My Diary

วัน จันทร์ ที่ 3 มกราคม 2554 (10.30 น.)

อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ฉันคงต้องออกเดินทางแล้วสินะ ตอนนี้ก็เตรียมสัมภาระพร้อมทุกอย่างแล้ว แต่แปลกที่ใจของฉันกลับคิดถึงที่ที่กำลังจะจากไปในไม่ช้านี้อย่างมากมายนัก

วันนี้ฉันต้องขึ้นเวรดึก(23.30-08.30) ดังนั้นฉันจึงต้องเดินทางออกจากที่นี่ เพื่อไปยังหอพักที่ที่ฉันฝึกงานอยู่ การเดินทางใช้เวลาไม่นาน ประมาณ 2 ชั่วโมงกว่าๆ ดังนั้นฉันจึงไม่รีบมากนัก ทั้งๆที่อันที่จริง ฉันควรต้องรีบกลับไปเพื่อพักสักครู่ ก่อนที่จะต้องเตรียมตัวขึ้นเวรดึกในคืนนี้

วันนี้ฉันเปิดดูปฏิทินแบบพกพา แล้วพบว่า ฉันเหลือเวลาในการฝึกงาน อีก 16 วันเท่านั้น (ฉันฝึกงานถึงวันที่ 19 มกราคม 2554) หลังจากนั้นฉันจึงจะได้ขนสัมภาระทั้งหมดกลับมาที่นี่อีกครั้ง และคราวนี้อิสระก็จะกลับมาสู่ตัวฉันอีกครั้ง

คุณคงเคยได้ยินสโลแกนที่ว่า "กายพร้อม ใจพร้อม คุณทำได้" แต่ตอนนี้ฉันกลับ "กายพร้อม สัมภาระพร้อม แต่ใจไม่พร้อม"ซะงั้นนะ ฉันรู้สึกคิดถึงที่นี่ ฉันไม่อยากไปที่นั่นเลย แต่เพราะความจำเป็น ฉันจึงต้องไป

ตอนนี้เหลือเวลาอีกแค่ชั่วโมงเดียว แต่ฉันยังนั่งเล่นเน็ตและฟังเพลงอยู่เลย ฉันแอบคิดไปว่า ถ้าวันนี้ฉันไม่ต้องออกเดินทางลำพัง เพื่อจะไปที่ที่ฉันไม่คิดอยากไป จะเกิดอะไรขึ้นนะ คำตอบก็คือ ฉันก็จะไม่จบพร้อมเพื่อนน่ะสิ เพราะวิชานี้เป็นวิชาสุดท้ายก่อนที่ฉันจะจบการศึกษาในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้งัยล่ะ...