สุดทีรัก..

        มหาวิทยาลัยวันนี้คับแคบไปด้วยผู้คนจำนวนมาก แสง แดดรุ่งอรุณยามเช้าทอดแสงตามแนวโต๊ะสีน้ำตาลตัวเก่าที่จัดวางใต้ตึกโดยมีร่างนักศึกษาคนหนึ่งกำลังขมักเขม้นทำบางสิ่งบางอย่าง
"อ้าว ปลายฟ้าทำอะไรอยู่หรอ"เสียงของฝนเพื่อนสนิท ทำเอาผมตกใจสะดุ้งโหยง 
" อ่อ ไม่มีอะไรหรอกฝน พอดีเราต้องจดสิ่งที่ ทำวันนี้สักหน่อยอ่ะ"
ปลายฟ้าว่าพลางนำสมุดเล่มสีฟ้าเก็บใส่กระเป๋าเป้แสงแดดยามเช้าตอนนี้เริ่มส่งไอความร้อนหนาทวียิ่งขึ้น ปลายฟ้ารุดเดินขึ้นไปยังตึกอาคารที่คุ้นเคยซึ่งวันนี้เป็นวันแรกของการเรียน ทำให้ปลายฟ้ารีบเดินเสียจนเหงื่อไหลไปตามแผ่นหลังจนร้อนอบอ้าว ปลายฟ้าเดินขึ้นบรรไดมาจนถึงชั้นห้า เลี้ยวขวาเดินจนสุดปลายทางพบกับห้องเรียนที่มีเสียงอาจารย์กำลังสอนอยู่  สิ้นเสียงประตูปิดลง ปลายฟ้าเดินเข้าไปนั่งด้านในสุดของหลังห้องเรียนที่เป็นที่ประจำ  เบื้องหน้าเป็นอาจารย์ที่สอนอย่างตั้งใจ ทว่ามิอาจดึงความสนใจปลายฟ้าได้เพียงนิด  เธอคนนั้นต่างหากเล่าเธอคนที่นั่งอยู่ด้านขวามือถัดไปโต๊ะหนึ่งของผม ผู้ที่เป็นดั่งนางฟ้าสวรรค์ส่งลงมาให้ผมได้แอบชายตามองจนอิ่มใจ เธอสวยกว่าใครทั้งสิ้นที่ผมเคยพบเห็น เธอสวยในความฉลาดจนผมแอบปลื้มบ่อยครั้ง เส้นผมที่ดำยาวเสมือนผมจะไหวเอนไปตามนั้นดูเข้ากับใบหน้าที่เรียวเล็กของเธอยิ่งนัก ดวงตากลมโตทั้งสองข้างแฝงความอ่อนโยนอย่างงดงาม เธอจะรู้บ้างไหมน่ะ ว่ามีคนแอบชอบเธอมานานแล้วเหลือเกิน  ได้ยินเสียงหัวใจผมไหม มันเต้นระส่ำจนตัวผมเองกลัวคนรอบข้างจะได้ยินเสียงเสียเหลือเกิน ผมว่าพลางหลับตาใช้ฝ่ามือสัมผัสที่หัวใจข้างซ้ายของตนเองนั้น สายลมได้ฉุดรั้งดึงผมเพื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
     ทว่า ภาพครั้งนี้มันไม่เหมือนเดิม ผมหัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะสายตาผมมันไม่อาจละไปที่อื่นได้เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างกำลังหยุดลงเสียงอาจารย์ผู้สอนแผ่วหาย เธอคนนั้น เธอคนนั้นกำลังสบตากับผม..