เก็บดาวไว้เคียงฝัน เก็บฉันไว้ในใจเธอ

     "น้องดาวยังไม่นอนอีกเหรอ" เสียงของใครคนหนึ่งปลุกให้สาวน้อยที่กำลังยืนมองท้องฟ้ายามค่ำคืนต้องหันมาตอบด้วยสีหน้าหงุดหงิดที่โดนขัดอารมณ์
 
     "ยัง พี่ก็เห็นแล้วจะถามทำไหม"
 
     "ขอโทษครับ อย่าอารมณ์เสียเลยนะ" ชายหนุ่มพยายามทำหน้าทะเล้น เพื่อให้หญิงสาวอารมณ์ดี
 
     "พี่เก่งก็เป็นเสียแบบนี้แหละ" หญิงสาวทำหน้าย่น ไม่สนใจชายหนุ่มหันไปสนใจมองท้องฟ้าเหมือนดั่งตอนแรก ชายหนุ่มมองหญิงสาวยิ้มน้อยๆ เขาไม่ถือที่หญิงสาวไม่สนใจ เพราะความจริงแล้วเขาชอบที่จะมองหญิงสาวเหมือนที่หญิงสาวมองท้องฟ้าอยู่แล้ว
 
     "อากาศเย็นแล้วใส่เสื้อหนาๆ หน่อย" ชายหนุ่มเดินมาคลุมเสื้อกันหนาวให้หญิงสาว เพราะเริ่มดึกขึ้นทุกทีและหญิงสาวก็ไม่มีทีท่าว่าอยากจะกลับเข้าบ้าน"
 
     "ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวรับมาแต่โดยดี
 
     "ดาวจะเข้าบ้านแล้วค่ะ" หญิงสาวยืนอยู่อีกสักพักก็หันมาบอกชายหนุ่มที่ยืนเงียบๆ อยู่ข้างๆ ให้รับรู้
 
     "อืม เห็นด้วยครับ เพราะร่างกายน้องดาวต้องการการพักผ่อนมากๆ" ชายหนุ่มตอบแล้วเดินตามหญิงสาวเข้าบ้านไป
 
     "นอนหลับฝันดีนะครับ" ชายหนุ่มหยุดส่งหญิงสาวที่หน้าห้อง
 
     "อือ" หญิงสาวตอบและเดินเข้าห้องปิดประตูลงกลอนแล้วล้มตัวนอนที่เตียงไม่นานนักก็หลับไป
 
 
     "สวัสดีจ๊ะดาว" เสียงเพื่อนสนิททักทายเมื่อเห็นเพื่อนเดินเข้าห้อง
 
     "จ้า ปาย" หญิงสาวทักตอบ
 
     "เป็นไงบ้าง แล้วพี่เก่งล่ะ"
 
     "อือ สบายดี"
 
     "แล้วดาวไม่เป็นไรแล้วนะ" ปายมองหน้าเพื่อนอดถามไม่ได้ ตั้งแต่พ่อแม่พึ่งเสียไปไม่นานดาวก็เงียบลงแถมยังมารู้ที่หลังอีกว่าพี่ชายที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กไม่ใช่พี่แท้ๆ หญิงสาวยิ่งเงียบลงอีก ปายอดเป็นห่วงไม่ได้ เพราะรู้อยู่ว่าร่างกายเพื่อนก็ใช่ว่าจะแข็งแรง เนื่องจากดาวเป็นโรคเลือดจาง มักจะเป็นลมบ่อยๆ
 
     "ไม่เป็นไรอย่าห่วงเลย" หญิงสาวรู้ว่าเพื่อนเป็นห่วงเธอแค่ไหนพยายามพูดไม่ให้เพื่อนเครียดกับเรื่องของเธอ แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นมันก็ยากจะทำใจ ยิ่งพี่เก่งห่วงเธอเหมือนเดิมมากเท่าไหร่หญิงสาวก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนอื่น
 
     "พี่เก่งทำเหมือนเดิม แต่ดาวรู้สึกแปลกๆเอง" ดาวอธิบาย
 
     "อย่าคิดมากเลย ดูพี่เก่งเค้าก็รักดาวนี่หน่า"
 
     "ใช่ แต่ดาวเกรงใจนะ"
 
     "แหม ดาวจ้าพี่เก่งเค้าดูแลก็ดีแล้วนี่ หรือดาวไม่เห็นพี่เก่งเป็นพี่ชายล่ะ" อึ้งเจอคำถามนี้ของเพื่อนเข้าไป จริงสินะที่เธอรู้สึกแปลกๆ เพราะไม่ได้คิดว่าพี่เก่งเป็นพี่ชายแล้วหรือเปล่า
 
     "เก็บไปคิดล่ะกัน ไปเรียนเถอะ"ปายรีบจูงมือเพื่อนนั่ง เพราะว่าอาจารย์กำลังเดินเข้าห้อง ดาวจึงยุติความคิดเพียงแค่นั้น
 
 
     "พ่อครับแม่ครับผมจะดูแลน้องตลอดไปได้ไหม" เก่งรำพันกับภาพถ่าย ฉายแววตามาดมั่น แม้พ่อกับแม่จะไม่อยู่เขาก็จะเลี้ยงน้องให้ดีที่สุด แต่บางครั้งเขาก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถดูแลน้องดาวได้ตลอดไป
 
     "ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ" พูดกับภาพถ่ายอีกครั้งและวางลงบนโต๊ะ ก่อนจะขยับดูเวลาที่ข้อมือบ่งบอกเวลาเลิกเรียนของน้องดาวแล้ว
 
     "โน้น ดาว พี่เก่งมารับแล้ว" ปายเห็นพี่ชายของเพื่อนสาวก่อนจึงร้องเรียกให้เพื่อนสาวรู้
 
     "งั้นดาวกลับบ้านก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้จ๊ะ"
 
     "จ๊ะ บายบาย" สองสาวโบกมือลาให้กัน ดาวเดินมาหาชายหนุ่มที่รถ ชายหนุ่มเปิดประตูให้หญิงสาวนั่งและปิดตาม หันไปเปิดประตูข้างคนขับแล้วขับรถออกไป
 
     "เย็นนี้น้องดาวอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม" ขับไปได้ระยะหนึ่งก็เอ่ยถามเมนูอาหารมื้อเย็น
 
     "อืม อะไรก็ได้คะ พี่เก่ง" หญิงสาวทำท่านึกแต่ก็นึกไม่ออกว่าอยากทานอะไร
 
     "อะไรก็ได้หายากไป ทำไงดี" ชายหนุ่มพูดติดตลกหวังให้หญิงสาวยิ้ม หากแต่มุขคงแปก เพราะหญิงสาวเฉยๆ ชายหนุ่มนึกอะไรไม่ออกเหมือนกันจึงเงียบจนกระทั่งถึงบ้าน
 
     "น้องดาวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ เสร็จแล้วไปรอที่ครัวเดี๋ยวพี่จะทำอะไรให้ทาน"
 
     "ค่ะ" หญิงสาวพูดสั้นๆ ถือกระเป๋านักเรียนเดินขึ้นห้องตัวเองไป ชายหนุ่มก็จัดแจงทำอาหารเย็นทันที ไม่นานอาหารก็ถูกทยอยออกมาตั้งโต๊ะ โดยมีหญิงสาวคอยช่วยจัดวาง
 
     "พี่เก่งค่ะ" จู่ๆ หญิงสาวก็หันมาเรียกชายหนุ่ม
 
     "มีอะไรเหรอครับ" ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาว เห็นทำหน้ายุ่งๆ เหมือนกำลังคิดหนัก ก็รู้สึกใจคอไม่ดี
 
     "ดาวว่า ดาวจะไปอยู่หอค่ะ" ในที่สุดหญิงสาวก็ตัดสินใจพูดออกไป ชายหนุ่มได้ยินรู้สึกช็อกแต่ก็ถามหญิงสาวกลับไปด้วยน้ำเสียงเกือบไม่ปกติ
 
     "ทำไมล่ะน้องดาว"
 
     "ก็...ดาวคิดว่าพี่อาจจะต้องการมีเวลาดูแลตัวเองมากขึ้นและเผื่ออยากจะดูแลคนอื่นที่ไม่ใช่ดาว"
 
     "พี่ไม่ได้ต้องการดูแลใครนอกจากน้องดาวนะ" ชายหนุ่มรีบพูดน้ำเสียงรู้สึกแย่จนอีกฝ่ายรับรู้
 
     "เอ่อดาว..คิดว่าเราไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆ ดาวเลยไม่อยากรบกวน" หญิงสาวพูดออกมาตามที่ใจคิด แต่ชายหนุ่มรู้สึกน้อยใจ
 
     "พี่ว่าไว้คุยกันวันอื่นดีไหม" ชายหนุ่มรู้สึกไม่อยากตัดสินใจอะไรตอนนี้ เพราะความจริงแล้วเขาไม่อยากให้หญิงสาวออกไปอยู่ไกลตา 
 
     "วันนี้ล่ะค่ะ ดาวอยากไปอยู่หอ" ดาวรีบพูดรู้สึกเริ่มไม่พอใจชายหนุ่ม
 
     "ทำไมล่ะอยู่กับพี่มันน่าเบื่อมากหรือไง" เก่งเริ่มน้อยใจน้องดาวมากขึ้น
 
     "ไม่ใช่นะค่ะ"
 
     "แล้วจะออกไปทำไม หรือน้องดาวมีแฟนแล้ว" พูดไปแล้วเพิ่งคิดได้ชายหนุ่มเห็นแววตาของหญิงสาวแข็งกร้าว เธอเริ่มไม่พอใจมากขึ้น จากการคุยกันธรรมดา ตอนนี้ทั้งคู่เหมือนกำลังโหมไฟเข้าหากัน
 
     "มันเรื่องของดาว ดาวอยากจะบอกแค่นี้แหละ" หญิงสาวลุกเดินหนีทันที ปล่อยให้ชายหนุ่มนั่งหน้าเศร้าอยู่คนเดียว
 
     "พี่เก่งบ้าที่สุด" พอมาถึงห้องหญิงสาวก็ปาหมอนใส่ลงที่นอนโมโหชายหนุ่มมาก
 
      เช้าอากาศแจ่มใส หากแต่ชายหนุ่มกับหญิงสาวยังไม่มีทีท่าว่าจะดี หญิงสาวเลี่ยงไปโรงเรียนเอง ชายหนุ่มอยากจะไปง้อแต่ก็รู้ว่าหญิงสาวโกรธ จึงปล่อยให้ใจเย็นเสียก่อนแล้วค่อยคุย
 
     "หน้าตาบูดมาเชียวเพื่อนเรา" ปายรีบทักเพื่อนเมื่อเห็น
 
     "ก็พี่เก่งนะสิ ไม่รู้ทำไมพูดยากจริง" ดาวเล่าให้เพื่อนฟังถึงเหตุการณ์เมื่อวาน
 
     "เข้าใจล่ะทำไมพี่เก่งถึงไม่ให้" หลังจากฟังปายก็เข้าใจเรื่องทั้งหมดทันที
 
     "ไมเหรอ" ดาวถามเหมือนไม่รู้เหตุผล
 
     "พี่เก่งก็หวงดาวไง" ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันก็มีเพื่อนคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นตรงมาที่สองสาว
 
     "นี่ๆ ดาวครูบอกว่าพี่เก่งถูกรถชน"
 
     "อะไรนะ" ดาวหน้าตาตื่นรีบวิ่งไปห้องพักครูทันที ปายเองก็ไม่รอช้าวิ่งตามหลังเพื่อนสาวมา
 
     "อ้าว มาแล้วเหรอ โรงพยาบาลแจ้งมาพี่ชายเธออยู่โรงพยาบาลยังไม่ทราบอาการ" ครูที่รับแจ้งข่าวรีบบอกเมื่อเห็นหญิงสาว
 
     "งั้นหนูขอไปหาพี่ชายก่อนนะค่ะ"
 
     "ไปเถอะเดี๋ยวครูจะแจ้งบอกครูที่เหลือเอง"
 
     "ดาว ปายไปด้วย" พอครูพูดจบหญิงสาวก็รีบออกไปทันที โดยมีปายร้องตามไปด้วย
 
     "ดาวใจเย็นๆ นะ" เมื่อขึ้นรถแท็กซี่ ปายจับมือดาวพูดให้กำลังใจ ดาวรู้สึกไม่ดี น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาเอง ปายเห็นเพื่อนร้องไห้แล้วก็อยากจะร้องตาม แต่ก็ใจแข็งยื่นผ้าเช็หน้าให้เพื่อนซับน้ำตา
 
     "เอ่อคนไข้ที่โดนรถชนเมื่อสักครู่อยู่ไหนค่ะ" พอมาถึงโรงพยาบาลสองสาวก็รีบเข้ามาถามที่ประชาสัมพันธ์ทันที
 
     "อ้อ อยู่ห้องฉุกเฉินนะค่ะ" ประชาสัมพันธ์ตอบ
 
     "ขอบคุณมากค่ะ" สองสาวรีบวิ่งไปตามที่ประชาสัมพันธ์บอกทันที เมื่อมาถึงไฟห้องฉุกเฉินยังคงติดอยู่ ดาวรออยู่ด้วยอาการร้อนร้น ภาวนาไม่ให้ชายหนุ่มเป็นอะไรไป
 
     "คุณหมอค่ะ พี่ชายหนูเป็นไงบ้าง" พอเห็นหมอออกมาหญิงสาวก็รีบเข้าไปถามอาการทันที
 
     "คุณเป็นญาติคนไข้หรือครับ" หมอถามกลับอย่างสุภาพ
 
     "ใช่ค่ะ เป็นน้องสาว" ดาวรีบตอบหมอ
 
     "เอ่อคนไข้เสียเลือดมากและทางโรงพยาบาลเราก็ไม่มีเลือดของคนไข้สำรองไว้เลย"
 
     "กรุ๊ปเลือดหนูกับพี่ชายเหมือนกันใด้ไหมค่ะ" หญิงสาวถามไม่แน่ใจ หมอพยักหน้าให้หญิงสาวเข้าไปในห้องทันที 
     "เดี๋ยวก่อนสิดาว เธอให้เลือดไม่ได้ไม่ใช่เหรอ" ลับหลังหมอปายรีบเข้าไปถามเพื่อนทันที เพราะคบกันมานานรู้ดีว่าหญิงสาวเป็นคนเลือดจาง บริจาคเลือดไม่ได้
 
     "ไม่เป็นไร หมอเขาคงไม่เอาเลือดมากหรอก" ดาวหันมาปลอบเพื่อนสาว
 
     "แต่ว่า..." ปายไม่ทันพูดอะไรต่อพยาบาลก็เรียกดาวเข้าไป ปายได้แต่มองหน้าห้องใจเป็นห่วงเพื่อนสาวเหลือเกิน และนั้นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ปายได้คุยกับดาว
 
     "พี่เก่งฟื้นแล้วหรือค่ะ" ปายที่นั่งดูแลชายหนุ่มอยู่ข้างๆ เอ่ยถามเมื่อเห็นชายหนุ่มขยับตัว
 
     "อืม ที่ไหนเหรอนี่" ชายหนุ่มจับศรีข้างที่เจ็บเอ่ยถามหญิงสาว
 
     "โรงพยาบาลค่ะ พี่โดนรถชน" ปายอธิบาย
 
     "แล้วน้องดาวล่ะ" ชายหนุ่มนึกขึ้นได้ถามหาหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง
 
     "เอ่อ..." ปายพูดเสียงเศร้าๆ แปลกๆ จนชายหนุ่มเอ๊ะใจ
 
     "น้องดาวอยู่ไหนเหรอปาย" ถามอย่างร้อนร้น ไม่สนใจว่าตัวเองกำลังเจ็บ
 
     "น้องดาว" ชายหนุ่มครางเสียงต่ำ เมื่อมองตามสายตาของหญิงสาวไปก็พบคนที่เอ่ยถามนอนอยู่เตียงข้างๆ เหมือนคนกำลังหลับ
 
     "เลือดกรุ๊ปพี่มีไม่พอค่ะ ดาวเลยบริจาคให้" ปายกลั้นเสียงสะอื้นบอกชายหนุ่มที่ขยับตัวลงจากเตียงไปหาหญิงสาว
     "ดาวไม่ให้ปายบอกหมอ ฮือๆ" ปายพูดแล้วก็ร้องไห้เสียใจ ไม่อาจพูดต่อได้อีก เธอรู้ดีว่าเพื่อนของเธอรักและห่วงใยพี่ชายมากแค่ไหน
 
     "น้องดาว" ชายหนุ่มเรียกเสียงแผ่ว ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ ชายหนุ่มรำพันอยู่ในใจ กอดร่างของดาวไว้น้ำตาลูกผู้ชายค่อยๆ ไหลรินออกมา
 
     "ดาวเค้าห่วงพี่จนนาทีสุดท้ายเลยค่ะ" ปายบอกกับชายหนุ่มเศร้าๆ เธอเองก็เสียเพื่อนไปอย่างไม่มีวันได้เจออีก จึงเข้าใจชายหนุ่มดีว่ารู้สึกอย่างไง
 
     "น้องดาว พี่ขอโทษ" ชายหนุ่มเฝ้ารำพัน กอดร่างหญิงสาวที่ตอนนี้ไม่อาจลุกขึ้นมาได้อีก ภาพวันคืนเก่าๆ หมุนย้อนมาในความคิดของชายหนุ่ม เขาแทบจะขาดใจ ทำไมโชคชะตาถึงได้กลั่นแกล้งกันแบบนี้ เขาเพิ่งเสียพ่อแม่มาไม่นานก็ต้องมาเสียน้องสาวคนเดียวที่เขารักมากที่สุดไป
 
     หลายวันผ่านไปหลังจากงานศพ ชายหนุ่มเดินเข้ามาห้องของหญิงสาว นั่งลงบนเตียง เขารู้สึกคิดถึงหญิงสาวเหลือเกิน ชายหนุ่มหันไปเห็นรูปถ่ายของหญิงสาวหยิบขึ้นมามองแล้วยิ้มน้อยๆ เศร้าจนน้ำตาไหล
 
     "ดาวเหมาะจะอยู่บนฟ้าจริงๆ" ชายหนุ่มรำพัน จากนี้เค้าคงได้แต่มองดาวบนท้องฟ้าไม่อาจหยิบต้องได้
 
     "พี่จะเก็บดาวไว้ในใจพี่ตลอดไป" ชายหนุ่มให้สัญญากับตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย  
 
     จบแล้วค่ะ ขอบคุณที่อ่านและติดตามนะค่ะ ผิดพลาดอย่างไงติชมกันได้นะค่ะ