ข้างหลังภาพ

 

 
ตอน คุ้กกี้สื่อรัก
 
“เย้! ในที่สุดก็เสร็จเสียทีนะ คุ้กกี้ฝีมือของเรา”
 
เมรินีนึกถึงภาพวันพรุ่งนี้ 14 กุมภาฯ วันที่เธอจะสารภาพความรู้สึกดีดีกับใครบางคน หญิงสาวมองดูนาฬิกาที่ผนังห้อง
 
“ตายล่ะ นี่มันปาเข้าไปตั้งตีสองแล้วเหรอเนี่ย รีบนอนดีกว่าเดี๋ยวจะตื่นไม่ทัน”
 
จากนั้นหล่อนก็กระโดดขึ้นเตียง และหลับฝันหวานอย่างมีความสุขในเวลาต่อมา
 
รุ่งเช้า เสียงไก่ขันเจื้อยแจ้ว เมรินีงัวเงียลุกจากเตียง หลังจากสลัดความง่วงทิ้งไปได้สำเร็จ หล่อนก็วิ่งเข้าห้องน้ำชำระกายาทันที
 
อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา เธอก็มาอยู่ในชุดสวยที่เธอเลือกซื้อมาเองกับมือ เป็นชุดเสื้อกระโปรงเข้ารูปสีชมพูอ่อน ดูเข้ากับบรรยากาศของวันนี้จริงๆ
 
หลังจากห่อกล่องคุ้กกี้ด้วยกระดาษสีชมพูสุดสวยจนเสร็จสรรพแล้ว หล่อนก็บรรจงหยิบมันใส่ลงในถุงกระดาษ ก่อนจะรีบปั่นจักรยานมุ่งหน้าไปยังจุดหมายทันที
 
ขณะกำลังปั่นจักรยานด้วยใจเร่งร้อนอยู่นั้น ในใจเธอก็นึกถึงภาพ “พี่เอก”ขึ้นมาในห้วงความคิดทันที
 
“พี่เอก รอเมเดี๋ยวเดียวเท่านั้นนะ อีกไม่นานพี่เอกก็จะรู้ว่าหัวใจของเมยกให้พี่เอกมานานแค่ไหนแล้ว”
 
รถจักรยานของหญิงสาววิ่งเข้ามาจอดข้างหน้าร้านขายของชำเล็กๆแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านของเธอประมาณเกือบ 3 กิโลฯเท่านั้น
 
ความเหนื่อยหายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อเห็นป้ายชื่อร้าน “เอกรัตน์ช็อป” หญิงสาวยิ้มให้ป้ายชื่อหน้าร้าน เสมือนว่าเธอได้เห็นผู้เป็นเจ้าของร้านเสียแล้วอย่างนั้น
 
เมรินีสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ ก่อนเอื้อมมือไปกดกริ่งที่หน้าประตูร้าน เธอยืนรอสักครู่ ไม่เห็นมีใครออกมา ด้วยความที่คุ้นเคยกับผู้เป็นเจ้าของร้านดี เธอจึงไม่ลังเลที่จะผลักประตูร้านเข้าไป
 
ภาพที่เห็นตรงหน้า ทำให้ถุงใส่คุ้กกี้ร่วงหล่นลงพื้นไปในทันที…
 
...หญิงสาวสวยรูปร่างสูงระหงคนหนึ่งกำลังยื่นหน้าไปสัมผัสกับแก้มของผู้ชายที่เธอมุ่งมั่นจะทำคุ้กกี้ให้เขา ในมือของหล่อนถือช่อดอกกุหลาบสีแดงสดช่อโตเอาไว้ ใบหน้าสวยระบายไปด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุข...
 
เมรินีหน้าชาไปทั้งแถบยิ่งกว่าโดนตบหน้าเสียอีก เธอรวบรวมสติทั้งหมดที่มีอยู่ก้มลงเก็บถุงใส่คุ้กกี้ขึ้นมา และพาร่างอันอ่อนระโหยโรยแรงพุ่งออกจากร้านไปทันที ไม่สนกับเสียงเรียกที่ดังตามมา
 
“เมๆ เดี๋ยวก่อน เมๆ รอเดี๋ยวสิ”
 
ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าในเวลาพลบค่ำ หญิงสาวไม่รู้ว่าเธอปั่นจักรยานมาถึงที่นี่ได้ยังไง มันเป็นสะพานที่ซึ่งพี่เอกเคยแวะมากับเธอบ่อยๆ
 
หล่อนเหม่อมองออกไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย ที่นี่คงเป็นที่สุดท้ายที่เธออยากจะนึกถึงในช่วงเวลาที่แสนโดดเดี่ยวอ้างว้างเช่นนี้
 
หญิงสาวเอื้อมมือไปหยิบกล่องใส่คุ้กกี้ที่เธอตั้งอกตั้งใจทำมันเป็นพิเศษขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆหย่อนมันลงไปยังแม่น่ำเบื้องล่างช้าๆ
 
ขณะนั้นเอง หญิงสาวรู้สึกถึงอะไรบางอย่างมากระตุกเบาๆที่กระโปรงของเธอ มือที่กำลังจะปล่อยให้กล่องคุ้กกี้ร่วงหล่นลงไปเบื้องล่างจึงต้องชะงักค้างเอาไว้กะทันหัน
 
เมื่อหญิงสาวก้มลงมองก็พบกับสุนัขขนปุยสีขาวตัวหนึ่ง มันกำลังใช้ขาหน้าเขี่ยที่กระโปรงของเธอ และสายตาของมันก็จ้องไปยังมือที่เธอถือกล่องคุ้กกี้ด้วยสายตาเว้าวอน
 
เมรินีตัดสินใจ เปิดกล่องคุ้กกี้ออกมา หล่อนค่อยๆใช้มือหยิบคุ้กกี้ออกมาชิ้นหนึ่งยื่นไปตรงหน้าสุนัขตัวนั้น มันคาบเอาคุ้กกี้จากมือของหล่อนด้วยท่าทางดีอกดีใจสุดๆ
 
หญิงสาวเอื้อมมือไปลูบขนมันเบาๆ ขณะที่วางกล่องคุ้กกี้ให้มันกินอย่างเอร็ดอร่อยบนพื้นข้างสะพาน หล่อนรำพึงรำพันกับมันเบาๆ
 
“คุ้กกี้ของฉันถึงแม้จะไม่มีใครเห็นค่าของมัน แต่อย่างน้อย เจ้าก็เห็นคุณค่าของมัน ขอบใจนะ”
 
เมรินียิ้มทั้งน้ำตา หล่อนค่อยๆลูบขนมันอย่างเบามือ ก่อนจะเอ่ยถาม แม้หล่อนจะรู้ดีว่าคงจะไม่ได้รับคำตอบจากมันอย่างแน่นอน
 
“ว่าแต่นายชื่ออะไรล่ะ เจ้าเพื่อนยาก ฮึ”
 
“แลสซี่ครับ”
 
ชายหนุ่มเจ้าของเสียงค่อยๆปรากฏตัวออกมาจากความมืด เขายิ้มด้วยท่าทางเป็นมิตรก่อนพูดต่อว่า
 
“วันนี้เจ้าแลสซี่มันรอของขวัญจากสาวทั้งวันเลย เพิ่งจะมาได้ก็จากคุณนี่แหละ ขอบคุณแทนเจ้าแลสซี่ด้วยแล้วกันนะครับ ถ้าไม่รังเกียจและถือเป็นการขอบคุณให้ผมปั่นจักรยานไปส่งคุณที่บ้านจะได้ไหมครับ”
 
หญิงสาวพยักหน้ารับช้าๆ เธอยิ้มทั้งน้ำตา บางทีในความมืดมิดของยามราตรีกาล ก็ยังมีแสงดาวที่สว่างไสวรอเราอยู่เบื้องบนเสมอ เธอพร่ำบอกกับหัวใจอันอ่อนระโหยโรยแรงในใจ ขณะที่มือแห่งมิตรภาพของชายหนุ่มยื่นมาตรงหน้าหล่อน…