ชีวิต ใน ขวดโหล

    " แค่ออกไปมองฟ้าและน้ำที่กว้างใหญ่  ให้ได้กลิ่นดินที่ลมนั่นพัดเข้า  จากสุดปลายฟ้า  โลกนั่นกว้างใหญ่เรามันแค่ใคร" 

  เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้น  ผมลืมตาตื่นขึ้นทันทีที่ได้ยินมัน มันเป็นเสียงที่คุ้นเคยในตอนเช้าของทุกวัน หลังจากนอนอย่างเต็มอิ่มมาทั้งคืน  ผมหันมองไปรอบๆห้องทุกอย่างยังคงเหมือนเดินจากตอนที่ผมเข้านอนเมื่อคืน  ผมลุกขึ้นจากเตียงอย่างช้าๆเหมือนเดิม  เดินไปที่ห้องน้ำเหมือนเดิม แล้วก็เดินกลับมาแต่งตัวที่ห้องนอนเหมือนเดิมไม่ต่างจากทุกๆวันที่เคยทำ 

 ได้เวลา 7:30 ผมก็ขับรถออกจากบ้านเพื่อไปทำงานตามเวลาเดิมที่เคย 

  "สวัดดี ครับทุกคน"  ผมเดินเข้ามาในบริษัทแล้วกล่าวทักทายทุกทุกคนเหมือนทุกวันที่เคยทำในตอนเช้า  เดินไปนั่งที่โต๊ะตัวเดิมอีกที  แล้วก็ลงมือทำงานในแบบเดิมๆ ที่เคยทำ

 11:00 น เริ่มรู้สึกหิวเหมือนทุกวันเพราะทุกวันผมจะไม่ทานข้าวเช้า  ผมเริ่มนึกรายการอาหารเที่ยงมือนี้ทันที  "กระเพราหมูกรอบใข่ดาว  ไม่เอาดีกว่ากินทุกวันเบื่อลองเป็นอย่างอื่นดีไหม แต่ถ้ามันไม่อร่อยละจะทำไงคนยิ่งหิวๆอยู่ด้วย น่าลองดูเถอะ" ผมพูดกับตัวเองในใจ มันเป็นอาการที่เกิดขึ้นทุกวันเวลา 11:00 น  "งั้นเอา ใข่เจียวหมูสับดีไหม เอาว่ะลองดู"

   12:00 แล้วก็ถึงเวลาพักเที่ยง  ผมเดินออกมาหน้าบริษัท เดินเข้าไปนั่งในร้านอาหารตามสั่ง ในร้านอาหารผมมองเห็นมีพนักงานบริษัทเดียวกันกับผมนั่งจับกลุ่มทานอาหารกันอย่างออกรส เสียงพูดคุยกันดังไปทั่วร้าน  ผมเดินมานั่งที่โต๊ะมุมเดิมที่ผมเคยนั่งมันเป็นประจำทุกวัน  ยกมือเรียกพนักงานบริการ พอมีพนักงานเดินเข้ามารับออเดอร์ ผมขอดูเมนูแล้วเปิดมันไปเลื่อนๆ แล้วผมก็นึกถึงเมนูที่ตั้งใจเอาไว้ว่าจะสั่ง  

" เอากระเพราหมูกอบใข่ดาวจานหนึ่งครับ"

 และมันก็เป็นอีกครั้งที่ผมยังสั่งเมนูเดิมเหมือนทุกที

12:30 น  ผมเดินกลับเข้ามาในทำงานในบริษัทเหมือนเดิมที่โต๊ะตัวเดิม

17:30 น  ผมขับรถออกจากบริษัทอีกครั้งเพื่อที่จะกลับบ้านอีครั้ง แวะซื้ออาหารตามสั่งที่หน้าบริษัทตามเมนูเดิม 

20:00 น เข้านอนที่ห้องเดิม มองดูโทรศัพท์อีกครั้งเผื่อจะมีใครโทรมา แต่มันก้เป้นเหมือนทุกวันที่โทรศัพท์ยังคงเงีบยเหมือนเดิม   "ถ่ายรูปได้ด้วยความคมชัด 5.0 m พร้อมฟั่งชั่นการใช้งานแบบวินโดว์โมบาย  แต่ จะมีไปทำไมก็ไม่รู้ในเมื่อผมก้มองไม่เห็นประโยค ในตัวของมันสักนิด " ผมนอนคิดอย่างนี้ทุกครั้งท่มองมัน แล้วผมก็ค่อยๆหลับไปในที่สุด 

   เพื่อที่พรุ่งนี้จะต้องตื่นขึ้นไปทำงานเหมือนทุกที เหมือนใช้ชีวิตในขวดโหล  แล้วคุณค่าของชีวิตจะต่างอะไรกับแมลงสาปที่ติดอยู่ในขวดโหลใบเดิม