My Diary

วัน อาทิตย์ ที่ 2 มกราคม 2554 (00.24 น.)

วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วสินะสำหรับวันว่างๆ สบายๆ ฟรีสไตล์ของฉัน พรุ่งนี้ฉันก็ต้องออกเดินทางกลับไป เพื่อทำหน้าที่ของตัวเองอีกครั้ง หลังจากได้พักในช่วงวันหยุดปีใหม่เพื่อเพิ่มกำลังวังชาไปบ้างแล้ว

นี่แหละน๊า ที่เค้าว่ากันว่า "เวลาแห่งความสุข มักจะอยู่กับเราได้ไม่นาน" เห็นจะจริงก็คราวนี้แหละ แต่ เวลาแห่งความทุกข์นี่สิ อยู่กับเรานานแสนนาน นานเสียจนแทบปางตายเลยเชียวล่ะ กว่าเราจะผ่านพ้นมันไปได้ คุณว่ามั๊ยล่ะ???

บางทีฉันก็เคยคิดนะว่า เวลาของมนุษย์ทุกคนมี 24 ชั่วโมงเท่ากันจริงหรือเปล่า เพราะสำหรับฉันแล้ว ฉันรู้สึกว่า เวลาแห่งความทุกข์กำลังจะมาเยือนฉันในไม่ช้านี้อีกแล้วสิ

ตอนนี้ถือเป็นเวลาที่ล่วงเลยมาจนเข้าสู่วันใหม่มาเกือบๆจะครึ่งชั่วโมงได้แล้วล่ะมั๊ง ขณะที่ฉันยังคงสาละวนกับการนั่งพิมพ์ข้อความต่างๆเหล่านี้อยู่เลย คืนนี้ฉันแทบไม่อยากเข้านอนเพื่อให้มันผ่านพ้นคืนนี้ไปจนถึงพรุ่งนี้เช้าเอาเสียเลย ให้ตายสิ!

วันนี้ฉันไม่มีเรื่องอะไรมาเล่าเป็นพิเศษ ฉันรู้แต่เพียงว่า วันนี้การที่ฉันได้รับคำอวยพรปีใหม่ดีดีจากคนคนหนึ่ง มันทำให้หัวใจที่แห้งเหี่ยว หงอยเหงา เศร้าซึมของฉัน กลับชุ่มชื้นขึ้นมาได้อีกครั้ง เธอเป็นคนที่ฉันรักและคิดถึงมากที่สุดในตอนนี้ "พี่สาวสุดที่รักของฉันเอง"

ก่อนจะเข้านอน ฉันขออวยพรให้ทุกๆคน จงประสบพบเจอแต่สิ่งดีดี ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ทั้งฉันและคุณต่างก็ไม่รู้หรอกว่า วันพรุ่งนี้มันจะดีหรือร้ายแค่ไหน แต่ฉันบอกได้แต่เพียงว่า เราไม่มีทางเลือกอื่นหรอก นอกจากจะต้อง "สู้ต่อไป" ตราบเท่าที่เรายังมีลมหายใจเหลืออยู่

จงนึกถึงคนที่คุณรักและพวกเขาก็รักคุณเข้าไว้สิ แล้วคุณก็จะไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเลย แม้ว่าพรุ่งนี้คุณจะต้องออกเดินทางไปบนถนนสายชีวิต แต่เพียงลำพังก็ตาม...รักและคิดถึงเธอเสมอ แด่แม่และพี่สาว ผู้เป็นกำลังสำคัญให้ฉันเดินหน้า "ลุย" ต่อไป สู้ๆๆ...