รองเท้า

         ผมเชื่อว่าทุกคนเกิดมาเป็นคนดีแรกเริ่มตั้งแต่สัมผัสสายลมภายนอก       คงจะดูดีไม่น้อยถ้าคนเราทุกคนบนโลกคำนึงคิดถึงจิตใจคนอื่นบ่อยครั้งเท่ากับที่ตนเองหายใจ ไม่เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะมันคงเป็นเรื่องยากที่จะให้เวลาผ่านพ้นไปแบบได้ผลประโยชน์ของตนน้อยกว่าคนอื่นที่ร่วมทุกข์ยากเช่นกัน        ครั้งหนึ่งผมขึ้นรถไฟฟ้าไปกับแฟนผม ผู้คนในรถอัดแน่นอึดอัดจนไม่มีที่ก้าวเดินได้อีกรถไฟฟ้าเคลื่อนช้าๆจนกระทั่งหยุดที่สถานีศาลาแดง ผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งสะพายกระเป๋าเป้ก้าวแทรกตัวจนแขนของผมถูกสีกับกระเป๋าสานต่อบริเวณลำตัวอันเหนียวเหนอะหนะ คนอีกมากหลายยังพยายามยัดเยียดเข้ามาทำลายคนภายใน เขายิ่งเบียดยิ่งดันเสือกตัวอันเป็นภาระให้ผมกับแฟนรู้สึกตั้งคำถามในใจกับบุคคลผู้นั้น แม้ประชาชนคนอื่นจะลำบากทุกข์ยากเพียงไรเขาไม่มีทีท่าจะหยุดยั้งการกระทำอันเป็นมารทางใจของผู้คนรอบข้างได้แม้แต่น้อย  เวลาของคนเราทุกคนมีเท่ากัน แต่ยังมีคนกลุ่มหนึ่งที่พยายามดึงเวลาของคนอื่นเข้าไปแทรกจนเกิดผลกระทบที่ทำร้ายคุณค่าเหล่านั้น สังคมมีแต่ความแก่งแย่งชิงความสุขใส่ตนเองเพียงเพื่อความอยู่รอดที่เหนือกว่าคนทั่วไป ใครจะเป็นอย่างไรไม่สน เอาตนเป็นที่ตั้งไว้ก่อน  เพราะรถไฟฟ้าไม่ใช่หรือ ที่สอนความเห็นแก่ตัว สถานที่แห่งนี้สอนให้ผู้คนแข่งขันกับเวลาและเหยียบวิถีชีวิตของคนรุ่นเก่าไว้ใต้รองเท้าที่สวมใส่          อันที่จริงความดีอาจสร้างได้ด้วยตนเอง บ่มเพาะจิตสำนึกที่ดีให้บังเกิด แต่การที่เราจะมีความดีติดใจได้นั้นมันต้องมีการร่วมมือร่วมใจผสานกันกับสังคม ตัวตนกับสังคมเป็นเสมือนของที่มีค่า หมั่นเช็ด ดูแลทำความสะอาดให้สวยงามอยู่เสมอ ถ้าคนเราบนโลกมีจิตสำนึกที่ดีมีน้ำใจแบ่งปันความสุขรับฟังความทุกข์ของผู้อื่นบ้าง  รอยยิ้มคงจะประทับเป็นเอกลักษณ์บนโลกแห่งความสมานฉันท์ที่มีผู้อยู่อาศัยเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน
 
                                                                                                                                                                                     Canopus