ถ้าคุณตกลง ได้โปรดมารอที่ สวนหลังโรงเรียน เวลา 15:30น.' - 087-xxxxxxx
 
" อ้อ ตาบต่อไปนะเหรอ เหมือนจะเป็นเคมีมั้ง เธอจะโดดหรือไง "
" เปล่าซ่ะหน่อย อย่าบ้าน่าา นั้นนะวิชานรกเลยนะยะ ขืนฉันโดดวิชานี้ ฉันก็คงเป็นที่โง่สุดๆ "
   ฉันตอบปลายข้าวไปอย่างอารมณ์เสีย วิชาเคมีเป็นวิชาเดียวที่ไม่มีรุ่นน้องหรือรุ่นพี่คนไหนกล้าโดดเพราะอ.ที่สอนประจำวิชานี้เรียกได้ว่าโหดสุดๆเลยก็ได้มัง
 
อ.อะไร เด็กไม่มาเเค่รอบสองรอบ ตัดเกรดหนึ่งเกรด เเละนี้เเหละที่เป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันไม่เคยโดดวิชานี้เลยซักครั้ง
ฉันมองข้อความในโทรศัพท์ก่อนจะตัดสินใจส่งให้ปลายข้าวด ปลายข้าวทำหน้างงก่อนจะรับไปดู เเล้วหันมามองฉันอย่างตกใจ 
มันมีอะไรให้ตกใจ หรือไงกัน ก็เเค่ข้อความธรรมดาๆ จากนักเรียนชายคนหนึ่งเท่านั้นเอง
" นี้ อย่าบอกนะว่าเธอ จะไปตามที่เขานัดจริงๆ นะ ฟ่าง ? "
ปลายข้าวตามฉันอย่างตกใจ
" อืม ก็กะว่าจะลองไปดูอ้ะนะ ทำไมอ้ะ ไปไม่ได้เหรอ ? "
" ปะ..เปล่า อยากไปก็ไปซิ ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย !! "
ปลายข้าวบอกอย่าตะกุตะกะก่อนจะลุกเเล้วเดินออกไปจากนอกห้องอย่างอารมณ์เสีย
 
เวลาในวิชาคาบสุดท้ายผ่านไปอย่างเชื่องช้า เเละ ยาวนาน ทั้งๆ ทีเวลาเเค่ไม่ถึงสองชั่วโมงเเต่ข้าวฟ่างกับรู้สึก
เหมือนเวลานั้น ยาวนานเป็น 2 ถึง 3ปี