สะกิดหัวใจนายตัวร้ายให้รู้ว่ารัก

 
ฟิ้ว ~~~~ !!!
พรึบ ! โป๊ก !
 
"โอ้ยย!" เสียงร้องโอดโอยเสียงหวานของเด็กสาวคนหนึ่งที่โดนลูกหลงจากการปา ตะหลิว ของเด็กชายข้างบ้าน เด็กสาวคนนั้นมองหาเจ้าตัวปัญหาก็พบว่า เด็กชายคนนั้นได้ หัวเราะคิกคัก อยู่ ณ จุดที่เขาปามา
 
"เกมส์เมอร์ นายกล้าดียังไงเอา ตะหลิวขึ้นสนิทมาปาใส่ฉันย่ะ!?" เธอรัวเป็นชุดด้วยความโกรธ บวก กับ อารมณ์ที่ไม่มีมาตั้งแต่แรกของเธอ..
 
"ชะอุ้ย!" เด็กชายเกมส์เมอร์ร้องด้วยความตกใจเมื่อความลับของเขาแตก
 
"มาชะองชะอุ้ย โป๊ก! นี้แน่ เอามะเหงกไปกินสิย่ะ!" เธอว่าพร้อมกับเอามืออันเรียวงามไปโขกที่หัวของเด็กชายเกมส์เมอร์
 
"โอ้ย!" เด็กชายร้อง ประชดทั้งๆที่ไม่รู้สึกเจ็บ
 
"มีอะไรกันน่ะ 'ไคริ' แกล้งน้องรึ ยัยพี่ตัวดี?" แม่ของ 'ไคริ' ทีเดินออกมา เห็นฉอดเด็ดเข้าพอดี จึงได้ทีแล้วว่าเสียเลย
 
"ป่าวนะแม่ ไคริ ไม่ได้ทำอะไรไอ้เกมส์เมอร์เลยนะ ไอ้บ้านั้นเอา ตะหลิวมาปาใส่ ไคริ เองนะแม่-^-" เธอพูดรัวเพื่อเรียกร้องความยุติธรรม
 
"แบร่ ~ " เกส์เมอร์แลบลิ้นใส่แล้ววิ่งเข้าบ้านไป..
 
"ไอ้เด็ก บ้า ! -_-*"
 
    2 ปีผ่านไป ...
 
"ไคริ ลูกเร็วๆเข้าสิ เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก  ถ้าลูกสาย แม่ขายหน้าแน่ๆนะ ไคริจัง" เสียงแม่ของฉันบ่นมาแต่ไกล ทำให้ฉันที่ตื่นสายต้องเร่งความเร็วของตัวเอง
 
"ค่ะแม่" ฉันตอบกลับไป พร้อมกับหยิบขนมปังที่ปิ้งร้อนๆมาคาบไว้ในปาก แล้วใส่เกียร์หมาวิ่งออกไปไปหาแม่ที่รออยู่ แต่เอ๋...? แม่คุยกับใครน่ะ
 
"แม่ค่ะ ใครหรอ?" ฉันถามด้วยความสงสัย
 
"อ่อ เพื่อนบ้านเขาเพิ่งย้ายมาน่ะจ๊ะ มาแนะนำค่ะ คุณริคุ.." แม่ของฉันเอ่ยพร้อมกับดึงฉันให้มาเผชิญหน้ากับเพื่อนบ้านใหม่ "..นี้ลูกสาวแสนสวยของดิฉัน ชื่อว่า 'ไคริ' ค่ะ ไคริ นี้คุณริคุเพื่อนบ้านคนใหม่จ๊ะ"
 
"สวัสดีค่ะ คุณริคุ^^" ฉันยิ้มให้อย่างเป็นกันเอง
 
"จ้าหนู ไคริ น้าแนะนำมั่งนะจ๊ะ นี้ลูกชายน้า ชื่อว่า 'โชจิ' จ๊ะ โชจิ นี้หนู ไคริ" คุณน้าริคุบอก พร้อมกับดึงลูกชายขอเขาออกมาจากรถคันใหญ่ และเมื่อฉันเผชิญหน้ากับเขา ก็พบว่ามีรังสีความหล่อ เปรงประกายไปทั่วโลก  คนอะไรจะหล่อได้ขนาดนี้นะ -//-
 
"สวัสดีไคริจัง" โชจิทักฉันทำให้ฉันตื่นจากภวังค์อันไร้สาระ
 
"คะ..ค่ะ สวัสดีค่ะ โชจิ" ฉันก้มหน้าทักทายไป -//-เพื่อปิดบังหน้าที่ร้องผ่าว
 
"เอ๋..? หนูไคริจ๊ะ เครื่องแบบอย่างนี้ โรงเรียนมัธยมK ใช้มั๊ยจ๊ะ ?งั้นก็โรงเรียนเดียวกับเจ้าโชจิเลยนี้ หนูอยู่ม.อะไรหรอจ๊ะ?" คุณน้าริคุถาม จึงทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นไปดูเครื่องแบบโรงเรียนของนายโชจิก็เห็นว่า..เป็นโรงเรียนเดียวกันจริงๆ
 
"ม.3ค่ะ" ฉันตอบกลับไป
 
"เด็กกว่าผมฮะแม่ -_- ฉันม.4" เขาพูดพลางทำหน้าแบบไม่สบอารมณ์เท่าไร ตาบ้านี้ เอาแต่ใจจริงๆ
 
"อ๊ะ..ไคริ ลูก จะสายแล้ว =0=^" แม่พูด ฉันจึงดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ สายแล้วจริงๆด้วย O[]o!!
 
"งั้นเดี๋ยวไคริ ติดรถเกมส์เมอร์ไปแล้วกันนะแม่" ฉันบอกแม่แล้วเตรียมตัวจะวิ่งไปหาไอ้เด็กบ้านั้น เพราะโรงเรียนของฉันกับเกมส์อยู่ติดๆกัน แต่กลับต้องชะงักเมื่อมีเสียงๆหนึ่งฉุดรั้งไว้
 
"ไม่เป็นไปหรอก ไคริจัง เดี๋ยวน้าให้ติดรถไปกับพี่โชจิแล้วกันเนอะ โชจิ^-^" น้าริคุบอกพลางยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน
 
"มันจะเป็นการรบกวนพี่โชจินะค่ะ ไคริติดรถน้องข้างบ้านไปดีกว่าค่ะ" ฉันตอบอย่างเกรงใจ
 
"ไม่หรอกจ๊ะ โชจิเค้าเต็มใต จริงมั๊ย? ไอ้ลูกชาย" คุณน้าสงสายตากดดันไปให้พี่โชจิที่ทำตาโตเมื่อรู้ว่าฉันต้องติดรถไปด้วย
 
"เอ่อ.." ฉันจึงจะปฎิเสธเพราะเห็นว่าท่าทางของพี่โชจิไม่เต็มใจเอาซะเลย
 
"ไม่ต้องปฏิเสธ ฉันจะไปส่งเธอเอง ขึ้นมาสิ" เขาบอกพร้อมกับตบเบาะ รถเหมือนกับบอกว่า ให้ไปนั้งตรงนั้น (พี่โชจิแกไปเอารถมาตั้งแต่เมื่อไหร่หว่า?)
 
"คะ" ฉันตอบพร้อมกับเดินไปนั้งที่รถอย่างเก้งๆกังๆ เพราะฉันใส่กระโปรงและรถก็เป็นรถมอเตอร์ไซ ถ้านั้งไม่ดีมีหวัง คนทั่วโลกเห็นกกน.สีชมพูของฉันแน่ๆ (มีหวังฝันร้ายชัว)
 
บรื้นนน ~ !
 
พี่โชจิบิดเต็มที่ เหมือนกับว่าแกล้งฉันที่ยังนั้งไม่ได้ที่ให้ตกรถ เพราะเหตุนั้นฉันจึงต้องเอาแขนไปกอดที่เอวของพี่เค้า แล้วฉันก็พบว่า พี่เขายิ้มที่มุมปาก ไอ้บ้าเอ๊ย !!
 
ณ โรงเรียนมัธยมK
 
เอี๊ยดด!
 
เสียงจอดรถอันกวนบาทาของพี่โชจิดังขึ้นทำเอาสุนัขที่รับประทานอาหารเป็นต้องเผ่นหนี ตาพี่โชจินี้ เป็นพวกเห็นคนอื่นเป็นทุกข์แล้วตัวเองสุขใจ หรือไงกัน..
 
"นี้! ไคริ เธอเดินไปอีกทางนะจะได้ไม่มีคนรู้ว่าเธอกับฉันมีความสัมพันธ์กันแบบไหน" เมื่อฉันได้ยินอย่างนั้นก็ปี๊ดแตก และมันก็ทำให้ฉันหันไปด่าพี่โชจิ แต่ก็พบว่าพี่เค้าไปแล้ว น่าเตะจริงๆ -_-*