คุณค่าของเงิน

"เฮ้ย! ไม่ต้องห่วงเฮียเลี้ยงเต็มที่จ๊ะ เอิ๊กๆ"
 
"จริงนะค่ะ เฮีย"
 
"จ๊ะ"
 
เสียงของเฮียกับเด็กนั่งดริ้งคุยกันอย่างสนุกสนาน เฮียนั้นเป็นคนรวยและเงินที่ได้มานั้นเป็นเงินที่โกงคนในบริษัท เพื่อนำมาใช้เที่ยวไปวันๆ
 
"นี้หนูครีม เฮียว่านะเราไปร้านอื่นกันเถอะ เอาร้านที่แพงๆ หรูๆเลยนะ เดี๋ยวเฮียจัดให้ เอามั้ย?"
 
เฮียได้ถามเด็กนั้งดริ้งคนนั้น แต่ก็รู้ทั้งรู้ว่าเธอต้องไป เพราะเฮียมีแต่ของแพงล่อไว้ทั้งนั้น ไม่ไปก็ให้รู้ไปสิ
 
"เฮียไหวหนูก็ไปแหละค่ะเฮีย~"
 
เธอว่าพลางเอามือเรียวงามของเธอนั้นถูไปที่อกที่มีแต่ไขมันของเฮีย หลาวกับว่าอ้อน
 
"งั้นไปกันเถอะจ๊"
 
ว่าจบทั้งสองก็เดินออกไปที่รถสปอร์ตคันสวยของเฮีย
 
ระหว่างที่ขับรถอยู่นั้น เฮียก็ได้ไปเห็นขอทานคนหนึ่งเดินตัดหน้าไป แต่ดีที่เฮียนั้นเบรกไว้ได้ทันแล้วพูดกับของทานคนนั้นว่า...
 
"เฮ้ย! ไอ้ขอทานสกปรก น่ารังเกียจ มาหาเศษขยะกินก็ไปหาซิ มายืนเป็นควายขวางถนนทำไมเนี่ย"
 
"..."
 
ขอทานคนนั้นได้แต่มองหาของเฮียโดยที่ไม่ได้คิดเครียดแค้นอะไรทั้งสิ้น
 
"เฮียค่ะ ให้ค่าทำขวัญมันแล้วเราก็รีบๆไปเถอะค่ะ"
 
หญิงสาวนั้งดริ้งเสนอ เพราะเธอไม่ชอบรออะไรที่ไร้สาระเช่นนี้
 
"ค่าทำขวัญสำหรับพวกจรจัดสกปรกอย่างนี้อ่ะหรอ ได้อยู่แล้ว"
 
เกร๊ง!
 
"เงินแค่เนี่ยน่ะ ยังมีค่ามากกว่าชีวิตของพวกแกอีก ว่ะฮ่าๆๆๆ"
 
ว่าจบเฮียคนนั้นก็ปรึ่งรถไป ขอทานจรจัดคนนั้นได้แต่มองด้วยสายตาที่งุนงง
 
เขาหยิบตังเหรียญหนึ่งบาทที่เฮียคนนั้นให้มา แล้วก็เดินไปหาอาหารในขยะกิน
 
พอหาได้ชายคนนั้นก็เดินไปที่สวนสาธารณะ แล้วนั้งบนเก้าอี้ม้านั้งตัวนั้น
 
จิ๊บๆ
 
นกตัวน้อยได้บินมาเกาะที่ไหล่ของเขาแล้วอ้อนวอนขออาหารแบ่งให้มันสักนิด
 
เขาแบ่งอาหารเศษเล็กๆที่คิดว่านกน้อยกินแล้วคงอิ่มออกมาที่มือแล้วยื้นให้นกน้อยๆได้กินแล้วก็หัวเราะไปอย่างมีความสุข
 
"ฮะ ฮะ" ด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้ม
 
เวลาผ่านไป ท้องฟ้าเริ่มมืดมิด ขอทานจรจัดจึงไปหาที่นอนข้างถนนโดยเอาหนังสือพิมพ์เก่าๆมาห่มไว้เพื่อขอความอบอุ่นสักนิด
 
เมื่อดวงจันทร์ขึ้นเขาก็มองมันอย่างหลงใหลในแสงอันนวลนั้น แล้วเผลอหลับไป
 
ในขณะที่เฮียคนนั้นได้ขี่รถสปอร์ตคันเก่ามาทางถนนที่ขอทานจกจัดนอนอยู่ข้างๆ แล้วบ่นว่า..
 
"โธ่เอ๊ย!! ที่มาก็มากับเรา แต่พอกลับก็ชิ่งหนีกลับแท็กซี่เองซะได้!!"
 
"มาอ้างว่าเราเมาแล้วกลัวขับรถไม่ได้โธ่เอ๊ย!!ยัยปอดแหก"
 
"หน๊อยอย่างเราเนี่ยนะขับไม่ได้รู้จักเฮียอู๊ดน้อยไปซะแล้ว"
 
"เดี๋ยวจะเหยียบให้มิดยันถึงบ้านเลยคอยดู๊!"
 
บรื้นนนน
 
ว่าแล้วเฮียอู๊ดก็เหยียบคนมิด
 
โครม!!
 
เสียงนั้นทำให้ขอทานจดจัดที่นอนอยู่ตื่นขึ้น ด้วยความที่สงสัย เขาจึงเดินไปหาต้นเสียงนั้นและสิ่งที่พบคือ...
 
"อูยย ดันตาลายขับไปชนเสาทางด่วนซะได้"
 
ท่าจะเมาจริงๆแล้วเราดีนะที่ไม่ตายห้อยพระมาเยอะ <<<เขาคิดในใจ
 
"จริงสิแถวนี้ไม่ค่อยมีคนผ่านมาด้วย คงต้องโทรแจ้งโรงพยาบาลเองซะแล้ว"
 
" อ้าวเฮ้ย!! มือถือดันแบตหมดซะอีก ซวยจริงๆ"
 
"โอยเจ็บจัง สงสัยซี่โคงจะหักไปหลายซี่"
 
"ช่วยด้วย~"
 
ว่าแล้วเขาก็ตะโกนด้วยเสียงอันแผ่วเบาเพื่อให้คนมาช่วย แต่ก็ไม่มีใครนอกจากขอทานจรจัด ขอทานคนนั้นจึงเดินไปดูเฮียที่นอนเจ็บอยู่บนรถและเมื่อเฮียอู๊ดได้เห็นก็พูดว่า..
 
"อ๊ะ...พระเจ้าทรงโปรดมีคนมาแล้ว! แก...เอ๊ยคุณช่วยผมหน่อยตามรถพยาบาลมาให้ที..เอ้า! นี้เงิน..ผมให้เป็นค่าตอบแทน
 
ว่าจบเขาก็ยืนแบงค์พันให้ขอทานที่เขาเคยดูถูกไว้ แต่เมือขอทานจรจัดเห็นก็ไม่ใยดีเดินหันหลังกลับไป
 
"อ้าว...เฮ้! เงินน้อยไปเหรอ..งั้นเอาไปหมดกระเป๋าเลย"
 
เขาตะโกนไล่หลังมา
 
ขอทานคนนั้นเดินไปที่ตู้โทรศัพท์แล้วนึกถึงตอนที่เฮียคนนั้นให้เหรียญบาทมา เขาจึงหยิบออกมาจากกระเป๋าเสื้อเน่าๆนั้น แล้วกดเบอร์ของโรงพยาบาล
 
"...ฮัลโหลของแจ้งอุบัติเหตุบริเวณใต้ทางด่วน...มีคนบาดเจ็บหนึ่งคนรีบส่งรถมาพยาบาลมาด่วนครับ!!"
 
"อุยยย เจ็บ ใครก็ได้ช่วยด้วย"
 
 
ไม่ว่าจะไปเงินกี่บาท แต่เงินก็เป็นเงิน มีค่าในยามฉุกเฉิน ในยามวิการ ไม่ว่าจะมากหรือน้อย ก็สามารถช่วยคนและอยู่อย่างมีความสุขได้ ถ้าเราคิดจะพอเพียง
 
>จบจ้า<