รักหวานหอมละมุ่น

     เช้าวันนี้ชายหนุ่มก็มาเป็นแขกที่บ้านของหญิงสาวเหมือนเช่นทุกวัน หญิงสาวชวนชายหนุ่มนั่งม้านั่งใต้ต้นไม้หน้าบ้าน พูดคุยกัน

     "มองมายแบบนี้มายเขินนะคะ" มายเอ่ย อย่างอายๆ เมฆยิ้มน้อยๆก่อนจะพูดให้หญิงสาวเขินหนักกว่าเดิม

     "คนน่ารักให้มองน้อยกว่านี้ไม่ได้หรอกนะครับ"

     "นี่ ถ้ามายเพิ่งรู้จักเมฆนะ จะบอกเลยว่าเมฆนะกะล่อน" เธอพูดพลางย่นจมูกเล็กน้อย

     "แล้วมายว่าเมฆเป็นคนแบบไหน" แกล้งขยับเข้าไปใกล้ๆหญิงสาว เธอขยับออกเล็กน้อย พลางบอก

     "เป็นคนดีค่ะ"

     "แค่นั้นเองหราครับ" เมฆยังแกล้งขยับหน้าเข้าไปใกล้อีกมายนั่งนิ่งเพราะรู้สึกมันใกล้มากจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆของชายหนุ่มเมฆยิ้มอย่างชอบใจ ส่งสายตาหวานฉ่ำจนหญิงสาวรู้สึกแปลกๆใจเต้นรั่ว จนต้องขยับลุกขึ้น เดินหนีเข้าบ้านไป ชายหนุ่มมองตามยิ้มๆไม่คิดจะตามไป เพราะไม่อยากให้เธออายไปมากกว่านี้

     "คุณมายต้องการอะไรเปล่าค่ะ" เสียงสาวใช้คนสนิทเอ่ยถามนายสาวเมื่อเห็นนายเดินเข้าบ้านมา

     "เปล่าหรอกจอย" นายสาวรีบตอบ

     "คุณมายเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะหน้าแดงมากเลย" จอยเอ่ยถามอย่างตกใจด้วยความเป็นห่วงนายสาว

     "ไม่ได้เป็นอะไรหรอกจอย สงสัยแดดร้อนนะ" เธอรีบบอกสาวใช้

     "อย่างนั้นหรือคุณมายเชิญคุณเมฆมานั่งคุยในบ้านไหมค่ะ" สาวใช้เสนอ

     "อ้อ ไม่เป็นไรจ๊ะ จอยไปทำงานเถอะ" มายตัดบทกลัวสาวใช้คนสนิทจะรู้อะไร

    "ค่ะ คุณมาย" จอยเดินออกไปแล้วพร้อมรอยยิ้ม เธออยู่กับนายสาวมาแต่เด็กมีหรือจะไม่รู้ว่านายสาวกำลังมีความรัก

     หลังจากสาวใช้ออกไป มายจึงเดินออกมาหาชายหนุ่ม เห็นเขามองมาพร้อมรอยยิ้มเหมือนเช่นวันแรกที่ได้เจอกัน

     "ไปเดินเล่นกันไหมครับ" ชายหนุ่มเอ่ยชวน

     "แล้วข้าวฟ่างล่ะค่ะ"

     "ไม่เป็นไรเดี๋ยวเมฆบอกก่อนให้รออยู่นี้"

     "ตามใจเมฆค่ะ" พอหญิงสาวเอ่ยชายหนุ่มจึงเดินไปหาม้าสาวคู่ใจ พลางเอ่ย

     "ข้าวฟ่างรอฉันกับมายที่นี่นะ ห้ามดื้อเข้าใจไหม" ม้าสาวเหมือนเข้าใจที่นายหนุ่มพูดพลางพงกหน้าไปมา ชายหนุ่มลูบหัวเบาๆก่อนจะเดินมาหาหญิงสาว

     "ไปกันครับ"

     "ค่ะ"

     ทั้งคู่เดินเรื่อยเรื่อยชวนกันดูธรรมชาติสองข้างทาง คุยกันไปอย่างสนุกสนาน มายยิ้มตลอดทาง เมฆมองอย่างพอใจ เห็นเธอยิ้มมีความสุขเขาก็รู้สึกมีความสุขไปด้วย รอยยิ้มของมายเป็นอะไรที่เมฆชอบที่สุดแล้ว ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบ และหวังว่าหลังจากนี้จะคงอยู่บนใบหน้าหวานๆนี้ตลอดไป 

     "หน้ามายมีอะไรติดหรือเปล่าค่ะ" เธอเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มมองเธอตลอดเวลา

     "ไม่มีอะไรติดหน้ามาย แต่ติดที่ตรงนี้ของเมฆนะ" เขายิ้มบอกเธอแล้ววางมือที่ตำแหน่งของหัวใจ

     "เมฆทำมายอายนะ" เธอบอกด้วยความเขิน

     "ยิ่งเวลาอายมายยิ่งน่ารัก" เมฆบอกยิ้มกริ่ม

     "เมฆล้อเล่นไม่ดีเลยนะ" เธอแกล้งตัดพ้อ

     "เมฆพูดจริงจากใจเลยนะ" เขายิ้มละมุนส่งให้เธอ พลางจับมือของเธอมาทาบที่อกข้างซ้าย อายรับรู้ผ่านฝ่ามือถึงหัวใจที่เต้นแรงของเขา ซึ่งไม่ต่างจากหัวใจของเธอในเวลานี้

     "มายรู้สึกใช่ไหมครับ" เขาถามย้ำ เห็นเธออายจนหน้าแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงก็พึงพอใจ มายค่อยๆขยับมือออกก้มหน้าลงมองพื้นพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการตอบแทน

     "ถ้ามายรู้สึกเหมือนกันช่วยมองมาที่เมฆได้ไหมครับ" คำพูดหนักแน่นแต่ให้ความรู้สึกข้อร้องทำให้มายอดที่จะเงยหน้ามองเขาไม่ได้ พอเงยหน้าก็พบกับสายตาที่ชวนให้หวั่นไหว รู้สึกแก้มนวลร้อนพราวเมื่อถูกอีกฝ่ายหอมแก้ม เขาเห็นเธอยืนอึ้งมึนงงอยู่จึงเรียกเธอ แกล้มหยอกล้อ

     "มายอยากได้มากกว่านี้หราครับ"

     "เมฆบ้า" เธองอนแสร้งว่าเขาแก้เขิน พลางเดินต่อไม่สนใจเขา ชายหนุ่มยิ้มเอ็นดูในความไร้เดียงสาของหญิงสาวหัวเราะน้อยๆก่อนจะเดินตามไป

     "นี่ครับ" ระหว่างเดินดูมองอะไรเรื่อยเปื่อยชายหนุ่มก็ยื่นบางอย่างให้เธอ พอเธอเห็นก็ยิ้มหน้าบานลืมว่าแกล้งงอนชายหนุ่มอยู่ทันที

     "สวยจังเลย" เธอยิ้มให้เขา ชายหนุ่มยิ้มหวานให้พลางคิดในใจว่าให้ดอกไม้ได้ผลหญิงสาวหายงอนทันที

     "ขอบคุณนะคะ" เธอหันมาบอกเขารอยยิ้มระบายเต็มใบหน้า

     "ไม่เป็นไรครับ กลับกันเถอะเย็นมากแล้ว" เขาบอก เธอพยักหน้า เดินนำเขากลับบ้าน

     "ขอบคุณนะคะที่มาส่ง" 

     "ครับ เมฆไปก่อนนะ" เขาโบกมือให้แล้วเดินไปแก้เชือกข้าวฟ่างขึ้นขี่แล้วควบไป มายมองจนสุดสายตาก่อนจะเดินยิ้มคนเดียวเข้าบ้าน รู้สึกมีความสุขมากเลยวันนี้ แต่พอนึกถึงตอนถูกชายหนุ่มหอมแก้ม เธอก็แทบจะร้องกรี๊ดออกมาด้วยความเขิน เขาช่างเป็นคนที่ทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวได้ง่ายจริงๆ เธอบอกกับตัวเอง