รักจืดจาง เมื่อผ่านวิวาห์

"ที่รักจ๋า  พ่อพี่อยากอุ้มหลานอ่ะ" ราเมศ ออดอ้อน ภรรยาด้วยความรัก เขาคิดว่าชีวิตนี้ขาดหล่อนไม่ได้แน่ๆ เขาต้องขาดใจตาย เหมือนตัวเองเป็นพระเอกนิยายน้ำเน่าของนักเขียนชื่อดังยังงัยงัยงั้น แต่ชั่งเถอะใครจะว่าอย่างไร ไม่สน เขารู้แต่ว่า เขารักนันฐนา คนนี้
"อย่าซน เชียว คุณนิ" นันฐนา ร้องห้ามสามี 
"น๊าๆๆ  นึกว่าสงสารคนแก่ๆอย่างคุณพ่อผมน่ะ"
"ไม่ค่ะ นา ง่วงนอน จะนอนแล้ว คุณก็นอนได้แล้วน่ะค่ะ พรุ่งนี้ไปทำงานอีกน่ะค่ะ" หล่อนพยายามหาทางออกให้ดีที่สุดทั้งสองฝ่าย
"นา อ่ะชอบเอาเรื่องงานมาอ้าง พรุ่งนี้ผมหยุดงานอ่ะ  คืนนี้จะทำการบ้าน นอนดึกก็ไม่เป็นไร"
"ไม่ได้น่ะค่ะ ขืนคุณไม่ไปทำงานแล้วใครจะดูแลแทนหล่ะค่ะ นา ไม่อยากให้คุณเสียการ เสียงานเพราะนา น่ะค่ะ"
ราเมศ ไม่ฟังเสียงบ่นของภรรยาอีกแล้วเขาเข้ารวบร่างที่นอนตะแคงหันหลังให้เขาพร้อมกับสวมกอดไม่ยอมปล่อย 
"นา นอนเฉยๆ ก็ได้ถ้ากลัวเหนือย ผมไม่กลัวเหนื่อยเดี่ยวจัดการให้"
"ไม่เอาๆๆ คุณใหญ่นิ นาง่วง จะนอนแล้ว" บ่นด้วยน้ำเสียงเหมือนจะรำคาญเต็มที แต่ใบหน้าแต่งแต้มไปด้วยรอบยิ้ม และมันฟ้องด้วยผิวแก้มที่แดงระเรื่อ จากความอาย มันยิ่งทำให้ชายหนุ่มได้ใจ
"นา ไม่น่าจะอายกันแล้วน่ะ เราอ่ะคนเคยๆกันแล้ว ยังไม่ชินอีกหรือ แบนี้ต้องทำบ่อยๆรู้ไหม..."  ปากก็เฝ้าพูด เฝ้าบ่นไป มื้อไม้ของเขาก็ไม่หยุดนิ่งเหมือนกัน
มีหรือที่หญิงสาวอย่าง นันฐนา จะไม่อ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ ไปกับสัมผัสของเขา
.................................................................