วันที่ผ่านมาแต่จะไม่มีวันหายไป

      สายลมหนาวพัดพาความหนาวเย็นเข้ามาในห้องเก็บฟื้นหลังบ้าน ในห้องเก็บฟื้นที่เต็มไปด้วยความสกปรก มีชายแก่คนหนึ่งนอนขดตัวอยู่มุมห้องมีเพียงผ้าห่มฝืนเก่าที่มีแต่คราบสกปรกเต็มไปทั้งฝืน ถึงผ้าฝืนเล็กจะช่วยบรรเทาความหนาวทางกายได้แต่มันก็มิอาจปกปิดความหนาวเย็นภายในใจของเขาได้ ทุกค่ำคืนเขายังคงต้องพบเจอกับความเจ็บปวดเช่นนี้อย่างที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าวันไหนมันจะจางหายไปเสียที

   แสงแดดส่องผ่านช่องประตูในวันรุ่งขึ้นทำให้ชายแก่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาจากฝันที่แสนเจ็บปวดในราตรีที่ผ่านมา เขาค่อยค่อยลุกขึ้นแต่ด้วยความที่เขาไม่มีแรงมันจึงทำให้เขาล้มลงอีกครั้ง แต่เขาก็ยังฝืนใจลุกขึ้นมาอีกครั้ง  เมื่อเขาเดินออกมาจากห้องเก็บฝืน เขาก็เดินตรงไปที่หน้าบ้านในตอนเช้าเวลานี้ของทุกวันเขาจะออกมามองดู คู่สามี ภรรยา พร้อมด้วยลูกชาย ตัวเล็ก สองคน ซึ่งเป็นเจ้าของบ้านที่เขาอาศัยอยู่ เตรียมตัวพากันออกจากบ้านในตอนเช้า   คนที่เป็นสามีหันมามองที่เขาด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความรู้สึกรังเกลียดเหมือนเช่นทุกที่เวลาที่ได้พบเห็นเขา  หลังจากที่รถคันโตขับออกจากบ้านไปพร้อมด้วยสมาชิกทุกคนในบ้าน ชายแก่ก็เดินออกมายืนมองด้านหลังรถที่ดูเหมือนจะไกลออกไปเลื่อยๆ

   ชายแก่เดินกลับมาที่หน้าห้องเก็บฝืน มองดูจานอาหารที่คู่สามีภรรยาได้ทิ้งไว้ให้ ในจากอาหารทุกอย่างถูกเทรวมกันจนดูไม่ออกว่าเป็นแกงอะไร ชายแก่นั้งดูมองด้วยความสมเพศตัวเองที่ต้องกินอาหารเยี้ยงนี้ราวกับว่ามันไม่ใช่อาหารสำหรับที่เอาไว้ให้มนุษย์อย่างเขากิน แต่เขาก็ต้องทนกินมันเข้าไปเพราะความหิว

    ( ขอโทษทีแล้วจะมาแก้ไขให้อ่านกันอีกคับ)